ตอนที่ 190 ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้!
ตอนที่ 190 ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้!
ความเจ็บปวดกระทบเธอและขาของเธอทำให้เธอเดินกะเผลก เธอเกือบจะล้มลงกับพื้น
โชคดีที่ธยาน์กอดเธอทันเวลา
เขาเห็นใบหน้าซีดของเธอจึงถามทันทีว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”
“ข้า-ข้าไม่เป็นไร แคก แคก แคก!” ไอร่าไอจนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก
การแสดงออกของธยาน์เปลี่ยนไป “เจ้าไม่สบาย?”
ไอร่าเช็ดเลือดออกจากมุมปากของเธอแล้วพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ข้าเป็นหวัด กินยาและพักผ่อนก็หาย”
โชคดีที่มีสมุนไพรมากมายอยู่ในวงแหวน ไอร่าไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีสมุนไพรเพียงพอ เธอหยิบสมุนไพรออกมาตามที่เธอต้องการ และธยาน์ก็ช่วยต้มสมุนไพรเหล่านั้นให้เป็นยา
ไอร่าดื่มมัน ยาออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว
เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะและผล็อยหลับไปข้าง ๆ ธยาน์
ไอร่าป่วยไปอีกหลายวันต่อจากนั้น
เพื่อป้องกันไม่ให้เซอเผิ่นเกิดความสงสัย ธยาน์จะป้อนยาให้ไอร่าทุกวัน แล้วเขาจะออกไปแต่เช้าและกลับเข้ามาในตอนเย็น เขาจะต้มยาแล้วป้อนให้เธออีกครั้ง
หลังจากผ่านไปเจ็ดหรือแปดวัน ในที่สุดอาการของไอร่าก็ดีขึ้น
มีจดหมายจากเชร์อยู่ในพื้นที่วงแหวน
เชร์และคอนริได้พบแม่น้ำแล้ว โดยตามสัญลักษณ์ที่ไอร่าทิ้งไว้ แต่ไม่มีงูในหมู่พวกเขา พวกเขาว่ายน้ำไม่ได้ จึงไม่สามารถไปต่อไป
บุหรงได้ไปขอความช่วยเหลือจากชางกู่ เมื่อชางกู่มาถึง พวกเขาน่าจะพบอาณาเขตของปีศาจได้ในไม่ช้า
พวกเขาคาดการณ์ว่าจะใช้เวลาอีกสามวัน
ไอร่าบอกข่าวนี้กับธยาน์
“เราจะออกไปจากที่นี่ในอีกสามวัน!”
ธยาน์กล่าวว่า “อืม”
ด้วยความหวังที่จะจากไป ไอร่าจึงมีความสุขมาก เธอหยิบผลไม้หวานสีแดงลูกใหญ่สองผลออกมาจากพื้นที่วงแหวนของเธอ เธอกินไปหนึ่งผลและมอบมันให้ธยาน์หนึ่งผล
เธอกัด มันกรุบกรอบและหวาน อร่อย!
ธยาน์มองเพียงผลไม้รสหวานในมือของเขาและไม่ได้กินเป็นเวลานาน
ไอร่าพูดขณะที่เธอกิน “อย่าอยู่นิ่งสิ รีบกินซะ มันหวานนะ”
เมื่อมองดูแก้มที่พองโตของเธอ หัวใจของธยาน์ก็เต้นรัว เขาหยิบผลไม้รสหวานมากัด
ไอร่ารีบถาม “หวานหรือไม่”
ธยาน์พยักหน้าอย่างลังเล “อืม หวานมากเลยล่ะ”
ไอร่ายิ้มอย่างมีความสุข “ข้าพูดถูกใช่หรือไม่”
หลังจากกินผลไม้รสหวานแล้ว เธอก็หยิบผลไม้อื่น ๆ ออกมามากมายแล้วดึงดันให้ธยาน์กินกับเธอ
เธอพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “หากเราจุดไฟได้ ก็คงจะเผามัน”
โดยธรรมชาติแล้วอสูรกลัวไฟ และปีศาจก็เกลียดไฟมากด้วย
การจุดไฟที่นี่เป็นอันตรายมาก
ไอร่ารู้ถึงเรื่องนี้ดี ดังนั้นเธอจึงแค่พูดออกมาอย่างไม่เป็นทางการ โดยไม่คาดคิด ในวันรุ่งขึ้นธยาน์ถือหม้อที่มีไม้แห้งอยู่มากมายกลับมาด้วย
เขาหยิบหินเหล็กไฟออกมาแล้วจุดไฟ
ไอร่านั่งยอง ๆ อยู่ข้างกองไฟอันอบอุ่น และถามอย่างระมัดระวัง “เราจะไม่ถูกพบเหรอไง”
ธยาน์พูดอย่างเฉยเมย “ถ้าเราปิดประตู ปิดหน้าต่าง ก็ไม่มีใครรู้หรอก”
ไอร่าหยิบมันหัวใหญ่สองหัวออกมาเผาในไฟ
มันฝรั่งกลายพันธุ์เหล่านี้ผลใหญ่เป็นพิเศษและมีรสชาติหวานเป็นพิเศษด้วย แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปรุง มันใช้เวลานานในการย่าง
เธอหั่นหัวมันย่างครึ่งหนึ่งให้ตัวเธอ อีกครึ่งที่เหลือให้ธยาน์
หัวมันเผาสดใหม่นั้นร้อนมาก เธอปอกเปลือกมันอย่างช้า ๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อเธอมองขึ้นไป เธอเห็นธยาน์กัดมันเผา เธอรีบตะโกนว่า “เดี๋ยวสิ มันยังร้อน...”
