บทที่ 48 ถูกความงามล่อลวง

ในขณะที่หลงเฉินตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ซึ่งตอนนี้เขาไม่รู้ว่ากำลังอยู่ในความฝัน มือของเหม่ยขยับและตอนนี้มือของนางก็อยู่ระหว่างขาของเขา อยู่ทางขวาน้องชายของเขาเล็กน้อย

'ให้ตายเถอะ ข้าควรปัดมือของนางออก' หลงเฉินเลิกคิดเรื่องนี้และตัดสินใจปัดมือของนางออก เมื่อมือของเหม่ยวางอยู่ตรงนั้น เขาก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลจากมือของนาง

“ดูเหมือนว่าต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะถึง” ขณะที่เขากำลังจะหยุดเหม่ย หลงเฉินก็ได้ยินเสียงของเสวี่ยนดังขึ้น เขารีบดึงหนังสือที่อยู่ในมือต่ำลงเล็กน้อย เพื่อบังตักของเขาจากสายตาของเสวี่ยน

“อ่า ใช่แล้ว น่าจะอีกสักพักกว่าจะถึงตระกูลหลง” หลงเฉินพูดด้วยสีหน้าปกติ ทำให้รู้สึกเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ

“ข้ารู้สึกตื่นเต้นมาก หวังว่าเหม่ยจะตื่นก่อนที่พวกเราจะไปถึงที่นั่น” เสวี่ยนกล่าวขณะมองดูใบหน้าของเหม่ย

“ใช่ นางอาจตื่นก่อน” หลงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขามองไปที่เสวี่ยนด้วยท่าทางปกติ

“จะว่าไปแล้ว...” เฉินหลงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเองเขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเขารู้สึกได้ว่าเหม่ยจับน้องชายของเขาราวกับว่ามันเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์

'นางกำลังฝันบ้าอะไรอยู่ หรือว่านางตั้งใจจะทำมัน?!' หลงเฉินคิดในใจ

“เอ่อ ขอโทษที่ข้าใจลอยไปครู่หนึ่ง ข้าหมายความว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าสำหรับเรื่องที่ผ่านมา” หลงเฉินพูดด้วยรอยยิ้มและพยายามมุ่งความสนใจไปที่เสวี่ยน

“แน่นอน ข้าต้องขอบคุณท่าน มันเป็นมารยาทพื้นฐาน” นางพูดพร้อมยิ้ม

หลังจากพูดคุยได้สักพัก เสวี่ยนก็หันหน้าไปทางหน้าต่างอีกครั้ง และเริ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง

'ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้แกล้งหลับ หากพิจารณาจากจังหวะการหายใจของนาง' หลงเฉินคิดขณะมองเหม่ย และเห็นว่านางยังคงหลับอยู่

หลงเฉินยังไม่เอาหนังสือของเขาออกจากตัก เขายังคงถือหนังสือด้วยมือซ้าย เพราะเขาไม่แน่ใจว่าเสวี่ยนจะหันหน้ามาอย่างกะทันหันตอนไหน

ในขณะเดียวกัน หลงเฉินก็พยายามจับตามองไปที่เสวี่ยน เพื่อพยายามทำให้แน่ใจว่านางจะไม่หันหลังกลับมามอง ซึ่งเหม่ยยังคงขยับดาบศักดิ์สิทธิ์ของเขาไปมา ราวกับว่านางกำลังเล่นกับมันอยู่ หลงเฉินพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมตัวเองไม่ให้ส่งเสียงดังออกมา

‘ข้าควรจะเอามือของนางออกไปจากของข้า แม้ข้าจะไม่ได้ทำอะไรผิดและแค่นั่งนิ่งๆ เท่านั้น แต่มันก็ยังผิดอยู่ดี’ หลงเฉินคิดขณะที่เขาใช้มือขวาของสอดเข้าไปใต้หนังสือและคว้ามือของนางเบาๆ เพื่อปลดปล่อยน้องชายของเขาให้เป็นอิสระ และต้องไม่ใช้แรงมากนัก เพราะเขาไม่อยากทำให้นางตื่น

'ถ้านางตื่นขึ้นมาตอนนี้ สถานการณ์ตอนนี้คงจะทำให้ข้าอับอายมาก' หลงเฉินคิดในใจ

------------

เหม่ยเองก็กำลังฝันอยู่ในความฝันของนางเช่นกัน เหม่ยกำลังฝันว่านางกำลังต่อสู้อยู่ในการประลองดาบแห่งอาณาจักร พี่สาวของนางและหลงเฉินกำลังนั่งอยู่บนอัฒจันทร์เพื่อให้กำลังใจนาง ตอนนี้นางรู้สึกเหมือนกำลังจะแพ้ และจับดาบของนางแน่นยิ่งขึ้นเพื่อเริ่มโจมตีและตอบโต้กลับ

หลังจากปะดาบอย่างยาวนานระหว่างดาบของฝ่ายตรงข้ามและดาบศักดิ์สิทธิ์ของนาง ข้อเสียเปรียบของนางดูเหมือนจะหายไปแล้ว เนื่องจากตอนนี้นางกำลังต่อสู้กับฝ่ายตรงข้ามได้อย่างเท่าเทียม จนกระทั่งทันใดนั้นเองฝ่ายตรงข้ามก็คว้ามาที่ข้อมือของนางไว้ แล้วพยายามทำให้นางคลายมือและปล่อยดาบ

-------------------

หลงเฉินยังคงพยายามเอามือของนางออกจากน้องชายของเขา ซึ่งเขาไม่อยากออกแรงมากนัก เพื่อไม่ทำให้นางตื่น แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ ในทางกลับกัน มันกลับแย่ลงไปอีก มือของนางจับน้องชายของเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม ขณะที่หลงเฉินพยายามดึงมือของนางขึ้น นางก็กดมือของนางลง

หลงเฉินรู้สึกว่าสถานการณ์ในตอนนี้เริ่มอันตราย จากที่เขาพยายามจะเป็นคนดี มันกลับทำให้เขากลายเป็นคนเลว เมื่อเขารู้สึกว่าการที่เขาพยายามจะดึงมือของนางออก มันกลับเกิดผลตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

ทันใดนั้นเองหลงเฉินก็สังเกตเห็นว่าเสวี่ยนกำลังจะหันหน้ากลับมา เขารีบดึงมือขวาของเขากลับมา และปล่อยมือของเหม่ยไว้ที่เดิม มือของนางยังคงจับน้องชายของเขาไว้แน่น แล้วหลงเฉินก็พลิกหน้าหนังสือของเขา ทำให้ดูเหมือนว่าเขายังคงอ่านหนังสืออยู่ ในขณะที่เหม่ยยังคงเล่นน้องชายของเขาอยู่ใต้หนังสือ

“จะว่าไปแล้วท่านอ่านหนังสืออะไรอยู่อย่างนั้นเหรอ?” เสวี่ยนถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสา

“หนังสือเล่มนี้? ใช่ มันเป็นหนังสือที่ดีมาก มันเป็นเรื่องราวผจญภัยเกี่ยวกับบุคคลที่มีอดีตอันน่าเศร้า” หลงเฉินแทบไม่มีสมาธิในขณะที่เขาพูดกับเสวี่ยน ตอนนี้เขาเริ่มเพลิดเพลินที่มือของเหม่ยกำลังเล่นดาบของเขา

“หืม ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะบอกเหม่ยด้วยเมื่อนางตื่น บางทีพวกเราอาจจะอยากอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วย” เสวี่ยนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีปัญหา” หลงเฉินตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม

สถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ยังคงดำเนินต่อไป และเหม่ยยังไม่ปล่อยมือของนาง แล้วยังคงขยับน้องชายของเขาอยู่ ซึ่งหลงเฉินทำได้แค่ยอมแพ้ และตอนนี้เขาทำได้แค่เพลิดเพลินกับสัมผัสอันอ่อนนุ่มจากมือของนาง

“เจ้าไม่มีวันเอาชนะข้าได้” เหม่ยพูดละเมอขณะหลับและเผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะบนใบหน้าของนาง ในที่สุดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง ศีรษะของนางก็ขยับ หลงเฉินก็รู้สึกว่านางกำลังจะตื่น ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเขาจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ยังไงดี

เหม่ยเริ่มตื่น นางค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ขณะที่หัวของนางยังคงซบอยู่บนไหล่ของหลงเฉิน ก่อนที่นางจะได้คิดอะไร นางก็สังเกตเห็นบางอย่างแปลกๆ

'หืม มันคืออะไร?' นางคิดในใจ

นางรู้สึกได้ว่ามือของนางจับบางสิ่งที่เหมือนกับด้ามดาบ นางขยับสายตาไปที่มือของนาง และช่วยไม่ได้ที่นางจะตกใจเมื่อสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของนาง

“ว๊าย...” เสียงหนึ่งเล็ดลอดออกมาจากปากของนางและใบหน้าของนางก็กลายเป็นแดงก่ำ และเสียงของนางได้ดึงดูดความสนใจของเสวี่ยน แล้วนางก็สังเกตเห็นว่ามือของเหม่ยจับอะไรอยู่