บทที่ 604 : แร็กนาร็อก (20)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 604 : แร็กนาร็อก (20)
เทลหัวเราะและวิ่งกลับไป…
เพล้ง!
กระจกบานใหญ่ด้านหลังห้องทำงานแตกกระจาย
ฉันยื่นมือออกไป
วงกลมเวทย์มนตร์ที่ถูกสร้างมาถูกฉีกขาดออกจากกันทันที
เผยให้เห็นภาพมุมกว้างของห้องทำงานของประธานซึ่งอยู่ในสภาพยุ่งเหยิง
เทลหายตัวไปพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง
ฉันเดินเข้าไปหาอิคาร์แล้วหลับตาลง
“ที่ผ่านมาเธอต้องงานที่หนักมาก”
อิคาร์
น้องสาวฝาแฝดของเทลและยังเป็นเทพีแห่งความรักความเมตตา
นี่อาจเป็นเหตุผลที่เทลต้องการปกป้องโมเบียส แต่ตอนนี้มันไม่มีความหมายแล้ว
'ฉันสงสัยว่าเธอกำลังวางแผนอะไรอยู่'
หลังจากใช้เวลากับการแทรกแซง และเธอก็ดูดซับพลังของผู้กำกับเกมคนอื่นๆ
ในสุดท้ายเทลก็ดูดซับพลังของน้องสาวตัวเอง ฉันคิดว่าเธอกำลังพยายามที่จะไปถึงจุดเดียวกันกับฉัน
เป้าหมายสูงสุดของเธอก็คือการกลืนกินฉันเข้าด้วย และต่อไปเธอจะทำลายทั้งบริษัทและกลายเป็นเทพองค์ใหม่ แต่มมันก็แค่นั้นแหละ มันคงไม่สมเหตุสมผลที่จะคาดหวังตรรกะเพิ่มเติมจากคนบ้าคนนี้
อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดครั้งแรกก็ประสบความสำเร็จ
อิคาร์ตายแล้ว และขอบเขตของชายแดนก็ถูกยกขึ้น
อีกไม่นานเศษซากแห่งหายนะก็จะมารวมตัวกันที่นี่
'แต่พระเจ้ามีองค์เดียวเท่านั้น'
นั่นเป็นเป้าหมายที่ชัดเจน
ฉันหัวเราะและโยนตัวเองออกไปทางหน้าต่างที่พนักงานเพิ่งหลบหนีเข้าไป
วู้ว!
ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองหลวงที่อยู่เบื้องล่างเท้าของฉัน
เทลพุ่งลงมาจากท้องฟ้าสูง
"นี่ไง พลังนี้ ถ้าเพียงแต่ฉันมีพลังนี้...ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว!”
เทลยืนบนกระจกของอาคารด้านหลัง
และจากนั้นเธอก็เริ่มวิ่งในแนวตั้ง
วู้ว!
เลือดไหลออกมาจากหลังของเทล และในไม่ช้าปีกสีดำก็งอกขึ้นมาจากหลังเธอ
“ฉัน เทล นาสริสซา โรเซนทารี! เทพีแห่งความบริสุทธิ์และความเมตตา และเป็นผู้ปกครองจักรวาลแห่งนี้! คุกเข่าลงนะไอ้แมลงชั้นต่ำ! มีเพียงฉันเท่านั้น...มีเพียงฉันเท่านั้นที่ช่วยนายได้!”
เฮ้อ!
ดาบมังกรสีนิลยาวออกไปหลายสิบเมตรและกวาดผ่านหน้าเทล
ใบมีดคมกริบทำให้ร่างของเธอเต็มไปด้วยเลือด
"ความรู้สึกนี้! ความเจ็บปวดนี้! ฮ่าฮ่าฮ่า!”
ร่างกายที่ฉีกขาดของเทลก็ถูกสร้างขึ้นใหม่ทันที
พรึ้บ!
ปีกที่อยู่ด้านหลังเทลก็กางออก
ฉันวิ่งลงมาจากอาคาร เสื้อคลุมของฉันก็ปลิวไปที่ด้านหลัง
เวทมนตร์ทุกชนิดพุ่งเข้าใส่ที่หลังของเทล
“ฉันค่อยข้างผิดหวังนะโลกิ”
เทลทำลายเวทมนตร์ระดับสูงที่มีวิชาลับของเธอและกระพือปีกของเธอเล็กน้อย
“คราวนี้ถึงตาฉันแล้ว!”
ปังๆๆๆ
ขนนกที่กลายเป็นเหล็กหลายร้อยเส้นก็พุ่งเข้ามาหาฉัน
ฉันวิ่งไปที่ด้านข้างของอาคาร เพื่อหลบฝูงขนนกเหล็กนั้น
“ฉันจะมอบความเมตตาของเทพธิดาให้กับขยะแบบนาย!”
เทลพูดพร้อมกับพับปีกแล้วกระโดดไปข้างหน้า
กระสุนแสงนับไม่ถ้วนถูกยิงออกมาไปตามวิถีการบินของเธอ
ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!
เทลโจมตีด้วยกระสุนเวทย์มนตร์ตามอำเภอใจ
เมืองถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงในทันที
<โลกิ ได้ยินฉันไหม? ถ้าได้ยินตอบด้วย!>
“ไซเซลใช่ไหม?”
<ใช่ ดูเหมือนว่าจะมีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้น กำแพงตั้งตรงชายแดน... … .>
"ฉันรู้ มันพังทลายลงแล้วใช้ไหม?”
<สิ่งมีชีวิตที่ชายแดนจะแห่กันเข้ามา พวกเขาจะโจมตีเซิร์ฟเวอร์ที่ 1 และหลังจากทำลายสถานที่นี้แล้วเขาจะไปที่เซิร์ฟเวอร์ 2 หลังจากนั้นเซิร์ฟเวอร์ทั้งหมดจะหายไปพร้อมกัน>
“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ฉันรู้ทุกอย่างแล้ว”
<เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น…?>
“อิคาร์ตายแล้ว”
<อิคาร์เนี่ยนะ ไม่มีทาง>
“เทลบ้าไปแล้ว…ดูเหมือนเธอจะเสียสติไปแล้ว เธอบอกว่าจะทำลายโมเบียสทั้งหมด”
<บนท้องฟ้า….เป็นสมาชิกของที่นี้เหรอ?>
ฉันคิดว่าฉันเข้าใจสถานการณ์
"อพยพทุกคนออกจากที่นี่”
ไซเซลลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ
<เขาน่าจะติดต่อกับนายเร็ว ๆ นี้>
"เขา?"
บี๊บ
การสื่อสารถูกตัดขาดไปทันที
ฉันตกลงบนพื้นดิน
เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เปลวไฟลุกโชนไปทั่วเมือง
<……สวัสดี>
ฉันได้ยินเสียงชายแก่ๆดังในหู
มันเป็นเสียงที่ฉันว่าเคยได้ยินมันมานานแล้ว
<ฉัน…เลอ กาดิซ ส่วนชื่อที่โมเบียส...…ฉันถูกเรียกว่าอัลฟ่าซีโร่>
“นายยังเอาตัวรอดมาได้”
<ฉันเตรียมพร้อมมานานแล้ว…ฉันได้เตรียมตัวสำหรับสถานการณ์นี้มานาน ร่างกาย...ฉันกำลังพยายามต้านทานมันอยู่... ขอบคุณที่นายอาละวาดแบบนี้...ฉันจึงสามารถหลบหนีได้ และตอนนี้…. >
“...”
<สมาชิกที่ติดตามฉัน……ก็ยังคงมีอยู๋ในเมืองนี้ ในศึกครั้งนี้...พวกเขาจะมีประโยชน์กับนายมาก>
วิ้วววว!
