ตอนที่ 36 กำลังดำเนินการ 

ตอนที่ 36 กำลังดำเนินการ

พวกเขาจะต้องเห็นตอนที่เขาดึงซุนหย่านเข้ามาในห้องแน่นอน คงคิดว่าเขาและซุนหย่านต้องมีความสัมพันธ์อย่างว่ากัน การกระทำแบบนี้แน่นอนว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ว่าพวกเขาแค่ไม่รู้ ! ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มซุบซิบนินทากันขึ้นมา อย่างไรก็ตามเขาเองก็เพิ่งมาใหม่ ! เพิ่งจะเข้ามาทำงานก็สร้างระเบิดตู้มใหญ่ในที่ทำงานแล้ว  สำหรับผลกระทบต่อเขา แค่คิดก็ไม่ยากที่จะรู้ผลลัพธ์ว่าเป็นยังไง !

ในใจของซ่งลุ่ยก็เข้าใจปัญหาของเรื่องนี้อย่างชัดเจน ใบหน้าก็ปรากฏความเคร่งขรึมออกมา เมื่อมองไปรอบห้องทำงานก็เห็นว่าซุนหย่านมองมาที่เขาซึ่งกำลังแสดงใบหน้าเคร่งขรึมอยู่  เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามซ่งลุ่ย

“เป็นอะไรเหรอพี่ซ่ง ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น ?”

หลังจากที่ซ่งลุ่ยได้ยิน ความเคร่งขรึมบนใบหน้าก็ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มฝาดเฝื่อนที่บ่งบอกถึงความกลัดกลุ้มใจแทน เขาจึงบอกซุนหย่านในสิ่งที่เขาเห็นและสิ่งที่เขาคิด เธอก็ตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งลุ่ยบอก คิดว่าเธอเป็นส่วนที่ทำให้ซ่งลุ่ยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เธอก้มศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ เป็นเชิงสำนึกว่าทำผิด

ซ่งลุ่ยเห็นสีหน้าของซุนหย่าน ทันในนั้นก็เข้าใจอย่างชัดเจนว่าซุนหย่านกำลังคิดอะไรอยู่ เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปที่ด้านข้างของซุนหย่านแล้วโอบกอดเธออย่างเบา ๆ เขาพูดกับซุนหย่านอย่างเงียบ ๆ ว่า

“ยัยเด็กโง่ จะเป็นความผิดของเธอไปได้ยังไงล่ะ ? ไม่มีอะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร !”เขาปลอบโยนเธอด้วยคำพูดเช่นนี้

ซุนหย่านที่อยู่ในอ้อมกอดของซ่งลุ่ยก็รู้สึกอบอุ่นมากในเวลานี้ เพราะเธอหลังจากที่โตมาก็ไม่เคยสนิทสนมกับซ่งลุ่ยขนาดนี้ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้เหมือนเดิมจนทำให้เธอคิดถึงและโหยหามันอย่างมาก ! ในเวลานี้ซุนหย่านไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ และทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อออกมา

ซ่งลุ่ยพูดปลอบโยนซุนหย่า ในขณะที่คิดเกี่ยวกับแผนรับมือว่าพวกเขาควรจะรับมืออย่างไรไปดี ถ้าหุนหันพลันแล่นให้เธอออกไปตอนนี้ จะต้องถูกคนที่อยู่ด้านนอกนั่นเห็นเข้าแน่ ๆ ซ่งลุ่ยมองไปรอบ ๆ ห้องทำงานของตนเอง ก็พบว่ามีเสื้อผ้าของตนเองอยู่ไม่กี่ชุด ใจก็เต้นระรัวและคิดวิธีดี ๆ ออก ไม่มีอะไรดีเท่ากับว่าให้ซุนหย่านปลอมตัวเป็นผู้ชาย ในตอนที่เขาเดินออกไปข้างนอก เขาจะเดินไปทางกลุ่มคนพวกนั้น แต่ให้ซุนหย่านเดินไปทางตรงกันข้ามและไม่ต้องหันหลังกลับมา แบบนี้พวกเขาก็จะมุ่งความสนใจมาที่เขาและไม่หันไปสนใจซุนหย่าน ! มันควรจะเป็นแบบนี้ !

