บทที่ 66 ฉันเตือนนายนะ อย่ามานี่!

"คนนี้คือซ่งชิอี้ มาเพื่อเรื่องของลุงเจีย" อาเหมยแนะนำให้พี่สาวเผิงรู้จัก

พี่สาวเผิงเห็นสาวน้อยสวยๆ ก็ยิ้มแป้นทันที ยิ่งดูซ่งชิอี้ยิ่งถูกใจ "เข้ามาเร็วๆ ค่ะ เข้ามาเร็วๆ สวยจริงๆ เลย อายุน้อยก็ดี... ผิวเนี้ย หน้าตาเนี่ย"

ซ่งชิอี้ยิ้มเขินๆ

หลังอาเหมยกับซ่งชิอี้เข้ามา ก็พบลู่เหยาที่ลุกขึ้นยืน

"นี่คือลู่เหยา" พี่สาวเผิงแนะนำอย่างไม่ใส่ใจ "คนของบริษัทเรา เด็กหนุ่มที่ดีคนหนึ่ง พ่อเธอให้เขามาส่งขนมให้พี่"

"อ๋อ พวกเราเคยเจอกัน" อาเหมยพยักหน้า

ลู่เหยาจึงฉวยโอกาสพูดว่า "พวกเธอคุยกันเลย ผมมีธุระนิดหน่อย ต้องขอตัวกลับก่อนนะ"

"เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณลู่"

คนพูดคืออาเหมย

"ฉันจำได้ว่า นายตำรวจฟู่เคยคุยกับคุณนานพอสมควรใช่ไหมคะ จริงๆวันนี้ที่พวกเรามา ก็เพราะอยากจะถามเรื่องนายตำรวจฟู่นี่แหละ"

ในใจลู่เหยาคิดว่า ก็จริงด้วย

เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟังทันที

เรื่องที่ฟู่เฉิงกังสืบเผิงเสี่ยวอี้อยู่ลับหลัง ไม่จำเป็นต้องปกปิดด้วย

พูดจบแล้ว เขาก็ขอตัวกลับ

ตอนกำลังหาจักรยานอยู่ข้างล่าง แต่กลับพบว่ามีหลายคันเสีย ทำให้ลู่เหยาวุ่นวายไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็เจอซ่งชิอี้ที่กำลังจะออกจากชุมชน

ซ่งชิอี้พูดว่า "รถผมจะมาถึงแล้ว ให้ผมไปส่งไหม"

ลู่เหยารีบส่ายหน้า "ไม่เป็นไรครับ ผมชอบปั่นจักรยาน"

"อื้ม ออกกำลังกายบ่อยๆ ดีต่อร่างกาย"

เธอพูดอีก "คุณรู้จักเจียเสี่ยวไคไหม"

"เจียเสี่ยวไค? นั่นใครเหรอครับ"

ชื่อนี้ลู่เหยาได้ยินเป็นครั้งแรก

"ลูกพี่ลูกน้องของพี่หวง แล้วก็เป็นหุ้นส่วนของบริษัทด้วย คุณไม่รู้เหรอ"

ลู่เหยาส่ายหน้า

เขาอยู่ในบริษัทมาหลายเดือน ไม่เคยได้ยินชื่อคนๆ นี้ อาจเป็นเพราะลู่เหยาไม่เคยเข้ากับคนในบริษัทจริงๆสักครั้ง

รถอาวดี้ เอ4 สีดำคันหนึ่งจอดริมถนน

ซ่งชิอี้กล่าวลาลู่เหยาอย่างสุภาพ แล้วขึ้นรถไป

มองรถขับจากไป ลู่เหยานึกถึงคำพูดของซ่งชิอี้ที่พูดกับอิซาเบล

ผู้เล่นเทพเจ้ามักบังเอิญเจอกันในโลกความจริง ความบังเอิญเหล่านี้สัมพันธ์กับโลกมิติต่ำอย่างใดอย่างหนึ่ง

เขาเคยได้ยินทฤษฎี Six Degrees of Separation (หกระดับของการแยกจากกัน)

มันพูดถึงการที่คนเราห่างจากคนแปลกหน้าคนใดก็ตามด้วยการเชื่อมต่อกันผ่านคนไม่เกินหกคน กล่าวคือ ผ่านคนอย่างมากแค่หกคน คุณก็สามารถรู้จักคนแปลกหน้าคนใดก็ได้

ไม่ว่าซ่งชิอี้จะรู้หรือไม่ว่าเขาเป็นผู้เล่น อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่มุ่งความสนใจไปที่การสืบเรื่องของฟู่เฉิงกัง

ลู่เหยาก็ไม่รู้ว่า ฟู่เฉิงกังกับเจียเสี่ยวไคมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่

ในฐานะบุคคลภายนอก มากสุดที่เขาทำได้ก็แค่มองดูเพื่อความสนุกเท่านั้น

...

กลับมาที่หน้าคอมพิวเตอร์ ลู่เหยารินน้ำชาร้อนหนึ่งแก้ว จิบชาไปพลางสังเกตโลกในเกมซิมไปพลาง

พอมองไป เขาเกือบสำลักน้ำชาร้อนเข้าคอ

เหมืองบนเกาะหมิงเยว่ถูกขุดจนโล่งเตียนไปหมดแล้ว

มุมซ้ายบนของหน้าจอเกมแสดงว่า

หินสารพัดนึก: 443

ซากศาสนสถานถูกขุดแผ้วถางอย่างหมดจด พวกคนถ้ำขุดพบหอคอยกลมประหลาดที่ด้านล่างสุดของเหมืองด้วย

มันเหมือนจะประกอบขึ้นจากคริสตัลหลายชิ้น คว่ำตะแคงอยู่บนพื้นดินเป็นรูปครึ่งวงกลม ทั้งก้อนเป็นสีน้ำเงินเข้ม มองไม่เห็นด้านใน

อิซาเบลคุกเข่าข้างเดียว พูดว่า "ท่านเทพเจ้า 【หินสารพัดนึก】ส่วนใหญ่อยู่บริเวณโดยรอบสิ่งก่อสร้างโบราณนี้เจ้าค่ะ"

"ด้านในน่าจะมีสมบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่สามารถสร้างแร่ล้ำค่าเหล่านี้ได้"

"แต่หอคอยถูกครอบคลุมด้วยพลังมหาศาล ข้าเปิดมันไม่ได้"

ลู่เหยาขยับเมาส์

บนหอคอยกลมแสดงข้อความ 【ซากปรักหักพังโบราณที่ไม่รู้จัก】

ลู่เหยาลองเรียกใช้ปาฏิหาริย์ ยิงสายฟ้าใส่ไปหนึ่งนัด

【ปาฏิหาริย์ของคุณไม่สามารถใช้ได้ เนื่องจากการคุ้มครองของสิ่งมหัศจรรย์】

คุ้มครองโดยสิ่งมหัศจรรย์?

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่เหยาเจอสถานการณ์แบบนี้

หอคอยคริสตัลกลมเป็นสิ่งมหัศจรรย์เหรอ?

ลู่เหยาตัดทิ้งคำตอบผิดข้อหนึ่งไปก่อน ไม่มีทางที่สิ่งนี้จะเป็นของที่เทพเจ้าหมิงสร้างขึ้นแน่ๆ

ไม่อย่างนั้นเขาคงเรียกอัครสาวกออกมานานแล้ว เข่นฆ่าฝูงหนูอย่างบ้าคลั่ง หรือไม่ก็เข้าศาสนสถานเหล่าเทพไปเลย บินขึ้นไปโซนปีนป่ายแล้ว

นั่นแสดงว่า สิ่งมหัศจรรย์รูปหอคอยกลมนี้มีอยู่แล้วก่อนที่เทพเจ้าหมิงจะปรากฏตัว

มีอุโมงค์เหมืองสำเร็จรูปอยู่ใต้ดิน เทพเจ้าหมิงอาจจะพบสิ่งนี้ แต่เขาทำลายมันด้วยปาฏิหาริย์ไม่ได้ เลยปล่อยให้มันฝังอยู่ใต้ดินแบบนั้นแหละ

แต่ช่างเถอะน่า

คำพูดหลอกลวงพวกนี้ ลู่เหยาก็เคยเห็นมาก่อน

【ปาฏิหาริย์ของคุณไม่สามารถใช้ได้ เนื่องจากการคุ้มครองของ โทเท็มเทพ】

จริงๆ แล้วมันเป็นการเตือนอย่างอ้อมๆ เหมือนกับคำประกาศจากผู้สร้างโทเท็มหรือปาฏิหาริย์ ที่ว่า: ที่นี่คือดินแดนของข้า เป็นส่วนหนึ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ ห้ามแบ่งแยก ฉันเตือนนาย อย่ามานะ!

ลู่เหยาลองทำหลายอย่างดู แต่ไม่สามารถกระทำการใดๆ กับหอคอยกลมได้ มีแต่ข้อความซากปรักหักพังที่ไม่รู้จักปรากฏขึ้นมา ทั้งเปิดไม่ได้ ยึดเป็นของตัวเองก็ไม่ได้

ในเมื่อตกลงกันไม่ได้ ก็ไม่ต้องตกลงแล้ว

เขามองมุมขวาบน

หลังผ่านไปหลายวัน เผ่ามีประชากรเพิ่มพูน รวบรวมวิญญาณ ศรัทธาก็ฟื้นกลับมาถึง 6400 หน่วยแล้ว

ลู่เหยาเลือกปาฏิหาริย์

เริ่มจากยิง【สายฟ้า】สามสิบนัดเป็นการแสดงความเคารพก่อน

เมื่อสายฟ้ากระหน่ำลงมาไม่หยุด หอคอยคริสตัลสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็ยังทนได้อยู่ดี

ลู่เหยาเพิ่มกำลัง ยิงรอบที่สองอีกสามสิบนัด

บนผิวของหอคอยกลมเริ่มแตกร้าว

มีหวัง!

ลู่เหยากระปรี้กระเปร่า ยิง【สายฟ้า】รอบที่สามอีกสามสิบนัด

หอคอยกลมสั่นคลอน แต่ก็ยังพยายามรักษารูปทรงคริสตัลด้านนอกให้มั่นคง

จนกระทั่งลู่เหยายิงสายฟ้ารอบที่สี่อีกสามสิบห้านัด คริสตัลบนผิวของหอคอยกลมในที่สุดก็แตกออก เมื่อสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่รู้จักแตกกระจาย ก็เผยให้เห็นวัตถุเรืองแสงชิ้นหนึ่งอยู่ด้านใน

ลู่เหยาคำนวณค่าใช้จ่ายดู

ครั้งนี้ใช้สายฟ้าไปทั้งหมด 125 นัด ศรัทธาหมดไป 2500 หน่วย นับเป็นครึ่งหนึ่งของศรัทธาที่ต้องใช้ในการสร้างสิ่งมหัศจรรย์

การทำลายนั้นง่ายกว่าการสร้าง

อะไรคือใช้ไม่ได้?

ในเกมซิมที่ศรัทธาคืออำนาจ นี่ก็แค่อีกคำพูดหนึ่งของกำลังไฟไม่พอ

ลู่เหยาเลื่อนเมาส์ไปที่ลูกแก้วแสงใต้หอคอยกลม

ประกายบนพื้นผิวของมันจางหายไปอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นผลึกสีฟ้าที่เคลื่อนไหวเชื่องช้าอยู่ด้านล่าง

...

【หินวิญญาณใต้ทะเลลึก】: ศรัทธา +5/ชม. สามารถเรียก【เจ้านายแห่งท้องทะเลลึก】หนึ่งตน ให้มาสวามิภักดิ์

สสารพิเศษที่เกิดจากพลังของกฎเกณฑ์ ไม่สามารถเสริมพลังได้ สามารถดึงดูดธาตุหินให้ก่อตัวเป็นเกาะและหินสารพัดนึกได้อย่างช้ามาก หลังเรียกจะสูญเสียผลนั้น เป็นสมบัติของชนเผ่าผู้เดินใต้ท้องทะเลลึก

...

ชื่อ "ผู้เดินใต้ท้องทะเลลึก" ลู่เหยารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

นึกออกแล้ว

ในชั้น 1 ของ【มิติมืด】ฝูงวิญญาณที่เต็มใจศรัทธาลู่เหยา เหนือหัวมีแสดง【ผู้เดินใต้ท้องทะเลลึก】

ลู่เหยาออกคำสั่งทันที อิซาเบลรีบกลับไปยังทวีปตะวันตก ตามหาดิ นาร์ ผู้นำของผู้เดินใต้ท้องทะเลลึกที่เมืองผีซานิโร

เผชิญหน้ากับคำถามของอัครสาวก ดิ นาร์บอกเล่าสถานการณ์ที่เขารู้

"ท่านอัครสาวก แท้จริงแล้วเผ่าพวกข้าอาศัยอยู่ใต้ทะเลลึกมาหลายชั่วอายุคน"

"ตามคำบอกเล่าของบรรพบุรุษ ก่อนที่เทพเจ้าจะมาปรากฏตัวในโลกนี้ ก็มีชนเผ่าผู้เดินใต้ท้องทะเลลึกแล้ว..."

