290 (ฟรี)
290 (ฟรี)
หลี่ม่อไป๋รู้สึกสิ้นหวัง!
หลังจากที่เขาย้อนเวลากลับมา เขาเคยสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้หลินเป่ยฝานเอาเปรียบเขาอีก!
จะไม่ยอมก้มหัวให้หลินเป่ยฝานอีก!
จะไม่ยอมอ่อนน้อมต่อหน้าใครอีก!
เขาจะต้องเอาทุกอย่างที่เสียไปกลับคืนมาให้ได้เป็นสิบเท่าร้อยเท่า!
แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องผิดคำสาบานเร็วขนาดนี้!
เขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของหลินเป่ยฝานและกำมือแน่น เขาอยากจะต่อยหน้าหลินเป่ยฝานสักหมัด
เขาก้มหน้าลงด้วยความเสียใจ “ท่านประธานหลิน ผมรู้แล้วว่าผมทำผิด! ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ผมได้สำนึกผิดและรู้แล้วว่าผมคิดผิด! ขอให้คุณใจกว้างหน่อยนะครับ ยกโทษให้ผมเถอะ ขอร้องล่ะครับ!”
หลังจากพูดจบเขาก็รู้สึกหมดแรง!
สุดท้ายแล้ว…
ฉันก็กลายเป็นคนในแบบที่ฉันเกลียดที่สุด!
…………
นี่คือบทเรียนของการเติบโตงั้นเหรอ?
แต่ฉันผ่านมาแล้วสองชาติ ยังไม่เติบโตอีกเหรอ?
หลินเป่ยฝานกลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี “คุณหลี่พูดแบบนั้นได้ยังไง? พวกเราไม่ได้มีเรื่องอะไรกันสักหน่อย แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย เคลียร์กันก็จบแล้ว ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับฮ่าๆๆ!”
หลี่ม่อไป๋หัวเราะเยาะในใจ
เมื่อกี้ทำไมแกไม่พูดแบบนี้ล่ะ?
ฉันไม่เชื่อแกหรอก!
แกมันเจ้าเล่ห์จะตาย!
ชาติที่แล้วก็เป็นแบบนี้!
ชาตินี้ก็เป็นแบบนี้!
“ท่านประธานหลินคุณว่า…” ประธานบริษัทไป๋ฮวาถามอย่างร้อนใจ
หลินเป่ยฝานโบกมือ “เรื่องแค่นี้เอง! เดี๋ยวผมไปบอกรั่วเฟิงให้ก็เรียบร้อย”
ผ่านไป 2 นาทีหลินเป่ยฝานก็วางสายโทรศัพท์และพูดด้วยรอยยิ้ม “เรียบร้อยแล้ว!”
หลี่ม่อไป๋และประธานบริษัทไป๋ฮวาดีใจมาก!
ในที่สุดก็สำเร็จสักที!
ประธานบริษัทไป๋ฮวาพูดขอบคุณหลินเป่ยฝานหลายครั้ง “ขอบคุณมากนะครับท่านประธานหลิน! ขอบคุณมาก…ขอบคุณจริงๆครับ!”
หลี่ม่อไป๋ก็ต้องฝืนพูดขอบคุณ “ขอบคุณท่านประธานหลินที่ช่วยเหลือผมครับ!”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” หลินเป่ยฝานพูดด้วยรอยยิ้ม
ประธานบริษัทไป๋ฮวาอยากจะชวนหลินเป่ยฝานไปกินข้าวเพื่อแสดงความขอบคุณและเพื่อสร้างสัมพันธ์ที่ดี
แต่หลินเป่ยฝานบอกว่ามีธุระจึงปฏิเสธ
หลี่ม่อไป๋และประธานบริษัทไป๋ฮวาจึงพูดคุยกับหลินเป่ยฝานอีกสักพักก็ออกจากบริษัทหลินอินเวสเมนท์
“ไม่คิดเลยว่า…เรื่องจะจบลงง่ายๆแบบนี้!”
