ไอร่าพยายามดิ้นรนเพื่อรักษาสติสัมปชัญญะสุดท้ายของเธอ เธอเห็นว่าด้านล่างมีร่างจำนวนไม่ถ้วน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นกองกำลังของปีศาจ พวกเขากำลังต่อสู้กับเชร์และคนอื่น ๆ ภายใต้คำสั่งของเซอเผิ่ง

เปลวไฟและสายฟ้าลอยทั่วสนามรบ และน้ำแข็งก็แข็งตัวบนฟื้น เสียงร้องจากการต่อสู้ของปีศาจแทบจะได้ยินไปทั่วท้องฟ้า

ที่แข็งแกร่งที่สุดคือตัวลิ่น ร่างอันมหึมาของเขาเปรียบเสมือนภูเขาที่สามารถบดขยี้กลุ่มศัตรูด้วยการกดทับเพียงครั้งเดียว

ผิวด้านนอกของเขาหนาและแข็งมาก การโจมตีของปีศาจทั่วไปนั้นเหมือนการจั๊กจี้สำหรับเขา พวกเขาไม่สามารถทำอันตรายเขาได้เลย

ผู้ชายตนนี้เป็นเหมือนรถถังมีชีวิต และเขามีเกราะที่เหมือนเหล็กด้วยซ้ำ เมื่อเขาอยู่ข้างหน้า เชร์และคอนริไม่ต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีของกองทัพปีศาจ พวกเขาแค่ต้องตามหลังตัวลิ่นและโจมตีจากระยะไกล

หมาป่าสีเงินจะพุ่งไปข้างหน้าและขว้างก้อนน้ำแข็งในเวลาที่เหมาะสม จากนั้นเสือขาวจะตะครุบมันและคว้ามันไว้ ด้วยการแพร่กระจายของสายฟ้า ศัตรูจะถูกไฟฟ้าดูด

หนวดที่มัดธยาน์ถูกบุหรงเผาจนหมด

บุหรงลากธยาน์โดยจับที่ปกคอและบินไปที่เหนือตัวลิ่น “ช่วยเขาได้แล้ว”

เชร์คำราม “ถอย!”

บุหรงเป็นคนแรกที่บินเข้าไปในถ้ำใต้ดิน เสือขาวและหมาป่าขาวน้ำแข็งสีเงินหันหลังกลับและวิ่งกลับไปทันที

ตัวลิ่นมีขนาดใหญ่ที่สุดและเคลื่อนไหวช้าที่สุด โชคดีที่การป้องกันของเขาสูงมาก แม้ว่าเขาจะถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มศัตรูที่อยู่ด้านหางของเขา แต่ก้ไม่สามารถหยุดเขาจากการล่าถอยได้

เมื่อพวกเขากลับไปที่ถ้ำใต้ดิน พวกเขาไม่พบไอร่า

คอนริรู้สึกกังวล “ไอร่าอยู่ที่ใด”

เชร์กล่าวว่า “ตามหานางก่อนเถอะ ท่านชางกู่ โปรดช่วยเราปิดกั้นคนข้างนอกอีกครั้งเถิดขอรับ”

“ไม่มีปัญหา” ตัวลิ่นปิดกั้นทางเข้าถ้ำ เขาสามารถปิดกั้นกองทัพปีศาจที่อยู่ด้านหลังได้ทั้งหมด

การแสดงออกของเซอเผิ่นแย่มาก เขาสั่งให้กองทัพโจมตีตัวลิ่นอย่างสุดกำลัง

ทั้งถ้ำสั่นสะเทือนจากการโจมตี

นอกเหนือจากผู้บาดเจ็บเช่นธยาน์ ที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เชร์ คอนริ และบุหรงไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร พวกเขาค้นหาไอร่าแทบจะพลิกถ้ำ แต่ก็หาไม่พบ

บุหรงมองย้อนกลับไปที่ตัวลิ่นที่ทางเข้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ชางกู่จะทนไม่ไหวแล้ว”

เชร์กล่าวเสริมว่า “แม้ว่าท่านชางกู่จะต้านทานไว้ แต่ถ้ำแห่งนี้ก็ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป”

ก้อนหินยังคงตกลงมา และมีรอยแตกหลายจุดปรากฏบนกำแพงหิน

ถ้ำแห่งนี้กำลังจะถล่ม!

บุหรงกล่าวว่า “พาธยาน์ออกไปกันก่อน เขาได้รับบาดเจ็บต้องได้รับการรักษา ข้าจะอยู่ที่นี่ ตามหาไอร่าเอง”

เชร์ปฏิเสธข้อเสนอแนะของเขาทันที “ไม่ได้ ท่านไม่สามารถจัดการกับปีศาจมากมายขนาดนั้นเพียงลำพังได้ หากท่านถูกพบตัว พวกเขาจะต้องฆ่าท่านแน่”

อย่างไรก็ตามบุหรงกล่าวว่า “ข้าจะบอกความจริงให้เจ้าฟังก็ได้ ข้าไม่อยากจะลงน้ำอีกแล้ว ก็เท่านั้นเอง พวกเจ้าไปกันก่อนเถอะ ข้าจะมองหาทางหนีทางอื่นเอง นอกจากนี้ยังมีอสูรอีกมากมายที่ว่ายน้ำไม่เป็น มันต้องมีเส้นทางอื่นอีกสิ”

เขาว่ายน้ำไม่เก่งจริง ๆ ตอนนี้เขาแทบจะไม่สามารถว่ายน้ำข้ามไปได้

บุหรงกล่าวต่อ “เราต้องการใครสักคนที่จะอยู่ข้างหลังและเปิดทางการล่าถอย ไม่อยากนั้น เราจะออกไปไม่ได้สักคน”

เชร์และคอนริยังคงลังเล

พวกเขาไม่สามารถทิ้งเพื่อนไว้ข้างหลังและหนีเอาตัวรอดไปได้

ทันใดนั้น ตัวลิ่นก็พูดขึ้นมาว่า “เอาตามที่บุหรงพูดเถอะ หลังจากที่ส่งธยาน์กลับไปแล้ว เราพาสหายมาเพิ่ม แบบนี้ยังจะมีโอกาสชนะมากขึ้นด้วย”

แม้ว่ามันจะเป็นความคิดที่ไม่ดี แต่มันก็เป็นทางออกเดียวของพวกเขา

เชร์และคอนริจำเป็นต้องเห็นด้วยกับข้อเสนอของบุหรง

ตัวลิ่นจากไปพร้อมกับเชร์ คอนริ และธยาน์ เหลือเพียงบุหรงไว้เบื้องหลัง

ก่อนออกเดินทาง จู่ ๆ คอนริก็ตะโกนไปทางบุหรง

“หากท่านรอดกลับมาได้ ข้าจะช่วยชักชวนไอร่าให้ตกลงรับท่านเป็นคู่ครอง”

ริมฝีปากของบุหรงโค้งงอเป็นรอยยิ้มอย่างมั่นใจ “ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวไว้เลย”

ทันทีที่เชร์และคนอื่น ๆ จากไป กองทัพปีศาจก็รีบเข้าไปในถ้ำ

เปลวไฟในมือของบุหรงควบแน่นเป็นลูกบอล ดวงตาสีเลือดของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“พวกเจ้าไพร่น่ารำคาญเสียจริง”

ลูกไฟลอยออกไปและตกลงตรงกลางของกลุ่มปีศาจ ประกายไฟปลิวไป และถ้ำใต้ดินทั้งหมดก็กลายเป็นทะเลเพลิงทันที

เปลวไฟพุ่งสูงขึ้นและพื้นดินก็สั่นสะเทือน

..ไอร่าถูกหนวดพันแน่น ประกอบกับความจริงที่ว่าเธออ่อนแอและเวียนหัว เธอพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้เลย เธอทำได้เพียงเฝ้าดูเมื่อเธอเข้าใกล้แมงกะพรุนมากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อเธอเข้าไปใกล้มากขึ้น เธอก็ตระหนักว่าแมงกะพรุนตัวนั้นใหญ่กว่าที่เธอจินตนาการไว้เสียงอีก ร่างกายโปร่งแสงของมันขุ่นมัว ราวกับว่าเต็มไปด้วยน้ำทะเลลึกหรือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอันลึกลับ

ไอร่ามีขนาดเล็กเท่ากับฝุ่นผงที่อยู่ตรงหน้า

แมงกะพรุนตัวใหญ่ไม่มีใบหน้า แต่ไอร่ารู้สึกได้ว่ามันกำลังเฝ้าดูเธออยู่

การจ้องมองที่เย็นชาของมันกวาดมองเธอด้วยแววตาที่อันตราย

ไอร่าอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เธอจะถูกฆ่าจริง ๆ หรือ

ในที่สุดหนวดก็ขยับอีกครั้ง

มันยัดดอกนาซีสซัสที่เดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปในตัวของมัน

ใช่ แม้ว่ามันจะฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่ไอร่าก็ถูกยัดเข้าไปในร่างกายของแมงกะพรุนตัวใหญ่จริง ๆ

เธอมองดูขณะที่เธอเจาะเข้าไปในผิวหนังของแมงกะพรุน และบีบเข้าไปในร่างกายของมัน ความรู้สึกนั้นช่างน่ากลัว

ความมืดมิดเข้าครอบงำเธอ เธอมองไม่เห็นอะไรเลย

ไอร่ารู้สึกราวกับว่าเธอกลายเป็นมนุษย์อีกครั้ง

ผลการเปลี่ยนแปลงของเมล็ดบัวหายไปก่อนกำหนด

เธอพยายามขยับร่างกาย แต่ทันทีที่เธอเคลื่อนไหว เธอก็รู้สึกว่ามีกระแสลมจำนวนนับไม่ถ้วนไหลผ่านเธอ

พวกมันคว้าแขนของเธอและดึงอย่างบ้าคลั่ง

ไอร่ารู้สึกราวกับว่าเธอถูกม้าห้าตัวฉีกเป็นชิ้น ๆ มันเจ็บมากจนเธออยากจะตาย

ในขณะนี้ การแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นในหูของเธอ

“คำเตือน! ชีวิตของโฮสต์กำลังตกอยู่ในอันตราย ระบบได้เปิดใช้งานโปรแกรมป้องกันฉุกเฉิน โฮสต์จะถูกย้ายไปในที่ปลอดภัยทันที”

ทันทีที่พูดจบ ไอร่าก็รู้สึกว่ากระแสลมรอบตัวเธอหายไป เธอหมดสติไปพร้อม ๆ กันและเป็นลม

เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนชายหาด

ตรงหน้าเธอคือทะเลอันไม่มีที่สิ้นสุด ใต้ฝ่าเท้าของเธอมีเกาะโดดเดี่ยวที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า เหนือศีรษะของเธอคือท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่สว่างไสว

ไอร่ายืนอยู่บนชายหาด สายลมทะเลพัดผมยาวของเธอ

เธอดูสับสน

‘โอ้พระเจ้า ที่นี่ที่ไหน?’

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด