บทที่ 12 ความเข้าใจผิด

บทที่ 12 ความเข้าใจผิด

เซี่ยชิงหยาเงยหน้าขึ้น มองเข้าไปในบ้าน เห็นชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามา สายตาของทั้งสองสบกัน

ชายหนุ่มนั้นถือปลาแห้งครึ่งตัว ในที่นี้เรียกว่า "หยู่เซี่ยน" ซึ่งทำมาจากปลาน้ำเค็มตากแห้ง มีรสเค็มจัด มักใช้สำหรับนึ่งกับข้าวเพื่อเพิ่มรสชาติ

"กลับมาแล้วเหรอ?" เซี่ยชิงหยาเอ่ยขึ้นก่อน เพื่อทำลายความเงียบ

"อืม วันนี้งานที่สนามยุ่ง มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับการแบ่งสมบัติบ้าง?" จี้เฉียนคุนเห็นเอ้อร์หยากำลังน้ำลายไหลอยู่ที่ประตู เลยขมวดคิ้วเล็กน้อย

นี่มันดึกมากแล้ว ยังไม่ทานข้าว เด็ก ๆ หิวขนาดนี้แล้ว

พูดถึงการแบ่งสมบัติ เซี่ยชิงหยาตาเป็นประกาย "ตอนแรกไม่แบ่งที่ดิน ไม่มีหมู เงินก็ไม่ให้ ดีที่เจ้าไปเรียกพี่ชายของข้า... เอ่อ .. ตอนนี้ได้ที่ดินกลาง ๆ สามไร่ หมูสามตัว แกะสองตัว เงินสิบตำลึง และของอื่น ๆ อีก"

จี้เฉียนคุนพยักหน้า เหตุการณ์ตรงกับที่เขาคาดไว้

"ต้าหยา อยู่ในบ้านใช่ไหม?"

"อืม"

พูดจบ จี้เฉียนคุนก็ยื่นปลาแห้งที่ผูกด้วยเชือกให้เซี่ยชิงหยา ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

เซี่ยชิงหยาเอาปลาแห้งไปแขวนไว้

นางมีวังมังกรในมือ จะไปกินปลาแห้งทำไม กินสดอร่อยกว่าเยอะ!

พูดจบ นางมองไปที่หอยทะเลผัดน้ำมันหอมเจียว คิดว่าจี้เฉียนคุนกลับมาแล้ว เลยคว้าไข่ไก่สองฟองมาตีกับต้นหอมสับ นำไปทอดในกระทะ

"ชิงหยา นี่เจ้าไม่ฟังคำข้าเลยใช่ไหม! ต้าหยาเป็นผู้หญิง ถ้าหน้าเป็นแผลเป็นขึ้นมาจะทำยังไง เจ้าเป็นแม่ภาษาอะไร!"

เสียงของจี้เฉียนคุนดังขึ้นราวกับฟ้าร้อง

เขาอุ้มต้าหยาไว้ในอ้อมแขน คิ้วเข้มขมวดแน่น มองเซี่ยชิงหยาด้วยความผิดหวังอย่างห้ามไม่อยู่

"พ่อ..."

ถึงแม้ต้าหยาจะชอบดูพ่อดุแม่ แต่เรื่องนี้มันไม่ใช่อย่างนั้น

"ไม่เป็นไรลูก พ่อเคยบอกแล้วว่า เมื่อก่อนมีปู่ย่าอยู่ด้วย ยังพอช่วยดูแลได้ แต่ตอนนี้เราแยกครัวกันแล้ว แม่ทำร้ายลูกหนักขนาดนี้ จะต้องรอให้พ่อกลับมาเก็บศพลูกจริงๆ เหรอ?"

จี้เฉียนคุนพูดเสียงเข้ม

เซี่ยชิงหยาสั่นสะท้านด้วยความโกรธ

ถึงแม้นางจะรู้ว่าตัวตนเดิมของนางเคยสร้างภาพลักษณ์ที่ไม่ดีต่อเขา แต่ตอนนี้ เขาโกรธคนที่เขาว่าก็คือนาง!

"พ่อ ไม่ใช่แม่ แต่เป็นป้าใหญ่ผลักพี่ใหญ่" เอ้อร์หยา ดึงชายเสื้อของจี้เฉียนคุน เสียงเล็กๆ นุ่มนิ่มของนางช่วยดับความโกรธลงไปได้

ตาของจี้เฉียนคุนเบิกกว้างขึ้น จากนั้นก็ผ่อนคลายลงไป เขาดูเหมือนจะไม่รู้จะทำอย่างไร

ต้าหยาซบหน้าลงไปที่คอของพ่อ เกรงว่าจะถูกพ่อโกรธไปด้วย

"แม่ ไข่ ไข่ไหม้แล้ว" เอ้อร์หยา วิ่งไปที่เตาไฟ นางยังเล็กเกินไปจะยืนถึงเตา นางพยายามกระโดดขึ้นไปเพื่อหยิบตะหลิว

เซี่ยชิงหยารีบดึงนางออกไป "แม่ทำเอง"

ด้วยการแทรกแซงของเอ้อร์หยา บรรยากาศเลยไม่ตึงเครียดมากนัก

เซี่ยชิงหยาตักไข่เจียวใส่จานวางบนโต๊ะเล็กๆ โต๊ะสูงแค่ครึ่งขาของผู้ใหญ่ เด็กๆ นั่งพอดี

เอ้อร์หยา นำเก้าอี้มาวาง นั่งอย่างเรียบร้อย

"ต้าหยา เอ้อร์หยา ไปล้างมือก่อน ก่อนกินข้าวต้องล้างมือทุกครั้ง เผื่อมือเปื้อนดิน ในดินจะมีไข่ของแมลงเล็กๆ ถ้ากินเข้าไปจะปวดท้อง"

ต้าหยาจูงมือเอ้อร์หยา ที่ไม่อยากไปล้างมือ ออกไปล้างมือ

เซี่ยชิงหยาเดินไปตักเมนูหลักของวันนี้"หมูสามชั้นตุ๋นกับผักกาดดอง"

แต่พอเปิดฝาหม้อ ไอน้ำร้อนก็พุ่งขึ้นมาใส่หน้านางทันทีและชามหมูสามชั้นตุ๋นก็ดูร้อนมากต้องหาอะไรมาห่อไว้ถึงจะหยิบออกได้

"ให้ข้าช่วย" เสียงอบอุ่นดังขึ้นจี้เฉียนคุนรีบคว้าชามหมูสามชั้นตุ๋นออกมา

"หนังหนามากรึไง"

เซี่ยชิงหยาบ่นพึมพำในใจ

เขาเพิ่งจะกล่าวหานางไป แต่ตอนนี้ข้าวปลาอาหารสำคัญที่สุดเดี๋ยวค่อยเคลียร์กันทีหลัง

"ต้าหยา เอ้อร์หยาเราอยู่บ้านของเราเองไม่มีใครแย่งข้าวของพวกเรา รอให้ทุกคนนั่งลงครบก่อนแล้วค่อยกิน" เซี่ยชิงหยาเหลือบมองไปที่มือเล็กๆ ของเอ้อร์หยา

ดูเหมือนนางจะกำลังวางแผนว่าจะแอบหยิบไข่เจียวตรงไหนถึงจะไม่โดนแม่จับได้

เอ้อร์หยาเลียริมฝีปากรีบกดมือที่กำลังจะหยิบไข่เจียวลง

เซี่ยชิงหยาแบ่งข้าวและตะเกียบให้ทุกคน จากนั้นก็เริ่มกินข้าว

"คือว่า ตอนนี้..." จี้เฉียนคุนถือชามข้าวอยากจะพูดถึงความเข้าใจผิดเมื่อกี้

"กินข้าวเถอะ" เซี่ยชิงหยาขัดจังหวะ

นางหยิบจานใบหนึ่งมากลับชามหมูสามชั้นตุ๋นหมูสามชั้นที่เคยอยู่ด้านล่างตอนนี้ถูกวางอยู่ด้านบนแล้วหนังหมูที่ซึมซาบด้วยน้ำซอสเนื้อส่วนผสมระหว่างมันกับเนื้อเนื้อบางๆน้ำมันและน้ำซอสซึมเข้าไปในผักกาดดองแค่ดูก็รู้ว่าหอมน่ากิน

"มาลองชิมฝีมือแม่ดู"

