บทที่ 7 โชคหล่นทับ!

บทที่ 7 โชคหล่นทับ!

ได้ยินแบบนั้น หลิวฉินหลานก็พูดเสริม "ใช่ค่ะ พี่เยว่พูดถูก ให้คุณช่วยทั้งที ก็ต้องตอบแทนให้สมน้ำสมเนื้อ อยากได้อะไรวันนี้ฉันจ่ายเอง"

เฉินโม่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแห้งๆ "อย่างนั้นได้ยังไงล่ะ เหมือนผมเป็นหนุ่มหน้าหวานที่คอยเกาะผู้หญิงกิน ไปได้ยังไง"

"จะเขินอะไรล่ะ กินๆ เข้าไปเถอะ อย่าทำให้เศรษฐีนีคนนี้ต้องเสียหน้า"

"วันนี้พวกนายก็ฝึกทำความคุ้นเคยกันไปเลย ทั้งคำพูดคำจา ท่าทางเวลาอยู่ด้วยกัน จะได้ไม่โป๊ะแตกตอนเจอไอ้ถังซานพรุ่งนี้" จ้าวเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม

"งั้นที่รัก ไปกันเถอะ" พูดจบหลิวฉินหลานก็คว้าแขนเฉินโม่อย่างเป็นธรรมชาติ แล้วเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม

จ้าวเยว่มองตามทั้งสองไปพลางเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ถึงปากจะพูดเล่นๆ แต่ในใจเธอก็คิดอยากจะจับคู่ทั้งสองคนจริงๆ

หลังจากเดินออกมาจากประตูหมู่บ้านแล้ว หลิวฉินหลานก็ถามเฉินโม่ด้วยรอยยิ้ม "ที่รัก บอกหน่อยสิคะ ว่าจะไปซื้ออะไร?"

ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นการซ้อมเพื่อพรุ่งนี้ แต่เฉินโม่ก็ยังไม่สามารถเข้าถึงบทบาทได้อย่างลึกซึ้งนัก เมื่อเห็นหลิวฉินหลานแสดงได้อย่างเป็นธรรมชาติราวกับมืออาชีพ เขาก็อดสงสัยไม่ได้ "คุณเรียนการแสดงมาหรือเปล่าครับ?"

"ลืมบอกไปเลย ฉันเรียนอยู่ที่สถาบันการละครเซี่ยงไฮ้ เป้าหมายของฉันคือการเป็นนักแสดงมืออาชีพ" หลิวฉินหลานตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

สถาบันภาพยนตร์ปักกิ่งและสถาบันการละครเซี่ยงไฮ้ได้สร้างบุคลากรมากมายให้กับแวดวงภาพยนตร์และโทรทัศน์ของจีน บรรดาดาราดังในแวดวงภาพยนตร์และโทรทัศน์ต่างก็จบการศึกษาจากสองสถาบันนี้

"ไม่แปลกใจเลยที่เธอแสดงเก่งขนาดนี้" เฉินโม่เข้าใจในทันทีว่าทำไมหลิวฉินหลานถึงสามารถเข้าถึงบทบาทได้อย่างง่ายดาย

"จริงๆ แล้ว วันนี้ผมไม่มีอะไรจะซื้อเป็นพิเศษหรอก แค่อยากหาขนมขบเคี้ยวทานเล่นเท่านั้น" เฉินโม่ยิ้มๆ

พูดจบ เฉิน โม่ก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังต้องหาสัตว์เลี้ยงระดับสูงสำหรับภารกิจเอาชีวิตรอดหลักอยู่

"ว่าแต่ ช่วงนี้ผมอยากเลี้ยงสัตว์เลี้ยง กำลังจะไปดูที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงอยู่พอดี"

"ถ้าอย่างนั้นเธอมาถูกที่แล้ว ถ้าไปร้านขายสัตว์เลี้ยงโดยที่ไม่รู้อะไรเลย เธออาจจะถูกหลอกขายสัตว์ป่วยๆ ที่ตายหลังจากซื้อมาเลี้ยงได้ไม่นาน ฉันมีเพื่อนคนนึงเปิดร้านขายสัตว์เลี้ยงอยู่ ฉันพาเธอไปได้นะ" หลิวฉินหลานพูดอย่างยิ้มแย้ม

"ดีเลย" เฉินโม่ไม่ได้ปฏิเสธ

ถึงแม้เขาจะสามารถตัดสินได้ว่าสัตว์เลี้ยงตัวไหนจะรอดชีวิตจนถึงวันสิ้นโลกจากความสำเร็จในอนาคตของมัน แต่ในเมื่อมีร้านของเพื่อนหลิวฉินหลานอยู่แล้ว ไปดูสักหน่อยก็ไม่เสียหาย

"คุณขับรถมาไหมคะ?" หลิวฉินหลานถามเฉินโม่ที่หน้าหมู่บ้าน

"มีครับ"

"งั้นไปรถคุณก็ได้ค่ะ"

"ไม่ได้หรอก รถจักรยานของผมไม่มีเบาะหลัง" เฉินโม่ตอบพลางหัวเราะ

"ฮ่าๆ" เมื่อได้ยินว่ารถของเฉินโม่คือจักรยาน หลินซินหรูก็หัวเราะออกมาทันที แล้วพูดว่า "งั้นเราก็ขับรถฉันไปแล้วกัน"งั้นไปรถฉันก็ได้ค่ะ"

จากนั้นหลิวฉินหลานก็จูงมือเฉินม่อไปที่รถปอร์เช่สีชมพู

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินโม่นั่งรถสปอร์ตแบบนี้ พอขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ชายหน้าหวานมากขึ้นทุกที

หลิวฉินหลานดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยน่ารัก แต่พอขับรถขึ้นมาแล้ว กลับไม่ธรรมดา ขับรถได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ทั้งคู่ก็มาถึงหน้าร้านขายสัตว์เลี้ยงขนาดใหญ่

ต้องบอกว่าร้านขายสัตว์เลี้ยงแห่งนี้ใหญ่โตโอ่อ่ากว่าร้านทั่วไปมาก

ร้านทั่วไปมักจะขายแค่สัตว์เลี้ยงยอดนิยมอย่างแมว สุนัข หนูแฮมสเตอร์

แต่ร้านนี้ นอกจากสัตว์เลี้ยงเหล่านี้แล้ว ยังมีโซนสัตว์เลื้อยคลานโดยเฉพาะ

มีทั้งแมงมุม งู กิ้งก่า กบ และอื่นๆ อีกมากมาย

ร้านนี้มีการตกแต่งภายนอกที่ดูโดดเด่นสะดุดตา ใช้ป้ายไฟสีสันสดใสและรูปภาพสัตว์ต่างๆ บนหน้าต่างเพื่อดึงดูดความสนใจจากผู้คนที่เดินผ่านไปมา

ผนังภายนอกทาด้วยสีสันสดใส ตัดกับสวนดอกไม้และต้นไม้สีเขียวขจี ทำให้ร้านดูมีชีวิตชีวา

หน้าประตูทางเข้ามีป้ายชื่อร้านขนาดใหญ่ติดตั้งอย่างสวยงาม มีรูปสัตว์ต่างๆ เคลื่อนไหวไปมา เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าภายในร้านมีสัตว์เลี้ยงให้เลือกมากมาย

"ถึงแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าคุณชอบสัตว์เลี้ยงแบบไหน แต่ร้านเพื่อนฉันมีสัตว์เลี้ยงให้เลือกเยอะแยะเลยค่ะ คุณค่อยๆ เลือกดูนะคะ"

หลิวฉินหลานจอดรถในช่องจอดรถหน้าร้าน จากนั้นก็จูงมือเฉินม่อเดินเข้าไปในร้าน

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในร้านขายสัตว์เลี้ยง เฉินโม่ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่อบอุ่นและสดชื่นจากการตกแต่งของร้าน

ผนังภายในร้านตกแต่งด้วยสีสันหรูหราและเน้นโทนสีไม้ สร้างบรรยากาศที่เงียบสงบและสะดวกสบาย

แสงสว่างกำลังพอเหมาะ ทำให้พื้นที่ทั้งหมดสว่างไสวโดยไม่จ้าจนเกินไป ช่วยให้ลูกค้าสามารถสังเกตและชื่นชมสัตว์เลี้ยงได้ดียิ่งขึ้น

เมื่อเข้ามาในร้าน สิ่งแรกที่สะดุดตาคือบริเวณที่พักของสุนัขและแมวที่แสนมีชีวิตชีวา

กรงสัตว์แต่ละกรงถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะดวกสบาย เพื่อให้สัตว์ตัวน้อยๆ ได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย

เสียงร้องเหมียวๆ ของแมวและเสียงเล่นสนุกสนานของสุนัขดังผสานกัน เติมเต็มพื้นที่ทั้งหมดด้วยความสุขและชีวิตชีวา

