บทที่ 27 ผสานอักษรรูน

บทที่ 27 ผสานอักษรรูน

แม้ว่าตกลงที่จะสอนโซล แต่เขาไม่ต้องเสียเวลายามเช้าอันสดใสไปกับพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ระดับ 1 ผู้นี้ การเรียนของพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ก็หนักหนาพอแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาจะจบการศึกษาในอีก 1 เดือนข้างหน้านี้ มันก็ถึงเวลาทดสอบ

แทนที่จะบอกว่ามาร์คสอนโซล มันดีกว่าที่จะบอกว่าโซลศึกษาด้วยตัวเอง และค่อยถามมาร์คเมื่อเขาเผชิญหน้ากับปัญหาและไม่เข้าใจมัน

น่าเสียดายแม้จะมีคำอธิบายของมาร์ค แต่โซลก็ยังเข้าใจได้เพียงเนื้อหาได้เพียงบางส่วน ยังมีอีกหลายสิ่งที่เขายังไม่เข้าใจ

ก่อนจะออกไปในตอนเที่ยง โซลได้เดินมาหามาร์คอีกครั้ง

"เจ้าอยากจะยืมหุ่นเชิดเหล่านั้นมาทดสอบพลังจิตของเจ้างั้นหรือ?" มาร์ค ไม่ลังเลที่จะเปิดตู้ในห้องทดลอง แล้วหยิบหุ่นเชิดเหล่านั้นออกมาแบบสู่มๆ

ขณะที่มาร์คเปิดประตู โซลก็อดไม่ได้ที่จะถอยออกไป 2 ก้าว

เมื่อเห็นท่าทางที่ระมัดระวังของโซล มาร์คก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก "ฮ่าๆ เจ้ากลัวแต่ก็ยังอยากจะยืมมันงั้นเหรอ?"

"ข้ากลัว ข้าเลยต้องยืมมันไป" โซลระวังไม่ให้ตัวเองและหุ่นเชิดสบตากัน

โซล เอื้อมมือไปรับมัน มาร์ควางหุ่นเชิดลงบนมือเขาอย่างไม่ใส่ใจ

"ราคาคนกันเอง คริสตัลเวทมนตร์ 5 ชิ้น เป็นระยะเวลา 10 วัน"

"งั้นข้าขอยืมมันสัก 2 วัน"

สีหน้าของมาร์คกลายเป็นดำมืด "เจ้ายืมบ้าอะไรแค่ 2 วัน!"

โซล จึงพูด "ตัวของข้ามีคริสตัลเวทมนตร์เพียงแค่ 3 ชิ้นเท่านั้น"

ก่อนหน้านี้โซลได้แลกเปลี่ยนคะแนนกับ เคลี สำหรับคริสตัลเวทมนตร์ที่เขายืมมาก่อนหน้านี้

เขาสามารถแลกเปลี่ยนกับสหายของเขาได้ แต่เขาไม่สามารถแลกเปลี่ยนกับศัตรูของเขาได้

สุดท้ายแล้ว มาร์คก็นำคริสตัลเวทมนตร์ของ โซล ไป 3 ชิ้น และเตือนโซลว่าเขาสามารถศึกษามันได้ แต่หากมันได้รับความเสียหาย เขาต้องจ่ายคะแนน 2 แต้มเพื่อเป็นการชดเชย

โซล ห่อหุ่นเชิดตัวนั้นด้วยผ้าเป็นชั้นๆ จากนั้นค่อยใส่หุ่นเชิดตัวนั้นเขาไปในเสื้อคลุมพ่อมด

"พาข้าไปด้วยย พาข้าไป..."

โซล หยุดชะงักทันที "รุ่นพี่ท่านได้ยินหรือไม่?"

"หือ?" มาร์คกลับมาที่โต๊ะและอ่านหน้าสือของเขาต่อ

"ไม่ ไม่มีอะไรขอรับ.."

โซล ปิดกระเป๋าเสื้อคลุมของเขาด้วยมือข้างเดียวราวกับเขากลัวว่าจะมีอะไรหลุดออกมา

เขาหยิบหนังสือขึ้นมาก่อนจะหันหลังออกจากห้องทดลองไป

ระหว่างทางกลับหอคอยตะวันตก ได้มีคนมาหยุดโซลเอาไว้

โซลดูคุ้นเคยกับนาง และรู้ว่านางเป็นแม่มดฝึกหัดหน้าใหม่ระดับ 1 เช่นเดียวกับเขา แต่เขาลืมชื่อนางไปแล้ว

"โซล" หญิงสาวตัวเล็ก ท่าทางเขินอายเรียกเขา "ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าหน่อย"

มือขวาของนางขย่ำเสื้อผ้า ส่วนมืออีกข้างใช้นิ้วหมุนวนจนเป็นปม

"เจ้าช่วยพูดให้เสร็จใน 5 ประโยคได้หรือไม่" จู่ๆ หญิงสาวผู้นี้ก็เดินออกมา โซลเกือบจะชนนาง

อีกฝ่ายตกตะลึงและดูเสียใจไม่น้อย

"ขอโทษที ข้ากำลังรีบ"

"แต่ข้า..." ดวงตาของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างกระทันหัน

เมื่อโซลเดินออกมา อีกฝ่ายได้แต่พึมพำว่า "จบแล้วว มันจบแล้ว มันสายเกินไปแล้ว สายเกินไป.."

หญิงสาวยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ไล่ตามเขามา

มันดูเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

แต่โซลก็ยังไม่สามารถออกจากทางเดินนี้ได้

เมื่อกำลังถึงปลายทาง ก้มีคนโผล่ออกมาอีก

"ไง โซล!"

คนๆ นี้ โซลจำได้ เขาคือโดซ

พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ที่เคยไล่ตาม เคลี ก่อนที่เขาจะติดตาม ดยุค ในเวลาต่อมา

ครั้งนี้เขาไม่ได้มากับ ร๊อคกี้ ซึ่งเป็นคู่ซี้ของเขา

นับตั้งแต่เขาค้นพบว่าพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของโซลนั้นค่ำมาก โดซก็ไม่ได้มาหาโซลอีกเลย

"ขอโทษที ข้ากำลังรีบ." โซลเบี่ยงหลบ โดซอีกครั้ง

แต่โดซได้ยกมือขึ้นและขวางเขาเอาไว้

"ข้าจะพูดเพียงแค่ 5 ประโยคเท่านั้น"

โซลทำได้เพียงหยุดฟัง

"รุ่นพี่หลัวไค ได้นำเหล่าพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่จัดตั้งชมรมช่วยเหลือ พวกเราสามารถเรียนรู้และแลกเปลี่ยนพูดคุยกันที่นั้น วันนี้เวลาบ่าย 2 จะเป็นการรวมตัวครั้งที่ 2 ของชมรมช่วยเหลือ เจ้าต้องการมาหรือไม่?"

"ต้องเสียคริสตัลเวทมนตร์หรือไม่?"

"เอ่อ สำหรับพ่อมดฝึกทั่วไป.."

"ข้าไม่มีคริสตัลเวทมนตร์" หลังจากพูดเช่นนั้น โซลก็ก้มหัวลงด้วยความสุภาพ จากนั้นก็ผลักโดซออกไปให้พ้นทาง และเดินออกไป

โดซ หันกลับมาอย่างรวดเร็วและตะโกนไปทางโซล "เคลี บอกว่าจะมาเข้าร่วมในวันนี้!"

โซล หยุดลงและมองย้อนกลับไปเห็นสีหน้าภาคภูมิใจของ โดซ "ข้าไม่มีคริสตัลเวทมนตร์จริงๆ"

เขารีบจากไปทันที หลังจากนี้ไม่มีใครหยุดเขาอีก

หลังจากกินอาหารกลางวันอย่างรวดเร็ว โซลก็มาห้องเก็บศพที่อยู่บนชั้น 2 ของหอคอยตะวันออก

ที่นี้กลายเป็นห้องอ่านหนังสือของเขา ส่วนห้องพักเป็นเพียงสถานที่อ่านหนังสือและพักผ่อนในช่วงเย็นเท่านั้น

ห้องเก็บศพได้รับการจัดระเบียบใหม่โดยโซล นอกจากสายพานลำเลียงและโต๊ะยาว 2 ตัวแล้ว ยังมีการเพิ่มตู้ สำหรับอุปกณ์ทดลองที่ โซล แลกเปลี่ยนมาอีกด้วย

เครื่องมือและวัสดุเหล่านั้น โซลใช้คะแนนที่เหลืออยู่ทั้งหมดของเขาแลกเปลี่ยนจนหมด

หากหอคอยพ่อมดไม่ได้มอบอาหารและที่พัก โซลคงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกินลมเป็นอาหารแทน

นอกจากของที่โซลแลกเปลี่ยนมา ยังมีชิ้นส่วนศพพิเศษที่เขาแยกออกมาใส่ไว้ในตู้อีกด้วย

จากเหตุการณ์นี้ทำให้โซลค้นพบว่าชิ้นส่วนศพพิเศษที่เขาแยกออกมา หากไม่ได้ใส่ไว้ในกล่องเปล่าบนโต๊ะยาว ชิ้นส่วนศพพิเศษเหล่านั้นจะไม่ถูกนำออกไปในวันรุ่งขึ้น แต่ยังคงอยู่ที่เดิม

หลังจากศึกษาหนังสือ  "การเปลี่ยนแปลงร่างกายของพ่อมด" และ "คู่มือกลั่นศพ" แล้ว โซลก็มีความรู้เรื่องชิ้นส่วนศพพิเศษมากขึ้น

ดังนั้นทุกครั้งที่เขาทำงาน หากเขาได้รับชิ้นส่วนศพพิเศษมากกว่า 2 ชิ้น เขาจะเก็บเอาไว้ 1 ชิ้น

ส่วนจะเข้าข่ายเป็นการลักขโมยหรือไม่?

โซลไม่คิดเช่นนั้น

หนังสือที่อาจาร์ยแคซมอบให้เขาเพื่อศึกษา นั้นไม่ใช่แค่เพื่อตรวจสอบชิ้นส่วนศพพิเศษเท่านั้น

ครึ่งหลังของหนังสือเล่มนี้ มีเนื้อหาเกี่ยวกับการรักษาชิ้นส่วนศพ และดัดแปลงบางส่วน และยังมีเนื้อหา เล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับจิตวิญญาณอีกด้วย

เนื่องจากอาจาร์ยขอให้เขาศึกษาหนังสือเล่มนี้ เขาจึงมีแนวคิดที่จะศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมอีกด้วย

อย่างไรก้ตาม แม้ว่าโซลจะซื้อภาชนะสำหรับเก็บชิ้นส่วนศพพิเศษมาแล้ว แต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะป้องกันไม่ให้ร่างกายเหล่านั้นเน่าเปื่อยไปตามธรรมชาติ

โชคดีที่หนังสือ "คู่มือกลั่นศพ" นั้นได้กล่าวถึงเวทมนตร์ระดับ 0 นั้นคือ คาถารักษาศพ

หากต้องการเรียนรู้เวทมนตร์นี้ โซลต้องเชี่ยวชาญในการผสานรูนกับธาตุมืดที่ซับซ้อนนี้ซะก่อน

ด้วยเหตุนี้เขาจึงร่ำเรียนอย่างหนักทั้งกลางวันและกลางคืน

เพียงแต่ว่าความยากในการผสานรูนกับธาตุมืดนั้น อยู่เหนือจินตนาการของ โซล อย่างมากแม้ว่าเขามีพรสวรรค์ด้านพลังจิตที่ยอดเยี่ยม แต่เขาก็ยังไม่สามารถเข้าใจหลักการของมันได้

นั้นจึงเป็นเหตุผลที่เขาใช้คริสตัลเวทมนตร์เพื่อขอคำแนะนำจากรุ่นพี่มาร์ค น่าเสียดาย แม้ว่ารุ่นพี่ว่าจะอธิบายปัญหานั้นให้เขาฟัง แต่เขาก็ยังไม่สามารถหาคำตอบที่ถูกต้องได้

โซล ใช้ปากกาวาดแผนผังการผสานอักษรรูนลงบนกระดาษสีขาวอย่างระมัดระวัง

"โดยพื้นฐานแล้ว มันสามารถกำหนดมุมสัมพันธ์ระหว่างรูนเหล่านั้น แต่ทำไมข้าไม่ถึงไม่สามารถเขียนอักษรรูนเหล่านั้นได้เมื่อข้าใช้พลังจิตเขียนมัน"

การเขียนอักษรรูปทับซ้อน เป็น 1 ในรูปแบบที่ง่ายที่สุดของ การผสานอักษรรูน

ดูเหมือนว่าการเขียนรูปพื้นฐาน 2 อัน ทับซ้อนกันเพื่อสร้างเป็นรูนใหม่

มีรูนเพียงตัวเดียวเท่านั้นถูกลดขนาดลง

"รุ่นพี่มาร์คกล่าวว่าการผสานรูน ไม่ใช่ การเขียนรูนพื้นฐาน 2 อันทับซ้อนกัน แต่มันยังต้องให้ความสนใจมุมสัมพันธ์ ตามสัดส่วนของพวกมันด้วย แต่ข้าก็ส่งพลังเวทมนตร์ออกไปตามสัดส่วนเหล่านั้นแล้ว แต่ก็ยังมีบางอย่างผิดปกติอยู่ดี?"

"รุ่นพี่มาร์คบอกว่า เราควรให้ความสนใจกับมุมสัมพันธ์ มุมสัมพันธ์มันคืออะไรกัน?"

โซลถือกระดาษสีขาวในระดับสายตาของเขา

ทันใดนั้นก็มีความคิดหนึ่งผลุดขึ้นมา

"หรือว่าเป็นมุมความสัมพันธ์ของอักษรรูนหรือไม่?"

โซลวางกระดาษลงทันที แล้วใช้ไม้บรรทัดวาดหาจุดกึ่งกลางของมุมความสัมพันธ์

"ไม่"

หลังจากที่ทุ่มเทมาเนิ่นนาน เขาก็ยังคงล้มเหลวในการผสานรูน

"ข้าคำนวณมามากกว่า 10 ครั้งแล้วข้าคิดว่ามันถูกต้อง แต่มันก็ไม่ใช่มุมความสัมพันธ์"

โซน ขย่ำกระดาษรูนผสานของเขาเป็นลูกบอลและโยนลงถังขยะด้วยความโกรธ

เขาจ้องมองไปยังเศษกระดาษในถังขยะนั้นด้วยความว่างเปล่า

"ข้าเข้าใจแล้ว ปัญหาอยู่ตรงไหน!!"

อักษารูนในถังขยะนั้นทั้งยับยู่ยี่ ส่วนหนึ่งโค้งเว้า ส่วนหนึ่งนูน ส่วนหนึ่งตั้งขึ้น อีกส่วนแบนราบ

ดูราวกับอักษรรูนเล็กๆ จำนวนนับไม่ถ้วนเหล่านั้นกำลังกระโดดโลดเต้นต่อหน้าโซล

"เดี๋ยวก่อน!" ทันใดนั้นดวงตาของโซลก็สว่างวาบขึ้น เขายกมือขึ้นตบหน้าผาก "ข้ารู้แล้ว อักษรรูนเหล่านั้นอาจจะไม่ได้ทับซ้อนกัน แต่ถูกแยกออกจากกันด้วยช่องว่าง เหตุใดข้าถึงคิดไม่ถึง? มันหมายความว่ารูนทั้ง 2 ไม่จำเป็นต้องมีขนาดเท่ากัน!!"

โซล หยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมาและวาดแผนผังลงไป