ตอนที่ 24 ฉันไม่ได้ร้องไห้
ตอนที่ 24 ฉันไม่ได้ร้องไห้
“แฮ่ก! แฮ่ก!” ซ่งเจิงที่เหงื่อท่วมตัวมองแมวกลายพันธุ์ตรงหน้าอย่างตกตะลึง เขาคงตายไปแล้วหากไม่ใช่เพราะการโจมตีจากพี่ใหญ่กุ้ยและลิงผอมเมื่อครู่ แมวกลายพันธุ์ลำตัวยาวกว่าครึ่งเมตรย่างเท้าไปมาและเลียบาดแผลตรงอุ้งเท้า นัยน์ตาสีแดงสดที่จับจ้องมายังคนทั้งสามฉายแววขี้เล่นซุกซน
“เมี้ยว…” แมวกลายพันธุ์มองดูรอยแผลบนร่างของตนอย่างไม่สบอารมณ์ มันรู้ดีว่าสู้พวกเขาไม่ได้จึงหันหลังกลับไปในเงามืดอย่างไม่เต็มใจนัก
ดวงตาสีแดงเพลิงที่จ้องเขม็งมาทำให้ทั้งสามเหงื่อตก ซ่งเจิงปาดเหงื่อด้วยท่าทีไม่แน่ใจ “แมวกลายพันธุ์ขั้นหนึ่งงั้นเหรอ…”
ลิงผอมกำดาบยาวแน่นพลางมองมันด้วยสายตาเย็นชา “กลัวว่าจะเป็นขั้นสองน่ะสิ หรือไม่ก็วิวัฒนาการใกล้ขั้นสองเต็มทีแล้ว…”
พี่ใหญ่กุ้ยพูดขึ้น “ฉันเพิ่งเคยเห็นแมวกลายพันธุ์ที่มีความคิดแบบนี้เป็นครั้งแรก”
ลิงผอมเสริม “ก่อนนายจะหันหลังกลับมา พวกเราไม่เห็นเลยว่ามันอยู่แถวนี้ด้วย”
พี่ใหญ่กุ้ยเตือน “การหันหลังให้ศัตรูเป็นการกระทำที่โง่เง่าที่สุด ถ้าพวกฉันไม่อยู่ตรงนี้ล่ะก็ นายได้เป็นมื้อค่ำของแมวไปแล้ว”
ซ่งเจิงกระชับกระทะเหล็กในมือแน่นขณะพยายามรวบรวมสติ เย็นไว้… ต่อให้เป็นมนุษย์พันธุ์ใหม่ก็ยังมีเรื่องที่ต้องเรียนรู้อีกมาก
เมื่อฝูงซอมบี้ที่หลบอยู่ไกล ๆ เห็นว่าสิ่งมีชีวิตขั้นสูงกว่าอย่างแมวกลายพันธุ์จากไปแล้วจึงรีบพุ่งตรงมาทางคนทั้งสาม น้ำลายไหลเยิ้มและดวงตาแดงก่ำด้วยความหิวโหย
จู่ ๆ ซ่งเจิงก็รู้สึกฮึกเหิมโดยไม่มีเหตุผลและยกกระทะเหล็กขึ้น เส้นใยพลังจิตแกว่งไกวไปมาในอากาศ จิตสำนึกรุนแรงแล่นไปตามเส้นใยเข้าสู่สมองทำให้เขารู้สึกอยากจะฆ่าขึ้นมาทันที
ซอมบี้หลายตัวถูกเส้นใยพลังจิตของซ่งเจิงหยุดเอาไว้หลังพุ่งมาได้เพียงครึ่งทาง ชายหนุ่มควงกระทะเป็นวงกลมก่อนฟาดลงบนหัวของพวกมันอย่างไร้ความปรานี
“เป็นอย่างที่คิดจริงด้วย กระทะเหล็กช่วยดูดซับพลังสินะ!”
เส้นใยพลังจิตที่มองไม่เห็นงอกขึ้นอีกสามเส้น แววตาของซ่งเจิงเป็นประกายสีแดงฉาน เขาเหยียดแขนไปข้างหน้าและโน้มตัวลงต่ำ “รับไปกินซะ!” กระทะเหล็กกลายสภาพเป็นอุกกาบาตพุ่งเข้าชนฝูงซอมบี้ทันที!
ร่างกายส่วนบนของซอมบี้ที่ถูกมัดรวมกันระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ ราวกับถังไม้ที่แตกออก ซ่งเจิงคลายเส้นใยพลังจิตออกและกำหมัดแน่นขณะมองดูเหล่าซอมบี้พุ่งเข้ามาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
‘ใกล้สองตัว ไกลหนึ่งตัว’
ซ่งเจิงกระโดดถีบซอมบี้ตัวหนึ่งกลางอากาศ ซอมบี้ตัวข้าง ๆ หันมามองอาหารของมันที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ฟุตพลางส่งเสียงขู่คำราม แต่อาหารของมันกลับเหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่จนกระเด็นไปในอากาศด้วยพลังหมัดที่รุนแรง!
