C14
เมื่อเห็นว่าหวังเทาส่ายหน้าชายหัวล้านก็รีบพูดขึ้นมาทันที
“พี่ชาย ผมรู้ว่าการต่อสู้กับซอมบี้นั้นเสี่ยงแต่พวกเราไม่ใช่ซอมบี้ พวกเราต้องกินข้าว! เราไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเสี่ยง... งั้นเอาอย่างนี้ ผมขอแค่สัก 1 ใน 4 ส่วนที่เหลือพี่ชายเอาไปทั้งหมดเลย!”
ชายหัวล้านกัดฟันลดข้อเสนอลงไปอีก
12.5 ปอนด์จากข้าว 50 ปอนด์ 1 ใน 4 ส่วนก็เพียงพอให้เขากินอย่างประหยัดได้ครึ่งเดือนหรืออาจจะถึงเดือนเลยก็ได้ แถมในห้อง 201 อาจมีอาหารอื่นๆ อีก คิดคร่าวๆ อย่างน้อยก็ต้องมีอาหารที่กินได้ถึง 2 เดือน!
ถ้าหากว่าหลังจาก 2 เดือนนี้เขายังไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ เขาก็คงจะต้องกลายเป็นบ้า... แต่เรื่องในอนาคตก็ค่อยว่ากันไปก่อน ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือต้องหาอาหารมาประทังชีวิตในช่วงเวลาอันใกล้นี้ให้ได้ก่อน
เมื่อเห็นว่าหวังเทายังเงียบ ชายหัวล้านก็ยิ่งร้อนใจไปใหญ่ ถ้าหากว่าเขามีความสามารถในการฆ่าซอมบี้ได้ เขาก็คงจะออกไปคนเดียวตั้งนานแล้ว...
พอคิดว่าหวังเทาคงไม่อยากเสี่ยงจริงๆ ขณะนั้น หวังเทาก็พูดขึ้นมาว่า
“1 ใน 4 ก็ได้ แต่ว่าผมมีข้อแม้”
“พี่ชาย พี่พูดมาเลย ผมสัญญาว่าจะตกลง!”
ชายหัวล้านตื่นเต้นขึ้นมาทันที และรีบพูดสัญญาไปก่อน ไม่ว่าจะทำได้หรือไม่ได้ ก็ตกลงไปก่อนดีที่สุด
หวังเทาจึงมองเขาอย่างจริงจังแล้วพูดว่า
“สอนผมงัดกุญแจ”
“ห่ะ” ชายหัวล้านอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ทำหน้าลำบากใจ “การงัดกุญแจไม่ใช่เรื่องที่จะสอนกันได้ง่ายๆ นะ เราต้องมีการขึ้นทะเบียน ถ้าหากว่า—”
“ไม่มีถ้าใดๆ ทั้งนั้น บอกมาเลยว่าจะสอนหรือไม่ อาหารในห้อง 201 แค่ 1 ใน 4 ก็เพียงพอให้คุณอยู่รอดได้อีกนาน” ยังไม่ทันพูดจบ หวังเทาก็พูดแทรกขึ้นมา “คิดให้ดีๆ นะ ผมอยู่ห้อง 501 ตัดสินใจได้แล้วก็มาหาผมที่นั่น”
ทันทีที่หวังเทาพูดจบ เขาก็เดินจากไปราวกับว่าไม่เสียดายอะไรเลย
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขา ชายหัวล้านก็รีบตะโกนเรียกจากด้านหลัง
“พี่ชาย อย่าเพิ่งไป ผมจะสอน ผมจะสอน!”
ชายหัวล้านยังคงมีความหวังว่าสังคมจะกลับมาเป็นปกติ และเขาไม่อยากทำอะไรที่อาจจะทำให้ตัวเองไม่มีอนาคต แต่ความหวังก็คือความหวัง ความจริงก็คือความจริง... เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
“ดี งั้นเปิดประตู ฉันจะเข้าไป”
หวังเทาหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
“เชิญครับ!”
ชายหัวล้านรีบเปิดประตูทันที
บ้านของเขามีห้อง 3 ห้องเหมือนกับบ้านของหยูฉิน และก็ใหญ่กว่าห้องของหวังเทามาก
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรื้อเฟอร์นิเจอร์ในบ้านออกไป ที่แห่งนี้จึงดูรก มีเครื่องมือ แผ่นไม้ และของอื่นๆ วางอยู่ทั่วไปหมด
“ผมกำลังปิดหน้าต่างด้วยของที่หาได้ ที่บ้านเลยรกไปหน่อย อย่าถือสานะพี่ชาย เชิญนั่งก่อนครับ!”
