เจ้าหน้าที่หมายเลข 80 [ฟรี]
ตอนที่ 80
ลาก่อน! โรมาเนีย
ชาวโรมาเนียที่ยืนอยู่รอบ ๆ มองดูการต่อสู้ของลีออนและศัตรูอีกห้ากันอย่างสนุกสนานโดยไม่หนีไปไหน
เมื่อเห็นลีออนที่ถูกอีกฝ่ายตะลุมบอนอย่างเมามั่นมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกับกำลังดูการแข่งขัน WWE ที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากในปัจจุบัน ทำให้ชาวโรมาเนียปรบมือให้กำลังใจและอุทานด้วยความตื่นเต้นขึ้นมาเป็นระยะ ๆ กันอย่างสนุกสนาน
แน่นอนว่าเรื่องเด็ด ๆ แบบนี้มันย่อมไม่พ้นที่ผู้คนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายทอดสดเช่นกัน . . .
อย่างไรก็ตามลีออนในเวลานี้ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องเหล่านี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
สถานการณ์ตรงหน้าที่เขากำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ก็คือเขาไม่สามารถทำลายการป้องกันของแผ่นโลหะเหล็กและแขนขากลของอีกฝ่ายได้ ทำให้สภาพของเขาเละตุ้มเป๊ะแบบนี้
ถึงแม้ว่าการใช้กำลังจะไม่ได้ผล แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีวิธีอื่น
เมื่อเขาเห็นอดาแมนเที่ยมสีดำที่ได้รับการป้องกันด้วยหลอดแก้วโปร่งใสที่ทนทานมากเป็นพิเศษมันก็ทำให้เขาอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า ‘อาวุธอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ ทำไมเราถึงไม่ใช้มันนะ?!’
ดร.ลิซท์เคยบอกเอาไว้ว่าอดาแมนเที่ยมสีดำนี้เป็นอดาแมนเทียมของแท้ที่นำมาผสมกับโลหะที่ไม่รู้จัก ทำให้ความแข็งของมันนั้นมากกว่าคาร์โบนาเดียมหลายเท่า
ถ้าหากเป็นในกรณีอดาแมนเทียมสีดำชิ้นนี้อาจจะทำให้สามารถทะลุการป้องกันของศัตรูได้!!!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ลีออนที่ยังคงถูกทุบตีอย่างต่อเนื่องก็หาจังหวะกระโดดถอยไปด้านหลังเพื่อตั้งหลัก ก่อนที่จะวิ่งไปที่ตู้คอนเทนเนอร์ที่อยู่ไม่ไกลจากเขามากนัก
ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่งทหารไซบอร์กทั้งห้าคนที่ปิดล้อมลีออนเอาไว้ก่อนหน้านี้ก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อยเช่นกัน . . .
นอกจากแขนขากลที่ทำมาจากคาร์โบนาเดียมแล้วพวกเขายังติดตั้งแผ่นโลหะผสมอดาแมนเทียมเล็กน้อยป้องกันที่หน้าอกของพวกเขาเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง ทำให้มันจึงเป็นเรื่องปกติที่เวลาพวกเขาถูกโจมตีจึงไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
แต่ว่า . . . !!!
ลีออนที่โดนพวกเขาทุบตีมาตั้งนานหลายครั้งแล้วทำไมเขาถึงยังไม่ได้รับบาดเจ็บเลย?!!
ตามหลักความเป็นจริงแล้วพลังทำลายล้างของแขนขากลของพวกเขาสามารถเจาะแผ่นเหล็กหนาห้ามิลลิเมตรได้อย่างง่ายดาย
แต่ทำไมลีออนถึงไม่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของพวกเขาเลย?
ทันใดนั้นทหารไซบอร์กทั้งห้าคนก็เข้าใจแล้วว่าลีออนไม่ใช่คนที่ปล่อยให้พวกเขาโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถฆ่าลีออนได้ แต่พวกเขาจะต้องพยายามจับตัวของลีออนเอาไว้ให้ได้ก่อนที่กำลังเสริมของลีออนจะมาถึง . . .
ด้วยเหตุนี้ทหารไซบอร์กทั้งห้าคนจึงเปลี่ยนรูปแบบการโจมตีเป็นการปิดล้อมลีออนเอาไว้แทน และพยายามปิดกั้นเส้นทางหลบหนีทั้งหมดของลีออนเอาไว้
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่าย ลีออนก็รู้เช่นกันว่าพวกเขาต้องการจะทำอะไร และลีออนก็กำลังรอจังหวะนี้อยู่เช่นกัน
การบุกโจมตีที่ลดน้อยลงช่วยให้ลีออนสามารถตั้งสมาธิในการหลบเลี่ยงการโจมตีของศัตรูได้ง่ายดายมากยิ่งขึ้นและเข้าใกล้อดาแมนเทียมมากขึ้นเรื่อย ๆ
ภายใต้ระยะทางสั้น ๆ เพียงแค่สิบเมตรลีออนที่ถูกศัตรูทั้งห้าคนใช้ทั้งหมัดและเท้าโจมตีใส่เขาอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดเขาก็พาร่างของตัวเองมาถึงอดาแมนเทียมสีดำที่เขาทิ้งเอาไว้ก่อนหน้านี้
ลีออนม้วนตัวตีลังกากลับหลังอย่างงดงามในขณะที่หลีกเลี่ยงการเตะที่เหมือนกับแส้ของอีกฝ่ายพร้อมกับอดาแมนเทียมสีดำขึ้นมาจากพื้น
เมื่อเห็นลีออนหยิบโลหะสีดำขึ้นมาจากพื้นทหารไซบอร์กทั้งห้าคนก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เพราะพวกเขาคิดว่าถึงแม้ว่าลีออนจะมีมันก็ไม่สามารถชนะพวกเขาได้อยู่ดี ในขณะที่พวกเขากำลังจะวิ่งเข้าไปโจมตีลีออนอีกครั้งพวกเขาก็สังเกตเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของเขาลีออน
ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้ทันทีว่ามันจะต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติและต้องรีบหยุดมันก่อนที่จะสายเกินไป
แต่ว่ามันได้สายเกินไปแล้ว . . .
ลีออนใช้มือกดไปที่ฝาของหลอดแก้วพร้อมกับบิดมันตามเข็มนาฬิกาเปิดฝาของหลอดแก้วออก ก่อนที่จะหยิบอดาแมนเทียมสีดำชิ้นยาวมากำเอาไว้ในมืออย่างแนบแน่นพร้อมกับโยนหลอดแก้วที่ไร้ประโยชน์ทิ้งไป
อดาแมนเทียมที่อยู่ในมือของลีออนมีความยาวประมาณสิบห้าเซนติเมตรและความกว้างของมันสามารถใช้มือเปล่าจับได้อย่างเหนียวแน่น ด้านหนึ่งเป็นหลายแหลมคม ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นทรงสี่เหลี่ยมราบเรียบ สีของแท่งอดาแมนเทียมเป็นสีดำสนิทเหมือนกับหมึกที่หากวางเอาไว้ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนมันคงถูกความมืดกลืนกินจนหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อถืออดาแมนเทียมเอาไว้ในมือลีออนก็สามารถรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกของมันได้อย่างชัดเจน ลีออนเหลือบมองอดาแมนเทียมสลับกับศัตรูที่ยืนอยู่ไม่ไกลเล็กน้อยพร้อมกับพึมพำขึ้นมาว่า "ได้เวลาเอาคืนทบต้นทบดอก . . . "
หลังจากพูดจบลีออนก็ย่อเอวลงเล็กน้อยตามมาด้วยการก้าวเท้าขวาไปข้างหน้าและวิ่งเข้าหาศัตรูอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้ว่าทหารไซบอร์กทั้งห้าคนจะไม่รู้ว่าแท่งโลหะสีดำนี้มันสามารถทำอะไรได้ แต่การที่ลีออนพุ่งเข้ามาโจมตีเขาอย่างไม่เกรงกลัวแบบนี้แสดงว่าแท่งโลหะนี้มันจะต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรให้ปวดสมองและพุ่งเข้าใส่ลีออนเช่นกัน
เมื่อมองไปที่ศัตรูทั้งห้าคนที่วิ่งเข้ามาลีออนก็มองเห็นว่าคนที่เร็วที่สุดก็ยังไม่ใช่ใครนอกจากชายกล้ามโตคนดีคนเดิม
ริมฝีปากของลีออนยกยิ้มเล็กน้อยและคิดในใจว่า ‘เจ้าหมอนั่นอีกแล้ว! ดูเหมือนว่าถนนมันจะคับแคบจริง ๆ ไหนให้ฉันดูหน่อยสิว่าแขนกลของนายจะสามารถป้องกันอดาแมนเทียมของฉันได้หรือเปล่า!’
วิซ!
ชายกล้ามโตเหวี่ยงกำปั้นพร้อมกับเสียงลมแหวกอากาศพยายามโจมตีไปที่ปลายคางของลีออนโดยหวังจะน็อคลีออนด้วยการโจมตีครั้งเดียว
อย่างไรก็ตามครั้งนี้ลีออนไม่ได้ยกแขนขึ้นมาป้องกันเหมือนเมื่อก่อน!
ลีออนมองไปที่กำปั้นที่กำลังพุ่งมาที่ใบหน้าของเขา ก่อนที่จะยกแขนขวาที่ถืออดาแมนเทียมขึ้นและใช้ปลายแหลมด้านบนของอดาแมนเทียมแทงเข้าไปที่แขนของชายกล้ามโตอย่างแม่นยำ
เคร้ง!
อดาแมนเทียมสีดำในมือของลีออนปะทะเข้ากับแขนกลของชายกล้ามโตก่อนที่อดาแมนเทียมของลีออนจะเป็นฝ่ายชนะในการปะทะครั้งนี้
แขนกลคาร์โบนาเดียมที่แทบจะไม่สามารถทำให้บุบสลายได้ แต่กับถูกแท่งโลหะสีดำของลีออนเจาะจนเป็นรูอย่างง่ายดาย!
ทันใดนั้นเส้นประสาทเทียมและวงจรที่อยู่ภายในก็สัมผัสเข้าหากันอย่างกะทันหันพร้อมกับเสียงของกระแสไฟฟ้ารัดวงจร ‘เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ’ ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
"อ๊ากกก . . . "
กระแสไฟฟ้าแรงสูงที่รั่วไหลออกมาจากด้านในช็อตเข้ากับกล้ามเนื้อที่เหลืออยู่ของชายกล้ามโตโดยตรง ทำให้ภายในไม่กี่วินาทีดวงตาของชายกล้ามโตก็เริ่มเหลือกขึ้นและหมดสติไปจากการถูกไฟฟ้าแรงสูงช็อต
ตุบ!
ทหารไซบอร์กทั้งห้าคนที่ไล่ต้อนลีออนมาเนิ่นนานในที่สุดก็มีคนหนึ่งที่ล้มลงกับพื้น . . .
เมื่อเห็นร่างของชายกล้ามโตที่ล้มลงกับพื้นทหารไซบอร์กอีกสี่คนที่เหลือที่กำลังจะโจมตีลีออนก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ทันที
พวกเขามองไปที่ร่างของเพื่อนตัวเองที่กำลังนอนชักอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าตกใจและเริ่มเกิดความลังเลขึ้นมาบนใบหน้าของพวกเขา
ก่อนหน้านี้เหตุผลที่พวกเขากล้าปิดล้อมลีออนด้วยสีหน้ามั่นใจและโจมตีลีออนเป็นเพราะลีออนไม่สามารถทำอะไรกับแขนขากลและแผ่นเหล็กกลางหน้าอกของพวกเขาได้
แต่ตอนนี้สถานการณ์มันได้เปลี่ยนไปแล้ว
แท่งโลหะสีดำในมือของลีออนสามารถแทงทะลุแขนขากลของพวกเขาได้อย่างง่ายดายด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว ถ้าหากก่อนหน้านี้ลีออนเปลี่ยนการโจมตีจากแขนกลของชายกล้ามโตเป็นโจมที่กลางหน้าอกแทนผลที่ตามมามันคงเหนือจินตนาการ . . .
แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้กลัวตาย แต่เป็นเพราะพวกเขาเพิ่งผ่านประสบการณ์ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าความตายมา ทำให้พวกเขาที่เพิ่งได้รับชีวิตใหม่มาจะมาทิ้งชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างไร . . .
ในขณะที่ทหารไซบอร์กทั้งสี่คนกำลังคิดว่าจะโจมตีต่อดีไหม หูของลีออนก็ขยับเล็กน้อยและดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังขึ้นมาจากบนท้องฟ้า
ลีออนรีบหันหลังกลับไปมองด้านหลังอย่างกะทันหัน ก่อนที่จะยิ้มขึ้นมา . . .
เขามองเห็นเฮลิคอปเตอร์สีดำที่กำลังบินมาจากท้องฟ้าอันไกลโพ้น ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเฮลิคอปเตอร์ลำนี้ปรากฏตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
เฮลิคอปเตอร์สีดำที่แฝงตัวอยู่ในความมืดส่งเสียงเครื่องยนต์ดังลั่นเหมือนกับนกอินทรีกลางคืนที่กำลังออกหาเหยื่อพร้อมกับหย่อนเชือกเส้นหนึ่งลงมาตรงกลางยูเนียนสแควร์อย่างรวดเร็ว!
ลีออนรีบกระโดดคว้าจับไปที่เชือกที่โยนลงมาจากเฮลิคอปเตอรือย่างรวดเร็ว ก่อนที่คนขับเฮลิคอปเตอร์จะเอาเครื่องขึ้นดึงร่างของลีออนให้ค่อย ๆ ลอยห่างออกจากพื้น . . .
เมื่อมองไปที่ศัตรูและชาวโรมาเนียที่ยืนมองอยู่ตรงกลางจัตุรัสลีออนก็ถอดวิกผมและเคราของตัวเองออกและโยนมันทิ้งไปเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาดั้งเดิมของเขา
"ลาก่อน . . . โรมาเนีย . . . "
โปรดติดตามตอนต่อไป …