ฝูงซอมบี้ที่อยู่ห่างออกไปเริ่มไล่ตามซ่งเจิงเช่นกัน เขาคว้าแขนของซอมบี้ตัวหนึ่งไว้และกระแทกเข่าเข้ากับหัวของมันพอดิบพอดี “กร๊อบ!” คอของมันหักคาที่ หัวอัปลักษณ์ห้อยต่องแต่งอยู่กับตัวอย่างน่าเวทนา
บรรดาซอมบี้ที่ถูกจัดการร่วงหล่นลงบนพื้นทีละตัว หางตาของซ่งเจิงเหลือบไปเห็นอีกตัวพุ่งมาจากด้านข้างจึงวาดเท้าซ้ายเตะสมองเน่าเฟะของมันด้วยความโมโห เลือดสีแดง ขาว และดำสาดกระเซ็นไปทั่วราวกับเม็ดฝน
‘เหลืออีกหนึ่ง’
ซ่งเจิงก้าวเท้าขวาถอยหลังไปตั้งหลักเมื่อเห็นว่าซอมบี้ตัวที่ถูกเตะโซซัดโซเซมาทางเขาและเล็งเป้าหมาย...
ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยมเกรียมขณะมองดูซอมบี้โง่เง่าตัวนั้นด้วยความสมเพช
“ไปลงนรกซะเถอะ!” พลังของมนุษย์พันธุ์ใหม่ปะทุขึ้น!
“เปรี้ยง!” เท้าขวาเตะเข้ากลางหว่างขาอย่างไร้ความปรานี… ซ้ำแล้ว… ซ้ำเล่า...
พี่ใหญ่กุ้ยและลิงผอมกลั้นหายใจ สองมือกุมเป้าตัวเองโดยอัตโนมัติ
ใบหน้าของซ่งเจิงกระตุกเล็กน้อยขณะมองดูซอมบี้ล้มลง หมัดสุดท้ายเสยเข้าปลายคางส่งมันกลับบ้านเกิดในทันที...
ซ่งเจิงพิจารณาร่างของมันอย่างละเอียดอีกครั้ง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นผู้ชาย… หลับให้สบายนะเพื่อน...
เขาใช้ชายเสื้อเช็ดมือเช็ดหน้าก่อนหันกลับมามองที่ประตู ซ่งเจิงยืนนิ่งเมื่อเห็นว่าสหายอีกสองคนยืนกุมเป้าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
‘ในที่สุด… ก็โผล่หัวมาแล้วเหรอ?’
ซ่งเจิงยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์เมื่อเหลือบไปเห็นแมวกลายพันธุ์ก่อนกลิ้งตัวไปคว้ากระทะเหล็กและปล่อยเส้นใยพลังจิตไปรัดร่างของมันไว้
‘แผนเดิมๆ ฉันไม่หลงกลอีกแน่!’
ความคิดรุนแรงผุดขึ้นในสมองอีกครั้ง ‘เอาหน่อย! พลังจิตของฉันเร็วพออยู่แล้ว! แค่หยุดแมวกลายพันธุ์ขั้นหนึ่ง… ฉันทำได้น่า’
แมวกลายพันธุ์แยกเขี้ยวขู่อย่างบ้าคลั่ง ความตายที่คืบคลานเข้ามากระตุ้นประสาทรับรู้ในสมองของมันให้ตื่นตัวและดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง นาทีนี้ ‘เหยื่อ’ กลับกลายเป็น ‘ผู้ล่า’ อย่างคาดไม่ถึง!
ซ่งเจิงกัดฟันยืดแขนออกไปพร้อมกับโน้มตัวลงอีกครั้ง
“ตาย!” อุกกาบาตยักษ์พุ่งออกไป...
นัยน์ตาของเขาพร่ามัว เส้นใยพลังจิตเกือบจะคลายออก
เห็นดังนั้นพี่ใหญ่กุ้ยและลิงผอมจึงพุ่งเข้าใส่แมวกลายพันธุ์สุดชีวิต มีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น! พวกเขาต้องคว้าเอาไว้ให้ได้!
พี่ใหญ่กุ้ยขว้างมีดสปาร์ตาออกไป ส่วนลิงผอมก็ปากริชใส่แมวกลายพันธุ์เช่นกัน
การโจมตีของทั้งสามไปถึงตัวของสัตว์ร้ายพร้อมกัน!
“ตู้ม! ฉัวะ! สวบ!”
