ตอนที่ 188 สูญเสียความทรงจำ
ตอนที่ 188 สูญเสียความทรงจำ
เมื่อธยาน์ตื่นขึ้นมา มันก็เป็นรุ่งเช้าของอีกวัน
เขารู้สึกว่างเปล่าราวกับว่าเขาลืมบางสิ่งที่สำคัญ
เขาพยายามค้นหาความทรงจำของเขา แต่เขาจำไม่ได้ว่าเขาลืมอะไรไปแล้ว
เฟยเจวี๋ยเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เมื่อเขาเห็นว่าธยาน์ฟื้นแล้ว เขาก็รีบวิ่งไปแจ้งเซอเผิ่นทันที
ไอร่าใช้โอกาสนี้คลานออกมาจากเสื้อผ้าของธยาน์
เธอพยายามยกดอกไม้ขึ้นและเห็นว่าใบหน้าของธยาน์เต็มไปด้วยความสับสน ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ
เป็นไปได้ไหมว่าน้ำลืมเลือนได้ผลจริง ๆ
ไอร่าถามอย่างกังวลใจ “ธยาน์ เจ้าจำข้าได้หรือไม่”
ธยาน์อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเมื่อจู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงบางคนเรียกชื่อเขา เขามองไปในทิศทางของเสียงและเห็นดอกไม้สีขาวบนหน้าอกของเขา
‘ดอกไม้พูดได้ด้วยหรือ’
ธยาน์มองดูเธอ “เจ้าคือผู้ใด”
หัวใจของไอร่าจมลง
เขาลืมเธอไปแล้วจริง ๆ
ไอร่าปฏิเสธที่จะยอมแพ้ “ช้ามีนามว่าไอร่า เป็นคู่ครองของเจ้า เจ้าจำอะไรไม่ได้เลยหรือ”
ธยาน์มองดูดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างใจเย็น “เหตุใดข้าต้องคู่กับดอกไม้ ดอกไม้สามารถผสมพันธุ์กับอสูรได้ด้วยหรือ”
ไอร่า “...”
เธอจะตอบคำถามนั้นได้อย่างไร
ประตูถูกผลักให้เปิดจากด้านนอก และเซอเผิ่นก็เดินเข้ามา
ไอร่ารีบย่อตัวกลับเข้าไปในเสื้อของธยาน์
เฟยเจวี๋ยยืนอยู่ที่ประตูและปิดประตูเบา ๆ
เซอเผิ่นเดินไปหาธยาน์และปรับขนาดมองเขา “รู้สึกอย่างไรบ้าง จำได้ไหมว่าข้าคือใคร”
ธยาน์จำได้อย่างรวดเร็ว “ท่านลุง ท่านพาข้ามาที่นี่และบังคับให้ข้าดื่มน้ำลืมเลือน”
เขาจำอะไรได้มากมาย รวมถึงการถูกเลี้ยงดูในวิหารตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเรื่องราวทั้งหมดที่ลุงของเขาพาเขามายังดินแดนปีศาจ แต่เขาก็ลืมไปหลายอย่างเช่นกัน เช่นเขาเจอใครหลังจากออกจากวิหาร และเกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น...
ความทรงจำนั้นดูเหมือนจะถูกมือใหญ่ปกคลุมไว้ ไม่ว่าเขาจะพยายามจำอย่างหนักเพียงใด เขาก็ไม่สามารถมองเห็นความจริงของความทรงจำที่ซ่อนอยู่ใต้มือใหญ่ได้
เซอเผิ่นถามว่า “เจ้าจำไอร่าได้หรือไม่”
“ไอร่า?” ธยาน์ขมวดคิ้ว เขาหยิบดอกนาซีสซัสออกมากเสื้อของเขา “เจ้านี่บอกว่าชื่อไอร่า นี่เจ้าดอกไม้ เจ้าพูดเช่นนั้นใช่หรือไม่”
ร่างกายของไอร่าแข็งทื่อ เธอไม่กล้าขยับ เธอสาปแช่งธยาน์อยู่ภายในใจ
สายตาของเซอเผิ่นจ้องมองไปที่ดอกนาซีสซัส เขาถามอย่างมีความนัย “มันพูดได้ด้วยหรือ”
ธยาน์ตอบว่าใช่
เซอเผิ่นกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นให้มันพูดอย่างอื่นอีกสิ”
ธยาน์โบกมือไปมา “พูดอีกครั้งสิ”
ไอร่ายังคงแกล้งตายต่อไปและไม่ได้พูดอะไรออกมา
พวกเขารอเป็นเวลานาน แต่ดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ก็ไม่พูด
มันดูไม่ต่างจากดอกไม้ป่าที่เบ่งบานอยู่ริมถนนด้านนอก
ธยาน์ทำอะไรไม่ถูก “มันไม่ยอมพูด”
เซอเผิ่นมองดูธยาน์ด้วยความรัก เขาราวกับเด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาและปลอบโยนเขาอย่างอ่อนโยน “อืม หากเจ้าสื่อสารกับมันได้ ไม่แน่ว่าในอนาคตมันอาจจะพูดกับเจ้าอีกก็ได้”
“ไม่สิ มันต้องเป็นตอนนี้”
เซอเผิ่นถามว่า “เจ้ารู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติกับเจ้าหรือไม่”
ธยาน์คิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้ารู้สึกราวกับลืมบางสิ่งที่สำคัญไป”
“เจ้าแค่รู้สึกว่ามันสำคัญ แต่มันไม่ได้สำคัญอย่างที่เจ้าคิด ลืมไปก็ช่างมันเถอะ”
“อืม”
“พักผ่อนให้สบาย หากว่างข้าจะแวะมาเยี่ยมเจ้า” เซอเผิ่นตบไหล่แล้วหันหลังออกจากห้อง
เฟยเจวี๋ยซึ่งอยู่นอกประตูช่วยปิดประตู
เซอเผิ่นเดินไปไม่กี่ก้าวแล้วพูดกับเฟยเจวี๋ยว่า “มานี่สิ”
เฟยเจวี๋ยรีบวิ่งไปและพูดด้วยความเคารพ “มีอะไรให้ข้ารับใช้ขอรับ”
“เมื่อวานตอนที่เจ้าไปนำน้ำลืมเลือน ท่านผู้เฒ่าเถาเหว่ยพูดอะไรแปลก ๆ กับเจ้าหรือไม่”
เฟยเจวี๋ยรู้สึกสับสน “เช่นอะไรขอรับ”
“อย่างเช่น จะมีผลข้างเคียงจากการดื่มน้ำลืมเลือนอย่างไร ดื่มแล้วจะสติปัญญาลดลงหรือไม่”
“ไม่นี่ขอรับ” เฟยเจวี๋ยหยุดชั่วคราวและถามว่าระมัดระวัง “มีอะไรผิดปกติกับน้ำลืมเลือนหรือไม่ขอรับ”
เซอเผิ่นขมวดคิ้วและพูดว่า “ธยาน์บอกว่าดอกไม้นั่นคือไอร่า เขายังบอกอีกว่าดอกไม้พูดได้ ...เขาไปแล้วหลังจากดื่มยาหรือไม่”
เฟยเจวี๋ยลังเล “บางทีอาจจะเป็นเพียงความสับสนชั่วคราวของความทรงจำ? หลังจากยาคงที่แล้ว ท่านธยาน์น่าจะกลับมาเป็นปกติขอรับ”
“ข้าเองก็หวังเช่นนั้น”
รอยเท้าด้านนอกจางหายไป เมื่อรู้ว่าอยู่นอกสายตาของพวกเขา ไอร่าก็ค่อย ๆ ผ่อนคลาย
ตอนนี้เธอกลัวแทบตาย!
