บทที่ 255 ผู้อำนวยการโรงพยาบาล? (แถมฟรี)

บทที่ 255 ผู้อำนวยการโรงพยาบาล? (แถมฟรี)

.

เมื่อมาถึงใกล้บันได เสียงก็ดังชัดเจนมาก ไม่เพียงคนพิเศษไม่กี่คนที่ได้ยิน คนอื่นๆก็ได้ยินเสียงกรีดร้องเช่นกัน

ซูฉางซิงพิจารณาว่าเกิดอะไรขึ้น มันควรจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกนักล่า แต่มันเป็นอะไรล่ะ?

ชายชุดแดงกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ฟื้นคืนชีพตอนนี้อยู่ด้วยกัน

ในเวลานี้กลุ่มของซูฉางซิงอยู่ที่ชั้นหกใต้ดิน หลังจากรออยู่ชั่วครู่ก็มีหลายคนก็วิ่งขึ้นบันไดมาจากด้านล่าง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข

โจวอันมองดูโทรศัพท์แล้วพูดว่า “ทุกคนที่อยู่ด้านล่างกำลังขึ้นมา เฉียนหรันเหว่ยกับชายชราอยู่ข้างบน เราขึ้นไปก็จะพบกับพวกเขา”

ซูฉางซิงพยักหน้ารับทราบ แล้วนำกลุ่มคนขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปได้สองชั้น บันไดก็พังลง

จูเหวินหวู่มองกำแพงทึบตรงหน้า แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “มีปัญหาแล้ว เราไม่สามารถขึ้นไปจากตรงนี้ได้ ดูเหมือนเราต้องหาทางอื่นขึ้นไป”

โจวอันตั้งใจฟังเสียงกรีดร้องที่เบาลงเรื่อยๆ และพูดอย่างจริงจังว่า “นักล่าพวกนั้นดูเหมือนจะอยู่ที่ชั้นนี้ เราควรระวังตัวให้ดี”

แม้ว่าความสามารถในการรับรู้ของโจวอันจะไม่ดีเท่าจูเหวินหวู่ แต่ในด้านจุดเด่นของพวกเขานั้นแตกต่างกัน ในด้านประสาทสัมผัสทางกายภาพรอบด้าน ในจุดนี้ความสามารถในการสืบสวนของโจวอันนั้นแข็งแกร่งกว่า

“ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้”

ซูฉางซิงโบกมือ และยังคงเดินหน้าต่อไป ในขณะที่พูดว่า “นักล่าพวกนั้นยังคงรักษาประสิทธิภาพการต่อสู้ไว้ในระดับหนึ่ง และตอนนี้ก็ใกล้ค่ำมากแล้ว ความแข็งแกร่งของพวกมันน่าจะฟื้นตัวแล้ว”

นี่คือชั้นใต้ดินที่สี่

พวกเขาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

เมื่อเดินลึกเข้าไปตามทางเดิน ก็พบประตูลูกกรงเหล็กที่ปิดอยู่ มันปิดกั้นทางเดินทั้งหมด

“ต้องบอกว่าสถานที่นี้ดูเหมือนคุกจริงๆ”

โจวอันส่ายหน้า แล้วย่นคอเหมือนเต่าเดินมาด้านหลังซูฉางซิง และกระซิบว่า:

“กลิ่นเลือดในอากาศแรงมาก ในช่วงเวลาสั้นๆ น่าจะมีผู้คนมากมายตายอยู่ที่นี่ นักล่าพวกนั้นฆ่ากันเองเหรอ?”

ซูฉางซิงคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า “ก่อนวันสิ้นโลก เวลานี้ควรเป็นช่วงเวลากิจกรรมของเหล่าผู้ป่วยชุดแดง ประตูนี้น่าจะเป็นด่านกั้นแรก”

เขาสังเกตโครงสร้างของประตูเหล็ก และเห็นว่ามันไม่ได้ล็อค เขาเอื้อมมือไปด้านหลังประตูเหล็กเพื่อดันสลักประตูออก

นักล่าไม่ได้คิดจะใช้สิ่งนี้เพื่อหยุดพวกเขา สาเหตุหลักก็เป็นเพราะมันไม่มีประโยชน์ ต่อให้ประตูถูกล็อค ซูฉางซิงก็อาจใช้วิธีที่รุนแรงกว่านี้เพื่อเปิดประตู

“อ๊าก!!”

ทันทีที่ประตูถูกเปิดก็มีเสียงกรีดร้องน่ากลัวดังมาจากทางเดิน พร้อมกับเสียงฝีเท้าเร่งรีบมาจากหลังมุมกำแพง

“ตึก ตึก ตึก~”

มีคนกำลังวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก

“ควับ~”

ทุกคนกระชับอาวุธในมือแน่นเตรียมพร้อมต่อสู้

ทันทีหลังจากนั้น ร่างโชกเลือดของนักล่าแขนขาดข้างหนึ่งก็เดินโซเซออกมา เขามีบาดแผลลึกปานกลางมากกว่าสิบแห่งอยู่บนร่างกาย

แม้จะเห็นซูฉางซิงกับคนอื่นๆ อยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ยังไม่หยุด ราวกับมีบางสิ่งที่น่ากลัวติดตามมาด้านหลัง จนยอมเผชิญหน้ากับซูฉางซิงกับคนอื่นๆมากกว่า

ซูฉางซิงมองดูนักล่าที่วิ่งเข้ามาหาอย่างไร้สติ แล้วขมวดคิ้วและเตรียมจะยิง

“ปัง~”

แต่จู่ๆ ก็มีเสียงคมชัดดังขึ้น เท้าของนักล่าระเบิดออกเป็นชิ้นเลือดเนื้อนับไม่ถ้วนกระเซ็นไปติดผนังทางเดิน

นักล่าล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง อย่างไรก็ตามเขายังคงมองดูซูฉางซิงกับคนอื่นๆ ราวกับกำลังร้องขอความช่วยเหลือ

“ถอย!”

ซูฉางซิงตะโกนด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก และถอยหลังไปหนึ่งก้าว ในขณะที่มองดูร่างที่กำลังกรีดร้องดิ้นทุรนทุรายอยู่กับพื้น ความเจ็บปวดทำให้สีหน้าของนักล่าบิดเบี้ยว น่าแปลกที่นักล่าไม่ได้หมดสติ

เกิดอะไรขึ้นที่นี่?

เขาไม่เห็นสิ่งใดอยู่ใกล้ๆ ราวกับเท้าของนักล่าคนนี้ถูกระเบิดหายไปในอากาศ

จูเหวินหวู่ที่อยู่ข้างๆ มีสีหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง ราวกับเห็นบางสิ่งที่น่ากลัว

ซูฉางซิงหันไปมองจูเหวินหวู่และถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม “คุณพบอะไร?”

เม็ดเหงื่อเย็นปรากฏขึ้นบนหน้าผากของจูเหวินหวู่ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และค่อยๆพูดว่า:

“ผม… เพิ่งเห็นหัวที่สวมชุดคลุมสีดำอยู่ข้างหลังนักล่า จากนั้นเท้าของเขาก็ระเบิด”

เป็นคำอธิบายที่เป็นนามธรรมมาก

ซูฉางซิงหรี่ตาลง แล้วถามว่า “หัวนั้นอ้วนใช่ไหม?”

“หะ? ใช่ คุณเห็นมันด้วยเหรอ?”

จูเหวินหวู่พูดพร้อมกับพยักหน้ายืนยัน “ผมคิดว่ามีผมคนเดียวที่เห็นมันซะอีก”

มันคือสิ่งที่อยู่ในกระจกจริงๆ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่เสียชีวิตไปแล้ว?

ถ้ามันคือผู้อำนวยการโรงพยาบาล แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

ซูฉางซิงสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดไปจากตรรกะที่สมเหตุสมผล

หัวนั้นควรเป็นของผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่เสียชีวิตไปแล้ว และไม่เคยโจมตีซูฉางซิงมาก่อน ซึ่งควรเป็นเพราะเป้าหมายแรกของหัวนี้คือการแก้แค้น

ถ้าเช่นนั้นผู้หญิงคนนั้นคือใคร?