เสียงปะทะทั้งสามดังผสมปนเปจนแยกไม่ออก เสียงแรกคือเสียงกระทะเหล็กปะทะเข้ากับหัวของแมวกลายพันธุ์ตามคาด เสียงที่สองคือเสียงมีดสปาร์ตาถากร่างของมันเป็นแผลยาว และเสียงที่สามคือเสียงกริชของลิงผอมปักลึกเข้าที่ดวงตาอย่างแม่นยำ!
ทั้งสามถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นแมวกลายพันธุ์ค่อย ๆ ล้มลงบนพื้น แต่พวกเขาก็ยังไม่วางใจ
‘ได้รับน้ำยาวิวัฒนาการระดับต่ำสุดแปดส่วน ระดับสูงสุดหนึ่งส่วน’
ซ่งเจิงล้มตัวลงนอนบนพื้นพร้อมยกนิ้วทำท่าโอเคเมื่อเสียงรายงานในหัวดังขึ้น
อีกสองคนปาดเหงื่อเย็นเฉียบบนใบหน้า พี่ใหญ่คว้าร่างของซ่งเจิง ลิงผอม และแมวกลายพันธุ์กลับเข้าไปในอาคารหลังเล็ก ลิงผอมไม่ลืมที่จะปิดประตูแน่นหนาตามหลัง
พี่ใหญ่กุ้ยมองดูซ่งเจิงที่นอนหมดเรี่ยวแรงบนพื้นและยกนิ้วโป้งให้ “นายมันลูกผู้ชายตัวจริง!”
ลิงผอมที่กำลังชำแหละซากแมวกลายพันธุ์ตบบ่าซ่งเจิงและทิ้งรอยฝ่ามือเปื้อนเลือดเอาไว้บนบ่า
ซ่งเจิงหัวเราะลั่น “สัตว์ประหลาดก็ยังเป็นแค่สัตว์ประหลาดอยู่วันยังค่ำ เพราะมันไม่มีสมอง! นี่ สมองของพวกมันคงถูกไวรัสกินไปหมดแล้วนายว่าไหม?”
ลิงผอมหัวเราะตาม “ดูนี่สิ แมวตัวนี้ก็ไม่มีสมองเหมือนกัน” เขายกกะโหลกแมวขึ้นอวดพลางหัวเราะไม่หยุด
พี่ใหญ่กุ้ยกุมท้อง “แมวตัวนี้เลี้ยงคนทั้งครอบครัวได้เป็นเดือน นายออกไปล่าเนื้อมาเพิ่มอีกสักสองสามอย่างสิเพื่อน ฮ่าๆๆ!”
ซ่งเจิงและลิงผอมพร้อมใจกันกลอกตาและยกนิ้วกลางให้อีกฝ่าย “ไอ้ตะกละเอ๊ย!”
ซ่งเจิงจ้องมองเพดานหลังหัวเราะได้พักหนึ่ง “นี่ พี่ว่าความฝันของพวกพี่คืออะไรกัน?”
พี่ใหญ่กุ้ยตอบตามตรง “อาหาร!” เขาแลบลิ้นเลียปากขณะมองดูซากแมวบนพื้น
ลิงผอมชะงักมือที่กำลังจัดการซากแมวอยู่ “ฉันไม่มีหรอก…”
พี่ใหญ่กุ้ยมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาหันไปมองลิงผอมโดยไม่พูดอะไร
บรรยากาศภายในห้องหม่นหมองลงทันที...
ลิงผอมพึมพำกับตัวเอง “ฉันเป็นคนเดียวในครอบครัวที่เหลืออยู่… พ่อแม่ของฉันก็ถูกซอมบี้ฆ่าตาย… ตอนนี้ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อชดใช้หนี้บุญคุณของหัวหน้าเท่านั้น…”
ซ่งเจิงอ้าปากแต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
แววตาของพี่ใหญ่กุ้ยฉายแววหดหู่ เขาเม้มปากแน่นโดยไม่ปริปากเช่นกัน
ลิงผอมก้มหน้าลงจึงไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ได้
ซ่งเจิงได้แต่มองเจ้าลิงผอมเงียบ ๆ
“เสียใจด้วยนะ…”
ลิงผอมไม่ตอบ เขาแยกส่วนซากแมวต่อไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง
ไม่ว่าจะต้องเศร้าโศกเสียใจอีกกี่ครั้ง แต่วันเวลาจะช่วยชะล้างความเจ็บปวดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า การจากไปของผู้ให้กำเนิดที่เขารักทิ้งบาดแผลที่ไม่มีใครเข้าใจไว้ในหัวใจของลูกกตัญญูคนนี้
ซ่งเจิงกลับไปจ้องมองเพดานอย่างว่างเปล่าพลางเช็ดหัวตาแผ่วเบา “โอ๊ะ... ฝุ่นมันเข้าตาน่ะ”
