“แม้เรื่องที่เจ้าสามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นหลอมกายาขั้นสุดยอด แล้วเอาชนะข้าและหลินอวิ๋นได้ มันจะเป็นเรื่องน่าทึ่งก็จริงอยู่ แต่แล้วอย่างไร วิญญาณยุทธ์ที่เจ้ามีคือขยะ ไม่ต้องกล่าวถึงสำนักซวนหยวนเลย ต่อให้เป็นสำนักอันดับสองก็ไม่อาจยอมรับเจ้าเป็นศิษย์ได้!”

“เมื่อเจ้าทะลวงเข้าสู่ขั้นเปลี่ยนแปลงมนุษย์ หรือขั้นเขตแดนลึกลับ ความเร็วในการดูดซับปราณแห่งสวรรค์และโลก และพลังของโอสถวิญญาณจะลดลงอย่างมาก เพราะว่าวิญญาณยุทธ์นั้นคือทุกสิ่งของผู้ฝึกยุทธ์!”

“ไม่ว่าตอนนี้เจ้าจะแข็งแกร่งแค่ไหน สุดท้ายเจ้าก็จะถูกผู้คนก้าวข้ามไปทีละขั้น ไม่ต้องกล่าวถึงข้า แม้แต่น้องชายของข้าก็ยังสามารถก้าวหน้าไปไกลกว่าเจ้าได้”

หลัวเฉิงรับฟังวาจาของฉีถิงอย่าเงียบๆ จนนางกล่าวจบ จากนั้นเขาก็พยักหน้ากล่าวว่า “เจ้าถูกท่านพ่อของเจ้าบังคับมางั้นหรือ แล้วที่เจ้ามาที่นี่ครั้งนี้ ก็เพียงเพื่อจะใช้ข้อแก้ตัวเรื่องข้าในการปฏิเสธการหมั้นหมายใช่หรือไม่”

“ใช่!”

ฉีถิงยกคางขาวราวหิมะขึ้นแล้วกล่าวว่า “ข้าจะบอกความจริงแก่เจ้า ข้าผ่านการทดสอบเข้าสำนักวงแหวนทองคำได้แล้ว ตราบใดที่ข้าเข้าสู่สำนักวงแหวนทองคำ เพียงไม่นานก็สามารถทะลวงเข้าสู่ขั้นเปลี่ยนแปลงมนุษย์ได้ เมื่อถึงตอนนั้น ช่องว่างระหว่างเราสองคนจะกว้างขึ้น เจ้าคงไม่ต้องการให้ข้ากลับมาอีกครั้งในอนาคต แล้วยุติการหมั้นหมายใช่หรือไม่”

หลัวเฉิงส่ายศีรษะพลางกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เพราะข้าเองก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ตั้งแต่แรก”

ที่เขากล่าวเช่นนั้นก็เพราะ เป้าหมายของหลัวเฉิงไม่ได้อยู่ในเมืองฉีซานเล็กๆ แห่งนี้ ภายในสิบปี เขาจะไปหาตระกูลจีเพื่อทวงความยุติธรรม ด้วยเรื่องเช่นนั้นเขาจะพัวพันกับสตรีได้อย่างไร

เมื่อเห็นหลัวเฉิงกล่าววาจาอย่างเด็ดขาด ฉีถิงก็รู้สึกไม่เชื่อใจจึงตะคอกว่า “เจ้าอย่าได้กลับคำพูดของเจ้าแล้วกัน”

ครั้นเห็นท่าทางนางเช่นนั้น หลัวเฉิงก็เริ่มใจร้อนแล้วกล่าวน้ำเสียงเย็นชา

“เจ้าอย่าได้ลำพองใจคิดว่าเจ้านั้นสามารถปฏิเสธได้ฝ่ายเดียว ต่อให้เจ้าเห็นด้วยข้าก็จะปฏิเสธอยู่ดี! มีสิ่งหนึ่งที่ข้าคิดว่าเจ้ากล่าวถูก นั่นคือช่องว่างระหว่างเราสองคนจะห่างกันออกไปเรื่อยๆ ไปกันเถอะ”

หลัวเฉิงหันหลังแล้วสืบเท้าอย่างไม่แยแสกลับไปยังโถงหลักของตระกูลหลัว

ฉีถิงผงะตกตะลึงในสิ่งที่เขากล่าวเมื่อครู่ ก่อนใบหน้าอันงดงามของนางจะแสดงความอับอายและความรำคาญใจเป็นที่สุด

นางเป็นถึงหญิงสาวผู้งดงาม ที่ถูกโจทย์ขานในเมืองฉีซานแห่งนี้ นางเป็นคุณหนูใหญ่ผู้เพรียบพร้อมของตระกูลฉี ทั้งยังได้ปลุกวิญญาณยุทธ์ระดับห้าดาวให้ตื่นขึ้นมาอีกด้วย ชายหนุ่มมากมายในเมืองฉีซานล้วนปรารถนาจะครอบครองนางทั้งสิ้น!

ในความคิดของนางตอนนี้ วาจาหลัวเฉิงที่พ่นออกมาเมื่อครู่ เป็นเพียงข้ออ้างเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตนไว้เท่านั้น เพียงเพราะเรื่องนี้จึงทำให้เขาปากแข็ง เขาจะไม่ต้องการครอบครองนางเหมือนบุรุษผู้อื่นในเมืองฉีซานได้อย่างไร

แม้นนางจะคิดเช่นนั้น แต่แล้วอย่างไร หากจะกล่าววาจาขัดเขาไปมันจะมีประโยชน์อันใดเล่า ในเมื่อนางไม่ได้ชมชอบในตัวเขาเลย

ส่วนในอนาคต ผู้ใดจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอกว่านั้น เวลาจะเป็นสิ่งพิสูจน์ความจริงเอง

ไม่นาน ทั้งสองก็กลับถึงโถงหลักตระกูลหลัว

หลัวหมิงซานกำลังสนทนากับฉีฟู่ซ่งอย่างสนุกสนาน เมื่อเขาเห็นหลัวเฉิงกลับเข้ามาจึงรีบอธิบาย

“เฉิงเอ๋อร์ ที่ผู้นำตระกูลฉีมาเยือนใน…”

“ข้าทราบจากฉีถิงแล้วขอรับท่านปู่”

หลัวเฉิงพยักหน้ากล่าวอย่างจริงจัง “ท่านปู่ ตอนนี้ข้าแค่ต้องการพัฒนาความสามารถและฝึกฝนวรยุทธเท่านั้น ข้าไม่อยากคิดถึงเรื่องอื่นใด”

เมื่อเห็นหลัวเฉิงปฏิเสธการหมั้นหมายอย่างง่ายดาย ฉีถิงผู้งดงามก็แสดงสีหน้ารำคาญใจเล็กน้อย ก่อนกัดฟันกล่าวอย่างฉะฉาน

“ข้าเองก็ไม่เห็นด้วยในเรื่องนี้เช่นเดียวกัน!”

เดิมทีหลัวหมิงซานก็มีความคิดว่า การจะเป็นชายชาตรีย่อมต้องออกท่องยุทธภพ มันยังเร็วเกินไปที่หลัวเฉิงจะมีคู่ครองในตอนนี้ หลังได้ฟังวาจาของผู้เยาว์ทั้งสอง เขาก็หันศีรษะไปกล่าวกับผู้นำตระกูลฉี

“ท่านผู้นำตระกูลฉี เรื่องของเด็กทั้งสองนี้ ก็ปล่อยให้พวกเขาตัดสินใจกันเองเถิด”

ฉีฟู่ซ่ง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพยักหน้ารับ “เช่นนั้นก็ตามที่ท่านว่าเถิด”

หลังจากที่ได้รับเมืองหนานเฉิงฟางแล้ว ตระกูลหลัวจะกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองฉีซานอย่างไร้ข้อกังขาแน่นอน

ตอนแรกฉีฟู่ซ่งคิดว่า หลัวเฉิงคงจะไม่ปฏิเสธงานหมั้นหมายกับฉีถิงในครั้งนี้ ด้วยว่าบุตรสาวเขานั้นเพรียบพร้อมทั้งความงดงามและความสามารถ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ดันกลายเป็นตรงกันข้าม

แต่เขาก็รู้สึกโชคดี หลังได้สนทนากับหลัวหมิงซานแล้ว เขาก็ไม่ได้มีเจตนาจะรื้อฟื้นเรื่องราวความแค้นในอดีต ซึ่งนี่ทำให้ฉีฟู่ซ่งรู้สึกโล่งใจเป็นที่สุด

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด