ป้ายนักผจญภัยแรงค์ D มุ่งหน้าสู่หอคอยชั้นที่หนึ่ง! (อ่านฟรี 30/08/2567)

“คุณคริส! คุณยังไม่ตาย!!” ทวันซูที่เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยก็ตะโกนออกมาก่อนจะวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ สมาชิกที่เหลือรอดในกลุ่มอีกสี่คนก็ตามมาด้วยเช่นกัน

“ขอโทษที่ปากเสียใส่ก่อนหน้านี้นะครับ” ซาฮาโค้งตัวเล็กน้อยกลางกล่าวออกมาเรื่องที่เสียมารยาทออกไป

“ขอบคุณที่ช่วยฉันตอนต่อสู้นะคะ” เรียน่ากล่าวออกมา เธอดีใจมากที่อีกฝ่ายรอดมาได้

“นายรอดมาได้ยังไงกัน! แล้วก่อนหน้านี้หายไปไหนมาพวกเราเป็นห่วงแทบแย่” จอมยุทธ์สาวในชุดจีนโบราณ ผู้ซึ่งใช้หอกเป็นอาวุธกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น

มันขัดแย้งกับบุคลิกก่อนหน้านี้ของเธอที่เป็นคนพูดน้อยเป็นอย่างมาก ดูเหมือนพอสนิทกันแล้วถึงจะได้รู้ว่าความจริงเธอเป็นคนช่างพูดมากกว่าที่เห็นภายนอก

“พอดีข้าหลงทางนิดหน่อย โดนทรายดูดน่ะ” คริสตอบโกหกออกไปสีหน้าเรียบเฉย

เขายังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์มากนัก แต่ก็คิดว่าในตอนนี้ไม่ควรจะเปิดเผยตัวตนว่าเป็นคนเคลียร์ดันเจี้ยนแห่งนี้น่าจะเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดกว่า

เพราะดูจากท่าทางของทุกคนแล้ว ถ้าเกิดรู้ว่าเขาเป็นคนเคลียร์ดันเจี้ยนเพียงลำพัง อาจจะพุ่งเป้ามาที่เขาก็ได้ ไม่ว่าจะมีจุดประสงค์ที่ดีหรือร้ายมันก็น่ารำคาญที่จะต้องมาคอยเฝ้าระวัง

ดังนั้นเงียบเอาไว้น่าจะดีเสียกว่า

“แบบนี้นี่เอง! ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณมากนะครับที่ช่วยพวกเราเอาไว้ แล้วก็ขอโทษกับการกระทำของทุกคนก่อนหน้านี้ด้วย” ทวันซูกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

ถึงแม้ภายนอกเขาจะพยายามเอ่ยปากห้ามไม่ให้ทุกคนพูดจาไม่ดีกับคริส แต่เขาก็ไม่ได้ทำมันอย่างจริงจังมากนัก เพราะในใจลึก ๆ แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนกับทุกคน

ถึงยังไงชายตรงหน้าพวกเขาก็เป็นอาชีพกรอบสีขาว แถมยังน่าจะเป็นนักผจญภัยแรงค์ F อีก มันจึงทำให้ตัวเขาอดที่จะรู้สึกเหยียดอีกฝ่ายเล็กน้อยโดยธรรมชาติไม่ได้

“ไม่ต้องคิดมาก ข้าแค่ทำตามใจตนเองก็เท่านั้น” คริสกล่าวออกมาสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย มันยากที่จะบอกว่าความจริงแล้วเขาคิดอะไรอยู่กันแน่

“แล้วคุณคริสจะทำอะไรต่อไปเหรอครับ ?” ทวันซูกล่าวถามออกมา

“ก็ว่าจะไปเอาป้ายนักผจญภัยอะไรนี่แหละ แล้วก็คงเข้าไปในหอคอยเสียหน่อย” ชายหนุ่มครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามของอีกฝ่าย

ซึ่งทางกลุ่มของทวันซูที่ได้ยินก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่คนตรงหน้าเพิ่งจะไปเอาป้ายนักผจญภัยวันนี้ แสดงว่าคนตรงหน้าเป็นเพียงมือใหม่ที่เพิ่งจะปลุกพลังเมื่อไม่กี่วันมานี้นี่เอง

พวกเขาไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เพิ่งปลุกพลังได้ไม่นานจะมีฝีมือเก่งกาจขนาดนี้!

