กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 50 รับรองตำแหน่งราชาเทพหมื่นปี
กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 50 รับรองตำแหน่งราชาเทพหมื่นปี
ครึ่งชั่วยามให้หลัง
บนกองซากปรักหักพัง
เป่ยเฉินหยงหลับตาลงอย่างไม่ยินยอม พลังชีวิตในร่างกายอ่อนแอลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งหายไป
ช่วงเวลานี้
แม่ทัพ คนตระกูลเป่ยเฉิน บรรดาบรรพบุรุษ ไม่มีใครก้าวออกมา ทำลายความหวังสุดท้ายของเขาจนสิ้นซาก
สักพัก
บรรยากาศก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้น
คนที่อยู่ที่นี่ ล้วนเป็นผู้บำเพ็ญ!
สำหรับเรื่องราวที่ราชาเทพสิ้นใจ พวกเขาล้วนรู้ดี
ตอนนี้ ราชาเทพสิ้นใจแล้ว
ตำแหน่งที่ว่างลง ใครบ้างจะไม่หวั่นไหว เพราะหากขึ้นเป็นราชาเทพแล้ว ไม่เพียงแต่จะได้รับวิชาเวท ยังได้รับทรัพยากรอีกมากมาย ด้วยสิ่งเหล่านี้
ตราบใดที่พรสวรรค์ไม่แย่เกินไป การบรรลุถึงระดับจอมศักดิ์สิทธิ์ระยะสูงสุด แทบจะไม่มีปัญหา
หากโชคดี แม้แต่การบรรลุระดับศักดิ์สิทธิ์ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
คนตระกูลเป่ยเฉินบางคนมีความคิดเช่นนี้ แต่กลับไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะความน่ากลัวของเป่ยเฉินเหิง หากเอ่ยออกมา
อาจถูกกำจัด
ในตอนนี้
การเอาตัวรอด คือสิ่งสำคัญที่สุด
....
เวลาผ่านไปสักพัก
ร่างกายของเป่ยเฉินหยงเย็นเฉียบ
เสียงเรียบเฉยดังมาจากห้วงมิติค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในหูของทุกคน
"เสด็จพ่อสวรรคต ข้ารู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง แต่แผ่นดินไม่อาจไร้ผู้ปกครองได้ วันนี้ข้าขอขึ้นครองราชย์ บรรดาขุนนางมีความคิดเห็นเช่นไร"
ฟังดูเหมือนกำลังปรึกษาหารือ
แต่ฟังจากน้ำเสียงแล้ว เหมือนเป็นการแจ้งให้ทราบ
คำพูดนี้ชัดเจนมาก ข้าต้องการเป็นราชาเทพ
หากใครไม่เห็นด้วย ก็สามารถก้าวออกมา
ในชั่วขณะนั้น
ทุกคนมองหน้ากัน เงียบสงัดไปครู่หนึ่ง แม่ทัพคนหนึ่ง รีบตอบสนอง เขากล่าวเสียงดัง
"ขุนนางขอคารวะราชาเทพ ขอให้ราชาเทพมีอายุยืนหมื่นปี!"
"บัดซบ!"
หลายคนแทบจะพ่นไฟ
คนผู้นี้ช่างไร้ยางอาย หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว หลายคนยังไม่ได้ตัดสินใจ เขากลับรีบประจบประแจงแล้ว
เมื่อมีคนเริ่มต้น
คนอื่น ๆ แม้จะไม่เต็มใจ ก็ต้องยอมรับ
ตบะของเป่ยเฉินเหิงอยู่ตรงนั้น หากพวกเขากล้าต่อต้าน คงไม่มีทางชนะ
"ขอคารวะราชาเทพ ขอให้ราชาเทพมีอายุยืนหมื่นปี!"
"ขอคารวะราชาเทพ ขอให้ราชาเทพมีอายุยืนหมื่นปี!"
"ขอคารวะราชาเทพ ขอให้ราชาเทพมีอายุยืนหมื่นปี!"
"ขอคารวะราชาเทพ ขอให้ราชาเทพมีอายุยืนหมื่นปี!"
...
เสียงมากมาย รวมตัวกัน ดังกึกก้องไปทั่ว ราวกับเสียงเดียว พลังอันน่าสะพรึงกลัว ทะลวงผ่านท้องฟ้า ทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน
มองไปรอบ ๆ
ผู้คนมากมาย คุกเข่าลง
ตรงใจกลาง
มีเพียงเป่ยเฉินเหิง ยืนหยัดอย่างสง่างาม
"เชิญลุกขึ้น"
เป่ยเฉินเหิงกล่าว
ในตอนนี้ จิตใจปลอดโปร่ง สบายใจ สิ่งที่เขาใฝ่ฝันมาหลายปี ในที่สุดก็เป็นจริง ทำให้เขารู้สึกเหมือนฝันไป ไม่ใช่เรื่องจริง
ก่อนหน้านี้
สิ่งที่เขาคิด คือการเอาชีวิตรอด
ส่วนเรื่องการเป็นราชาเทพ เขาไม่กล้าคิด แม้แต่ในความฝัน ยังไม่กล้าคิดถึง
ไม่นึกเลยว่า วันนี้จะเป็นจริง!
เขากลายเป็นราชาเทพแล้ว
"ทั้งหมดนี้ ต้องขอบคุณผู้อาวุโส!"
เป่ยเฉินเหิงกล่าวในใจอย่างปลื้มปิติ
หากไม่มีผู้อาวุโส วันนี้คนที่นอนอยู่ตรงนั้น คงเป็นเขา
ส่วนคนที่รับการคารวะ คงเป็นเสด็จพ่อของเขา!
"ต้องคิดให้ดี ว่าจะตอบแทนผู้อาวุโสอย่างไร"
เป่ยเฉินเหิงครุ่นคิด
หากหลี่อวิ๋นรู้ความคิดของเป่ยเฉินเหิง คงดีใจจนฝันหวาน
เป่ยเฉินเหิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง หันกลับมามองผู้คนมากมาย เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ
"หากไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ก็แยกย้ายกันไปเถิด"
"ขุนนางขอตัวลา!"
"พวกข้าขอตัวลา!"
...
หลังจากผู้คนแยกย้ายกันไป
ข่าวเรื่องราชาเทพคนใหม่ก็แพร่ออกไป สร้างความฮือฮาไปทั่วโลก
เพราะว่า
ราชวงศ์ราชาไม่ใช่ขุมอำนาจที่อ่อนแอ หากการสืบทอดตำแหน่งราชาเทพเป็นไปอย่างราบรื่น คงไม่มีคนสนใจมากนัก แต่การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้มิได้ราบรื่น
ยิ่งไปกว่านั้น
ยังมีข่าวใหญ่แพร่ออกไป!
บรรลุระดับศักดิ์สิทธิ์ด้วยโชค หลังจากหายสาบสูญไปล้านปี ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ในมือของเป่ยเฉินเหิง
ข่าวนี้ทำให้คนนับไม่ถ้วน เริ่มมีความคิด
วิชาเวทนี้ไม่ใช่ของราชวงศ์ราชาเทียนหยิน เป็นวิชาลับที่ราชวงศ์เทพต้าหลีสร้างขึ้น หากสามารถช่วงชิงมาได้ สำหรับดินแดนศักดิ์สิทธิ์แต่ละแห่ง นับเป็นการเพิ่มพลังครั้งใหญ่
ในชั่วขณะนั้น บรรดาขุมอำนาจ ต่างปรึกษาหารือ
...
โถงใหญ่ ราชวงศ์ราชาเทียนหยิน
เป่ยเฉินเหิงนั่งขัดสมาธิอย่างสงบนิ่ง
โถงใหญ่หลังเดิมถูกทำลาย ต้องสร้างใหม่ รวมถึงจัดวางค่ายกล กระบวนการทั้งหมด คงต้องใช้เวลาหนึ่งหรือสองปี
ช่วงเวลานี้
เขาอาศัยอยู่ในโถงใหญ่อีกแห่งหนึ่ง
ในตอนนี้
เป่ยเฉินเหิงกำลังคิดถึงเรื่องราวหลังจากขึ้นครองราชย์ ราชาเทพคนก่อนสิ้นใจโดยไม่ได้มอบหมายสิ่งใด คงมีบางคนที่คิดไม่ซื่อ
ดังนั้นเขาต้องรีบจัดการ มิเช่นนั้น อาจเกิดเรื่องวุ่นวาย
ขณะที่เขากำลังครุ่นคิด
ทันใดนั้น
บรรยากาศอันหนักอึ้งก็พุ่งเข้ามาจากทุกสารทิศ
ตรึงเขาไว้กับที่ ไม่อาจขัดขืน
"ราชันศักดิ์สิทธิ์!!"
เป่ยเฉินเหิงตกใจ
ความรู้สึกที่เสด็จพ่อเคยสัมผัส วันนี้เขาก็ได้สัมผัสเช่นกัน ช่างน่ากลัวยิ่งนัก
"กลิ่นอายนี้...?"
เป่ยเฉินเหิงรู้สึกหวาดหวั่น เขาสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคย กลิ่นอายของวิชาเวทนี้ เป็นวิชาเวทที่คนตระกูลเป่ยเฉินเท่านั้นที่สามารถฝึกฝนได้
คนที่เดินทางมา คงเป็นบรรพบุรุษคนใดคนหนึ่งของราชวงศ์ราชาเทียนหยิน!
เมื่อรู้เช่นนี้ เป่ยเฉินเหิงก็รู้สึกโล่งใจ
เขาหยุดดิ้นรน พยายามสงบสติอารมณ์ เรื่องที่ควรทำ ได้ทำไปแล้ว บรรพบุรุษผู้นี้ หากต้องการลงโทษ
คงปรากฏตัวนานแล้ว
การที่ปรากฏตัวในตอนนี้ คงไม่ใช่เรื่องของเสด็จพ่อ
"ผู้น้อยไม่ทราบว่าบรรพบุรุษท่านใดเสด็จมา บุตรหลานต้อนรับไม่ทัน โปรดอภัย"
เป่ยเฉินเหิงกล่าวอย่างสุภาพ
"เป่ยเฉินเฟิง!"
ในอากาศ เสียงของเป่ยเฉินเฟิงดังขึ้นจากทุกสารทิศ เสียงดังกึกก้อง ราวกับสายฟ้า ทำให้ผู้คนเลือดลมปั่นป่วน
"ที่แท้ก็เป็นบรรพบุรุษสิบสาม!"
เป่ยเฉินเหิงใจหาย บรรพบุรุษผู้นี้ ไม่ใช่คนที่ใจดี ในช่วงที่เขาเป็นราชาเทพ เกิดสงครามมากมาย
สมกับฉายาราชายุทธ์!
"ไม่ทราบว่าบรรพบุรุษสิบสามเสด็จมายังราชวัง มีสิ่งใดสั่งการ"
เป่ยเฉินเหิงแสร้งสงบนิ่ง เอ่ยถาม
"มอบบรรลุระดับศักดิ์สิทธิ์ด้วยโชคมา ส่วนข้าจะรับรองตำแหน่งราชาเทพของเจ้าหมื่นปี!"
เสียงของเป่ยเฉินเฟิงดังมาจากห้วงมิติ
"เหอะ"
เป่ยเฉินเหิงได้ยินก็หัวเราะเยาะในใจ
เมื่อคนในตระกูลต่อสู้กัน บรรดาบรรพบุรุษไม่ปรากฏตัว รอจนพลังวิเสษบรรลุระดับศักดิ์สิทธิ์ด้วยโชคปรากฏ พวกเขากลับรีบปรากฏตัวขึ้นมา ช่างใจร้อนยิ่งนัก