ตอนที่ 22 อาหารเช้าเป็นเรื่องสนุก
ตอนที่ 22 อาหารเช้าเป็นเรื่องสนุก
ในขณะเดียวกันหลินหลินเองก็ตอบสนองอย่างดุเดือด ลิ้นทั้งสองได้ตวัดรัดเกี่ยวสู้รบกับฝ่ายตรงข้ามในปากของกันและกัน ยังไม่ทันที่จะรู้ผลแพ้ชนะของสงครามลิ้นนี้ ซ่งลุ่ยก็ได้ยินเสียงของระบบดังแว่วขึ้นมาในหูของเขา
“ระบบตรวจพบว่ามีการหลั่งฮอร์โมนตามปกติ กำลังชาร์จแบต คำเตือน ! อย่าหยุดหลั่งฮอร์โมน !”
“ระบบตรวจพบว่ามีการหลั่งฮอร์โมนตามปกติ กำลังชาร์จแบต คำเตือน ! อย่าหยุดหลั่งฮอร์โมน !”
ซ่งลุ่ยเมื่อได้ยินเสียงนี้ ในใจก็เปลี่ยนไปมีความสุขขึ้นมาทันทีทันใด แต่ว่าการเคลื่อนไหวของปากเขายังคงไม่หยุด ยังคงจูบหลินหลินอย่างต่อเนื่อง หลินหลินเองก็โต้ตอบกลับอย่างดุเดือดเช่นกัน มือของซ่งลุ่ยที่กำลังจูบกับหลินหลินอยู่นั้นกลับอยู่ไม่สุข ค่อย ๆ ลูบคลำไปจนสัมผัสกับบริเวณที่หลินหลินไวต่อความรู้สึก เธอจึงส่งเสียง “ฮึ !” ออกมา ราวกลับว่าร่างกายโดนสูบพลังไปจนหมด ในเวลานั้นทั่วทั้งตัวก็อ่อนปวกเปียกไปหมด ไม่สนใจที่จะตอบกลับจูบของซ่งลุ่ยอย่างทันทีทันใด เธอซบลงไปในอ้อมแขนของซ่งลุ่ยและไม่เงยหน้าขึ้นมาอีก
เมื่อซ่งลุ่ยเห็นท่าทางของหลินหลินแบบนี้ ในทันใดนั้นหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความเร่าร้อน เขาแนบปากไปกับหูของหลินหลินแล้วพูดว่า
“พวกเราไปนอนกันเถอะ !” พูดจบก็ขบที่ติ่งหูของหลินหลิน
ฟังคำพูดของซ่งลุ่ยก็รู้สึกได้ถึงการกระทำของซ่งลุ่ย หลินหลินที่ร่างกายอ่อนปวกเปียกก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าว !
เธอส่งเสียง “อืม” ออกมา เสียงนั้นเบามากจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ว่าดันได้ยินไปถึงหูของซ่งลุ่ย เหมือนกับว่าเสียงของสายฟ้าผ่าในวันมีพายุฝนฟ้าคะนองที่สร้างความฮึกเหิมให้กับเขา !
ซ่งลุ่ยทำตามคำสั่งนั้น เขารีบลุกขึ้นและอุ้มหลินหลินไปที่ห้องนอน พลางเดินอุ้มหลินหลินไปด้วยและมองเธอในอ้อมแขนไปด้วย หลินหลินที่ซบอยู่บนหน้าอกเขาทำให้ใบหน้าของเขาแดง รวมถึงหูที่เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยเช่นกัน ก็อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้าขึ้น
ซ่งลุ่ยเดินไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว เขาวางหลินหลินลงบนเตียงอย่างเบา ๆ แล้วจูบปากของหลินหลินอีกครั้ง เป็นการจูบอีกครั้งที่ยาวนาน หลังจากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าของเขาออกและวางไว้ข้าง ๆ แล้วเอนตัวลงนอนข้าง ๆ หลินหลินและทำขั้นตอนต่อไปให้สำเร็จ !
ไม่มีคำพูดใด ๆ ต่ออีกในคืนนั้น ภายในห้องอบอวลเต็มไปบรรยากาศของกามารมณ์
ในตอนเช้าของวันถัดไป ทั้งสองตื่นขึ้นมาเกือบจะในเวลาเดียวกัน พวกเขาต่างมองหน้ากันและกัน เห็นเพียงหลินหลินฝังตัวอยู่ในอ้อมแขนของซ่งลุ่ยอย่างแนบชิด มีเพียงแค่หัวที่โผล่ออกมาเท่านั้น ดวงตาคู่หนึ่งมองไปรอบ ๆ เมื่อซ่งลุ่ยเห็นก็รู้สึกน่าสนใจมากขึ้นมาในทันที ดังนั้นเขาจึงกระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นกว่าเดิม แต่หลินหลินกลับดันออกและพูดกับซ่งลุ่ยว่า
“นายหิวแล้ว ฉันจะไปทำข้าวให้นายกิน !” พูดจบ เธอก็เตรียมตัวที่จะลุกออกจากเตียงและปิดปากเงียบกับเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้น
ซ่งลุ่ยที่ได้ยินว่าหลินหลินกำลังจะไปทำอาหารให้ตัวเอง ในเวลานั้นเขาก็พูดเพื่อหยุดเธอ
“ช่างมันเถอะ ให้ฉันเป็นคนทำเองเถอะ ! ร่างกายของเธอยังคงเจ็บอยู่ หยุดพักเถอะ !” พูดจบแล้วก็โอบกอดหลินหลินและเตรียมตัวที่จะลุกออกจากเตียง
หลินหลินได้ยินซ่งลุ่ยพูด เธอก็ยิ้มหวานให้ซ่งลุ่ยแล้วพูดว่า
“นั่นมันไม่ได้ร้ายแรงอะไรแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่มีอาการเจ็บแล้ว นายไม่สามารถให้ฉันอยู่บนเตียงได้อีกแล้ว ถึงอย่างไรก็ต้องขยับร่างกายเพื่อทำความเคยชินกับมัน ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากนี้ฉันยังต้องไปทำงานอีก !”
ซ่งลุ่ยได้ยินหลินหลินพูดแบบนี้และลองคิดดูแล้วซึ่งมันก็จริงอย่างที่เธอว่า ดังนั้นเขาจึงพูดเล่นกับหลินหลินว่า “งั้นก็ได้ งั้นเธอไปเถอะ เธอห้ามใส่ยาพิษลงไปล่ะ !”
หลังจากที่หลินหลินได้ยินก็ตอบว่า “ฉันจะใส่และดูว่านายกล้าที่จะกินหรือเปล่า !” หลังจากที่ได้ยินซ่งลุ่ยก็หัวเราะและไม่พูดอะไรอีก หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งก็มีเสียงเจื้อยแจ้วออกมาจากห้องครัว !
เมื่อซ่งลุ่ยได้ยินเสียงนี้ ใบหน้าเขาก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา ทันใดนั้นท่าทางเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียก็ทำให้เขาหาวออกมา เขาหาตำแหน่งที่จะนอนหลับได้อย่างสบาย เขาหลับตาลงและหลับไป ในขณะที่เขากึ่งหลับกึ่งตื่น เสียงของหลินหลินก็ดังออกมา
“รีบตื่นขึ้นมากินข้าวเร็ว ! เร็วเข้า ถ้านายไม่รีบมา ฉันจะกินของนายให้หมดเลย !”
ซ่งลุ่ยที่ได้ยินเสียงนี้ก็รีบลุกขึ้นจากเตียง แต่งตัวยังไม่ทันเรียบร้อยดีก็รีบเดินไปที่โต๊ะอาหาร
หลินหลินมองดูการกระทำของซ่งลุ่ยและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอพุดกับเขาว่า “นายจะรีบไปทำไม ฉันบอกว่าหลังจากกินอิ่มแล้ว ฉันจะสามารถกินได้อีกจริงเหรอ ?”