เถายี่?

ซูฉางซิงส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “ไม่ ผมไม่เห็นมัน แค่ลองเดาดู ดูเหมือนมันจะเป็นคนฆ่านักล่าพวกนี้ สมควรบอกว่ามันทรมานนักล่าพวกนี้มากกว่า”

จูเหวินหวู่มองไปยังทางเดินที่เต็มไปด้วยเลือดหลังลูกกรง และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ตอนนี้เราควรทำอย่างไร? นี่ดูเหมือนจะเป็นทางออกเดียว แต่ถ้าเราใช้เส้นทางนี้ เราจะต้องถูกเจ้าสิ่งนั้นโจมตีอย่างแน่นอน”

ซูฉางซิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า:

“ไม่มีทางเลือก เราได้แต่ต้องกัดฟันเดินหน้าต่อไปเท่านั้น หลังจากนักล่าเหล่านั้นตายหมดแล้ว ผมเกรงว่านั่นจะเป็นคราวของพวกเรา … ผมจะเป็นคนนำ คุณเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของสิ่งนั้น แล้วคอยบอกตำแหน่งของมันให้ผม”

เขาไม่มีความมั่นใจมากนัก และไม่เข้าใจว่าสิ่งนั้นคืออะไร

เขาดันเปิดประตูลูกกรง

ซูฉางซิงเดินไปหานักล่า และเห็นว่ายังไม่ตาย เขายังคงนอนคร่ำครวญอยู่บนพื้น ถ้าเป็นคนธรรมดาได้รับบาดเจ็บขนาดนี้คงจะตายไปแล้ว

ซูฉางซิงมองดูนักล่าแล้วถามว่า “ช่วยบอกได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

นักล่ามีจมูกกว้างใบหน้าเหลี่ยม ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความซื่อสัตย์ เขาเงยหน้าขึ้นมองซูฉางซิง แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนแรง “มีผี… ผี… มันมาหาเราเพื่อแก้แค้น”

พูดจบ

ซูฉางซิงก็ใช้มีดเหล็กปาดคอนักล่า จบชีวิตของเขาเพื่อยุติความเจ็บปวดให้

พื้นที่บนชั้นนี้ค่อนข้างใหญ่กว่าชั้นอื่น มีความสูงจากพื้นประมาณสี่เมตร ทางเดินก็มีความกว้างมากกว่าเช่นกัน

เมื่อเลี้ยวหัวมุม

พวกเขาก็เห็นทางเดินที่เต็มไปด้วยเลือด และอวัยวะภายในกระจัดกระจาย กลิ่นเลือดคลุ้งอยู่ในอากาศ นักล่าหลายคนเหลือเพียงท่อนบนของร่างกายนอนทุรนทุรายอยู่กับพื้น

ทุกคนตึงเครียด ในใจคิดว่า ชะตากรรมของนักล่าเหล่านี้อาจจะเป็นชะตากรรมของพวกเขา หลายคนมีสีหน้าหวาดกลัวและสิ้นหวัง

ซูฉางซิงเดินเข้าไปฆ่าพวกเขาทีละคน ฉากที่น่าเศร้าและโหดร้ายเช่นนี้ ทำให้ผู้คนไม่สบายใจจริงๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นศัตรูก็ตาม

ซูฉางซิงพูดเงียบๆในใจ “หัว นายเจอเพื่อนแล้ว มันถือว่าเป็นประเภทเดียวกับนายที่เหลือเพียงหัวอย่างเดียวเท่านั้น”

หัวพูดด้วยความโกรธ “ยังมีหน้ามาล้อเล่นอยู่ได้ ฉันคิดว่าเราถูกลิขิตให้มาตายพร้อมที่นี่วันนี้ สิ่งนี้อย่างน้อยก็มีระดับแปดขึ้นไป ฉันสามารถโจมตีมันได้มากที่สุดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ซึ่งไม่เพียงพอที่จะฆ่ามันได้”