บทที่ 40 ความผิดพลาดครั้งใหญ่

“ข้าปรากฏตัวออกมาให้ตัดขาแล้ว เอาล่ะ ใครจะเป็นคนลงมือ?” หลงเฉินมองไปที่ฟู่ฉุนแล้วถามด้วยรอยยิ้ม

“ม...ม...มันเป็นความเข้าใจผิด เรื่องทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิด นายน้อยหลง” ฟู่ฉุนกล่าวพร้อมกับโบกมือไปมา

“เข้าใจผิด? เหมือนข้าจะได้ยินใครบางคนพูดว่าจะฝังครอบครัวของข้าไปพร้อมกับข้า!” หลงเฉินกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“น...นายน้อยหลง ข้าขอโทษที่ไม่เคารพท่าน ข้าไม่รู้ว่าเป็นคนจากตระกูลหลง มิฉะนั้นข้าคงไม่กล้าพูดแบบนั้นออกมา แม้จะเป็นความฝันก็ตาม...ข...ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ หวังว่าท่านจะยกโทษให้กับความผิดพลาดของข้า” ฟู่ฉุนกล่าวขอโทษอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร ใครๆ ก็สามารถทำผิดพลาดกันได้ ในเมื่อข้าเป็นคนที่ใจดีมีเมตตา ข้าก็จะไม่เก็บเรื่องนั้นมาคิดและยกโทษให้เจ้า เพียงแต่เจ้าจะต้องตัดขาตัวเองสองข้า และข้าจะปล่อยเจ้าเดินกลับไป” หลงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะมองไปที่ฟู่ฉุน

‘พี่ใหญ่ฉุนจะไปเดินได้ยังไงในเมื่อถูกตัดขาสองข้าง?’ ลูกน้องคนหนึ่งของฟู่ฉุนแอบคิดอยู่ในใจ

“พี่ใหญ่ฉุน! เจ้าเด็กนี่หยิ่งยโสเกินไป ถึงจะเป็นคนจากตระกูลหลงแล้วทำไม ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็ก พวกเราสามารถสังหารเจ้าเด็กนี่ได้อย่างรวดเร็ว และจะไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้”

“ส่วนผู้หญิงสองคนนั้น หลังจากที่ท่านเล่นกับพวกนางเสร็จค่อยให้พวกนางมาเล่นกับพวกข้าต่อ พวกเราพี่น้องจะผลัดกันเล่นร่างกายของพวกนาง แล้วค่อยฆ่าพวกนางทิ้งทีหลัง” จอมยุทธระดับก่อจิตวิญญาณกล่าวขณะที่เขาหยิบอาวุธของตัวเองออกมา

“เจ้ากล้าพูดแบบนั้นกับนายน้อยหลงได้ยังไง!” ฟู่ฉุนตบหน้าชายคนนั้น ทำให้อีกฝ่ายปลิวกระเด็นออกไป 50 เมตรและกระแทกเข้ากับต้นไม้ หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินกลับมาหาฟู่ฉุนพร้อมกับขอโทษ เขาเข้าใจประเด็นนี้หลังจากเห็นพฤติกรรมของฟู่ชุน

‘เจ้าโง่นั่น! มันกล้าพูดจาแบบนั้นออกมาต่อหน้าชายคนนี้ได้ยังไง! ไม่มีทางที่เด็กจากตระกูลหลงจะมาที่นี่โดยไม่มีผู้คุ้มกันติดตามมาด้วย พวกเขาจะต้องซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ แถวนี้อย่างแน่นอน’ ฟู่ฉุนคิด

“เจ้าฉลาดมาก นายน้อยฉุน แต่ยังไงเจ้าก็ยังต้องตัดขาตัวเองอยู่ดี เนื่องจากเจ้าพูดจาดูหมิ่นครอบครัวของข้า โอ้! จะว่าไป ข้าไม่ได้พาใครมากับข้าด้วย ไม่มีคนคุ้มกันของข้าอยู่ใกล้ๆนี้หรอก” หลงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

‘เขาโง่รึเปล่า? เขาคิดว่าข้าจะเชื่อคำพูดของเขา?’ ฟู่ฉุนคิด

“นายน้อยหลง เรื่องนั้นไม่สำคัญ ข้าไม่มีทางกล้าโจมตีอัจฉริยะจากสวรรค์อย่างท่าน ข้าชื่นชมท่านมาโดยตลอด ถ้าข้ารู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ ข้าคงไม่กล้าพูดอะไรแบบนั้นออกมา” ฟู่ฉุนกล่าวต่อ

“ข้า....อ๊ากกกกกกกก” ฟู่ฉุนอยากจะพูดชมอีกฝ่ายมากกว่านี้ แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป ความรู้สึกเจ็บปวดที่น่าสะพรึงกลัวได้แล่นผ่านไปทั่วร่างกายของเขาขณะที่ร่างของเขาล้มลงกับพื้น แล้วเขาก็พบว่าขาของเขาถูกตัดออกไป

“เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว นายน้อยฉุน” หลงเฉินกล่าวขณะมองฟู่ฉุนที่นอนอยู่บนพื้น

“ไอสารเลว!!! ข้าไม่สนอะไรแล้ว ฆ่ามันซะ!!!” ฟู่ฉุนกรีดร้องและเสียสติด้วยความโกรธ

ชายทั้งสี่คนวิ่งเข้าหาหลงเฉินพร้อมกับอาวุธที่อยู่ในมือ หลงเฉินนำดาบทลายภูผาออกมา และสะบั้นดาบเพียงครั้งเดียว ก่อนที่จะชักดาบกลับ

ฟู่ฉุนที่นอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดกำลังมองดูลูกน้องของเขาโจมตีหลงเฉิน แต่ฉากที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นกลับทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น เขาเห็นหลงเฉินฆ่าลูกน้องทั้งสี่คนของเขาด้วยดาบเดียว

“เป็นไปได้ยังไงกัน!!! เขาอายุแค่นั้นจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไงกัน!!!” ฟู่ฉุนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวเมื่อมองหลงเฉิน

“เจ้าตัดสินใจผิดพลาดครั้งใหญ่แล้วนายน้อยฉุน ข้าอาจไว้ชีวิตเจ้าหากเจ้าไม่ออกคำสั่งให้พวกมันโจมตีข้าเมื่อครู่ แต่ในเมื่อเจ้าทำเช่นนั้น ข้าก็รู้สึกขอบคุณเจ้าที่ทำให้ข้าตัดสินใจได้ง่ายขึ้นเยอะ นายน้อยฉุน”

ฟู่ฉุนเห็นแค่ดาบปรากฏอยู่ในมือของหลงเฉินเท่านั้น และไม่กี่วินาทีต่อมาวิสัยทัศน์ของเขาก็มืดลง ก่อนที่จะตายจากไป

‘เกิดอะไรขึ้นกับข้า? แม้ว่าข้าจะสังหารผู้คนไปมากมาย ถึงคนพวกนั้นจะเป็นคนเลว แต่ข้ากลับไม่รู้สึกผิดอะไร แม้ว่าอาจเป็นเพราะคนพวกนั้นทำผิด แต่ทำไมการฆ่าคนถึงกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับข้า มีส่วนหนึ่งในร่างกายของข้าที่ต้องการให้ข้าสังหารทุกคนที่ต่อต้านข้า แต่ก็มีอีกส่วนหนึ่งที่บอกให้ข้าใจเย็น’ หลงเฉินคิดอยู่ในใจและหันกลับไปมองหญิงสาวสองคนนั้น

“อะไร?” หลงเฉินถามด้วยสีหน้าแปลกๆ เมื่อเขาเห็นหญิงสาวทั้งสองคนมองมาที่เขาราวกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด

“น...น...นายน้อยหลง ข้าและเหม่ยอยากจะขอบคุณท่านที่ช่วยพวกเราในวันนี้ ถ้าท่านไม่อยู่ที่นี่ ข้าและน้องสาวของข้าคงถูกคนพวกนั้นทำให้อับอาย” หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวขณะที่นางเดินไปข้างหน้าและขอบคุณเขา นางสวมเสื้อคลุมสีดำและแว่นตาอยู่บนใบหน้า

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรขนาดนั้น ข้าไม่ได้ทำเพื่อช่วยพวกเจ้าหรอก ข้าทำไปเพราะพวกมันทำให้ข้าขุ่นเคืองที่พูดว่าไม่มีใครกล้าปกป้องพวกเจ้า และจบลงด้วยจะฝังครอบครัวของข้าไปพร้อมกับข้า” หลงเฉินกล่าวขณะมองไปที่สาวแว่น

“พวกเจ้าควรกลับไปหาครอบครัวของเจ้าได้แล้ว ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับหญิงสาวอย่างพวกเจ้า” เขากล่าวต่อ

“แต่เสวี่ยนพูดถูก ไม่ว่าจะยังไงก็ตามพวกเราอยากจะขอบคุณท่าน ท่านช่วยชีวิตของพวกเราเอาไว้ นอกจากนี้พวกเราไม่มีครอบครัวให้กลับไปหา พวกเรามาที่นี่เพื่อล่าสัตว์อสูรและนำผลตอบแทนที่ได้ไปจ่ายหนี้ของพวกเรา” เหม่ยอธิบาย

“ถ้างั้นขอให้พวกเจ้าโชคดี ข้าจะเป็นกำลังใจให้พวกเจ้า!” หลงเฉินพูด จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าต่อ

“นายน้อยหลง ได้โปรดรอสักครู่!” เหม่ยและเสวี่ยนตะโกนเรียกหลงเฉิน เมื่อพวกนางเห็นเขากำลังเดินจากไป