บทที่ 394 จดหมายของเย่หรูเซว่
บทที่ 394 จดหมายของเย่หรูเซว่ “ขอบเขตมหานักบุญ?” ซูเฉินพึมพำกับตัวเอง เขายืนขึ้นอย่างช้าๆ แสดงออกถึงอารมณ์ที่เกินบรรยาย ร่างกายของเขาเพรียวบางและแข็งแรง มีผมสีดำปลิวไสว ดวงตาของเขาลึกล้ำและลึกซึ้งราวกับว่ามีดวงดาวนับพันล้านดวงปรากฏขึ้นภายในม่านตาของเขา ทำให้เกิดรัศมีที่น่าเกรงขาม เขาคาดว่าจะมาถึงขั้...