เมื่อซ่งลุ่ยได้ยินคำพูดของหลินหลิน เขาก็ลูบหัวด้วยความเขินอายและพูดกับหลินหลินว่า “แหะ แหะ แหะ ฉันชินละ ฉันชินละ”
หลินหลินที่เห็นท่าทางชองซ่งลุ่ยก็ไม่พูดอะไร รีบเรียกซ่งลุ่ยให้นั่งลงและเตรียมตัวกินข้าว ในตอนแรกซ่งลุ่ยไม่ได้รู้สึกหิวอะไรมาก แต่ว่าพอเห็นกับข้าวที่หลินหลินทำ จมูกได้รับรู้กลิ่นของอาหารก็พาลทำให้นึกถึงคนทำอาหาร ท้องก็ร้องออกมาด้วยความหิว
ซ่งลุ่ยนั่งลงและมองดูอาหารที่วางไว้เต็มโต๊ะอาหาร ซ่งลุ่ยกล่าวชมเชยหลินหลิน
“ไม่เลวใช้ได้เลย ดูแล้วน่าอร่อย”
หลินหลินในเวลานี้พูดด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง
“แน่นอน ฉันเป็นมือโปรในการทำอาหาร”
ซ่งลุ่ยที่ได้ยินหลินหลินพูดอย่างนี้ เขาก็ไม่เชื่อ และล้อเลียนหลินหลินกลับไป “ถ้าเธอเป็นมือโปรจริง ๆ งั้นหม้อและกระทะเปื้อนฝุ่นก่อนหน้านี้ เธอจะอธิบายมันว่าอย่างไร ?”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของซ่งลุ่ย ใบหน้าของหลินหลินก็แดง แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ อย่างไรก็ตามมันคือเรื่องจริง เธอจึงยกมือขึ้นด้วยความอายจนแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแล้วตีไปที่ซ่งลุ่ย เขารีบชูมือทั้งสองข้างยอมรับความพ่ายแพ้ ในเวลาเดียวกันเขาก็เอ่ยว่า
“เอาล่ะ ฉันยอมแพ้แล้ว กินข้าวเถอะ ไม่อย่างงั้นกับข้าวจะเย็นหมด !”
แต่หลินหลินกลับไม่ยอม ยังคงไม่ยกโทษให้ซ่งลุ่ยและรู้สึกรำคาญเขา ซ่งลุ่ยหันกลับมามองและจับหลินหลินมาไว้ในอ้อมอกและจูบเธออย่างรวดเร็ว
หลินหลินอยู่ในอ้อมแขนของเขาเบิกตากว้าง รู้สึกเหลือเชื่อและโบกมือของเธอไม่หยุด แต่ไม่ได้ตีซ่งลุ่ย แต่กลับกอดซ่งลุ่ยแทนและได้ตอบโต้กลับอย่างกระตือรือร้น
ทั้งสองคนจูบกันอยู่ครู่หนึ่ง ซ่งลุ่ยก็ปล่อยหลินหลินและหลินหลินที่กำลังฟุ้งซ่าน เขากระซิบด้วยเสียงต่ำ ๆ ว่า "ฉันรักษาเธอไม่ไหวแล้วนะนางฟ้าตัวน้อย" หลังจากนั้นหน้าของซ่งลุ่ยก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา
ในเวลานี้หลินหลินก็รู้สึกว่าท่าทางของเธอไม่เหมาะสม เธอเตรียมที่จะดิ้นออกจากอ้อมอกของซ่งลุ่ย แต่ว่าเขาควบคุมไม่ให้เธอดิ้น ทันใดนั้นใบหน้าของหลินหลินก็เปลี่ยนเป็นสีแดง กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของซ่งลุ่ยว่า
“นายมันคนเลว ! รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลย ไม่อย่างนั้นกับข้าวจะเย็นหมด !”
ซ่งลุ่ยก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงประคองหลินหลินขึ้นและพูดกับหลินหลินว่า
“ระวังนะ ฉันยังไม่ได้หายโกรธ !” พูดจบ เขาก็ยกกำปั้นไปทางที่หลินหลิน แต่หลินหลินกลับไม่เห็น เธอยังคงตักข้าวให้เขาเหมือนเดิม ซ่งลุ่ยก็รู้สึกว่าโอเคแล้วและไม่คิดเล็กคิดน้อย เขาจึงเริ่มกินข้าว
"เอิ๊กกก ~"
เสียงเรอของซ่งลุ่ยที่กินข้าวจนอิ่ม เขาลูบท้องของเขาที่เต็มไปด้วยอาหารและมองไปที่หลินหลิน
“ถ้าเธอทำอาหารแบบนี้ ไม่ต้องรอให้ถึงหนึ่งเดือน ฉันต้องอ้วนขึ้นแน่ ๆ”
หลินหลินที่ได้ยินซ่งลุ่ยพูดแบบนั้นก็ยิ้มหวานออกมาแล้วพูดกับเขาว่า
“ถ้านายชอบก็โอเคแล้ว ฉันจะทำให้นายกินทุกวันเลย”