365 (ฟรี)
365 (ฟรี)
“ทำไมเธอถึงกลับมาล่ะ?” หญิงสาวอีกสามคนถามอย่างงุนงง
ซ่งหยูฉิงพูดอย่างร้อนใจ “เสี่ยวฝาน…เสี่ยวฝานบอกว่าจะไปผับเดี๋ยวนี้ เขาจะไปแล้ว! รีบไปห้ามเขาเร็ว!”
เหลิ่งชิงเยว่ถามอย่างร้อนใจ “เธอพูดอะไรกับเขาหรือเปล่า ถึงได้ทำให้เขาเสียใจ?”
ซ่งหยูฉิงพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด
“รีบไปห้ามเขาสิ!”
“เขาอุตส่าห์กลับตัวกลับใจแล้ว อย่าให้เขากลับไปเป็นเหมือนเดิมสิ!”
“เข้าใจแล้ว!” ซ่งหยูฉิงรีบพยักหน้าและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
หลิวรู่เหมย : เจ้านายอย่าเพิ่งไป! ฉิงฉิงไม่ได้ไปไหน เมื่อกี้ฉันล้อเล่นน่ะ!
หลินเป่ยฝาน : …
หลินเป่ยฝาน : เมื่อกี้เธอยังบอกว่าไม่โกหกฉัน ทำไมตอนนี้กลับบอกว่าล้อเล่น?
หลินเป่ยฝาน : เธอคงจะกลัวว่าฉันเสียใจเลยแกล้งพูดแบบนี้ให้ฉันสบายใจใช่ไหม? บอกเลยว่ามุกนี้ไม่ตลก!
หลิวรู่เหมย : เจ้านายคราวนี้ฉันพูดจริงนะ ไม่เชื่อดูนี่สิ!
เธอส่งวิดีโอสั้นๆ ไปให้เขา
ในวิดีโอหญิงสาวทั้ง 4 คนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
หลินเป่ยฝาน : …
หลิวรู่เหมย :ฉิงฉิงกลับมาแล้วจริงๆ ค่ะ เธอแค่กลับไปเอาของที่รถเฉยๆ !
หลินเป่ยฝาน : แล้วเมื่อกี้เธอบอกว่าหยูฉิงโกรธ?
ซ่งหยูฉิงเงยหน้าขึ้นมองหลิวรู่เหมยที่ทำหน้าเศร้าๆ เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย
หลิวรู่เหมย : เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ อยากให้บรรยากาศมันสนุกๆ หน่อยอย่าคิดมากเลยนะคะ
หลินเป่ยฝาน : …
หลินเป่ยฝาน : เหมยเหนียง วันนี้เธอขี้เล่นจังนะ มุกนี้มันเล่นได้เหรอ? แถมยังเล่นถึงสามครั้ง! เธอหลอกฉันตั้งสามครั้ง! รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันโมโหแค่ไหน?
หลินเป่ยฝาน : (อีโมจิโกรธ)(อีโมจิโกรธ)(อีโมจิโกรธ)
หลิวรู่เหมย : (อีโมจิขอโทษ)(อีโมจิขอโทษ)(อีโมจิขอโทษ)
หลินเป่ยฝาน : แค่คำขอโทษคำเดียวมันจะพอเหรอ? แบบนี้ตำรวจก็ไม่ต้องทำงานกันพอดี(อีโมจิโกรธ)
หลิวรู่เหมย : (อีโมจิกลิ้งบนพื้นขอความเห็นใจ)
หลินเป่ยฝาน : ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากคุยกับเธอ! คืนนี้กินข้าวเสร็จแล้วไม่ต้องกลับบ้านนะฉันจะสั่งสอนเธอให้รู้สำนึก! ให้เธอรู้ว่าเจ้านายอย่างฉันน่ากลัวแค่ไหน!
หลิวรู่เหมย : ค่ะเจ้านาย!
ซ่งหยูฉิงแอบแลบลิ้น เธอรู้สึกผิดจึงคืนโทรศัพท์มือถือให้กับหลิวรู่เหมย
“รู่เหมยเอาโทรศัพท์คืนไป”
หลิวรู่เหมยรับโทรศัพท์มือถือมาด้วยสีหน้าที่ไร้ชีวิตชีวา เธอเปิดดูข้อความแล้วก็ร้องออกมา “ฉิงฉิงดูสิว่าเธอพิมพ์อะไรไป? ดูสิเขาโมโหมากเลย คืนนี้เขาจะสั่งสอนฉัน! ฉันไม่เคยเห็นเขาโมโหขนาดนี้มาก่อน…”
ซ่งหยูฉิงพนมมือ “รู่เหมยขอโทษทีนะ…”
“แล้วพวกเธอสองคนล่ะ! พวกเธอเป็นคนก่อเรื่องแต่กลับให้ฉันรับผิดชอบ?” หลิวรู่เหมยทำหน้าเศร้าๆ “แย่แล้ว! ฉันแย่แน่ๆ ! พวกเธอฆ่าฉันชัดๆ”
หญิงสาวอีกสองคนก็รู้สึกผิดพวกเธอต่างก็พากันขอโทษหลิวรู่เหมย
“รู่เหมยขอโทษนะ! ฉันผิดไปแล้วยกโทษให้ฉันนะ!”
“ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ! มีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้เลยฉันจะช่วยเธอเอง!”
…………
ส่วนหลินเป่ยฝานที่อยู่ในครัวก็มองโทรศัพท์มือถือด้วยรอยยิ้ม บนโทรศัพท์มือถือมีภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องรับแขก
“สัจธรรมของโลกใบนี้ก็คือความรักที่แท้จริงหาได้ยาก แต่ถ้าใช้เล่ห์เหลี่ยมก็จะได้มาอย่างง่ายดาย!”
หลินเป่ยฝานถอนหายใจ “เพื่อที่จะง้อพวกเธอ ฉันเลยต้องใช้วิธีนี้!”
“แต่พูดตรงๆ เลยนะ ถ้าพวกเธอจากฉันไปจริงๆ ฉันคงจะเสียใจมาก แต่ฉันไม่มีทางปล่อยพวกเธอไปแน่! ฉันจะใช้ทุกอย่างที่มีตามหาพวกเธอจนเจอ! ยังไงพวกเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก!”
“อืมไปทำกับข้าวต่อดีกว่า ไม่ควรให้ผู้หญิงของฉันต้องหิว”
หนึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารก็เสร็จ
เขากลับไปที่ห้องรับแขก ก็พบว่าบรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นมาก
หญิงสาวทั้งสามคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานมีเสียงหัวเราะดังออกมาเป็นระยะๆ
มีแต่หลิวรู่เหมยที่นอนหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโซฟา
“อาหารเสร็จแล้ว มากินข้าวกันเถอะ!”
หญิงสาวทั้ง 4 คนเดินเข้ามา เมื่อเห็นอาหารที่จัดวางอย่างสวยงาม ดูน่าทานก็พากันอุทานออกมา
“ว้าว! ปลาไหลผัดซอสเต้าหู้ทรงเครื่อง…ของโปรดฉันทั้งนั้นเลย!”
“แล้วนี่ต้มยำทะเลฉันชอบมาก!”
“หมูแดงราดซอสไข่เค็มของโปรดของฉัน!”
หลินเป่ยฝานยิ้ม “พวกนี้เป็นของโปรดของพวกเธอ! ดังนั้นฉันเลยให้คนเตรียมวัตถุดิบเอาไว้ให้”
หญิงสาวทั้ง 4 คนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ
“เอาล่ะเริ่มกินกันเถอะ!”
ทุกคนกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย
หลิวรู่เหมยกินอย่างบ้าคลั่งราวกับจะระบายความอัดอั้นตันใจออกมา
หลินเป่ยฝานพูดอย่างเป็นห่วง “เหมยเหนียงกินช้าๆ หน่อย!”
หลิวรู่เหมยพยักหน้า “ค่ะ…รู้แล้วค่ะเจ้านาย!”
