บทที่ 44 สมบัติ

“แล้วเจ้าจะไปไหนล่ะ?” หลงเฉินถามขณะมองไปที่ฉู่เหลียง

“อ่า... อ่า... นายน้อยเทียน ท่านกับข้าไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกัน พวกเราไม่จำเป็นต้องต่อสู้กัน ที่จริงแล้วข้าไม่ได้รู้จักหลงชูดีขนาดนั้น ข้าเองก็เกลียดเขาเหมือนกัน แต่กับท่านแล้ว ข้ารู้สึกชอบท่านมากกว่า ท่านเป็นเหมือนน้องชายของข้า พวกเราควรปล่อยเรื่องนี้ไปดีกว่าไหม? ข้าสามารถเรียกเจ้าว่าน้องชายเทียนได้ไหม?” ฉู่เหลียงพูดด้วยสีหน้าประจบประแจง

“ข้าเหมือนน้องชายของเจ้า? เจ้าจำได้หรือว่าข้าเพิ่งสังหารพี่ชายจากตระกูลเดียวกับข้า?” หลงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม คำพูดของเขาทำให้ฉู่เหลียงรู้สึกหวาดกลัว

ฉู่เหลียงถอยหลังไปอีกก้าว เมี่อได้ยินคำพูดของหลงเฉิน

“น้องชา...อ่า... ข้าหมายถึงนายน้อยเทียน ข้าไม่เคยทำให้ท่านขุ่นเคือง และข้าจะไม่ทำแบบนั้น ข้าสัญญากับท่าน ข้าจะไม่บอกใครทั้งนั้นว่าท่านเป็นคนฆ่าหลงชูและคนอื่นๆ อันที่จริงแล้วข้ากล้าพูดด้วยซ้ำว่าพวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าตายหลังจากต่อสู้กับสัตว์อสูร ส่วนข้าหนีรอดมาได้ ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลย นายน้อยเทียน!!!” ฉู่เหลียงคุกเข่าลงขณะที่เขาพูด

“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไรเกี่ยวกับหลงชู และคนอื่น ๆ มันมีความสำคัญกับข้ายังไง? เพราะข้าไม่เคยพบพวกเขา เหมือนกับข้าที่ไม่เคยพบเจ้าในป่าแห่งนี้ การที่พวกเจ้าทุกคนตายไปมันไม่เกี่ยวอะไรกับข้าทั้งนั้น” หลงเฉินพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส

“บอกเหตุผลมาข้อหนึ่งว่าทำไมข้าถึงไม่ควรฆ่าเจ้า” หลงเฉินพูดต่อขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้า

"ข้า... ข้า... แม้ว่าตระกูลของข้าจะไม่ใช่ตระกูลที่สูงส่งเหมือนของท่าน แต่ก็ยังเป็นตระกูลอันดับต้นๆ และในฐานะที่ข้าเป็นบุตรชายของผู้นำตระกูล ข้าเลยมีของดีสองสามอย่างที่ข้าอยากมอบให้กับนายน้อยเทียนเป็นของขวัญเพื่อ กระชับมิตรภาพระหว่างเรา” ฉู่เหลียงกล่าวต่อ

“โอ้? มันคืออะไร? ข้ารู้สึกสนใจนิดหน่อย” หลงเฉินพูดขณะที่เขามองฉู่เหลียง

เมื่อฉู่เหลียงได้ยินคำพูดแรกของหลงเฉิน มันทำให้เขาสูญเสียความหวังทั้งหมดไป แต่ทันทีที่เขาได้ยินสิ่งที่หลงเฉินพูดต่อ เขาก็รู้สึกเหมือนมีความหวังเล็กน้อยที่จะมีชีวิตรอด

“ปีศาจตนนี้น่าจะชอบสมบัติ หากมันทำให้ข้ารอดไปได้ ข้าก็ยินดีที่จะสละสมบัติทั้งหมดของข้า สมบัติไม่กี่ชิ้นที่ข้ามีติดตัวนั้นไม่มีค่าอะไรเลยเมื่อเผชิญหน้ากับความตาย มันคุ้มค่ามากที่จะใช้แลกกับชีวิต” ฉู่เหลียงคิด

“เอาล่ะ นายน้อย มันถูกเรียกว่าสร้อยคอปัดเป่าความชั่วร้าย ว่ากันว่าสร้อยคอนี้สามารถลดโอกาสผิดพลาดจากการฝึกฝนบ่มเพาะพลังที่เกิดขึ้นจากความชั่วร้ายภายในตัว มันมีประโยชน์จนถึงระดับปฐพี ท่านพ่อของข้ามอบให้กับข้าในวันที่ข้าเริ่มฝึกฝนบ่มเพาะพลัง มันค่อนข้างแพงทีเดียว เพราะมันเป็นสมบัติระดับจิตวิญญาณขั้นต่ำ แต่ก็มีประโยชน์มาก” ฉู่เหลียงพูดขณะที่เขาถอดสร้อยคอที่คอออกแล้วมอบให้หลงเฉิน

สร้อยคอเส้นนี้มีผลึกสีเขียวอยู่ตรงกลาง และมีโซ่ที่ทำจากทองคำทั้งเส้น

“สร้อยคอเส้นนี้ไม่เลวเลย ข้าชอบมัน แล้วเจ้ามีอะไรอีกล่ะ?” หลงเฉินกล่าวขณะที่เขาสังเกตเห็นสร้อยคอปัดเป่าความชั่วร้าย

“อ่า ใช่แล้ว ข้ามีดาบเล่มนี้อยู่ที่นี่ด้วย มันเรียกว่าดาบล่าวายุ แม้ว่า...วันนี้มันจะแตกร้าวไปแล้ว แต่ก็ยังเป็นอาวุธระดับจิตวิญญาณขั้นต่ำ ช่างฝีมือที่มีทักษะจะสามารถซ่อมแซมมันได้เหมือนเดิมอย่างแน่นอน” ฉู่เหลียงกล่าวขณะที่เขามอบดาบที่แตกร้าวของเขาให้กับหลงเฉิน

'ให้ตายเถอะ ถ้าข้าไม่โจมตีรุนแรงขนาดนั้น ดาบเล่มนี้ก็คงไม่แตกร้าว แต่ตอนนี้มันก็เกิดขึ้นแล้ว แม้จะได้รับอาวุธระดับจิตวิญญาณขั้นต่ำที่เสียหายมา แต่ก็ยังดี’ หลงเฉินคิดขณะมองไปที่ดาบล่าวายุ

“นายน้อย นั่นคือของสำคัญทั้งหมดที่ข้ามีในตอนนี้ ข้าหวังว่าจะเพียงพอที่จะแสดงความจริงใจของข้า” ฉู่เหลียงกล่าวหลังจากมอบของมีค่าทั้งหมดที่เขามีให้กับหลงเฉิน

“ใช่ พวกมันค่อนข้างดีทีเดียว” หลงเฉินกล่าวขณะที่เขามองเข้าไปในดวงตาของฉู่เหลียง

“แต่แค่นั้นยังไม่พอที่ทำให้ข้าต้องเสี่ยงไว้ชีวิตเจ้า” หลงเฉินกล่าวและเข้าไปคว้าคอของฉู่เหลียงก่อนที่จะกระแทกอีกฝ่ายลงกับพื้น

“เจ้า... เจ้า…” ฉู่เหลียงกระอักเลือดขณะที่เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ตายก่อนที่จะพูดอะไรออกไป เมื่อหลงเฉินแทงดาบเข้าไปในใจ

“ข้าขอโทษ แต่นั่นเป็นทางเลือกเดียวสำหรับข้า” หลงเฉินกล่าวขณะที่เขามองไปที่ร่างของฉู่เหลียง

หลังจากนั้นไม่นาน หลงเฉินก็ฝังพวกเขาทั้งหมดและเก็บข้าวของของพวกเขาไว้ในแหวนมิติ

“แผนที่นี้ดูค่อนข้างเก่า ข้าสงสัยว่าพวกเขาได้มันมาได้อย่างไร แต่ว่าไม่ว่าแผนที่นี้จะนำไปสู่อะไรก็ตาม ทุกอย่างอยู่ในสระน้ำนี้แล้ว” หลงเฉินพึมพำกับตัวเองขณะมองไปที่สระน้ำ

'การเข่นฆ่าลักษณะนี้ เหมือนกับว่าคนที่ลงมือจะเป็นคนเดียวกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้คนที่ถูกสังหารไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขามาจากตระกูลที่ค่อนข้างดี หากดูจากเสื้อผ้าแล้วพวกเขาน่าจะมาจากตระกูลฟู่แห่งดินแดนทางตอนเหนือ’ เย่วหลวนคิดขณะที่เขามองดูสภาพศพ

“ช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก” เย่วเฟ่ยอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น

“ดูเหมือนว่าพวกเรากำลังเดินไปในเส้นทางเดียวกับคนที่ก่อเรื่องนี้ขึ้นมา พวกเราคงจะได้เจอเขาในไม่ช้า” เย่วหลวนพึมพำกับตัวเองพร้อมกับปรากฏจิตสังหารในดวงตาของเขา ขณะที่พวกเขาเดินหน้าต่อ

หลงเฉินดำดิ่งลงไปในสระน้ำ และเริ่มมองหาสมบัติ

'แปลกมาก ตอนที่ข้าอยู่ข้างนอกข้าใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ แต่ข้าไม่สามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งที่อยู่ข้างในได้ แต่ตอนนี้เมื่อข้าเข้ามาอยู่ข้างใน ข้ากลับสามารถมองเห็นมันได้ชัดเจนผ่านดวงตาของข้า' หลงเฉินคิดขณะมองไปที่วัตถุที่วางอยู่ตรงกลางด้านล่างของสระน้ำ

หลงเฉินหยิบวัตถุนั้นขึ้นมาและรีบว่ายขึ้นไปข้างบนอย่างรวดเร็ว แล้วในที่สุดเขาก็ออกจากสระน้ำ

'หน้ากากนี้มีบางอย่างที่พิเศษ แม้ข้าจะใช้สัมผัสอันศักดิ์สิทธิ์ของข้าก็ยังสัมผัสถึงมันไม่ได้' หลงเฉินคิดในใจ ขณะที่เขาสังเกตดูหน้ากากที่เขาพบจากด้านล่างสระน้ำ

มันคือหน้ากากสีทองที่มีแสงสีฟ้าสดใสเคลื่อนที่ไปมา ราวกับเกิดประกายไฟบนพื้นผิวของมัน ซึ่งทำให้หน้ากากนี้ดูลึกลับมากยิ่งขึ้น และด้วยความอยากรู้อยากเห็น หลงเฉินเลยพยายามสวมหน้ากากนี้บนใบหน้าของเขา

"อะไร?" หลงเฉินอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทันทีที่เขาสวมหน้ากากนี้บนใบหน้าของเขา