เสียงไซเรนดังไปทั่วทุกแห่ง
<แจ้งเตือนระดับ 0! แจ้งพนักงานให้รีบเข้าพักที่!>
<คำเตือนระดับฉุกเฉิน! ขณะนี้เอเดนอยู่ในโหมดป้องกันฉุกเฉิน พนักงานทุกคนโปรดเตรียมตัวอพยพออกจากเมืองตามสถานที่ที่กำหนด!>
อาคารธรรมดาๆ ถูกเปลี่ยนแปลง และปืนกลขนาดใหญ่และขีปนาวุธก็โผล่ออกมา
'ทำไมพวกเขาไม่ใช้มันกับฉัน'
ต่อให้ใช้มัน มันก็คงไม่เกิดประโยชน์อะไร
<ไม่ต้องกังวล เมืองนี้เป็นป้อมปราการ อาจจะต้านทานได้สักพัก>
"นานแค่ไหน?"
<…ประมาณหนึ่งชั่วโมง>
"เท่านั้นก็พอแล้ว"
หลังจากรู้ตำแหน่งของเทลแล้ว และฉันก็กกระโดดไปทันที
ฉันกระโดดจากอาคารหนึ่งไปอีกอาคารหนึ่ง ในความสูงหลายร้อยเมตร
"เจอนี้! ระเบิดเลย! ระเบิดมันฮ่าๆๆๆ!”
เทลกำลังสาดกระสุนเวทย์มนตร์เหนือตัวเมือง
ฉันพลิกร่างของฉันขึ้นไปในอากาศแล้วโยนดาบมังกรสีนิลขึ้นไป
ปั้ก!
ใบมีดติดอยู่ในหน้าอกของเทล
ร่างของเทลระเบิดและดาบของฉันก็ทะลุเข้าไปในอาคารสองสามหลัง
แต่ไม่นานก็มีร่างร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากซากปรักหักพังของอาคาร
“โลกิ! โลกิ! ตายซะ ได้โปรด”ตาย!"
กระสุนเวทมนตร์และขนนกเหล็กผสมกันยิงมาที่ฉันเหมือนปืนใหญ่อัตโนมัติ
ฉันวิ่งซิกแซกหลบมันเพื่อหลีกเลี่ยงการทิ้งระเบิดของเทล
ฉันชกหมัดไปที่หน้าเธออย่างแรง ปั้ก! ปั้ก! ทุกครั้งที่มือของฉันกระทบร่างเธอ ข้อต่อและกระดูกทั้งหมดจะงอไปในทิศทางตรงกันข้าม
ฉันสะบัดข้อมืออีกครั้ง
แส้เกล็ดมังกรฟาดไปทั่วร่างที่เปื้อนเลือดของเทล
ฉันเตะเทลออกไปและดีดนิ้ว
แรงจากการเผาไหม้ เยือกแข็ง ระเบิด บีบอัด ฉีกขาด และแตกหัก
เล่นในเวลาน้อยกว่า 1 วินาที แต่ร่างกายของเธอพังทลายลงเร็วกว่านั้น
'ฉันรู้สึกได้'
ทุกครั้งที่ฆ่าเทล พลังบางอย่างจะไหลเข้ามาในร่างฉัน
การต่อสู้ของเราคือการช่วงชิงลมหายใจของกันและกัน
แต่ผลลัพธ์ก็ถูกตัดสินแล้ว
เทลอาจจะเป็นสิ่งที่คล้ายกับฉันเพียงชั่วคราว แต่ก็ไม่เหมือนกัน มีความแตกต่างที่เข้ากันไม่ได้ระหว่างเธอกับฉัน
“เธอน่าสงสารนะเทล”
"สงสารฉัน?"
“แต่วางใจได้เลย ฉันจะฆ่าเธอในไม่ช้านี้แหละ”
หนึ่งชั่วโมง
ไม่ ฉันใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ
ตอนนี้เทลก็ตายแล้ว