อย่างไรก็ตาม เธอช้าไปก้าวหนึ่ง ธยาน์กัดมันเผาคำใหญ่ไปแล้ว
เขากลืนมันเผาอย่างช้า ๆ “ใช้ได้ ไม่ได้ร้อนมาก”
ไอร่ามองเขาด้วยความประหลาดใจ “ข้าจำได้ว่าเจ้ากลัวความร้อน”
ธยาน์หลบสายตาและเอื้อมมือไปหยิบมันที่อยู่ตรงหน้าเธอ เขาปอกมันเป่าให้เย็น แล้ววางมันไว้ในมือของเธอ “กินสิ”
ไอร่ากินมันเผาอย่างมีความสุข บางครั้งเธอก็จะเงยหน้าขึ้นมองธยาน์ด้วยความรู้สึกมีความสุขมาก
มีอาหารดี ๆ ให้แบ่งปันกัน ครอบครัวของเธอปลอดภัย ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว
ธยาน์ดับไฟและนำอ่างใส่น้ำมาช่วยไอร่าล้างมือ
เขาล้างมือให้เธออย่างระมัดระวังและอ่อนโยน
ไอร่าเงยหน้าขึ้นมองและเห็นขนตายาวของเขา เธออดไม่ได้ที่จะโน้มตัวและจูบที่แก้มของเขา
ธยาน์มองดูเธอด้วยความงุนงง
ดวงตาของพวกเขาสบกัน
หัวใจของไอร่าอดไม่ได้ที่จะเต้นเร็วขึ้น เธอหลับตาโดยไม่รู้ตัวและรอให้เขาจูบเธอ
อย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนนี้ยังคงช่วยเธอเช็ดมือให้สะอาด จากนั้นเขาก็อุ้มเธอไปที่เตียงแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันจะไปเอาน้ำมาให้ ฝันดี”
ไอร่า “...”
ความรู้สึกของเธอสูญเปล่า!
ธยาน์ทำความสะอาดห้องก่อนจะนอนบนเตียง
ไอร่ายังไม่หลับ ทันทีที่เขานอน เธอก็กลิ้งผ้าห่มมาไว้ในอ้อมแขนของเขา
ศีรษะของเธอโผล่ออกมาจากผ้าห่ม ผมของเธอยุ่งเหยิง แต่ดวงตาของเธอสดใสอย่างน่าประหลาดใจ
“ข้ารู้ว่าช่วงนี้เจ้าไม่ค่อยยิ้ม เจ้าไม่มีความสุขหรือ”
แม้ว่าที่ผ่านเขาจะไม่ชอบยิ้ม แต่เขายังคงแสดงรอยยิ้มที่น่าทึ่งเป็นครั้งคราว ทว่านับตั้งแต่เขาดื่มน้ำลืมเลือน เขาก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย การแสดงออกของเขาไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
ถ้าใบหน้าของเขาไม่มีความรู้สึก ไอร่าคงจะสงสัยว่าหน้าของเขาเป็นอัมพาตไปแล้วจริง ๆ
ธยาน์กอดเธอแล้วพูดอย่างใจเย็น “ข้าไม่ได้ ไม่มีความสุข”
“แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ยิ้ม”
ธยาน์เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็หลีกเลี่ยงคำถามและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ดึกมากแล้ว นอนเถอะ”
ยิ่งเขาหลบมากเท่าไร ไอร่าก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น
เธอมีความคิด “ให้ฉันเล่าเรื่องตลกให้ฟังดีไหม”
“ฮะ?”
“ก้อนหินต่อสู้กับหัวมัน จากนั้นก้อนหินก็เตะหัวมันตกทะเล ฮ่า ๆ ไม่ตลกเหรอ”
ธยาน์ “...”
เมื่อเห็นว่าเขาไม่แยแส ไอร่าก็ไออย่างเชื่องช้า “เรื่องตลกนี้ค่อนข้างง่อย ให้ฉันเล่าอีกเรื่องแทนนะ นานมาแล้ว มีอสูรคู่หนึ่งตกหลุมรักกัน แต่ครอบครัวของอสูรตัวผู้ได้รับอันตราย เขากำลังจะล้างแค้นให้กับครอบครัวของเขา ก่อนที่เขาจะจากไป เขาได้สาบานกับอสูรตัวเมียและมอบศิลาให้เธอเป็นตัวแทนของเขา เขาให้คำมั่นกับเธอว่าในวันนี้ในอีกสามปีเขาจะมาพบเธอ ในเวลานั้นศิลาถือเป็นของหมั้น หลังจากสามปีผ่านไป ตัวเมียยังคงรอตัวผู้ แต่เขาไม่เคยมาเลย นางเสียใจมากจึงโยนศิลาลงทะเลและแต่งงานกับผู้อื่น แต่ว่าอสูรตัวผู้ก็รอตัวเมียอยู่เช่นกัน ใครจะรู้ว่าตัวเมียเข้าใจวันและสถานที่ผิด ทำให้มันกลายเป็นความเสียใจที่คงอยู่ตลอดไป อสูรตัวผู้เสียใจ... หลังจากนั้นไม่กี่ปี เขาก็ออกตกปลา เดาสิว่าเขาจับได้อะไร”
เรื่องราวของเธอค่อนข้างซาบซึ้ง ธยาน์กำลังหมกมุ่นอยู่กับมัน เขาส่ายหน้าแสดงว่าเขาเดาไม่ออก
ไอร่าตบเตียงแล้วหัวเราะ “เขาจับได้หัวมัน ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
เธอหัวเราะจนน้ำตาไหล แต่ธยาน์ยังคงไม่แสดงออก
ไอร่าเช็ดน้ำตาแล้วถามว่า “ไม่คิดว่ามันตลกหรือ”
ธยาน์ลังเล “ข้าควรจะหัวเราะอย่างนั้นหรือ?”