"ในตอนนั้น บรรพบุรุษสร้างรังใต้ทะเลลึก รวมถึงหอคอยวงกลมศักดิ์สิทธิ์"

"ผู้คนอาศัยอยู่ในรัง ส่วนหอคอยวงกลมศักดิ์สิทธิ์ใช้เก็บสมบัติ เพื่อปกป้องทั้งเผ่า"

"ต่อมามีเทพเจ้าสององค์เสด็จลงมา พระองค์ทรงต่อสู้เพื่อแย่งชิงโลกไร้เจ้าของผืนนี้ เกิดศึกเทพที่ดุเดือดขึ้น"

"ชนเผ่าผู้เดินใต้ท้องทะเลลึกที่อาศัยอยู่ใต้ทะเลได้รับผลกระทบ ล้มตายเป็นจำนวนมาก ในท้ายที่สุด บรรพบุรุษทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จำต้องลุกขึ้นต่อต้านเพื่อปกป้องตัวเอง"

"บรรพบุรุษใช้สมบัติทั้งหมดในหอคอยวงกลมศักดิ์สิทธิ์ ปกป้องความปลอดภัยของทุกคน"

"มีสองสมบัติที่ทรงพลังที่สุด มีบทบาทสำคัญเป็นอย่างยิ่ง"

"อย่างหนึ่งคือ 【เพลิงแห่งเอจิล】อีกอย่างคือ【เจ้านายแห่งท้องทะเลลึก】"

"เพลิงแห่งเอจิลสามารถเรียกภัยพิบัติมาได้ สามารถยิงก้อนหินขนาดยักษ์ที่ร้อนแรงราวกับไฟจากสวรรค์ มีเล่าลือว่า นี่เป็นของวิเศษที่สร้างจากพลังของกฎเกณฑ์ในยุคกำเนิดของโลก"

"เจ้านายแห่งท้องทะเลลึกเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ที่ทรงพลัง มันปกป้องชนเผ่าผู้เดินใต้ทะเลลึก แม้กระทั่งเคยสังหารอัครสาวกระดับสูง"

"【เจ้านายแห่งท้องทะเลลึก】ที่ถือ【เพลิงแห่งเอจิล】ปกป้องทะเล ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดหรืออัครสาวก ต่างไม่อาจข้ามพ้นพลังของพวกมัน"

ลู่เหยาฟังแล้วสนใจขึ้นมา

สามารถสังหารอัครสาวกระดับสูงได้ แสดงว่า【เจ้านายแห่งท้องทะเลลึก】มีระดับไม่ต่ำ

ดิ นาร์พูดต่อ "แต่เมื่อศึกเทพสิ้นสุดลง【เพลิงแห่งเอจิล】กับ【เจ้านายแห่งท้องทะเลลึก】ก็หมดบทบาทไป"

"เผชิญหน้ากับเทพเจ้า สมบัติพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ในที่สุดผู้ชนะซึ่งก็คือเทพแห่งความมืด ก็ขังชนเผ่าผู้เดินใต้ท้องทะเลลึกไว้ใน【มิติมืด】"

"มีเล่ากันว่า ก่อนศึกเทพจะสิ้นสุด【เพลิงแห่งเอจิล】กับ【เจ้านายแห่งท้องทะเลลึก】ถูกบรรพบุรุษซ่อนไว้แล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เทพเจ้ายึดความหวังสุดท้ายของเผ่าไป"

"แต่เวลาผ่านไปนานเหลือเกิน ไม่มีใครรู้ว่าบรรพบุรุษเก็บสมบัติไว้ที่ไหน"

"ในมิติมืดมีการฆ่าฟันกันตลอดเวลา แม้แต่วิญญาณที่ตายไปก็ทำร้ายกันเอง พวกเราทนใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงขอบคุณเทพเหยาอย่างยิ่งที่มอบชีวิตใหม่ให้พวกข้า..."

"ในมิติมืด พวกเรารู้ได้ว่า เทพแห่งความมืดผู้เป็นเทพสูงสุดนั้นทรงพลังเพียงใด... สมบัติที่เป็นของล้ำค่าสูงสุดสำหรับพวกเรา ในสายตาของพระองค์แล้วไม่มีค่าอะไรเลย"

ลู่เหยาไม่ได้ฟังส่วนอื่น

เขาฟังเพียงประโยคเดียว

【เพลิงแห่งเอจิล】ยังซ่อนอยู่ในโลกเศษส่วนผืนนี้