บทที่ 76 ให้ตายเถอะ ฉันเป็นคนรอบคอบ
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 76 ให้ตายเถอะ ฉันเป็นคนรอบคอบ
ในท้องฟ้ายามค่ำมืด พลุไฟแสนสวยงามยังคงเบ่งบาน ส่องสว่างไปทั่วฟากฟ้าเหนือคนทั้งสอง
ในบริษัทซูอินเตอร์เนชั่นแนล พนักงานชายและหญิงที่ยังคงทำงานล่วงเวลากันต่างพากันยืนอยู่ข้างหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ชื่นชมฉากที่สวยงามนี้
"ฮู้! ช่างโรแมนติกสุด ๆ ! ใครกำลังฉลองความรักกันอยู่เนี่ย? ”
“ผู้หญิงคนนั้นคงมีความสุขมากเลยว่าไหม?”
“จะว่าไป ในอดีตคุณกู่เฉินหนานเคยเตรียมการแสดงพลุดอกไม้ไฟมากมายให้ผู้จัดการซูด้วยนะ การแสดงพลุครั้งนี้เป็นคุณกู่เฉินหนานเตรียมไว้สำหรับให้ผู้จัดการซูหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิ เพราะยังไงความรักที่แสนหวานก็ไม่เห็นมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันเลยสักนิด”
ผู้คนกำลังพูดคุยกันอย่างคึกคักอย่างสนุกสนาน โดยคิดว่าการแสดงพลุไฟนั้นถูกเตรียมไว้โดยชายสักคนที่กำลังจีบหญิง พนักงานหญิงหลายคนจึงอิจฉาในความสุขของผู้หญิงที่ไม่มีตัวตนคนนั้นอยู่
พวกเขาไม่อาจนึกภาพออกเลยว่าใครกันคือคนที่เกี่ยวข้องกับการแสดงพลุไฟครั้งนี้กันแน่
แต่ทุกคนมีความคิดเดียวในใจ ดอกไม้ไฟที่สวยงามช่วยเพิ่มความโรแมนติกให้กับค่ำคืนนี้เป็นอย่างดี
การได้เห็นการแสดงพลุครั้งนี้ ทำให้ทุกคนคิดว่ามันต้องเกี่ยวเนื่องกับความรักเป็นแน่
ในไม่ช้า ดอกไม้ไฟก็เลือนจางหายไป และความมืดที่ไร้ขอบเขตก็ปกคลุมท้องฟ้าอีกครั้ง
ดวงตาที่สวยงามของซูเฉียนโม่มองไปที่กู่เฉินหนาน แล้วเธอกระซิบว่า "คุณชอบมันไหม?"
กู่เฉินหนานหันศีรษะไปทางซูเฉียนโม่และสบตากับเธอ แล้วมองไปที่ดวงตาที่คลุมเครือเล็กน้อยของซูเฉียนโม่ จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างว่างเปล่า "ก็โอเค ครับ"
จิตใจของกู่เฉินหนานว่างเปล่าไปหมดในตอนนี้
ซูเฉียนโม่ทำให้เขาประหลาดใจมาก ถึงขั้นจัดเตรียมรถและการแสดงพลุไฟอีก
ไม่ว่ามันจะเกิดจากเนื้อเรื่องเดิมหรือจากการโต้ตอบของพวกเขาในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา กู่เฉินหนานก็ไม่เคยคิดเลยว่าซูเฉียนโม่จะมาทำอะไรแบบนี้
โดยเฉพาะไอ้พลุไฟนี้!
มันเกินความคาดหมายของกู่เฉินหนานไปอย่างสิ้นเชิง
นี่เป็นวิธีที่พระเอกมักใช้ไล่ตามจีบนางเอกในนวนิยายนับครั้งไม่ถ้วน แล้วไหงมันเกิดขึ้นกับเขา? มันกลายเป็นนางเอกที่ไล่ตามเขาเหรอ?
บทที่เขาได้มาเป็น มันคือบทตัวร้ายหรือบทพระเอกกันแน่?
"เฉียนโม่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณวันนี้กัน?" กู่เฉินหนานขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ซูเฉียนโม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความรักขณะที่เธอพูดว่า "ฉันเคยบอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ? จากนี้ไปฉันจะเป็นคนไล่ตามคุณเอง”
"เอ่อ..."
ทันใดนั้น กู่เฉินหนานก็จำได้ทันทีว่าซูเฉียนโม่ได้พูดคำเหล่านั้นออกมาจากปากจริง ๆ ระหว่างงานปาร์ตี้ริมชายหาด แต่ตอนนั้นกู่เฉินหนานไม่ได้จริงจังกับคำพูดของเธอเลย แต่ใครจะคิดว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้จริง ๆ ?
“กู่เฉินหนาน คุณไม่มีอะไรจะพูดหน่อยเหรอ?” ซูเฉียนโม่ถาม พร้อมกับเม้มริมฝีปากด้วยความเขินอาย
กู่เฉินหนานหยิบกุญแจรถบูกัตติเวย์รอนและหยิบใส่กลับไปอยู่ในมือของซูเฉียนโม่ พร้อมพูดอย่างเคร่งขรึม "ขอบคุณเฉียนโม่ ผมชอบการแสดงพลุครั้งนี้มาก... "
เขาเหลือบมองรถบูกัตติเวย์รอนที่โฉบเฉี่ยวและทรงพลังอยู่ตรงหน้าเขาแล้วพูดต่อว่า "แต่ผมรับรถคันนี้ไม่ได้"
การปฏิเสธของกู่เฉินหนานไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมูลค่าของรถ
แม้ว่ารถจะมีราคาแพง แต่ตระกูลที่มีชื่อเสียงในทะเลตะวันออกย่อมสามารถซื้อได้อย่างง่ายดาย
เหตุผลที่เขาไม่ต้องการมันมีความละเอียดอ่อนซับซ้อนมากกว่านั้น ส่วนหนึ่งคือเขารู้สึกว่าเป็นหนี้บุญคุณเธอ และอีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขากลัวว่าถ้ารับรถคันนี้ เขาจะต้องไปซื้อถุงยางอนามัยคืนนี้!
แต่ลึก ๆ แล้วเขากลับรู้สึกขัดแย้งในใจ
เขาไม่ได้ขัดแย้งว่าจะรับรถหรือไม่ เขากำลังสับสนว่าจะยอมรับความรู้สึกของซูเฉียนโม่ดีหรือเปล่าต่างหาก
เมื่อได้ยินคำพูดของกู่เฉินหนาน ซูเฉียนโม่ขมวดคิ้ว สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน "ทำไมล่ะ?"
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ผมแค่ไม่ต้องการมัน” กู่เฉินหนานขมวดคิ้ว
เมื่อเห็นเช่นนี้ ดวงตาที่สวยงามของซูเฉียนโม่ก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย
เหตุการณ์เช่นนี้มันคุ้นเคยมาก!
มันคุ้นเคยมากจนซูเฉียนโม่รู้สึกถึงเดจาวู
เมื่อก่อนกู่เฉินหนานเคยให้ของขวัญเธอมาก่อน เธอก็ปฏิเสธของขวัญเหล่านั้นโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ ถึงขั้นใช้คำพูดเดียวกันเป๊ะ ๆ เลย!
ทันใดนั้น หัวใจของซูเฉียนโม่ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ
เธอเพิ่งจำได้ว่าเธอเคยปฏิบัติต่อกู่เฉินหนานยังไงบ้างในอดีต
แม้ว่าเหตุการณ์เหล่านั้นจะถูกอธิบายอย่างกระจัดกระจายในนวนิยายเมื่อผู้เขียนแนะนำตัวละคร แต่ซูเฉียนโม่ก็เป็นตัวละครในนวนิยาย ดังนั้นเธอจึงจำสิ่งเหล่านั้นได้จนหมด
ในชั่วพริบตา ความรู้สึกเสียใจก็เต็มหัวใจของเธอไปหมด
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั้นจึงมีพฤติกรรมเช่นนั้นต่อกู่เฉินหนาน ราวกับว่าเธอถูกบางสิ่งครอบงำ
“คุณ...ยังคงโกรธฉันอีกเหรอ?” ดวงตาของซูเฉียนโม่เต็มไปด้วยน้ำตา
"โกรธคุณเรื่องอะไรกัน?" กู่เฉินหนานดูสับสน
"ก็โกรธฉันที่เคยปฏิบัติต่อคุณก่อนหน้านี้ไง..." ซูเฉียนโม่เสียใจกับการกระทําของเธอมาก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู่เฉินหนานก็เกาหลังศีรษะอย่างเชื่องช้า
แม้ว่ากู่เฉินหนานมักจะพูดในใจของเขาเสมอว่าซูเฉียนโม่เคยปฏิบัติต่อเขายังไงบ้างในอดีต แต่ในความเป็นจริง เขาไม่ได้มีประสบการณ์เรื่องพวกนั้นมากนัก
เพราะทั้งสองครั้งแรกที่เขาได้พูดคุยกับซูเฉียนโม่ มันจะเริ่มต้นตอนที่ลักพาตัวเธอตลอด
กู่เฉินหนานส่ายหัวแล้วอมยิ้ม "ผมเคยถือโทษโกรธคุณจนตำหนิหรือเปล่า?"
"จริง ๆ เหรอ?" ดวงตาของซูเฉียนโม่เป็นประกายขึ้นมาทันที
“ใช่” กู่เฉินหนานพยักหน้า "จริง ๆ ครับ"
ถ้าเป็นไปตามปกติ กู่เฉินหนานคงจะคุยต่อเรื่องนี้กับซูเฉียนโม่ โดยจ้อพูดถึงเรื่องที่เขาโกรธเธอแล้วค่อยหาโอกาสจากไป แต่วันนี้เขาไม่ได้ทําอย่างนั้น
นั่นก็เพราะว่า...
กู่เฉินหนานรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก
ไม่ว่าจะในโลกแห่งความเป็นจริงหรือในโลกนวนิยายนี้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยเตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้ให้เขาเลย
ความมุ่งมั่นที่แน่วแน่ก่อนหน้านี้ของเขาที่ตีตัวจะออกห่างจากซูเฉียนโม่เริ่มสั่นคลอนเล็กน้อยหลังจากเห็นทุกสิ่งที่เธอทําให้
เขารู้ดีว่าเมื่อเขายอมรับความรักของซูเฉียนโม่แล้ว มันจะไม่มีการหันหลังกลับ
ซึ่งหากตอบตกลง ไม่ว่าจะอาศัยวิธีอะไรก็คงไม่อาจรอดถึงตอนจบแน่
กู่เฉินหนานครุ่นคิด
ให้ตายเถอะ ซูเฉียนโม่ปฏิบัติกับฉันแบบนี้ ถ้าฉันยังปฏิเสธเธอ ฉันจะยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?
บ้าเอ๊ย ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว!
ช่างแล้ว ฉันมีความสามารถในการต่อสู้ด้วยมือเปล่าอยู่ ถ้าฉันมีความเชี่ยวชาญในวิชาปฐมกาลหนึ่งปราณแล้ว ต่อให้หลินหยู่โผล่มา มันก็คงจะกลายเป็นแค่เบี้ยเท่านั้นแหละ
ทําไมฉันต้องกลัวแกด้วย?!
ฉันคือตัวร้าย และยิ่งไปกว่านั้น ฉันเป็นตัวร้ายที่รู้จักเนื้อเรื่องดีด้วย ตราบใดที่ฉันทำอะไรเร็วกว่าแก แกจะฆ่าฉันได้ยังไง?
ขณะคิดเช่นนี้ สายตาของกู่เฉินหนานก็มั่นคงขึ้น
แต่ว่า ฉันไม่ควรทำตัวเด่นจนเกินไปก่อนที่จะบดขยี้หลินหยู่อย่างเด็ดขาด
เพราะว่าหลินหยู่คือพระเอกของนวนิยายเรื่องนี้ ถ้าเขาไปเจอสูตรโกงอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเจอพวกสูตรโกงเร็วไป เขาอาจฆ่าฉันก่อนเวลาอันควร
ไม่ใช่ว่าเขากลัวอะไรที่มันดูเป็นไปได้ อย่าลืมสิว่าอะไรประหลาดและไม่คาดคิดมันมักเกิดในนวนิยายเสมอ!
ดังนั้น ภารกิจเร่งด่วนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่แค่การเอาตัวรอดไปวัน ๆ แต่ต้องกําจัดหลินหยู่โดยไม่ทําลายอุปนิสัยตัวละครของเขา ทําให้ตัวหลินหยู่ไม่มีโอกาสได้โต้กลับ!
เมื่อหลินหยู่ตายไปแล้ว จะกลัวอะไรกันอีกล่ะ?
...
"ในเมื่อคุณไม่ได้โกรธฉัน แล้วทําไมคุณไม่ยอมรับของขวัญที่ฉันให้คุณล่ะ?"
ในขณะนั้นเอง เสียงไม่พอใจของซูเฉียนโม่ก็ขัดจังหวะความคิดของกู่เฉินหนาน
กู่เฉินหนานหันกลับมา สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยความมุ่งมั่น "ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว"
"หา?" ซูเฉียนโม่ยังคงไม่เข้าใจ
กู่เฉินหนานดึงซูเฉียนโม่เข้ามาในอ้อมกอดของเขาและพูดว่า "ผมยอมรับหมดเลย ทั้งการแสดงดอกไม้ไฟและรถคันนี้"
"รวมถึงคุณด้วย..."
เมื่อพูดประโยคคสุดท้าย ซูเฉียนโม่ก็รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า
ร่างกายของเธอแข็งทื่อเล็กน้อย และดวงตาที่สวยงามของเธอก็ค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้นช้า ๆ
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง น้ำตาแห่งความปิติก็ไหลอาบแก้มของเธออย่างหักห้ามไม่ได้
"ตอนนี้ฉันขอเรียกคุณว่าเฉินหนานได้ไหม?" เธอกระซิบข้างหูของกู่เฉินหนาน
กู่เฉินหนานยิ้มและลูบไล้เส้นผมผมนุ่มสลวยของเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า "คุณสามารถเรียกผมแบบนั้นได้เสมอ"