บทที่ 600 : แร็กนาร็อก (16)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 600 : แร็กนาร็อก (16)
ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านแก้มของฉัน
ความแข็งของยางมะตอยที่ฝ่าเท้าของฉัน
เคร้ก!
ทันใดนั้นการมองเห็นของฉันก็พร่ามัว
สีสันต่างๆตอนนี้ถูกแยกออกจากกัน
'มีแค่สีดำและขาว'
ฉันไม่สามารถรับรู้สีอื่นได้เลย
ความรู้สึกเหมือนดูหนังขาวดำในสมัยก่อน
ฉันคว้ารูปปั้นม้าศึกในกระเป๋าไว้แน่น
ฉันลูบมันหลายครั้งเพื่อหวนนึกถึงความรู้สึกเก่าๆ
หลังจากนั้นไม่นาน สติของฉันก็กลับมา
สิ่งนี้เกิดขึ้นอีกแล้วงั้นเหรอ?
ไม่ได้ฉัน ยังมีงานที่ต้องทำ
ฉันขยับเท้าและเตะลงไปพื้นสุดกำลัง
ตุ๊บ!
รถยนต์ที่อยู่ใกล้เคียงก็กระเด็นออกไป
ระยะทางจากที่นี้ถึงสำนักงานใหญ่เพียงไม่ถึงสองสามร้อยเมตร ฉันรีบงิ่งผ่านสะพานลอยอันคดเคี้ยวไปทันที
‘แต่มันไม่มีอะไรเลย?’
อาคารและถนนว่างเปล่า
อาจเป็นเพราะมีคำสั่งให้อพยพ
'ดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่ส่งกองกำลังเสริมพงกนั้นมาอีกแล้ว'
ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดี ฉันเองก็ไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ
ฉันกระโดดจากตึก 10 เมตรแล้ววิ่งไปด้านข้างของอาคารแห่งหนึ่ง
นั้นคือทางเข้าอาคารสำนักงานใหญ่
[โมเบียส อิงค์]
[กองกำลังป้องกันโมเบียส Lv.99x317]
กองกำลังป้องกันโมเบียสหลายร้อยนายที่มีอาวุธครบมือกำลังตั้งเครื่องกีดขวาง
<คำเตือน! นายท่านโลกิ! วางอาวุธลงซะ..… !>
ฉันยิงกระโโขึ้นไปในอากาศ
บูม!
สิ่งกีดขวางที่ทำจากเหล็กสูงหลายเมตรพังและปลิวไปทันที
"อ๊าาา!"
“เคยเห็นมันมาก่อนหรือเปล่า?”
ฉันกำมือของฉันแน่น
บู้ม! ทหารหลายสิบคนถูกบดขยี้และกลายเป็นเนื้อบด
มันไม่คุ้มค่าที่จะใช้ดาบมังกรสีนิลเลยด้วยซ้ำ
“ถ้าอดทนต้านเขาไว้อีกสักหน่อย กองกำลังเสริมก็จะมาถึง…”
"หลีกทาง"
ฉันชี้นิ้วชี้ไปด้านข้าง
ผู้คนหลายร้อยคนที่ตั้งค่ายอยู่ที่ทางเข้าอาคารถูกผลักออกไป
“ถอย! ถอยก่อน!”
พวกเขาเริ่มวิ่งหนีไปโดยที่ไม่สนว่าอาวุธในมือจะร่วงหล่นไปหรือไม่
พวกมันในทิศทางตรงกันข้ามกับสำนักงานใหญ่
นั่นเป็นเรื่องฉลาด ถ้าเป็นฉันก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน
ฉันเปิดประตูหมุนสามบานและเข้าไปในอาคารสำนักงานใหญ่
[บริษัท โมเบียน จำกัด]
[1F]
ไฟภายในอาคารดับลง
หลังจากเดินไปได้ประมาณสามก้าว จู่ๆ ก็มีแสงสว่างขึ้นมา ทำให้ภายในอาคารสว่างขึ้น
"……มีใครอยู่ที่นี่ไหม?"
เลยโต๊ะประชาสัมพันธ์ที่ชั้น 1
ที่ตรงนั้นมีพนักงานออฟฟิศวัยกลางคนสวมชุดสูทที่ดูสมาร์ทที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน
“นายคงจะเป็นฮีโร่ผู่โง่เขลาที่ต้องการต่อสู้กับบริษัทใช่ไหม? เมื่อกี้ฉันเห็นความยิ่งใหญ่ของพลังนาย แต่มันคงยากที่จะตัดสินว่าความแข็งแกร่งของนายมีมากขนาดไหน”
"แกเป็นใคร?"
“ขอโทษที ฉันมาแนะนำตัวเองช้าไป….ฉันเป็นเทพที่ปกครองในบัลลังก์แห่งจักรวาล และความสามารถของฉันก็ได้รับการยอมรับจากซีอีโอ และฉันก็ได้รับตำแหน่งผู้อำนวยการ…”
ฉันไม่เดินสนใจคำพูดเขาและเดินไปที่จุดตรวจข้างโต๊ะ
สถานที่นี้ใหญ่โตจนสะดุดตา กลับไม่มีพนักงานคนใดเลยแต่นอกเหนือจากชายคนนั้นแล้ว
[ ∇文G!!#絶Z Lv.999]
“รู้ไหม? ฉันกำลังทำงานเพื่อจุดประสงค์อันยิ่งใหญ่ เพื่อคนอ่อนแอในจักรวาลของเรา! เราทำงานมานานนับหมื่นปีด้วยความมุ่งมั่น! แต่นายกลับดูถูกสิ่งมีชีวิตที่นี้!”
“....”
“ถึงอย่างนั้น! สิ่งมีชีวิตอย่างพวกเรา ..…ต้องพยายามอย่างมาก...แต่นายกล้าดียังไง ไอ้สวะแกกล้าคิดกบฏได้ยังไง?!”
ตาดำของชายคนนั้นขวางเป็นแนวนอน
พลังเวทย์มนตร์ที่เผาไหม้กระจัดกระจายอยู่ในดวงตาของมัน
"ฉันจะฆ่าแก!"
ฉันคว้าคอเสื้อผู้ชายคนนั้นแล้วดึงเขาขึ้นมา
“....”
“อย่าเอาแต่เสียงดัง มันน่าหนวกหู”
“ฮ่าๆๆๆ! แล้วแกจะต้องเสียใจเจ้าแมลงสกปรก!”
ดวงตาของผู้ชายคนนั้นจ้องเขม่งมาที่ฉัน
เปลวไฟสีน้ำเงินปกคลุมไปทั่วร่างกายของฉัน
“ฉันคือฮาร์ต เคนท์แห่งเปลวไฟสีน้ำเงิน! เป็นเวทย์เมนตร์แห่งไฟระดับสูงที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณ รู้ไหมว่าทำไมไซเซลถึงมีสภาพเช่นนั้น? ฮ่าฮ่า นี่คือพลังของฉัน! เผามัน! ใครที่คิดต่อต้านฉัน...มันต้องตาย!”
ตู้ม!
ผิวของฉันละลายหายไปในทันที
“คิคิคิคิ! เปลวไฟของฉันไม่เคยดับ….มันจะคงอยู่ตลอดไป..”
"ตลอดไปจริงเหรอ?"
“ฮะ…?”
ฉันมองที่แขนขวาของฉัน
ภายในผิวหนังที่หลอมละลายกลายเป็นเกล็ดมังกรสีดำเรืองแสงกำลังงอกออกมาแทนที่
'ฟังให้ดีนะฮาน!'
เสียงของฮาลเจียนดังก้องอยู่ในหัวของฉัน
'พลังของมังกรบริสุทธิ์ในร่างกายนี้อยู่ยงคงกระพัน ใบมีดคมๆก็ไม่สามารถเจาะเข้าไปได้ เข้าใจไหม? หากนายตระหนักถึงพลังของฉันอย่างแท้จริง... … .'
แม้ฉันจะคิดว่ามันไร้สาระ
ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแล้ว
“นายพูดอะไร? แน่นอนอยู่แล้วว่า….”
แกร๊ก
ฉันหักคอของเขาอย่างไม่ลังเล
จากนั้นก็ใช้มือเจาะเข้าไปที่บริเวณหัวใจ
“อั้ก! อั้ก! อ้าก!!”
ซ้วก!
ฉันหมุนมือซ้ายของฉัน
ในเวลาเดียวกัน ร่างกายของมันก็สั่นและสลายไปในแสงสว่าง
ขณะที่เสื้อคลุมกระพือไปด้านหลัง คลื่นแสงก็ทะลุร่างกายของฉันออกไป
[ฮู้! ฉันนึกว่าจะตายไปซะเเล้ว!]
เฟรย์ที่หลบอยู่ก็บินออกมาทันที
ทันทีที่ชายคนนั้นปรากฏตัว เธอก็ซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว
[โลกิ จริงๆด้วย…นายทำมันได้]
“แล้วเคิดว่าว่าฉันล้อเล่นเหรอ?”
1 จาก 32
เมื่อพิจารณาจากเวลาของการแทรกแซง ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในอันดับต่ำสุดในบรรดากรรมการทั้งหมด
ฉันเดาว่ามันคงถูกโนเข้ามาเพื่อฆ่าเวลา
'คิดว่ามันจะได้ผลเหรอ?'
ฉันยื่นมือขวาออกมา
ฟู้ว! เปลวไฟสีน้ำเงินเริ่มลุกไหม้ในมือของฉัน