ตอนที่ 41 ระดับสี่

ตอนที่ 41 ระดับสี่

“อยู่แค่ระดับสองกล้าที่จะเกรี้ยวกราดงั้นเหรอ!” ฉู่อี้โกรธจัดเมื่อเห็นแมงมุมเริ่มโจมตีซ่งเจิง รอบร่างกายของเขาถูกเปลวไฟล้อมรอบเอาไว้ ความร้อนของมันแทบจะแผดเผาทุกอย่างให้ละลายกลายเป็นผุยผง

“อย่าฆ่ามัน!” ซ่งเจิงร้องออก แต่ว่าสายเกินไป

เขาเห็นฉู่อี้ชูกำปั้นขึ้นเหนือศีรษะ ปลดปล่อยเปลวไฟออกราวกับมังกรเพลิง เขาพุ่งเข้าหาแมงมุมยักษ์ทันที “ตู้ม!” เสียงระเบิดดังสนั่น ก่อนที่แมงมุมจะดิ้นพล่านอยู่ในกองเพลิงขนาดใหญ่ จนในที่สุด ร่างกายของมันก็ไหม้เกรียมกลายเป็นเถ้าถ่าน

“น้องชาย!” หลัวเทียนร้องตะโกนเมื่อเห็นแมงมุมถูกเผาเป็นตอตะโก เขาจ้องซ่งเจิงพร้อมคำรามลั่น “ไอ้บัดซบ! แกรู้ไหมว่าฉันพยายามแค่ไหนกว่าจะทำมันจนสำเร็จ ความพยายามทั้งหมดของฉันในหนึ่งปีพังเพราะพวกแก! ไอ้เวรเอ๊ย ตายซะ!”

“ไอ้โง่!” ซ่งเจิงเหวี่ยงกระทะเหล็กออกไปด้วยท่าแบ็คแฮนด์ จากนั้นจึงเหยียบศีรษะของอีกฝ่ายติดพื้นไว้และใช้กำปั้นทุบลงอย่างรุนแรง ใบหน้าของอีกฝ่ายแทบจะบุบสลายเมื่อปะทะกับความโหดเหี้ยมนั้น

“มันน่าชื่นชมตรงไหนที่เอาน้องชายตัวเองมาทดลอง! การเอาคนอื่นมาสนองความต้องการของตัวเองมัน น่าชื่นชมตรงไหน! ห๊า!?” ซ่งเจิงโกรธจนเส้นเลือดปูดโปน ฉู่อี้ได้แต่ยืนมองอย่างเงียบงัน

เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายโกรธจัดขนาดนี้ แม้แต่ตอนที่พี่ใหญ่กุ้ยตายเขาก็ยังไม่เกรี้ยวกราดเช่นนี้

ดวงตาของซ่งเจิงแดงก่ำ เขายังรัวหมัดลงใบหน้านั้นอย่างต่อเนื่อง กำปั้นเต็มไปด้วยเลือดที่สาดกระเด็นออกมาจากใบหน้าของหลัวเทียน

“พอแล้ว ถ้านายยังไม่หยุดเขาจะตาย!” เมื่อเห็นหลัวเทียนหมดสติไปแล้ว ฉู่อี้วิ่งเข้าไปหยุดเขาไว้ทันที

“ฟู่ ฟู่!” ร่างของแมงมุมที่ไหม้เกรียมไปก่อนหน้าพลันแตกออก ดวงตาของซ่งเจิงและฉู่อี้เบิกกว้างทันทีเมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติ

“ระวัง!” ฉู่อี้ดึงซ่งเจิงออก หลังจากเห็นแมงมุมสีขาวพุ่งเข้าหาเขา

แต่ว่ามันกลับไม่ได้โจมตีพวกเขาสองคน มันพุ่งเข้าหาหลัวเทียนที่กำลังจะตายและเริ่มกัดกินเลือดเนื้อของเขาอย่างหิวกระหาย

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ? มันยังไม่ตายงั้นเหรอ?” ซ่งเจิงมองฉากนองเลือดตรงหน้าด้วยความประหลาดใจพร้อมอุทานออก

“ดูเหมือนว่ามันน่าจะแค่ลอกคราบนะ…” ฉู่อี้กล่าวตอบ ซ่งเจิงพิจารณาและเห็นด้วยทันที

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?” ซ่งเจิงตื่นตระหนก

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันคือสัตว์ประหลาดที่พวกเขาสร้างขึ้นมา” ฉู่อี้ก็ไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกัน เขายืนมองแมงมุมกลืนกินร่างของหลัวเทียนไปอย่างรวดเร็ว และในท้ายที่สุด ร่างกายของหลัวเทียนก็ถูกจัดการจนสะอาดสะอ้าน เหลือไว้เพียงโครงกระดูกที่ขาวสะอาดไร้เนื้อหรือเลือดแม้สักหยด

“แอ๊!” เกิดเสียงดังออกมาจากร่างของแมงมุมราวกับทารกน้อย ลำคอของมันค่อยๆปูดโปน และหลัวเฉิงก็ปรากฏขึ้นบนหลังของมันอีกครั้ง

“มีวิธีที่เราจะจับมันได้ไหม ฉันว่ามันต้องมีประโยชน์มากแน่” ซ่งเจิงถามฉู่อี้

“ฉันจะลอง!” ซ่งเจิงโบกมือพร้อมกับปลดปล่อยเปลวไฟเข้าหาแมงมุมตรงหน้า แต่แมงมุมสีขาวตัวใหญ่กลับอ้าปากออกและกลืนลูกบอลเพลิงทั้งหมดเข้าไปอย่างง่ายดาย หลังจัดการกับไฟเสร็จสิ้นแล้ว มันหันกลับมาพร้อมกับใช้ก้นพ่นใยแมงมุมผสมไปด้วยเปลวเพลิง… เป้าหมายของมันคือซ่งเจิงและฉู่อี้

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!” ซ่งเจิงกระโดดหลบอย่างรวดเร็ว แต่ฉู่อี้ไม่กลัว เขาปลดปล่อยเปลวเพลิงออกจากกำปั้นอีกครั้ง และเผาให้ใยแมงมุมกลายเป็นเถ้าถ่าน

“โชคดีที่ตอนนี้ฉันแค่อยากจะจับมัน แต่ฉันก็ไม่ได้คาดหวัง ว่ามันจะสามารถกลืนกินพลังงานของศัตรูและเอาไปใช้เป็นพลังของตัวเอง บ้าเอ๊ย เรื่องนี้เหลือเชื่อชะมัด! อ้อ นี่คือความสามารถระดับสี่หรือเปล่า?” ฉู่อี้กล่าวออกพร้อมกับเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก

“ต้องรีบจัดการมันให้ได้ ไม่งั้นคงยุ่งยากน่าดู!” ฉู่อี้กล่าวต่ออย่างร้อนใจ

“นั่นไม่ใช่แค่ระดับสามเหรอ? อย่าบอกนะ ว่าเราสองคนไม่สามารถจัดการกับมันได้?!” ซ่งเจิงไม่สนใจแอนตี้บอดี้จากแมงมุมตัวนั้นอีกแล้ว เขากลับเริ่มหวาดกลัวว่าตัวเองกำลังตายมากกว่า

“ไม่ต้องตื่นตูมหรอกหน่า ถึงฉันจะจับมันไม่ได้ แต่เราก็สามารถสร้างกับดักเพื่อจัดการมันได้” ฉู่อี้หงุดหงิดที่ซ่งเจิงสติแตก ฉับพลันริ้วเปลวเพลิงสีแดงปรากฏขึ้นผ่านนิ้วทั้งสิบพร้อมกับพุ่งทะยานเข้าล้อมรอบแมงมุมตรงหน้า

“มันจะกินไฟของนายอีก อย่าโง่ได้ไหม!” ซ่งเจิงตะโกน

“ไม่เป็นไรหรอก ไฟทั้งสิบเส้นนี้มีขนาดเล็ก แต่สุดท้ายจะถูกหลอมรวมเข้าด้วยกัน ทั้งพลังและความร้อนของมันจะสูงเป็นสองเท่า!” ฉู่อี้อธิบายอย่างเร่งรีบ

“หลอมรวมงั้นเหรอ?” ซ่งเจิงอดไม่ได้ที่จะมองฉู่อี้อย่างปลื้มปีติ เขาก็ควรเข้าใจเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน ถ้าหากทะลวงผ่านระดับสามมาได้

“อ๊า! อ๊าก!” หลัวเฉิงที่อยู่บนหลังของแมงมุมส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับไฟที่ร้อนแรงกว่าเดิมถึงสองเท่า

“เสียงมันเปลี่ยนไป! มันโตแล้วงั้นเหรอ?” ซ่งเจิงตื่นตระหนกเพราะก่อนหน้านี้ยังเป็นเสียงของเด็กอ่อนอยู่เลย

“สัตว์ประหลาดระดับสอง แต่ความสามารถอยู่ในระดับสี่… มันสร้างของแบบนี้ได้ยังไงนะ?” ฉู่อี้มองดูแมงมุมที่ถูกเปลวไฟล้อมรอบอย่างตกตะลึง ทุกครั้งที่ร่างของมันปะทะกับเปลวไฟพวกนั้น รอยไหม้ดำจะปรากฏขึ้นบนร่างกายของมัน

“ตอนนี้มันกำลังปรับตัวเพื่อให้จัดการกับเปลวเพลิงได้ รีบฆ่ามันซะ!” ทันทีที่ฉู่อี้เห็นว่าแมงมุมเริ่มปรับตัวได้ เขาเร่งรีบตะโกนบอกซ่งเจิงทันที

“มาแล้ว!” ซ่งเจิงหยิบกระทะเหล็กออกมา พร้อมกับหยิบมีดยาวแหลมคมที่น่าทึ่งออกมา ความยาวของมันเท่ากับความสูงของคนๆหนึ่งเลยทีเดียว

มันคือมีดสปาต้า เขาหยิบยกมันขึ้นอย่างยากลำบาก พร้อมกับฟาดลงที่หลัวเฉิงซึ่งอยู่บนหลังของแมงมุม

“ฟึ่บ!” ร่างของหลัวเฉิงถูกซ่งเจิงตัดขาดเป็นสองท่อน แมงมุมโกรธจัดจนพุ่งเข้าหากองเพลิงด้านหน้า และเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

“ระวัง อย่าปล่อยให้มันหนีไป!” ซ่งเจิงตะโกนบอกฉู่อี้ พร้อมกับวิ่งเข้าหาหลัวเฉิง

“มันยังหายใจอยู่!” ซ่งเจิงอุทานออก หลังจากใช้มือกดที่คอของหลัวเฉิง เขารีบชักมือกลับทันทีด้วยความตื่นตระหนก

“ขอบคุณ… ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระสักที!” แววตาแดงก่ำของหลัวเฉิงหายไปแล้ว เหลือไว้เพียงความโล่งอกที่ฉายชัดออกมา

“แมงมุมตัวนี้คืออะไร?” ซ่งเจิงถามหลัวเฉิงอย่างตรงไปตรงมา อีกฝ่ายเหลือร่างกายเพียงครึ่งท่อนเท่านั้น สุดท้ายก็รู้ดีว่าเขาคงต้องตายและไม่มีมีใครช่วยได้ นี่จึงเป็นโอกาสเดียวที่ซ่งเจิงจะมีโอกาสถามไถ่

“แมงมุมตัวนี้ถูกสร้างโดยมนุษย์พันธุ์ใหม่ระดับสี่ที่ ชื่อดัม เขาใช้เซลของตัวเองผสมกับไข่ของแมงมุมน่ะ… ส่วนแมงมุมตัวนี้ชื่ออีฟ ฉันได้ยินอดัมพูดกับคนของเขาว่า การทดลองแมงมุมครั้งนี้คือกุญแจสู่ความก้าวหน้า ถ้าหากเขาเข้าสู่ระดับห้าได้ เขาจะกลายเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก และจะปกครองเมืองแห่งความหวัง”

“แล้วนายกับแมงมุมตัวนี้เกี่ยวข้องกันยังไง?” ซ่งเจิงตกใจในความบ้าคลั่งของอดัม พร้อมกับรีบถามออก

‘เส้นทางที่จะก้าวเข้าสู่ระดับห้าต้องใช้น้ำยาวิวัฒนาการไม่ใช่เหรอ? หรือว่าตั้งแต่ระดับสี่ขึ้นไปน้ำยาวิวัฒนาการจะไม่สามารถใช้ได้… ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วจะหาอะไรมาทดแทนล่ะ?’ ซ่งเจิงได้แต่คิดในใจ

“ที่ฉันเป็นอย่างนี้ ก็เพราะพี่ชายต้องการจะช่วยชีวิตฉัน… ตอนนั้นฉันถูกซอมบี้กัดและกำลังจะตาย เขาเลยใช้การทดลองของอดัมเป็นต้นแบบ และเอาร่างของฉันเข้าไปผสม แต่สุดท้ายกลายเป็นฉันเองที่ฆ่าเขา… แค่ก แค่ก แค่ก!” หลังจากหลัวเฉิงพูดจบ เขาอาเจียนเลือดก้อนใหญ่ออกมาก่อนจะแน่นิ่งไป

ซ่งเจิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ บางครั้ง การไม่รู้ความจริงก็ทำให้มีความสุขซะกว่า…