เฉินโม่มองตามป้ายบอกทางไป ก็สังเกตเห็นโซนสัตว์เลื้อยคลานที่สะดุดตา

บริเวณนั้นส่วนใหญ่จะเป็นตู้กระจกจัดแสดง ภายในมีงู กิ้งก่า แมงมุม และสัตว์เลื้อยคลานอื่นๆ อีกมากมาย

ตู้โชว์แต่ละตู้ได้รับการออกแบบอย่างมีชีวิตชีวาและน่าสนใจ ภายใต้แสงไฟระดับมืออาชีพ สัตว์เลือดเย็นเหล่านี้จึงแสดงสีสันที่สดใสและรูปลักษณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ออกมา

การจัดวางภายในร้านดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ทำให้ลูกค้าสามารถเดินชมสัตว์เลี้ยงได้อย่างสะดวกสบาย

ในขณะนี้ มีลูกค้าหลายคนกำลังเลือกซื้อสินค้าอยู่ภายในร้าน

พนักงานสวมเครื่องแบบเหมือนกันทุกคน คอยให้คำแนะนำและบริการลูกค้าแบบตัวต่อตัวอย่างกระตือรือร้นและเป็นมืออาชีพ

ทันทีที่เฉินโม่และหลิวฉินหลานเดินเข้ามาในร้าน ก็มีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาต้อนรับทันที

"สวัสดีค่ะ สองท่านต้องการจะหาสัตว์เลี้ยงแบบไหนคะ? ดิฉันยินดีให้บริการค่ะ" พนักงานสาวกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส

"ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราดูเองก่อน" หลิวฉินหลานตอบพร้อมกับยื่นบัตรสีทองให้พนักงานดู

เมื่อเห็นบัตร พนักงานสาวก็เข้าใจทันที "อ๋อ เป็นเพื่อนของท่านเจ้าของร้านนี่เอง เชิญทั้งสองท่านตามสบายเลยนะคะ มีอะไรให้ช่วยเหลือ เรียกดิฉันได้ตลอดเลยค่ะ"

เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ไม่ต้องการให้บริการ พนักงานสาวก็ถอยออกไปอย่างรู้กาลเทศะ

หลิวฉินหลานคว้าแขนเฉินโม่พลางพูดด้วยรอยยิ้ม "ที่รัก ไปดูโซนแมวกับสุนัขกันก่อนไหมคะ?"

ในขณะที่หลิวฉินหลานกำลังพูด เฉินโม่ก็กำลังสนใจข้อความแจ้งเตือนจากระบบอยู่

เขาเพิ่งมาถึงร้านขายสัตว์เลี้ยงแห่งนี้ ระบบก็แจ้งเตือนเขาแล้ว

[ระบบแจ้งเตือน: คำเตือน! โฮสต์ได้เข้าสู่รังของสัตว์ประหลาดที่อันตรายอย่างยิ่ง ภายในมีสัตว์ประหลาดจำนวนมากอาศัยอยู่ รวมถึงราชันย์อสูรระดับ 9 ด้วย! ด้วยพลังของโฮสต์ในตอนนี้ การเข้าไปก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้ง กรุณาออกไปจากที่นี่โดยเร็ว!]

เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนของระบบ เฉิน โม่ก็อดยิ้มไม่ได้

บังเอิญจริงๆ! เขากำลังกังวลว่าจะหาราชันย์อสูรกลายพันธุ์ระดับ 9 ไม่เจออยู่พอดี ตอนนี้ระบบก็แจ้งเบาะแสมาให้เขาแล้ว

อย่างที่พูดกันว่า เมื่อคุณค้นหาทุกที่ คุณจะพบมันโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม

(คือในจีน จะใช้คำว่า สุภาษิตที่ว่า เดินทางหมื่นลี้ ก็ไม่เท่าฟ้าลิขิต)

เขาเริ่มมองหาราชันย์อสูรระดับ 9 ที่ว่าท่ามกลางสัตว์เหล่านั้นทันที

"ระบบ นายช่วยแสดงระดับของสัตว์พวกนี้ไว้บนหัวมันได้ไหม? ไม่งั้นฉันจะรู้ได้ไงว่าตัวไหนเป็นตัวไหน อันตรายจะตายไป"

ราวกับระบบจะได้ยินเสียงบ่นในใจของเขา ระบบก็ตอบกลับมาทันที

[ระบบแจ้งเตือน: ฟังก์ชั่นการแสดงผลเครื่องหมายระดับต้องใช้คะแนนเอาชีวิตรอด 1,000 คะแนนในการเปิดใช้งาน ต้องการเปิดใช้งานหรือไม่]

(จบตอน)