หวังเทาไม่ถือสาและนั่งลงอย่างสบายๆ จากนั้นก็เสียบท่อเหล็กเข้าไปในฝักและถอดถุงมือ ผ้าปิดหน้า และแว่นตาออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ยังดูอ่อนเยาว์
“…”
เมื่อเห็นว่าหวังเทาอายุยังน้อย ชายหัวล้านก็รู้สึกเก้อเขินขึ้นมาทันที เพราะที่ผ่านมาเขาเรียกเด็กหนุ่มคนนี้ว่า “พี่ชาย” มาตลอด
“เอ่อ... น้องชาย รอสักครู่ ฉันจะไปหยิบเครื่องมือมาให้!”
หวังเทาไม่ถือสาเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในการเรียกชื่ออะไรแบบนี้ ไม่นานชายหัวล้านก็กลับมาพร้อมกับถุงเครื่องมือต่างๆ ทั้งประแจขันน็อตและชุดงัดกุญแจ
“น้องชาย เริ่มจากอันง่ายๆ ก่อนเลยดีไหม”
“ได้ครับ”
กุญแจมีหลายประเภท แต่ประเภทที่ง่ายจริงๆ แล้วงัดได้ไม่ยากเลย เพียงแต่คนทั่วไปไม่ค่อยได้เจอ ก็เลยดูเหมือนว่ามันจะยากมาก
ชายหัวล้านเริ่มจากการอธิบายหลักการพื้นฐานให้หวังเทาก่อน จากนั้นก็สาธิตวิธีการงัดกุญแจ แล้วก็ให้หวังเทาลองทำเอง
ไม่นานนักก็ได้ยินเสียง “คลิก” หวังเทาใช้เครื่องมือไขกุญแจได้สำเร็จ
“น้องชาย เก่งมาก!”
หลังจากชมหวังเทาไปสองสามครั้ง ชายหัวล้านก็สอนวิธีการงัดกุญแจแบบอื่นๆ ให้
เมื่อหวังเทาเห็นชายหัวล้านไขกุญแจด้วยลวดเส้นเดียว เขาก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “อาจารย์ครับ ผมอยากเรียนแบบนี้!”
หวังเทาออกจากบ้านตั้งแต่เช้าและเรียนจนถึงเที่ยง
เขารู้สึกว่าถ้าหากว่าเขามีความมุ่งมั่นขนาดนี้ตอนที่เรียนหนังสือ เขาก็คงไม่ตกอับมาถึงขนาดนี้
โคร่ก~
ชายหัวล้านหน้าแดงด้วยความอายแล้วเอามือลูบท้อง เขาไม่ได้กินข้าวมาทั้งวันแล้ว
หวังเทาเห็นดังนั้นก็หยิบขนมปังที่แบนๆ ออกมาจากกระเป๋าหลายชิ้นแล้วส่งให้เขา
“ขอบคุณครับ! ขอบคุณครับ! ผมขอบคุณไม่ถูกเลยจริงๆ!”
ชายหัวล้านตื่นเต้นมากเมื่อรับขนมปังไป ทั้งที่จริงแล้วเขาไม่ชอบกินขนมปัง แต่ชอบกินซาลาเปามากกว่า แต่เขารู้สึกว่าขนมปังในเวลานี้มีรสชาติดีกว่าซาลาเปาทุกอันที่เคยกินมา
[+10]
[35/100]
HP ของชายหัวล้านฟื้นฟูขึ้นมาเล็กน้อย
หวังเทาเองก็กินขนมปังไปสองแผ่นเพื่อเติมเต็มท้อง เขากินอาหารเช้ามาแล้วในตอนเช้าและไม่ได้ออกแรงมากนัก ความอยากอาหารของเขาก็เท่ากับคนปกติทั่วไป ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่หิว
หลังจากกินอาหารง่ายๆ หวังเทาก็ตามชายหัวล้านไปและเรียนรู้สักพัก จากนั้นก็ลุกขึ้นและพูดว่า
"วันนี้พอแค่นี้ ผมขอไปจัดการกับปัญหาในห้อง 201ก่อน"
"อ๋อ? ได้เลย ได้เลย! น้องชาย ลุยเลย ระวังตัวด้วยนะ!"