เซี่ยชิงหยาคีบเนื้อให้ลูกๆ คนละชิ้นเหมือนนางจะรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองไม่ค่อยดีนัก เลยรีบแก้ตัว"ก่อนหน้านี้แม่ทำอะไรอร่อยๆก็เข้าปากพวกเจ้าไม่ได้ ตอนนี้เราแยกออกมาแล้วกินให้เต็มที่เลย"

จี้เฉียนคุนได้ยินดังนั้น ก็เงียบๆ นับเม็ดข้าวในชามของตัวเอง

ในอดีตลูกสาวทั้งสองลำบากก็ต้องโทษเขาเองที่ไม่ยอมแยกบ้านกลัวว่าจะทำร้ายจิตใจพ่อแม่

แต่เห็นต้าหยาผอมเกินไปส่วนเอ้อร์หยาอ้วนเกินไปลูกทั้งสองต่างมีปัญหา ใจของเขาก็เจ็บปวดช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขามัวแต่ยุ่งกับเรื่องอื่นๆละเลยลูกทั้งสองไป

"กินสิ" เซี่ยชิงหยาเห็นจี้เฉียนคุนกินข้าวอย่างเดียว ก็คีบเนื้อให้เขาชิ้นหนึ่ง

"อือ อือ อร่อยมากพ่อ หนูทานได้สามชามเลย" เอ้อร์หยายัดปากเต็มไปด้วยข้าวพยายามเลียเศษข้าวที่ติดริมฝีปากออก

เซี่ยชิงหยาก็คีบเนื้อชิ้นหนึ่งลองชิมดู

อร่อยจริงๆไม่เลี่ยนและยังมีกลิ่นหอมของผักกาดดอง

เซี่ยชิงหยารู้สึกว่า คุณอู๋ผู้เป็นอาจารย์สอนทำอาหารซึ่งเคยสอนนางเหมือนลูกสาวคงจะดีใจแน่ๆที่นางสามารถทำเมนูเด็ดของเขา "หมูสามชั้นตุ๋นกับผักกาดดอง"ออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ต้าหยาไม่ค่อยสนใจเนื้อเท่าไหร่กำลังดูดหอยแมลงภู่ดูดทีหนึ่งก็มองเซี่ยชิงหยาทีหนึ่ง

"วันนี้ต้องกินข้าวให้หมด กินหมดแล้วพรุ่งนี้ถึงจะได้กินของสดใหม่" เซี่ยชิงหยาพูดถึงเรื่องขายหมูและแกะได้เท้าแกะและกระดูกหมูมา

เอ้อร์หยากินข้าวอย่างกระตือรือร้นยิ่งขึ้น

สุดท้ายเอ้อร์หยาก็กินข้าวไปสามชามต้าหยาก็กินไปสองชาม

เซี่ยชิงหยากระตุกมุมปากทั้งสองคนกินข้าวจุขนาดนี้

ดูท่าต่อไปนี้นางต้องหาเงินจาก "วังมังกร"ให้มากขึ้นถึงจะเลี้ยงลูกทั้งสองคนได้

มองไปที่จี้เฉียนคุนกำลังเก็บจานเซี่ยชิงหยาอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วมือทั้งสองข้างไขว้กัน"เรามาคิดบัญชีกันดีกว่า"

ลูกสาวทั้งสองเหมือนนกตกใจ

เอ้อร์หยาที่กินอิ่มแล้วถูกตกใจจนสะอึกทันที

" อึก อึก อึก"

เอ้อร์หยาสะอึกไม่หยุดยิ่งกลัวมากขึ้นร่างกายอวบอ้วนของนางก็สั่น

เซี่ยชิงหยาให้นางจิบน้ำอุ่นหนึ่งชามแล้วสั่งให้แบ่งกินเป็นเจ็ดคำจะทำให้หายสะอึก

เอ้อร์หยาทำตามและก็หายสะอึกจริงๆนางจ้องมองเซี่ยชิงหยาด้วยแววตาเป็นประกาย

เซี่ยชิงหยาตบก้นอวบๆของนาง"เข้าไปในห้องก่อน แม่จะไปคิดบัญชีกับพ่อ"

ต้าหยากับเอ้อร์หยารีบวิ่งเข้าไปในห้องต่างจ้องมองพ่อผู้โชคร้ายด้วยสายตาเป็นกังวลตอนนี้แม่ที่ไม่ตีดูน่ากลัวกว่าตอนก่อนหน้าอีก

พ่อตายแน่ๆ!