ตอนที่แล้วตอนที่ 28 รายละเอียดภารกิจ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 30 ความพึงพอใจที่สมบูรณ์แบบ

ตอนที่ 29 อาหารกลางวัน


ตอนที่ 29 อาหารกลางวัน

ซ่งลุ่ยลุกขึ้นยืนและรินน้ำหนึ่งแก้วให้ตัวเองแล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้ เขาเริ่มคิดอย่างละเอียดเกี่ยวกับปัญหานี้ ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับเขาในเวลานี้ อย่างไรก็ตามระบบมองทะลุนี้คือความสามารถที่แท้จริงของเขา ! วิธีการรับมือกับจางชูหยา เขาต้องคิดอย่างรอบคอบ คิดอย่างดีและต้องเป็นกลยุทธ์ที่เขาแน่ใจ !

จางชูหยากับตัวเขาไม่เคยคลุกคลีด้วยกันเลย ไม่ต้องพูดถึงการหลอกลวงใด ๆ ภายใต้ใบหน้าที่มีประสบการณ์ของเธอ วิธีไหนก็ดูไม่เหมาะสมสักอย่าง ! ประกอบกับเธอที่ดูเย็นชาหยิ่งยโสที่ทำให้คนอื่นเย็นยะเยือกไปตาม ๆ กัน แบบนี้เขาจะทำอย่างไรล่ะ ? ต้องใช้เวลา ! ต้องใช้เวลามาก ๆ เลย ! ใช่แล้ว เมื่อคิดถึงเรื่องเวลา ภารกิจนี้มีเวลาให้เขาเท่าไหร่ ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งลุ่ยก็รีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาเปิดแถบภารกิจที่เพิ่งจะปรากฏในสายตาของเขาและมองเข้าไปใกล้ ๆ และอ่านอย่างละเอียด เขาถอนหายใจออกมาและพบว่ามันไม่ได้บอกเอาไว้ว่าภารกิจนี้มีเวลามากแค่ไหน ซ่งลุ่ยค่อยโล่งใจหน่อย เพราะว่าแผนการที่จะใช้กับจางชูหยาต้องใช้เวลา ต้องใช้เวลาเยอะมาก ๆ เกือบจะเทียบเท่ากับการเริ่มต้นจากศูนย์เลยก็ว่าได้ ไม่สิ ทุกอย่างเลยต้องเริ่มต้นจากพื้นฐานก่อน ซึ่งมันเพิ่มความยากลำบากให้กับเขามากยิ่งขึ้นไปอีก !

แต่ว่า อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ก็กระตุ้นความปรารถนาของซ่งลุ่ย ความปรารถนาที่อยากจะเอาชนะ ! ในเวลานี้ซ่งลุ่ยไม่รู้สึกว่าเป็นงานที่ยุ่งยากเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก ! ช่างน่าตื่นเต้นเหลือเกินที่จะเอาชนะจางชูหยาที่ทรงอำนาจ ! เมื่อเขาคิดไปถึงความร่ำรวยของประธานจาง ในเวลานั้นซ่งลุ่ยก็รู้สึกเต็มไปด้วยความโลภ รู้สึกว่าจะลงมือทำเรื่องอะไรก็ไม่ต้องพูดอะไรมากเลย !

ซ่งลุ่ยซึ่งกำลังคิดไปถึงอนาคตก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องจากท้องของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าและดูเวลา คิดไม่ถึงว่าแค่เดินหมุนไปหมุนมาก็ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว เวลาช่วงเช้านี่เดินเร็วจริง ๆ แต่ว่าเมื่อคิดไปถึงตอนที่ตนเองเอาชนะจางชูหยาได้ ไฟภายในใจก็ลุกโชนขึ้นมา แต่ถึงอย่างไรเขาก็ส่ายหัวไปมา เพราะเรื่องที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการหาของกินลงท้องแล้วค่อยพูดถึงเรื่องอื่น

ในเวลานี้ ซ่งลุ่ยอดคิดไม่ได้ว่าจะทางออกเรื่องอาหารเที่ยงของเขาอย่างไรดี ? ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา ! หลินหลิน  ไม่ใช่หลินหลินให้เขาไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันหรอกเหรอ ! เวลาในตอนนี้ก็เป็นเวลากินข้าวพอดี ไม่ช้าไม่เร็ว กำลังดี เมื่อคิดถึงหลินหลิน ในใจของซ่งลุ่ยก็อบอุ่นขึ้นมา เขาจึงเดินไปในทางที่หลินหลินอยู่อย่างรวดเร็ว !

ซ่งลุ่ยคิดไปคิดมา ผ่านไปได้ไม่นานเขาก็เดินถึงหน้าประตูหอพักของหลินหลิน ก่อนอื่นเขามองไปที่ในห้องนอนก็ไม่มีใคร หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ห้องรับแขกก็ยังคงไม่มีใคร แต่ทว่าในตอนนั้นเองซ่งลุ่ยที่อยู่ด้านนอกของประตูได้กลิ่นหอมของอาหารที่รสชาติต้องดีแน่ ๆ ! ทันใดนั้นซ่งลุ่ยก็มองไปทางห้องครัว คนที่กำลังยืนยุ่ง ๆ อยู่ในครัวก็คือหลินหลินนั่นเอง !

หลินหลินที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวได้ยินเสียงจากข้างนอก เธอก็เช็ดมือของเธอและอยากจะออกไปดูว่าเป็นใคร แต่จากนั้นเธอก็คิดอีกครั้งว่าประตูห้องของเธอล็อคเอาไว้อยู่ และมีแค่เพียงซ่งลุ่ยเท่านั้นที่มีกุญแจ เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินหลินก็พยักหน้าเบา ๆ และไม่พูดอะไรอีก เธอจึงกลับไปที่เดิมและทำอาหารต่อ ในเวลาเดียวกันเธอก็ส่งเสียงตอบกลับซ่งลุ่ย

“นายเลิกงานแล้ว ! ฉันต้องให้นายรอสักครู่นะ นายนั่งรอและดื่มน้ำก่อนแปปหนึ่ง อาหารใกล้จะทำเสร็จแล้ว !”

พูดจบ เธอก็รีบเร่งมือให้เร็วขึ้น เวลาผ่านไปสักพัก แต่ว่าหลินหลินไม่ได้ยินเสียงของซ่งลุ่ยตอบกลับมา ในใจก็เกิดความสงสัยและอยากจะออกไปดูสักหน่อย กำลังเตรียมที่จะออกไปดู ก็พบว่ามีคนกอดเธอจากด้านหลังอย่างกะทันหัน ทันใดนั้นร่างกายก็แข็งทื่อไปทั้งตัว เธอเตรียมพร้อมที่จะร้องตะโกนออกมา แต่แล้วหลินหลินก็ได้น้ำเสียงที่คุ้นเคยจากหูของเธอ และเธอก็รู้สึกโล่งใจ และร่างกายที่แข็งทื่อของเธอก็อ่อนลง

ในเวลาเดียวกันซ่งลุ่ยก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบนร่างกายของหลินหลิน ตอนแรกที่ตัวเธอแข็งทื่อ มือของเธอพยายามแกะและดิ้นรนออกจากเขา แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงของเขา เธอก็หยุดการเคลื่อนไหวของเธอและร่างกายของเธอก็อ่อนนิ่มลงและพิงมาที่ร่างกายของเขาเอง ในใจของซ่งลุ่ยคิดว่ารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้สามารถป้องกันตัวเองได้แล้วใช่ไหม ?

หลินหลินได้ยินสิ่งที่ซ่งลุ่ยพูดกับเธอ เธอก็รู้สึกดีใจและมีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าของเธอ ในเวลาเดียวกันเธอก็พูดกับซ่งลุ่ยอย่างเบา ๆ ว่า "ฉันจะทำยังไงดีให้นายหายเหนื่อยจากงาน นายทำงานเหนื่อยมาทุก ๆ วันเลย”

หลังจากพูดจบเธอก็ไม่ได้รอให้ซ่งลุ่ยตอบกลับ จากนั้นก็พูดต่อ

"นายรีบออกไปข้างนอกเถอะ ในนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองเถอะ พวกเราสองคนอยู่ที่นี่แล้วดูเต็มห้องครัวไปเลย”

พูดจบ เธอก็หันไปและเตรียมพร้อมที่จะผลักซ่งลุ่ยให้เดินออกไป แต่ซ่งลุ่ยจับมือและโอบกอดหลินหลินไว้ ในขณะเดียวกันเขาก็ยื่นหน้าผากของเขาไปแตะที่หน้าผากของหลินหลิน ดวงตาคู่นั้นของซ่งลุ่ยมองดูหลินหลินด้วยความรักและพูดกับหลินหลิน

“ถ้าฉันไม่อยากออกไปข้างนอกล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันหิวแล้ว ฉันอยากจะกินคุณ !”

พูดจบก็มีรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของซ่งลุ่ย หลินหลินที่ได้ยินก็หน้าแดงไปด้วยความเขินอาย เธอรีบดึงมือของเธอออกจากมือของซ่งลุ่ยทันที เธอกำมือทั้งสองข้างและชกไปที่หน้าอกของซ่งลุ่ยเบา ๆ และพูดกับซ่งลุ่ยด้วยใบหน้าที่เขินอาย

"นายมันน่าเกลียด รีบออกไปให้ไวเลย อย่าลีลา อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว ! ”

ซ่งลุ่ยปรับท่านั่งของเขา เขานั่งตัวตรงบนโซฟา ในใจเรียกหาหน้าต่างของระบบให้ปรากฏออกมาอย่างเงียบ ๆ แต่ก็ไม่มีร่องรอยที่หน้าต่างของระบบปรากฏออกมา ทันใดนั้นมันก็ปรากฏออกมาอย่างไม่คาดคิดจนทำให้เขาตกใจ !

ซ่งลุ่ยดูที่หน้าต่างของระบบนี้อย่างละเอียด

หน้าต่างนี้สั้นกระชับไม่เยิ่นเย้อ มองดูครั้งเดียวก็เข้าใจ ข้างบนมีสามรายการหลัก ทักษะ สิ่งของ และอื่น ๆ คอลัมน์ทักษะนี้ตัวเขารู้ดี ภายในประกอบด้วยทักษะจำเป็นที่หลากหลาย สิ่งของคือที่ตัวเขาเลือกพื้นที่ของตนเอง เพียงแค่กำลังจะเปิดคอลัมน์อื่น ๆ หน้านั้นก็กลายเป็นสีเทา !

ในเวลานี้ซ่งลุ่ยรู้สึกงงงวยมาก คอลัมน์อื่น ๆ นี้หมายความว่าอย่างไร ไม่มีความหมายหรือคำแนะนำอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นคอลัมน์อื่น ๆ นี้ยังคงเป็นสีเทา และเขายังไม่ได้เปิด หรือว่าอาจเป็นเรื่องบังเอิญที่สามารถเปิดได้ ไม่ว่าจะเป็นอะไร เมื่อถึงเวลาที่จะเปิด มันก็จะเปิดเองตามธรรมชาติ !

เมื่อซ่งลุ่ยคิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมันและมองไปทางคอลัมน์ทักษะ พอเขาเปิดต้นไม้ ทักษะขนาดมหึมาก็ปรากฏออกมา นี่เป็นต้นไม้ขนาดใหญ่มหึมาจริง ๆ ! เขาทอดสายตามองออกไป อย่างน้อยต้องมีทักษะหลายร้อย แต่ว่าตัวเขามีเพียงแค่ทักษะพื้นฐานแค่สองอย่างเท่านั้น อันแรกคือทักษะการมองทะลุขั้นพื้นฐาน และยังมีสายตาพันลี้ สองทักษะนี้อยู่ในอันดับต่ำที่สุดในคอลัมน์ทักษะเลย ถ้าหากซ่งลุ่ยมองอย่างไม่สังเกตก็แทบจะมองไม่เห็นมัน

ซ่งลุ่ยรู้สึกตื่นเต้นจนควบคุมไว้ไม่อยู่ถึงความปรารถนาที่จะได้มา ความปรารถนาในการครอบครองนี้ฝังลึกลงไปในจิตใจเขา เขาคิดถึงถึงความปรารถนาที่จะครอบครองทักษะในอนาคตนี่ทั้งหมด ช่างเป็นฉากที่สวยหรูงดงามมาก เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของซ่งลุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความอยากจะลองทำดูสักตั้ง ตราบใดที่สามารถรวบรวมทักษะเหล่านี้ได้ โลกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ! ฮ่าฮ่า ! ซ่งลุ่ยอดไม่ได้ที่จะเพ้อฝันไปถึงอนาคตที่เขาเอาทักษะเหล่านี้ไปใช้ได้ ถ้าหากเขารวมรวมทักษะเหล่านี้ได้ เขาจะสามารถทำในสิ่งที่เขาต้องการและทำในสิ่งที่เขารักได้ ! เขาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ ออกมา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด