ตอนที่ 20 น้ำยาสรรพคุณถาวร

นอกจากทฤษฎีพื้นฐานและการใช้อุปกรณ์แล้ว คาบเรียนนี้ยังสอนวิธีการปรุงยารักษาโรคผิวหนังอีกด้วย

ยารักษาโรคผิวหนัง ก็คือยาสำหรับรักษาโรคผิวหนังนั่นเอง

สามารถรักษาสิว ผื่น ฝี และอาการอื่นๆ ของวัณโรคได้

แต่ขั้นตอนการปรุงยาต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก

ถ้าปรุงไม่ถูกวิธี ยาอาจทำให้เกิดฝี แทนที่จะรักษาฝีได้

ต่างจากวิชาคาถาต่างๆ วิชาปรุงยาให้ความสำคัญกับการปฏิบัติมากกว่า ไม่เน้นเนื้อหาเชิงทฤษฎีมากนัก

หลังจากอธิบายขั้นตอนและข้อควรระวังแล้ว สเนปก็แบ่งพ่อมดน้อยออกเป็นสองกลุ่ม แล้วเริ่มลงมือทำโดยตรง

หม้อต้ม ครก ตาชั่ง ไม้คน มีด...

ยกเว้นการไม่ใช้ตะเกียงแอลกอฮอล์ อุปกรณ์ทดลองในชั้นเรียนปรุงยา ก็เหมือนกับชั้นเรียนทดลองเคมีที่เลวินเคยเรียนในชาติก่อน

เหล่าพ่อมดน้อยจัดการกับสมุนไพรอย่างคล่องแคล่ว ชั่งน้ำหนัก ชุบไข่ คลุกเกล็ดขนมปัง ตั้งกระทะใส่น้ำมัน ทอดจนเหลืองกรอบ เด็กๆ ที่โต๊ะข้างๆ น้ำลายไหล...

ในการปรุงยารักษาโรคผิวหนัง ก่อนอื่นต้องใช้เขี้ยวงูสองสามอัน ใส่ลงในครก แล้วบดให้เป็นผง

จากนั้นชั่งตำแยแห้งในปริมาณเล็กน้อย หั่นเป็นชิ้นๆ พักไว้

ในเวลาเดียวกัน เติมน้ำลงในหม้อต้ม ต้มให้เดือด จากนั้นใส่ทากที่มีหนวดลงไปนึ่ง

เติมน้ำเย็น ต้มซ้ำสามครั้ง จากนั้นเทน้ำในหม้อต้มออก นำทากออกมา ใส่ลงในครก บดให้เป็นเนื้อเดียวกัน

เติมน้ำลงในหม้อต้มอีกครั้ง ใช้ไฟอ่อนต้มให้เดือด จากนั้นใส่ผงเขี้ยวงู ตำแยแห้ง และเนื้อทากลงไปตามลำดับ

ระวังคนไปด้วยขณะใส่

สุดท้าย ยกลงจากเตา แล้วใส่ขนเม่นลงไป

ทิ้งไว้สักครู่ ถ้าน้ำยาเปลี่ยนเป็นสีฟ้า และมีควันสีชมพูลอยออกมาจากหม้อต้ม ก็แสดงว่าปรุงยาสำเร็จ

คู่หูของเลวินคือสตีฟ เพื่อนร่วมห้อง

แต่เลวินเป็นคนควบคุมขั้นตอนการปรุงยาทั้งหมด

ไม่แปลกใจเลย

เลวินเคยทำงานที่ร้านขายยาในตรอกไดแอกอนในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน และค่อนข้างชำนาญในการจัดการกับสมุนไพร

สตีฟมองดูเลวินแสดงฝีมือด้วยความชื่นชม

เขาเพิ่งรู้ว่าเลวินเป็นนักเรียนตัวท็อป ไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านคาถา รู้จักตำราเรียนเป็นอย่างดี แต่ยังเก่งในวิชาปฏิบัติอย่างการปรุงยาอีกด้วย

แต่มีเพียงเลวินเท่านั้นที่รู้ว่า ในฐานะที่เคยเรียนวิชาเคมีและชีววิทยามา เขามีข้อติติงต่อระบบการปรุงยาของพ่อมดแม่มด

ในชั้นเรียนทดลองเคมี ส่วนผสมทุกอย่างต้องแม่นยำ เป็นมิลลิลิตรและมิลลิกรัม เวลาในการให้ความร้อนและพัก ต้องแม่นยำเป็นวินาที เน้นความเป็นมืออาชีพและความแม่นยำ

ตราบใดที่ทำตามขั้นตอนอย่างเคร่งครัด ผลลัพธ์ก็จะออกมาเหมือนกัน

การทำตามขั้นตอนการทดลองที่ได้มาตรฐานอย่างแม่นยำในทุกขั้นตอน ถึงจะได้ผลลัพธ์ที่ได้มาตรฐาน แล้วจึงพัฒนาไปสู่การผลิตในระดับอุตสาหกรรม

ในทางกลับกัน การปรุงยาของพ่อมดแม่มด เต็มไปด้วยคำพูดที่คลุมเครือ เช่น "เล็กน้อย" "สักครู่" ทั้งหมดขึ้นอยู่กับความรู้สึก

มันไม่ใช่การปรุงยา แต่เหมือนกับการทำอาหารตามสูตรมากกว่า

ขาดแค่ประโยคเดียว: "ชุบไข่ คลุกเกล็ดขนมปัง เด็กข้างบ้านน้ำลายไหล"

การปรุงยาขึ้นอยู่กับความรู้สึกของนักปรุงยา ถ้ารู้สึกผิดพลาด ก็อาจนำไปสู่ความผิดพลาดครั้งใหญ่ได้

นี่หมายความว่า การปรุงยาจะเป็นเพียงแค่การผลิตในระดับครัวเรือน ไม่สามารถผลิตจำนวนมากได้

ด้วยวิธีการแบบนี้ จะพัฒนาอุตสาหกรรมเวทมนตร์ได้ยังไง?

เหมือนกับตอนนี้ เลวินมองดูเนวิลล์ที่กำลังจะโยนขนเม่นลงไปในหม้อต้ม

เขารีบสะบัดไม้กายสิทธิ์

"ขนเม่น บินไป!"

ขนเม่นลอยออกจากมือของเนวิลล์ทันที แล้วตกลงไปในมือของเลวิน

"ห้ามใส่ขนเม่น จนกว่าหม้อต้มจะยกลงจากเตา!" เขาเตือน

ถ้าเลวินไม่ห้าม หม้อต้มก็คงระเบิดเหมือนในนิยายต้นฉบับ น้ำยาที่ปรุงผิดพลาด จะกระเด็นไปทั่ว ทำให้เขาเป็นผื่นแดงคันไปทั้งตัว

เมื่อเนวิลล์ได้ยินเช่นนี้ เขาก็รู้ตัว แล้วพึมพำ "ขอบคุณ... ขอบคุณนะ เลวิน"

ก่อนที่เลวินจะตอบ เสียงของสเนปก็ดังขึ้น "คุณกรีน คิดว่าตัวเองสามารถสอนคนอื่นได้ เพียงเพราะมีฉายาว่า 'อัจฉริยะแห่งเรเวนคลอ' งั้นเหรอ?"

"เรเวนคลอ หัก 5 คะแนน ฐานเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการปรุงยาของคนอื่น!"

ในนิยายต้นฉบับ ตาค้างคาวแก่ประชดประชัน แล้วหักคะแนนแฮร์รี่ ที่ไม่เตือนเนวิลล์

ตอนนี้ เลวินเตือนเนวิลล์ แต่ก็ยังถูกเยาะเย้ยและหักคะแนน

เจ้าค้างคาวแก่คนนี้ เข้าใจยากจริงๆ

อย่างไรก็ตาม การถูกทำโทษของเลวินก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์

[คุณได้ปรุงยาเป็นครั้งแรก และเชี่ยวชาญทักษะการปรุงยาในการปฏิบัติ คุณได้รับความเชี่ยวชาญ [ความชำนาญในการปรุงยา]]

[ความชำนาญในการปรุงยา: เทคนิคที่มั่นคงของคุณ ช่วยเพิ่มอัตราความสำเร็จในการปรุงยา และลดโอกาสเกิดอุบัติเหตุ]

[ในระหว่างการปรุงยารักษาโรคผิวหนัง คุณเกิดปิ๊งไอเดีย และเข้าใจความหมายที่แท้จริงของการใช้น้ำยาเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเอง คุณได้ผสมผสานคาถาที่เชี่ยวชาญ คิดค้นสูตรน้ำยาใหม่: น้ำยาแห่งความทรหดของหมีนิรันดร์ น้ำยาแห่งพละกำลังของวัวนิรันดร์ น้ำยาแห่งความสง่างามของแมวนิรันดร์ น้ำยาแห่งความเจ้าเล่ห์ของสุนัขจิ้งจอกนิรันดร์ น้ำยาแห่งสติปัญญาของนกฮูกนิรันดร์ น้ำยาแห่งความสง่างามของนกอินทรีนิรันดร์]  (สูตรน้ำยาจากเดอะวิชเชอร์จากทุกสำนัก)

ที่แท้ก็คือน้ำยาสรรพคุณถาวร!

เลวินพอใจกับผลลัพธ์ของการปิ๊งไอเดียครั้งนี้มาก

สำหรับพ่อมดแม่มดแล้ว ความสามารถในการร่ายคาถา เป็นสิ่งสำคัญที่สุด แต่ความแข็งแกร่งของร่างกายก็สำคัญไม่แพ้กัน

น่าเสียดายที่ในโลกของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ไม่มีน้ำยาที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งทางร่างกายและจิตใจของพ่อมดแม่มด

ถ้าอยากจะแข็งแกร่งขึ้น ก็ต้องฝึกฝนด้วยตัวเอง

เลวินเคยคิดว่า จะเริ่มออกกำลังกายตอนไหน ถึงแม้ว่าจะเป็นพ่อมดแม่มด ก็ต้องพัฒนาคุณธรรม สติปัญญา ร่างกาย ศิลปะ และพลศึกษา ไปพร้อมๆ กัน

ในเมื่อมีทางลัดแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนให้เหนื่อย

สิ่งเดียวที่ต้องกังวล คือ ส่วนผสมที่จำเป็นสำหรับน้ำยาเหล่านี้ ค่อนข้างหายาก และต้องใช้เวลาในการรวบรวม

เช่น [น้ำยาแห่งพละกำลังของวัวนิรันดร์] ส่วนผสมหลักคือเลือดของวัวรีม เนื่องจากเลือดชนิดนี้หายากมาก จึงไม่ค่อยมีขายในท้องตลาด หาได้ยาก

อีกตัวอย่างหนึ่ง คือ [น้ำยาแห่งความสง่างามของแมวนิรันดร์] ต้องใช้ผงกรงเล็บของแมวโอเซลอต [น้ำยาแห่งความเจ้าเล่ห์ของสุนัขจิ้งจอกนิรันดร์] ต้องใช้ขนปลายหางของจิ้งจอกเก้าหาง [น้ำยาแห่งความสง่างามของนกอินทรีนิรันดร์] ต้องใช้ผงจงอยปากของกริฟฟิน [น้ำยาแห่งความทรหดของหมีนิรันดร์] ต้องใช้อุ้งเท้าหมี

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นส่วนผสมหายาก ถ้าอยากจะซื้อทั้งหมด คงต้องใช้เงินมากมาย

ส่วนผสมที่หาได้ยากที่สุด คือ [น้ำยาแห่งสติปัญญาของนกฮูกนิรันดร์] ส่วนผสมหลักคือขนบนหัวของนกฮูก แต่ในความทรงจำของเลวิน ในโลกของแฮร์รี่ พอตเตอร์ ไม่มีนกฮูก

ในทางกลับกัน ส่วนผสมเสริมหาได้ง่ายกว่า

เช่น น้ำกระโดดโลดเต้น หินจันทร์ ลิ้นมัดมอนสเตอร์ ขนยูนิคอร์น ฯลฯ

หาได้ทั้งหมดในป่าต้องห้าม

"ให้ตายเถอะ! ฉันเพิ่งสาบานว่าจะไม่เข้าไปในป่าต้องห้าม แต่ไม่กี่วันก็ต้องผิดคำพูด แผนการของฉันมันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาเลยเถอะ"

เลวินก็จนใจ

เขาจะทำอะไรได้?

ตราบใดที่สามารถแข็งแกร่งขึ้น ผิดคำพูดอีกสักกี่ครั้งก็ไม่เป็นไร

ยังไงซะเขาก็สาบานกับตัวเอง ก็ไม่มีใครได้ยินอยู่แล้ว

สรุปก็คือ การคิดค้นสูตร ไม่ได้หมายความว่าจะเพิ่มค่าสถานะได้ทันที

แต่มันก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี

นี่เป็นการกระตุ้นให้เลวินอยากหาเงินมากขึ้น

…