ตอนที่ 9 เพลงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"พักผ่อน?"
"หาที่พัก?"
คำถามนี้ทำให้เฉินผิงงุนงง ทีมผู้กำกับคนอื่นๆก็เช่นกัน
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
เฉินผิงกำลังคิดว่านี่เป็นการทดสอบบทพูดของทีมผู้กำกับรึเปล่า จึงกำลังจะตอบว่า "หาที่พัก"
แต่ผู้กำกับหยางหยางก็พูดขึ้นมาก่อน "นี่...แค่ล้อเล่นนะ"
"เฉินผิง สวัสดี ฉันชื่อหยางหยาง เป็นผู้กำกับของกองถ่าย ‘สยบฟ้าพิชิตปฐพี’ นี่คือโปรดิวเซอร์ของเรา คุณหวังอวี้เหริน"
"สวัสดีครับผู้กำกับหยาง สวัสดีครับคุณหวัง"
"อืม ไม่ต้องพูดเรื่องทั่วไปแล้ว คุณคิดว่าทำไมคุณถึงเหมาะสมกับบทเฉาเสี่ยวซู่ คุณต้องรู้ว่าอายุของเฉาเสี่ยวซู่ถูกกำหนดไว้ที่ประมาณ 30 กว่า แต่คุณอายุเพียงแค่ 20 กว่าเท่านั้น"
"หน้าตาไม่สำคัญ ผมสามารถแก้ไขด้วยการแต่งหน้าและการทำผมได้"
"แต่ภายในล่ะ คุณสามารถแสดงออกถึงจิตใจของคนที่อายุ 30 กว่าได้ไหม?"
จริงๆแล้วคำถามนี้อาจจะไม่จำเป็น
หลังจากพบเฉินผิง เธอก็ถูกดึงดูดด้วยบุคลิกของเขา
เมื่อเทียบกับอันจื้อเจี๋ย
อันจื้อเจี๋ยมีรูปลักษณ์และอายุที่เหมาะสม แต่บุคลิกกลับสู้เฉินผิงไม่ได้
โดยเฉพาะกลิ่นอายของจอมยุทธ์ในยุทธภพ
อย่างไรก็ตาม ผู้กำกับหยางหยางยังคงอยากฟังความเห็นของเฉินผิง
"เฉาเสี่ยวซู่เป็นหัวหน้ากลุ่มยูลงและเป็นจอมยุทธ์ในยุทธภพ ผมคิดว่าจอมยุทธ์เหล่านี้มีจิตใจที่ยังคงหนุ่ม แม้ว่าเขาจะอายุ 30 หรือ 40 แต่เขาก็ยังมีจิตใจที่หนุ่ม หากจะพูดสั้นๆก็คือ ‘แม้จะผ่านครึ่งชีวิตที่ยากลำบาก แต่กลับมาก็ยังเป็นชายหนุ่มอยู่’"
"กลับมาก็ยังเป็นชายหนุ่ม"
คำนี้ทำให้หยางหยางรู้สึกสดชื่น
คำว่าหนุ่มของเฉินผิงทำให้ผู้กำกับหยางหยางรู้สึกสดชื่นและมีความหมายมาก
"ชายหนุ่ม"
เธอพึมพำคำว่าชายหนุ่มในปาก เธอชอบคำนี้มาก
เธอรู้สึกว่าคำนี้มีพลัง
ไม่เพียงแต่ใช้กับจอมยุทธ์อย่างเฉาเสี่ยวซู่ ฟังคำนี้แล้ว เธอรู้สึกว่าตัวเองกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง
"นี่บทพูด ลองเล่นกับผู้ช่วยของฉันหน่อย"
เธอส่งบทพูดให้เฉินผิง
เฉินผิงมองดูครู่หนึ่ง ไม่ประมาท ใช้เวลากว่าสิบนาที "ผู้กำกับ ผมพร้อมแล้ว"
"โอเค เสี่ยวจาง เล่นกับเฉินผิงหน่อย"
"ครับ ผู้กำกับ"
ผู้ช่วยของหยางหยางที่ชื่อจางจิ่ว ถึงแม้จะเป็นผู้ช่วย แต่ก็มีความรู้ในการแสดงมาก
จางจิ่วรับบทพูดแล้วพูดว่า "เฉาเสี่ยวซู่ ฉันขอแนะนำให้นายระวังสถานการณ์ปัจจุบัน"
เสียงของจางจิ่วค่อนข้างแหบและมีความเคร่งขรึม
นี่เหมาะกับบทของ "หลี่เพ่ยเหยียน" ที่เขาพูด
แต่เฉินผิงกลับไม่ใส่ใจคำพูดของจางจิ่ว และพูดอย่างสบายๆ "ฉันก็แนะนำให้นายอย่ามายุ่งกับตรอกหลินสี่สิบเจ็ดและอย่าทำร้ายผู้เช่าของฉัน"
พรสวรรค์ด้านการพูดและการแสดงของเฉินผิงได้เพิ่มขึ้นถึงระดับ 4
ในทางทฤษฎี การแสดงของเฉินผิงได้มาตรฐานของนักแสดงระดับสามหรือสี่
ไม่เพียงแค่นั้น การแสดงของเฉินผิงยังมีผลของพรสวรรค์
เหมือนกับพรสวรรค์ด้านการพูดที่เรียกว่า "เสียงที่น่าทึ่ง" แม้แต่บทสนทนาธรรมดาก็สามารถทำให้ผู้ฟังประทับใจได้
และนี่ก็ทำให้หยางหยางและโปรดิวเซอร์หวังอวี้เหรินตกใจ
แม้จางจิ่วจะเป็นผู้ช่วยผู้กำกับหยางหยางและไม่ค่อยได้แสดง แต่เมื่อเขาแสดงจริงๆ นักแสดงทั่วไปก็ไม่ใช่คู่แข่งของเขา
และบทพูดของจางจิ่วในฐานะน้องชายของถังหวัง "หลี่เพ่ยเหยียน" ทำให้มีอำนาจมาก
แต่เฉินผิงไม่ได้เพียงแต่ไม่สนใจ ยังแสดงท่าทีตอบโต้เบาๆ
แม้การตอบโต้จะดูไม่ชัดเจน แต่นี่ก็เหมาะกับบุคลิกของเฉาเสี่ยวซู่ในยุทธภพ
"พอแล้ว"
"หยุดได้"
หยางหยางโบกมือให้ทั้งสองหยุด
แม้ว่าเฉินผิงจะพูดเพียงประโยคเดียว แต่จากประโยคนั้น หยางหยางก็เห็นถึงพื้นฐานของเฉินผิง
ไม่ว่าจะเป็นการพูดหรือการแสดงของเฉินผิง
แม้ว่าจะเป็นการเล่นบทพูดเฉยๆ แต่การที่เฉินผิงปัดฝุ่นบนโต๊ะอย่างสบายๆ ก็แสดงถึงบุคลิกของเฉาเสี่ยวซู่ที่ไม่สนใจอำนาจ
ไม่ว่าจะมีอำนาจแค่ไหน ในสายตาของเฉาเสี่ยวซู่ เขาก็ไม่ได้สนใจ
"เฉินผิง คุณกลับไปรอฟังข่าวได้"
เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมและออกจากทีมผู้กำกับ
"คุณหวัง คุณคิดว่าเฉินผิงคนนี้เป็นไง?"
"คุณเป็นผู้กำกับ แต่คุณมาถามฉัน?"
"คุณเป็นโปรดิวเซอร์ ฉันต้องฟังคุณ คุณว่ายังไง?"
"ทั้งสองคนมีข้อดีต่างกัน ผมว่าทั้งเฉินผิงและอันจื้อเจี๋ยต่างก็ได้ ขึ้นอยู่กับคุณจะเลือกใคร แต่เฉินผิงคนนี้ทำให้ประหลาดใจจริงๆ"
"ฉันก็คิดแบบนั้น"
จริงๆแล้วตั้งแต่เฉินผิงเข้ามา ผู้กำกับหยางหยางก็เริ่มตัดสินใจได้แล้ว
การแสดงเมื่อครู่นี้เพียงแค่ยืนยันอีกครั้ง
พิสูจน์ได้ว่านักแสดงหนุ่มคนนี้มีฝีมือไม่แพ้ดาราทั่วไป
หรือแม้แต่เกินกว่านั้น
"ตกลง เลือกเฉินผิง"
"ฉันไม่มีข้อโต้แย้ง"
หวังอวี้เหรินไม่ขัด
แม้ว่าจะชอบอันจื้อเจี๋ย แต่เธอก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กับอันจื้อเจี๋ย จึงไม่จำเป็นต้องพูดแทนเขา
ทั้งสองยิ้มให้กัน บทเฉาเสี่ยวซู่ถูกตัดสินใจแล้ว
...
"อาจารย์หลี่ อาจารย์หลี่ ไฟลุกแล้ว ไฟลุกแล้ว"
"อะไรไฟลุก?"
"วิดีโอโปรโมทของเรากลายเป็นไวรัลแล้ว"
ตามคำสั่งของประธานเจียง หลี่ปั๋วได้เผยแพร่วิดีโอโปรโมทของการสอบศิลปะครั้งนี้บนเว็บไซต์
ปกติเว็บไซต์แบบนี้ แม้ว่าจะมีนักแสดงในเหิงเฉิงเยอะ แต่เว็บไซต์ของสมาคมนักแสดงเหิงเฉิงก็ไม่ได้รับความนิยมมากนัก
แม้ว่าจะมีวิดีโอที่น่าสนใจ ก็แค่ถูกพูดคุยภายใน
แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป
หลังจากอัปโหลดวิดีโอเพียง 12 ชั่วโมง การเข้าชมเว็บไซต์ของสมาคมนักแสดงเหิงเฉิงก็พุ่งขึ้นหลายร้อยเท่า
"เกิดอะไรขึ้น?"
"อาจารย์หลี่ ดูนี่ ทุกคนมาดูเพราะเพลงเปียโนที่เฉินผิงเล่น"
"แล้วมีปัญหาอะไร?"
หลี่ปั๋วงง "แม้ว่าเฉินผิงจะเล่นเปียโนได้ดี แต่ไม่น่าจะถึงขนาดทำให้คนทั่วประเทศมาดูได้"
"ที่สำคัญคือคำร้องที่เขาเปลี่ยน"
เมื่อได้ยินแบบนี้ หลี่ปั๋วก็เข้าใจ
จริงๆแล้วตอนที่พวกเขาฟังเฉินผิงเล่นเปียโน พวกเขาก็สังเกตเห็นว่าเฉินผิงร้องเพลง "ชิงหลิว" ไปด้วย
แต่เฉินผิงเปลี่ยนคำร้องของ "ชิงหลิว"
ตอนนั้นหลี่ปั๋วและคนอื่นๆคิดว่าเฉินผิงเปลี่ยนคำได้ดี แต่ไม่คิดว่าจะทำให้เกิดกระแสฮือฮา
[หลังจากพายุผ่านไป ท้องฟ้าอาจไม่สดใส
ไม่ใช่ทุกครั้งที่ท้องฟ้าจะแจ่มใสและมีสายรุ้งให้เห็น
ดังนั้นการแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่เข้าใจ
ไม่ใช่ว่าทุกความรู้สึกจะมีจุดเริ่มต้นและจุดจบที่สมบูรณ์เสมอ
ที่ปลายทางของความเหงา ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัว
เพราะชีวิตไม่อาจหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดในช่วงเริ่มต้นได้เสมอ...]
เพลงนี้มีทำนองที่แต่งโดยอาจารย์นาคาจิมะ แต่มันก็ไม่เป็นที่นิยมมากนัก
แต่เมื่อเปลี่ยนคำร้องใหม่ เพลงนี้ก็คงไม่เรียกว่า "ชิงหลิว" อีกแล้ว
อย่างไรก็ตาม ผู้ใช้ในอินเทอร์เน็ตก็ไม่สนใจสิ่งนี้
"ว้าว แค่เปลี่ยนคำร้อง เพลงนี้ก็สุดยอดแล้ว"
"เคยคิดว่า ‘ชิงหลิว’ เป็นเพลงธรรมดา ไม่คิดว่าจะเพราะขนาดนี้"
"ไม่ใช่ปัญหาของทำนอง แต่เป็นคำร้อง"
"ใช่ คำร้องเขียนได้ดีมาก ฟังแล้วน้ำตาจะไหล"
"พี่ชาย มีแฟนรึยัง?"
"พี่ชาย ถ้ามีแฟนแล้วก็ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสา"
"พี่ชาย..."
风雨过后不一定有美好的天空
หลังจากพายุผ่านไป ท้องฟ้าอาจไม่สดใส
不是天晴就会有彩虹
ไม่ใช่ทุกครั้งที่ท้องฟ้าจะแจ่มใสและมีสายรุ้งให้เห็น
所以你一脸无辜不代表你懵懂
ดังนั้นการแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่เข้าใจ
不是所有感情都会有始有终
ไม่ใช่ว่าทุกความรู้สึกจะมีจุดเริ่มต้นและจุดจบที่สมบูรณ์เสมอ
孤独尽头不一定惶恐
ที่ปลายทางของความเหงา ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัว
可生命总免不了最初的一阵痛…
เพราะชีวิตไม่อาจหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดในช่วงเริ่มต้นได้เสมอ...
