บทที่ 1 การเกิดใหม่

บทที่ 1 การเกิดใหม่

ริมทะเล

คลื่นซัดกระทบกันอย่างไม่หยุดหย่อน อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านที่อาศัยอยู่ริมทะเลต่างพากันหลบหนีไปอยู่ในบ้านของตัวเอง บ้านที่สร้างด้วยหินเรียงกันแน่นหนา รอยต่อของหินถูกอุดด้วยดินเหนียวอย่างละเอียดจนไม่ให้อากาศรั่วผ่าน หลังคาบ้านคลุมด้วยหญ้าทะเลที่ยาวและหนาแน่น

หนึ่งในบ้านเหล่านั้น หญ้าทะเลบนหลังคาเริ่มบางลง รอยต่อระหว่างหินก็ดูรกรุงรังเหมือนใยแมงมุม เด็กหญิงสองคน หนึ่งอ้วนหนึ่งผอม นั่งคุดคู้ติดกันอยู่ที่มุมห้อง

“พี่สาว ท่านแม่ซ่อนมันฝรั่งไว้ในช่องใต้เตียงนะ!”

หน้าของเด็กหญิงอ้วนดูขาวซีดเหมือนแป้ง หยีตาจนเหลือเพียงรอยแยกสีดำสองเส้น เมื่อพูดถึงอาหาร รอยแยกนั้นก็ดูสว่างวาบขึ้นมา

เด็กหญิงผอมสูงกว่าเด็กหญิงอ้วนครึ่งหัว แต่ร่างกายผอมบางเหมือนไม้ไผ่ เหมือนกับว่าหากลมทะเลพัดแรงขึ้นเพียงเล็กน้อย นางก็อาจจะลอยไปกับเสื้อผ้าเลยทีเดียว

นางเลียริมฝีปากที่แตกแห้ง พูดเตือนด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อยากตายหรือไง?”

เด็กหญิงอ้วนสะดุ้งเล็กน้อย ส่ายหัวไปมาเหมือนลูกข่าง

นางเลิกความคิดที่จะขโมยมันฝรั่ง ไปปลุกผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงแทน วันนี้เป็นคิวของบ้านพวกนางที่จะไปทำอาหารที่บ้านของปู่ย่า

การทำอาหารให้ปู่ย่า มีโอกาสได้แอบกินของเหลือ นางแอบกินของปู่ย่าบ้าง ผู้เป็นแม่ก็ไม่เคยว่าอะไร

“ท่านแม่......” เด็กหญิงอ้วนลูบท้องที่ส่งเสียงคราง ร้องเรียกผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าผู้หญิงนิ่งเงียบ นางก็ค่อยๆ เขย่าแขนผู้หญิงเบาๆ “ถึงเวลาไปทำอาหารที่บ้านปู่แล้ว......”

แต่ผู้หญิงบนเตียงก็ยังนิ่งอยู่

นางดื่มยาขมที่หมอสั่งมาเพื่อบำรุงร่างกายเพื่อมีลูก ตอนเที่ยงแล้วหลับไป ตลอดบ่ายนางก็ไม่ได้ขยับตัวเลย

เด็กหญิงอ้วนรู้สึกว่าแขนที่นางจับเริ่มแข็ง นางตกใจจนปล่อยมือออกแล้วปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ “พี่สาว แม่ตายแล้ว......”

เด็กหญิงผอมตกใจ รีบแสดงสีหน้าดีใจออกมา

"อือ..." เสียงดังมาจากบนเตียง คนบนเตียงลุกขึ้นนั่งแล้ว

เด็กผอมมองเด็กอ้วนด้วยความไม่พอใจ ทำไมถึงดูผิดได้

เด็กอ้วนแลบลิ้นออกมา

"ท่านแม่ ได้เวลาไปทำอาหารที่บ้านเก่าแล้ว วันนี้ข้าเห็นปู่ซื้อปลาตัวเล็กมาด้วย" เสียงของเด็กอ้วนยังคงมีความเปียกชื้นของน้ำลายอยู่

ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงไม่พูดอะไร แต่ใจของนางวุ่นวายไปหมดแล้ว

นางกลับมาเกิดใหม่?

ในหัวของนางเต็มไปด้วยความทรงจำที่ไม่ใช่ของนาง

"เฮ้อ ต้าหยา เอ้อหยา พยุงแม่ลุกขึ้นหน่อย"

เซี่ยชิงหยาพยายามอย่างมากที่จะควบคุมสีหน้าของนาง แต่มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะกระตุก

นี่ มันคือการมีลูกโดยไม่ต้องเจ็บปวด!

เด็กผอมสูงคือต้าหยา อายุแปดขวบแล้ว

เด็กอ้วนกลมเหมือนแตงโม ยื่นมือมาช่วยพยุงเซี่ยชิงหยา บนหลังมือของนางยังมีรอยบุ๋มอยู่ นี่คือเอ้อหยา อายุหกขวบแล้ว

ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเด็กทั้งสองทำให้เซี่ยชิงหยารู้สึกชัดเจนยิ่งขึ้นว่า นางกลับมาเกิดใหม่จริงๆ

ในชาติที่แล้ว พ่อแม่ที่แท้จริงของนางทิ้งนางไปเพราะนางเป็นผู้หญิง พ่อแม่บุญธรรมก็ทารุณนางหลังจากมีลูกของตัวเอง ปฏิบัติกับนางเหมือนคนรับใช้ในบ้าน

ในที่สุดนางก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ นางพยายามอย่างหนักที่จะเกลี้ยกล่อมพ่อแม่บุญธรรมไม่ให้บังคับให้นางแต่งงานกับชายแก่ในหมู่บ้าน นางทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารเล็กๆ เพื่อหาเงินเรียนจนจบมหาวิทยาลัยสี่ปี และยังเริ่มต้นธุรกิจเล็กๆ น้อยๆ ที่ประสบความสำเร็จ

นางคิดว่าในที่สุดโชคชะตาของนางก็กำลังจะเปลี่ยนไป แต่ลูกชายสุดที่รักของพ่อแม่ที่แท้จริงของนางกลับเป็นโรคไตวาย และไตของนางก็เข้ากันได้

จากนั้นนางก็ถูกวางยา ตัดไต และเสียชีวิตด้วยโรคไตอักเสบหลังจากผ่านไปสามปี

ทำไม!

ทำไมพวกเขาถึงมีความสุขกันได้ มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่ต้องตายอย่างสิ้นหวังในห้องเช่าที่เย็นยะเยือกและคับแคบ

เซี่ยชิงหยานึกถึงตอนที่นางอยู่ในยมโลกและยมบาลได้เล่าเรื่องราวชีวิตของนาง ความคับแค้นใจของนางมากกว่าปีศาจร้ายในนรกขุมที่สิบแปดเสียอีก ถึงกับทำให้ท่านยมบาลตกใจ

“แม่ กินยาบำรุงแล้วต้องได้ลูกชายแน่ๆ” เสียงหวานของเด็กๆทำให้เซี่ยชิงหยากลับมาสู่โลกแห่งความจริง

“ไม่จำเป็น” เซี่ยชิงหยาส่ายหัว

นางยกมือออกจากมือของเด็กทั้งสอง ขยับข้อต่อที่เริ่มแข็งเล็กน้อยไปมา ขณะที่หัวใจกลับมาเต้นอีกครั้ง ระบบไหลเวียนโลหิตเริ่มทำงาน ร่างกายของนางก็เริ่มตอบสนองมากขึ้น

แต่ท่าทางของนางทำให้ทั้งเด็กสองคนคุกเข่าลงตรงหน้า

“แม่ ต้องมีลูกชายแน่ๆ”

“ถูกต้อง”

นี่คือสิ่งที่เจ้าของร่างกายเดิมชอบฟังที่สุด พวกนางจะพูดซ้ำๆ กันทุกวัน

เซี่ยชิงหยาถอนหายใจในใจ ก้มลงช่วยทั้งเด็กสองคนลุกขึ้น

“แม่กินยาของหมอหลอกลวงไปแล้ว เจอท่านยมบาล ท่านยมบาลบอกว่าแม่จะไม่มีลูกชายอีกแล้ว ต้องดูแลพวกเจ้าดีๆ ไม่งั้นแม่ตายแล้วจะลงนรก”

นางบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาก็ระยิบระยับ

นางไม่สามารถทำเป็นคนใจร้ายเหมือนเจ้าของร่างกายเดิมตลอดชีวิตได้ การหาเหตุผลที่เหมาะสมเพื่อเปลี่ยนแปลงดูจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

เด็กทั้งสองมองซ้ายมองขวา ต้าหยามองขึ้นไปด้านบน ขณะที่พยักหน้า นางก็ยังไม่ค่อยเชื่อแต่ปากก็พูดออกมา “แม่ หนูเชื่อแม่”

เซี่ยชิงหยาไม่คิดมาก มองไปที่ร่างกายผอมแห้งของต้าหยา เหมือนกับเห็นตัวเองตอนเด็กในชาติก่อน

นางเห็นรอยขีดข่วนเต็มไปหมดตรงคอเสื้อของต้าหยา เพราะเสื้อผ้าที่นางตากถูกสายลมพัดตกลงพื้นติดฝุ่น เจ้าของร่างกายเดิมก็หาเรื่องด่านางแล้วตีนางอย่างหนัก

ห้ามไม่ให้นางทายา ปล่อยให้แผลเน่าเปื่อย เรียนรู้บทเรียน!

ส่วนต้าหยา มักจะโดนตีเพราะแอบกินของ หากมองดูใต้เสื้อผ้า ผิวหนังของนางเต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำ อ้วนผิดปกติ ใบหน้าบวมช้ำดูเหมือนจะไม่ค่อยสบาย

ทั้งคู่สวมเสื้อผ้าที่ไม่เหมาะกับขนาดร่างกาย เหมือนเสื้อผ้าของเด็กอายุสี่ห้าขวบ แขนเสื้อสั้นจนเห็นส่วนของแขน เสื้อผ้าเก่าจนขาดเป็นริ้วๆ

เรียกว่าขอทานข้างถนนก็คงไม่ผิด

น้ำตาคลอเบ้า เซี่ยชิงหยาดึงเด็กทั้งสองมาหาตัวเอง หยิบยาที่ซ่อนไว้มาทาให้ทั้งคู่

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว นางก็พาพวกเด็กๆเดินไปยังบ้านหลังเก่า ตามคำบอกใบ้ของต้าหยาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“โอ๊ย พี่สะใภ้ยังจำได้ว่าต้องมาทำอาหาร มือไวหน่อยล่ะ ไม่งั้นฟ้ามืดแล้วถึงจะได้กินข้าว ยังต้องใช้เทียนอีก ดูเถอะท่านแม่จะไม่ปล่อยให้รอดแน่” หวังจื่อ ภรรยาของน้องชายคนที่สาม อุ้มลูกชายวัยไม่ถึงหนึ่งขวบ เดินวนเวียนอยู่หน้าเซี่ยชิงหยา

เซี่ยชิงหยาได้รู้จากความทรงจำว่าหวังจื่อ ชอบโอ้อวด ชอบรังแกนาง เพราะนางมีแต่ลูกสาว ส่วนหวังจื่อมีทั้งลูกสาวและลูกชาย หลังจากที่นางโดนรังแก นางก็จะเอาเรื่องไปลงโทษลูกสาวของตัวเอง

หวังจื่อคิดว่าเซี่ยชิงหยาไม่มีลูกชาย เลยยิ่งชอบแกล้งยิ่งขึ้น

นางจงใจดึงผ้าอ้อมที่เปื้อนอุจจาระของลูกชายออกมา แล้วโยนลงไปต่อหน้าต้าหยา สายตามองไปที่เซี่ยชิงหยา “รีบไปตักน้ำมาล้างก้นน้อง ไปซักผ้าอ้อม”

ต้าหยากัดริมฝีปาก เตรียมจะคว้าผ้าอ้อม

จู่ๆ มีแรงดึงรั้งนางไว้ เป็นเซี่ยชิงหยาที่ห้ามนาง

หวังจื่อเห็นดังนั้น จึงจงใจเอาน้องชายของลูกชายหันไปทางเซี่ยชิงหยา “ให้ลูกสาวที่เจ้าคลอดออกมาล้างผ้าอ้อมให้ลูกชายของเรานี่ ก็เพื่อให้เจ้าได้รับโชคลาภของลูกชายตัวอ้วน”

เซี่ยชิงหยากระตุกมุมปาก คนนี้ต้องเป็นบ้าแน่

นางหยิบผ้าอ้อมเปื้อนอุจจาระที่หวังจื่อโยนทิ้งไป โยนกลับไป “โชคลาภแบบนี้เก็บไว้เองเถอะ”

ต้าหยาอึ้งไป แม่กำลังปกป้องนางอยู่เหรอ?

ขณะนั้น ผ้าอ้อมเปื้อนอุจจาระบินไปตกอยู่ในอ้อมอกของหวังจื่อ นางใช้มือปัด อุจจาระในผ้าอ้อมก็กระเด็นใส่ตัวนางเต็มไปหมด แม้กระทั่งลูกของนางก็โดนด้วย

“แก …”

“น้องสะใภ้ เป็นอะไร ไม่ใช่ว่าบอกว่าเป็นโชคลาภเหรอ ตอนนี้ตัวเจ้าเต็มไปด้วยโชคลาภแล้ว!” เซี่ยชิงหยายิ้มเยาะ เกิดใหม่แล้วจะมาตามใจคนแบบนี้ทำไม?

หลังจากนั้น นางก็ไม่สนใจหวังจื่อ โอบไหล่เด็กทั้งสอง “ไป ช่วยแม่ทำอาหารกัน”

เด็กน้อยสองคนก้มหน้า แต่แววตาของพวกนางร่าเริง

เห็นน้าสามที่ชอบข่มเหงคนอื่น โดนแบบนี้ มันช่างสะใจเหลือเกิน!