ซ่งลุ่ยตัดสินใจพูดวิธีแก้ปัญหาที่เขาคิดได้ในใจออกมา ดังนั้นเขาจึงบอกกับซุนหย่านว่า “ซุนหย่าน เมื่อกี้เรื่องที่เกิดขึ้นเธอก็รู้ เสียงที่ดังมาจากด้านนอก ทางด้านนั้นก็คือห้องทำงานของประธานจาง ตอนนี้เธอกับฉัน….พวกเราสองคนไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ฉันต้องรีบไปหาประธานจาง ที่นี่มีเสื้อผ้าของฉันอยู่ไม่กี่ชุด เธอปลอมตัวสักหน่อย อีกสักพักพวกเราจะออกไปข้างนอกพร้อมกัน ฉันจะไปทางห้องประธานจาง เธอไปทางตรงข้าม ใครเรียกก็อย่าหันมาเด็ดขาด เข้าใจแล้วใช่มั้ย ?” พูดจบ เขาก็จ้องมองซุนหย่านที่อยู่ในอ้อมอกด้วยใบหน้าที่จริงจัง

ซุนหย่านที่อยู่ในอ้อมอกของซุงลุ่ยได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาลังเล เธอพยักหน้าและทำตามที่ซ่งลุ่ยบอกและจัดเตรียมการไว้ เธอเริ่มปลอมตัว ในความเป็นจริงเสื้อผ้าไม่ได้มีอะไรมาก ก็แค่เสื้อคลุมหนึ่งตัว กางเกงหนึ่งตัว หมวกหนึ่งอัน เมื่อสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็มัดผมแล้วสวมหมวกทับลงไปอีก  ดังนั้นเมื่อทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงมายืนที่ด้านหน้าของซ่งลุ่ยแล้วถามว่า

“ฉันดูเป็นอย่างไรบ้าง ? ใช้ได้หรือยัง！ดูไม่ออกแล้ว !” พูดจบ ก็มองไปที่ซ่งลุ่ยด้วยความหวัง

ซ่งลุ่ยพยักหน้าอย่างช้า ๆ หลังจากที่เห็น เขาก็อยากที่จะชื่นชมซุนหย่าน แต่ในเวลานี้ซ่งลุ่ยก็ได้ยินเสียงข้างนอกค่อย ๆ ดังมากขึ้น ! ซ่งลุ่ยเลยตัดสินใจทันทีอย่างไม่ลังเลแล้วออกแรงดึงไหล่ของซุนหย่านเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไปด้านนอก เมื่อเขากำลังจะเปิดประตู เขาพูดกับซุนหย่านว่า

“เธอต้องจำไว้ให้ดี ว่าให้เดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับฉัน ใครเรียกก็อย่าหันกลับมา เข้าใจมั้ย !”

จากนั้นเขาก็มองไปที่ซุนหย่านอย่างจริงจัง เมื่อเห็นซุนหย่านพยักหน้าสองสามครั้ง เขาก็รู้สึกโล่งใจและเริ่มนับเบา ๆ ว่า "สาม สอง หนึ่ง ไป ! " ทันทีที่คำพูดจบลง ซ่งลุ่ยก็เปิดประตู ทั้งสองเดินออกจากประตูด้วยกัน เหมือนกับที่ซ่งลุ่ยได้วางแผนไว้ และซุนหย่านก็เดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับซ่งลุ่ย ใครเรียกก็ไม่หันหลังกลับมา !

จางชูหยาที่กำลังตำหนิฮงเหมยในห้องทำงาน ไม่ใช่เพราะฮงเหมยทำเรื่องอะไรผิด แต่ตอนที่จางชูหยาพูดคุยกับฮงเหมย ก็พบว่าเสื้อผ้าของฮงเหมยไม่เรียบร้อย ใบหน้าแดงก่ำ แววตาลุกลี้ลุกลน ดังนั้นเธอจึงถามฮงเหมยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ว่าฮงเหมยกลับไม่ยอมตอบ จางชูหยาเค้นถามฮงเหมยสี่ถึงห้ารอบ ฮงเหมยถึงจะยอมปริปากบอกสาเหตุ

เมื่อจางชูหยาได้ยินแล้วก็โกรธขึ้นมาทันที ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างถูกพรากไปจากเธอ แล้วก็พอดีกับที่ว่าฮงเหมยลืมไปจัดการธุระแทนจางชูหยา ดังนั้นจางชูหยาจึงตำหนิฮงเหมย ฮงเหมยในเวลานี้ก็รู้สึกคับอกคับใจเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่าตัวเองแค่ลืมจัดการธุระหรอกเหรอ ? ทำไมวันนี้ประธานจางถึงหงุดหงิดใส่เธอขนาดนี้ แน่นอนว่าฮงเหมยไม่กล้าปริปากส่งเสียงออกมา แต่เธอก็ไม่ได้โกรธ ถึงอย่างไรมันก็เป็นมันก็เป็นความผิดของเธอเอง และประธานจางก็เป็นเจ้านายเธอ ดังนั้นเธอจึงน้อมรับคำตำหนิโดยไม่พูดอะไรออกมา จางชูหยาสังเกตจากสีหน้าและคำพูดก็ยังมีอีกหลายอย่างที่เธอไม่รู้ แน่นอนว่าเธอมองความคิดของฮงเหมยออก ดังนั้นเมื่อยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ ! ยื่นมือออกไปหยิบเอาแก้วน้ำของตนเองเขวี้ยงลงพื้น !

ตอนที่จางชูหยากำลังตำหนิฮงเหมยอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาดังมาจากด้านนอกห้องทำงานของเธอ ตอนนี้เธอไม่สนใจฮงเหมยแล้ว เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้องทำงานพลางรู้สึกโกรธขึ้นมา และอยากจะระบายความโกรธออกไป ! ฮงเหมยที่ได้ยินเสียงนี้ก็ทำเช่นเดียวกับประธานจาง เธอมองดูร่างของประธานจางที่เดินออกไปด้านนอก ในใจแม้จะไม่ค่อยสมัครใจแต่ก็ยังคงเดินตามประธานจางออกไป

หลังจากจางชูหยาเปิดประตูออกมา เธอก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังซุบซิบอยู่ไม่ไกลจากห้องทำงานเธอ ! เธอแค่อยากจะดุพวกเขาดัง ๆ แต่พบว่าพวกเขาได้หันมาทักทายทีละคนแล้วก็หันไป ! อาจพูดได้ว่าก่อนที่จางชูหยาจะได้ดุพวกเขา พวกเขาก็รู้ตัวว่าใครมาและค่อย ๆ หายกันไปทีละคน !

ภาพเบื้องหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของจางชูหยา จะพูดก็ไม่ได้ จะไม่พูดก็ไม่ได้ ความโกรธทั้งหมดจุกขึ้นมาที่ลำคอ กำลังเตรียมที่จะระบายอารมณ์ออกมา กลับพบว่าเป้าหมายที่จะระบายอารมณ์กลับหายไปแล้ว ในตอนที่จางชูหยามีท่าทางที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาดังมาจากที่ไกล ๆ ทางที่ดีที่สุดของจางชูหยาในตอนนี้คือต้องระงับความโกรธของตนเองเอาไว้ก่อน  ปรับท่าทางและอารมณ์ให้ปกติ ! รอคอยคลื่นลูกใหม่อย่างเงียบ ๆ !