เมื่อได้ยินว่าหวังเทาจะลงมือ ชายหัวล้านก็ลุกขึ้นด้วยความตื่นเต้น
"แน่ใจนะว่าในห้อง 201 มีคนเดียว"
หวังเทาถามขณะสวมถุงมือ
“แน่ใจ! เขาอยู่คนเดียวที่นั่น ผมไม่ค่อยเห็นใครไปหาเขาบ่อยๆ หรอก…”
หวังเทาหยุดชะงักไป
“ไม่เห็นใครไปหาบ่อยๆ ก็แปลว่าเคยเห็นคนไปหาสินะ”
“ผมเคยเห็นเขาพาหญิงสาวกลับบ้านมาบ้าง”
ชายหัวล้านเกาหัว
“ผู้หญิง? แฟนหรือเมียครับ”
“เอ่อ เขาพาผู้หญิงคนละคนมาทุกครั้งเลยครับ”
“เข้าใจแล้ว งั้นก็แปลว่าคุณไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าข้างในมีคนเดียวใช่ไหม”
“…ใช่ครับ แต่ส่วนใหญ่ก็น่าจะมีแค่เขาคนเดียว เพราะเขาไม่ได้พาผู้หญิงกลับบ้านบ่อยนัก อาจจะเดือนละครั้ง…”
เมื่อได้ฟังหวังเทาจึงไม่ถามอะไรอีก
ถ้าหากว่าข้างในมีซอมบี้สองตัวก็ยังพอรับมือได้อยู่ดี นั่นก็เพราะว่าเขาได้เปลี่ยนอาวุธแล้ว ถ้าหากว่าจำเป็นจริงๆ เขาก็แค่หนีไปก็ได้
เขาเชื่อว่าซอมบี้ไม่มีทางปีนบันไดได้เร็วกว่าเขาอย่างแน่นอน
หลังจากที่เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย หวังเทากับชายหัวล้านก็มาถึงหน้าห้อง 201 ด้วยกัน
"คุณงัดกุญแจ จากนั้นก็กลับไปรอที่บ้าน"
หวังเทาไม่ต้องการให้เขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการจัดการซอมบี้
ด้วยรูปร่างที่เตี้ยและผอมของชายหัวล้าน เขาคงจะต้านทานการโจมตีของซอมบี้ไม่ได้ การปล่อยให้เขาเข้าไปจะทำให้ทุกอย่างช้าลงอย่างแน่นอน เขาจัดการเองน่าจะดีกว่า
หวังเทาไม่อยากให้เขาตาย เพราะเขายังไม่เชี่ยวชาญเทคนิคงัดกุญแจพอ
"ได้เลย!"
ดังนั้น ชายหัวล้านก็ค่อยๆ งัดกุญแจจากด้านนอก ในเวลาต่อมาก็มีเสียงดังคลิก และประตูก็เปิดออก
จากนั้น เขาก็หันหลังกลับและวิ่งกลับบ้านโดยไม่พูดอะไร แล้วปิดประตูตามหลัง
หวังเทาก็กำท่อเหล็กแน่นๆ แล้วค่อยๆ ผลักประตูเปิดออก และสแกนพื้นที่อย่างรวดเร็ว
ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่มีคราบเลือดสีเข้มมากมาย
"มีคนมากกว่าหนึ่งคนอยู่ในที่แห่งนี้!"
หวังเทารู้สึกประหม่าในทันที แต่ก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
คนคนเดียวที่กลายเป็นซอมบี้จะไม่ทิ้งคราบเลือดไว้มากมายขนาดนี้! เห็นได้ชัดว่ามีคนถูกซอมบี้โจมตี!
ประตูทุกบานในบ้านเปิดอยู่ และหลังจากที่หวังเทาก้าวไปสองก้าว เขาก็เห็นผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นในห้องนอนใหญ่ โดยหันหลังให้หวังเทา
หญิงสาวก้มหัวลงเล็กน้อย ราวกับกำลังกินอะไรบางอย่าง
เมื่อได้ยินเสียง หญิงสาวก็หันศีรษะช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าซีดขาว ดวงตาแดงก่ำ และเส้นเลือดสีเข้มทั่วใบหน้า และในมือของเธอ... หัวมนุษย์ครึ่งซีก!