ธยาน์หยิบดอกนาซีสซัสขึ้นมาและสังเกตอย่างระมัดระวัง เขายังคงสับสนมาก “เหตุใดเจ้าถึงไม่พูด”
ไอร่าโกรธมากเมื่อเห็นหน้าเขาอีกครั้ง
มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด เขาเกือบจะเปิดโปงเธอแล้ว
ไอร่าสะบัดจมูกของธยาน์ด้วยใบไม้ของเธอ และต่อว่าด้วยความโกรธ “เจ้าโง่หรืออย่างไร ถึงขายเพื่อนร่วมทีมของเจ้าเช่นนี้”
ดวงตาของธยาน์เป็นประกายเมื่อเขาได้ยินเสียงเธอพูดอีกครั้ง “เจ้าพูดแล้ว”
เขาหยุดชั่วคราวแล้วอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ขายเพื่อนร่วมทีมหรือ หมายความเช่นไร”
“ก็หมายถึง การทรยศอย่างไรล่ะ!”
“เราเป็นเพื่อนร่วมทีมกันตั้งแต่เมื่อใด”
“ใช่ เราไม่ใช่เป็นเพื่อนร่วมทีม แต่เราเป็นคู่ครองกัน” ไอร่าหยุดชั่วคราว และดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ของเธอก็ร่วงหล่น “ข้าเกือบลืมไปแล้วว่าเจ้าจำข้าไม่ได้”
ธยาน์กล่าวว่า “ข้าลืมอะไรบางอย่างไปจริง ๆ เราเคยรู้จักกันมาก่อนเช่นนั้นหรือ”
เพื่อทำให้เขาจำได้ ไอร่าเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับประสบการณ์ของเธอและธยาน์ ตอนที่พวกเขาตกหลุมรักกันและกลายเป็นคู่ครองกัน
หลังจากที่ธยาน์ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็พูดว่า “เรื่องน่าสนใจดีนะ”
ไอร่าเตือนเขาว่า “เจ้าเป็นพระเอกของเรื่องนี้”
“อืม”
ไอร่ากำลังจะบ้าไปแล้ว “หลังจากได้ฟังทุกสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไป เจ้ายังเย็นชาเช่นนี้อีกหรือ จำอะไรไม่ได้เลยหรือไง”
ธยาน์ถามว่า “เจ้าอยากให้ข้ารู้สึกเช่นไร”
ไอร่า “...”
สีหน้าของเขาสงบมาก
เท่าที่เขากังวล สิ่งเหล่านั้นเกี่ยวกับเธอเป็นเพียงเรื่องราวที่ฟังดูน่าตื่นเต้น
ทัศนคติที่ไม่แยแสของเขาทำให้ไอร่ารู้สึกอ้างว้างมากยิ่งขึ้น
จู่ ๆ ไอร่าก็ถามขึ้นว่า “ให้ข้าดูดาวบนหลังของเจ้าได้หรือไม่”
ธยาน์ดึงคอเสื้อออกและเผยให้เห็นร่างกายส่วนบนของเขาก่อนที่จะหันหลัง
ลายงูสีดำแผ่ลงมาตามหลังจนถึงรอยแยก
มงกุฎหนามบนหัวงูก็หายไป
ไอร่าค้นหาอย่างระมัดระวังเป็นเวลานาน แต่ไม่พบร่องรอยของหนามใด ๆ
ตอนนี้เธอรับรู้ความจริงแล้ว
เมื่อเห็นว่าดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ไม่ได้ขยับเป็นเวลานาน ธยาน์จึงสวมเสื้อผ้าของเขาและหันกลับไปเห็นดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง กลีบดอกไม้บอบบางแต่เดิมของเธอดูเหมือนจะสูญเสียความมีชีวิตชีวาและสีที่น่ารักในตอนแรกไป
ธยาน์ถามว่า “มีอะไรผิดปกติหรือ”
ไอร่ามองดูเขาด้วยความงุนงง และจู่ ๆ ก็อยากร้องไห้
แต่ตอนนี้เธอเป็นดอกไม้แล้ว เธอร้องไห้ออกมาไม่ได้
เธอควรทำเช่นไร