ประธานบริษัทไป๋ฮวาส่ายหน้าอย่างชื่นชม “ตอนแรกผมคิดว่าท่านประธานหลินจะหาเรื่องพวกเราซะอีก ไม่คิดเลยว่าเขาจะใจดีขนาดนี้! ตลอดเวลาที่คุยกัน เขายิ้มตลอดเลย ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจ คนที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ มันไม่เหมือนคนทั่วไปจริงๆ!”
หลี่ม่อไป๋หัวเราะเยาะในใจ
ใจดีงั้นเหรอ?
นั่นเพราะพวกแกไม่ได้ไปทำอะไรให้เขาเสียผลประโยชน์!
ไม่งั้นพวกแกไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับเขาหรอก คงโดนเขากำจัดไปนานแล้ว!
ยิ้มตลอดเวลาทำให้รู้สึกอบอุ่นใจงั้นเหรอ?
รู้จักเสือยิ้มไหม?
เขานั่นแหละ!
ยิ่งยิ้มมากเท่าไหร่ศัตรูก็ยิ่งตายอนาถมากเท่านั้น!
คนที่ยิ่งใหญ่?
เขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่จริงๆแต่ไม่รู้ว่ามีคนกี่คนที่ต้องตายเพราะเขา!
ความสำเร็จของเขาสร้างขึ้นจากกองกระดูก!
ใครก็ตามที่ขัดขวางเขา ต่อต้านเขา เป็นศัตรูกับเขา ล้วนแล้วแต่ตายอย่างน่าอนาถ!
อย่างฉันนี่ โดนหลินเป่ยฝานขูดรีดมาตลอดชีวิตจนกระทั่งตายถึงจะหลุดพ้น!
ตอนนี้แค่นึกถึงมันก็ยังรู้สึกเหมือนฝันร้าย!
ประธานบริษัทไป๋ฮวาพูดเสียงดัง “คนแบบนี้ไม่รวยก็คงจะแปลก! คุณหลี่ว่าจริงไหม?”
“จ…จริงครับ” หลี่ม่อไป๋พูดอย่างลังเล
เขามองประธานบริษัทไป๋ฮวาที่กำลังชื่นชมหลินเป่ยฝานด้วยความสงสาร
อีกคนแล้วที่โดนหลินเป่ยฝานหลอกด้วยหน้าตา!
ไม่มีใครรู้ว่าหลินเป่ยฝานมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งนั่นก็คือการเสแสร้ง!
มันเสแสร้งมาตลอดชีวิต เสแสร้งได้ทุกที่ทุกเวลา!
เหมือนกับเยว่ปู้ฉุนภายนอกดูเป็นสุภาพบุรุษแต่ในใจกลับคิดแต่เรื่องชั่วช้า!
พอรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว!
หลี่ม่อไป๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
โชคดีที่ฉันย้อนเวลากลับมา!
ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน!
ฉันจะไม่หลงกลมันอีก!
หลังจากกลับไปแล้ว ทั้งสองก็เตรียมงานคอนเสิร์ตต่อ
คราวนี้ทุกอย่างราบรื่นทั้งสนามกีฬา แขกรับเชิญ ทีมงานออกแบบเวที และทีมนักเต้นปัญหาต่างๆที่เคยเจอก็หมดไป
หลังจากนั้น หลี่ม่อไป๋ก็ทุ่มเทให้กับการเตรียมคอนเสิร์ตอย่างเต็มที่
เขารู้สึกดีใจมาก
ทุกอย่างพร้อมแล้วเหลือแค่นางฟ้าของเขาเท่านั้น!
หลี่ม่อไป๋เขียนจดหมายเชิญด้วยลายมือของตัวเอง
เขาหยิบบัตรคอนเสิร์ตออกมาหลายใบและใส่ลงไปในซองจดหมายพร้อมกับจดหมายเชิญ
…………
จากนั้นก็มอบให้กับผู้ช่วยและกำชับว่า “เอาจดหมายฉบับนี้ไปให้เหลิ่งชิงเยว่ บอกเธอว่าฉันเชิญเธอมาดูคอนเสิร์ต! เรื่องนี้สำคัญมาก อย่าทำพลาดนะเข้าใจไหม?”
“ครับเจ้านาย! ผมจะทำให้สำเร็จ!” ผู้ช่วยพูดอย่างจริงจังก่อนจะเดินออกไป
หลี่ม่อไป๋มองผู้ช่วยที่กำลังเดินออกไป เขายิ้มออกมา
“ชิงเยว่ต้องตกใจมากแน่ๆที่ได้รับคำเชิญจากฉัน? ถ้าเธอรู้ว่าคนที่คุย WeChat กับเธอมาตลอดก็คือฉันหลี่ม่อไป๋ ชายหนุ่มที่มีความสามารถคนนั้น เธอต้องตกใจยิ่งกว่านี้แน่?”
“เธออาจจะดีใจจนวิ่งเข้ามากอดฉันก็ได้!”
“ถึงตอนนั้นฉันจะยอมให้เธอกอดดีไหมนะ?”
“ฮี่ๆๆ…”
ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกมีความสุข
ไม่นานเหลิ่งชิงเยว่ก็ได้รับจดหมายเชิญ
เหลิ่งชิงเยว่รู้สึกประหลาดใจมาก “หลี่ม่อไป๋เชิญฉันไปดูคอนเสิร์ตของเขาเหรอ? ฉันไม่เห็นจะรู้จักเขาเลย”
“ในวงการบันเทิงไม่จำเป็นต้องรู้จักกันก็ได้ค่ะ! เขาอาจจะเห็นว่าคุณดังเลยอยากจะชวนคุณไปร่วมงานก็ได้! คุณเป็นถึงนักร้องหญิงอันดับหนึ่ง เขาชวนคุณไปก็ไม่แปลกหรอกค่ะ!” ผู้ช่วยของเธอพูด
“ก็จริง”
เหลิ่งชิงเยว่เปิดจดหมายเชิญออกมาดู
หลังจากอ่านจบเธอก็ส่ายหน้า “ลายมือเขาสวยดีนะ แต่คนๆนี้กับเพลงของเขา…แหวะ! น่ารังเกียจจะตาย! ฉันรับไม่ได้!”
แค่คิดถึงท่าทางที่ดูเจ้าชู้ของเขาเธอก็รู้สึกขนลุก
เธอไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าถ้าดูคอนเสิร์ตนี้ เธอจะรู้สึกขยะแขยงขนาดไหน
เธอเป็นที่รักในศิลปะ รับอะไรแบบนี้ไม่ได้!
แถมเขายังมีเรื่องกับบริษัทบันเทิงฮั่นถิงอีก
ถึงแม้ว่าเรื่องจะจบไปแล้ว แต่เธอก็ยังจำได้ดี
ไม่ให้เกียรติบริษัทบันเทิงฮั่นถิง ก็เท่ากับว่าไม่ให้เกียรติหลินเป่ยฝาน!
ไม่ให้เกียรติหลินเป่ยฝาน ก็เท่ากับว่าไม่ให้เกียรติเธอ!
เธอไม่ลงมือเล่นงานเขาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ยังจะให้เธอไปร่วมงานกับเขาอีก
เธอเป็นผู้หญิงนะ และไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่ใจกว้างดั่งมหาสมุทร!
“ตอบเขาไปว่าขอบคุณสำหรับคำเชิญ แต่ฉันไม่ไป”
ไม่นาน หลี่ม่อไป๋ก็ได้รับคำตอบของเหลิ่งชิงเยว่ เขาตกใจมาก “อะไรนะ? ชิงเยว่ไม่มาดูคอนเสิร์ตของฉันเหรอ?”