“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ คุณคริสเอาส่วนแบ่งพวกซากมอนสเตอร์ไหมครับ เดี๋ยวผมแบ่งของผมให้” ทวันซูถามขึ้นมา เขารู้สึกผิดที่ช่วยอะไรอีกฝ่ายได้ไม่มากนักจึงอยากจะยกซากมอนสเตอร์ของตนให้อีกฝ่าย อย่างน้อยตัวเขาก็จะได้รู้สึกดีขึ้นสักหน่อย

“เอาของพวกเราไปด้วยสิ” คนอื่น ๆ ก็กล่าวตามทวันซูเช่นกัน พวกเขารู้สึกขอบคุณชายหนุ่มที่ช่วยปกป้องพวกเขาตอนต่อสู้ก่อนหน้านี้อยู่ไม่ได้ รวมถึงรู้สึกผิดที่ตอนนั้นไม่ได้แบ่งส่วนแบ่งให้อีกฝ่าย

“ไม่เป็นไรหรอก พวกเจ้าเก็บไว้เถอะ” คริสกล่าวปฏิเสธออกมา เขาไม่ได้ต้องการพวกมันจริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้นเรามาแลกเบอร์ติดต่อกันเถอะครับ ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยก็แจ้งผมได้ตลอดเลยครับ” ทวันซูกล่าวพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา คนที่เหลือซึ่งได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวก็หยิบออกมาเช่นกัน

คริสที่เห็นว่าน่าจะมีประโยชน์อยู่บ้างก็พยักหน้าให้อย่างว่าง่าย หลังจากนั้นทุกคนก็แลกเบอร์ติดต่อกันอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนก็แล้วกัน” เมื่อเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้วชายหนุ่มจึงกล่าวลาก่อนจะเดินจากไป

ถึงแม้ชายหนุ่มจะไม่รู้ว่าต้องไปทางไหน แต่ด้วยคนขับรถแท็กซี่จับนวนมากที่อยู่บริเวณหน้าทางเข้าดันเจี้ยน ขอแค่เดินออกจากทางเข้าดันเจี้ยนมาแล้วก็ย่อมถูกล้อมรอบด้วยเหล่าคนขับจำนวนมากอย่างแน่นอน

ครึ่งหลัง

…

“ไปทางไหนกันนะ ลองเดินไปก่อนก็แล้วกัน” หลังจากลงรถมาแล้วคริสก็มองอาคารที่เขาเพิ่งจะมาเมื่อไม่นานนี้พลางกล่าวออกมา ชายหนุ่มเดินไปเรื่อย ๆ โดยสอบถามเส้นทางจากคนที่เดินผ่านไปมา

หลังจากเดินอยู่เกือบสิบนาที เขาก็มาถึงห้องลงทะเบียนขนาดใหญ่ที่มีช่องสำหรับลงทะเบียนอยู่สิบช่อง คริสต่อแถวที่สั้นที่สุดในทันที

“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ ?” เมื่อมาถึงคิวของชายหนุ่มพนักงานสาวแสนสวยก็กล่าวถามพร้อมด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็เพราะมันเป็นงานที่ต้องยิ้มแย้มตลอดเวลา แต่อีกส่วนก็เป็นเพราะชายตรงหน้าของเธอหล่อมากกกนั่นเอง! มันจึงทำให้ความรู้สึกตอนที่ยิ้มให้มันดูสดใสกว่าปกติ

“ข้ามาติดต่อเรื่องบัตรนักผจญภัยตามที่ได้นัดไว้” คริสตอบกลับไปพลางแจ้งชื่อและรายละเอียดเท่าที่จำได้ พนักงานสาวสวยที่ได้ยินก็พยักหน้ารับก่อนจะเสริจหาข้อมูลอยู่สักครู่หนึ่ง

เมื่อข้อมูลของหนุ่มหล่อตรงหน้าของเธอปรากฏขึ้นมาก็ทำให้เธอถึงกับอ้าปากค้างไปเลย เพราะว่าเขาเป็นนักผจญภัยหน้าใหม่ที่มีศักยภาพเป็นถึงแรงค์ D!! ที่แปลกกว่านั้นก็คืออาชีพของของตรงหน้าเป็นเพียงกรอบสีขาวเท่านั้น

“เชิญตามมาทางนี้ด้วยกันหน่อยได้ไหมคะ ? จะพาไปหาผู้อำนวจการค่ะ” หญิงสาวยิ้มพลางกล่าวถามออกมา เธอพยายามจะสงบสติอารมณ์เอาไว้ด้วยความเป็นมืออาชีพ

คริสพยักหน้าให้อย่างว่าง่ายก่อนจะเดินตามหญิงสาวไป ทั้งคู่เดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่มีผู้คนพลุกพล่าน ก่อนจะเข้าไปยังโซนที่จัดไว้ต้อนรับเฉพาะบุคคลสำคัญเท่านั้น

ที่ปลายทางเดินมีประตูไม้สีน้ำตาลขัดเงาบานใหญ่ขัดแย้งกับรอบด้านที่เป็นกำแพงสีขาวล้วนของทั้งอาคารอยู่บานหนึ่ง หญิงสาวเดินไปเคาะประตูสามครั้งก่อนที่จะมีเสียงตอบรับดังขึ้นมาจากด้านใน

“เข้ามาได้!”

“ขออนุญาตนะคะท่านผู้อำนวยการ” พนักงานสาวกล่าวออกมาด้วยความเกรงใจ

“มีธุระอะไรรึเปล่า แล้วผู้ชายคนนั้นคือใครคะ ?” ผู้อำนาจการกล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย เธอเป็นผู้หญิงอายุสามสิบปี ถึงจะพอมีอายุเสียหน่อยแต่ความสวยของเธอก็ไม่แพ้กับเด็กวัยรุ่นเลย

บรรยากาศรอบตัวเธอให้ความรู้สึกของการเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มงวด สาวงามที่เคร่งครัดในหน้าที่นั่นเอง

ตามปกติถ้าจะเข้าพบเธอจะต้องมีการแจ้งล่วงหน้าเอาไว้ก่อน แต่เห็นได้ชัดว่าเวลานี้ตัวเธอไม่ได้มีนัดอะไรเอาไว้ การที่จะพาใครสักคนมาเข้าพบคงต้องเป็นคนที่มีความสำคัญบางอย่าง

“คุณคนนี้คือ...” พนักงานสาวกล่าวอธิบายข้อมูลของคริสให้ผู้อำนวยการได้รับฟัง

เมื่อผู้อำนวยการฟังจนจบก็มองชายหนุ่มหน้าตาดีตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ที่แท้ดาวรุ่งหน้าใหม่ที่น่าจับตามองเมื่อไม่นานมานี้ก็คือคนตรงหน้าของเธอนี่เอง

“ถ้าเช่นนั้นเชิญคุณกลับไปทำงานได้ เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องที่เหลือเองค่ะ” ผู้อำนวยการกล่าวกับพนักงานของเธอด้วยน้ำเสียงปกติ

เมื่อพนักงานสาวสวยเดินออกไปจากห้อง เวลานี้ก็เหลือเพียงคริสและผู้อำนวยการเพียงสองคน ผู้อำนวยการเชิญชายหนุ่มนั่งลงตรงเก้าอี้ท่าทางนุ่มสบายก่อนจะเสิร์ฟชาให้กับอีกฝ่าย

แน่นอนว่ามันไม่ใช่น้ำชาธรรมดา แต่เป็นชาที่มีผงแก่นเวทมนตร์ผสมเอาไว้ เพียงดื่มเข้าไปก็ทำให้ร่างกายได้รับพลังเวทย์ไปด้วยนั่นเอง

“ฉันขอเข้าเรื่องเลยนะคะ คุณคริสสนใจจะเป็นส่วนหนึ่งของรัฐบาลไหมคะ ?” หลังจากที่ทั้งคู่ดื่มชากันไปได้คนละหนึ่งแก้วแล้ว ผู้อำนวยการก็กล่าวขึ้นมา