“ยังไงคืนนี้เธอก็ไม่ต้องรีบกลับบ้าน”
…………
หลิวรู่เหมย “แค่ก แค่ก!”
ทุกคนหัวเราะออกมา
หลินเป่ยฝานมองหญิงสาวทั้ง 4 คนที่กำลังมีความสุขเขาพูดอย่างซาบซึ้งใจ “โชคดีจังที่มีพวกเธออยู่ข้างๆ ฉัน”
สองชั่วโมงต่อมาอาหารเย็นก็หมดลง
จริงๆ แล้วพวกเธอบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนหลินเป่ยฝาน แต่พอเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ด้วยก็รู้สึกอายจึงพากันกลับบ้าน
หลินเป่ยฝานรู้สึกเสียดายมากเขารั้งพวกเธอเอาไว้ “อย่าเพิ่งกลับสิ อยู่เป็นเพื่อนฉันสักคนก็ได้!”
พอได้ยินหลินเป่ยฝานพูดแบบนั้น พวกเธอก็ยิ่งรีบหนี!
แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่ถูกเขาจับได้
“เหมยเหนียงหยุดนะจะไปไหน!”
หลิวรู่เหมยที่กำลังจะแอบหนีตัวแข็งทื่อ
เธอหันกลับมาและยิ้ม “เจ้านาย ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ! ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ ฉันมีงานต้องทำเยอะแยะเลยค่ะ!”
หลินเป่ยฝานแค่นเสียงเขาเปลี่ยนสีหน้าทันที “เลิกแก้ตัว! ตามฉันมาที่ห้องหนังสือเดี๋ยวนี้ฉันจะสั่งสอนเธอ!”
“ค่ะ เจ้านาย!” หลิวรู่เหมยพูดอย่างเศร้าใจเธอรู้สึกน้อยใจมาก
ฮือ ฮือ ไม่ใช่ฉันที่ทำ แต่ทำไมฉันถึงต้องโดนลงโทษ?
ตอนนี้พวกเธอหนีไปกันหมดแล้ว ฉันต้องอยู่รับโทษคนเดียว!
พวกเธอใจร้ายมาก!
เห็นแก่ผู้ชายจนลืมเพื่อน!
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องหนึ่ง
หลิวรู่เหมยพูดอย่างสงสัย “เจ้านายที่นี่ไม่ใช่ห้องหนังสือนี่คะเป็นห้องนอนของคุณ!”
“ไม่สำคัญ!” หลินเป่ยฝานทำหน้าบึ้ง “เหมยเหนียงตอนนี้เธอรู้หรือยังว่าทำผิด?”
“รู้แล้วค่ะ!” หลิวรู่เหมยก้มหน้า
หลินเป่ยฝานยังคงทำหน้าบึ้ง “ผิดอะไร?”
“ผิดที่โกหกเจ้านาย หลอกลวงเจ้านายค่ะ!” หลิวรู่เหมยพูดอย่างน่าสงสาร
“ในเมื่อรู้แล้วว่าผิด ฉันก็ต้องลงโทษเธอ ให้เธอจดจำวันนี้เอาไว้เป็ฯฃนบทเรียน!”
“ต้องลงโทษอีกเหรอคะ?” หลิวรู่เหมยงง
“ไม่ลงโทษเดี๋ยวก็ลืม!” หลินเป่ยฝานเดินเข้าไปหาหลิวรู่เหมยและพูด
หลิวรู่เหมยตัวสั่นด้วยความกลัว “เจ้านายจะลงโทษฉันยังไงคะ?”
“ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นของฉัน แบบนี้เธอก็จะไม่ทิ้งฉันไปไหนแล้ว!” หลินเป่ยฝานกอดหลิวรู่เหมยไว้แน่นและจูบเธอ
“เจ้านายคนบ้า…” หลิวรู่เหมยดิ้นรนเล็กน้อย ก่อนจะยอมแพ้
แล้วหลินเป่ยฝานก็อุ้มเธอขึ้นเตียง
