ตอนที่ 18 ความหวังของทีมสำรวจ
ตอนที่ 18 ความหวังของทีมสำรวจ
คำพูดต่อจากนั้นของซ่งเจิงทำให้สมาชิกในทีมสำรวจต่างก็มีความหวังขึ้นมา
"กระทะที่อยู่ในมือของผมใบนี้ หลังจากที่ใช้มันฆ่าซอมบี้แล้ว มันสามารถที่จะผลิตอาหารและน้ำสะอาดออกมาได้!"
ยามเมื่อทุกคนได้ยิน พวกเขาต่างเผยเสียงฮือฮากันออกมา!
หลังจากใช้กระทะฆ่าซอมบี้แล้วยังได้อาหารกับน้ำอีกงั้นเหรอ?
ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ก็ไม่ต้องพึ่งพาอาหารจากในเมืองแล้วน่ะสิ!
ในใจของหลายคนมีความโลภเกิดขึ้นมาทันใด! แต่ซ่งเจิงรีบดับฝันของพวกคนโลภเหล่านั้นด้วยประโยคต่อมา…
"กระทะใบนี้ได้ทำข้อผูกมัดกับผมแล้ว! ดังนั้นไม่ใช่ว่าใครก็สามารถใช้มันได้ และถ้าผมตายไป กระทะใบนี้ก็จะไร้ประสิทธิภาพทันที"
ซ่งเจิงทราบว่าคนเหล่านั้นจะต้องไม่เชื่อแน่นอน เขาจึงเดินไปยังร่างของแมวกลายพันธุ์ที่ตายแล้ว จากนั้นซ่งเจิงได้ยกกระทะขึ้นแล้วฟาดไปที่หัวของแมวกลายพันธุ์ตัวที่อยู่ตรงหน้าทันที
[ติง! ดูดซับพลังงานสำเร็จ!]
[น้ำยาวิวัฒนาการขั้นต่ำสุดได้ถูกเปลี่ยนให้เป็นขนมเปี๊ยะทอดและน้ำดื่มสำเร็จแล้ว!]
ทุกคนต่างมองไปยังกระทะเหล็กที่มีขนมเปี๊ยะทอดและน้ำดื่มขึ้นปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ขณะที่พวกเขาเบิกตากว้างด้วยอาการตกตะลึง!
และมีบางคนรีบวิ่งเข้ามายืนที่ด้านข้างซ่งเจิงพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบอาหารในกระทะเหล็ก แต่ขนมเปี๊ยะทอดและน้ำดื่มที่เคยมีอยู่ในกระทะกลับหายวับไปในทันที!
พวกเขาจึงรีบส่งกระทะคืนให้กับซ่งเจิงอย่างรีบร้อน…
มันเป็นอย่างที่ชายหนุ่มกล่าวจริงๆด้วย!
ต่อไปพวกเขาคงไม่ต้องหิวตายแล้ว!
ผู้คนของทีมสำรวจต่างหัวเราะกันด้วยความยินดี แต่ขณะมีความสุขกันอยู่นั้นเอง พวกเขานึกขึ้นได้ว่าอาจมีซอมบี้ได้ยินเสียงแล้วตามมา พวกเขาจึงหุบปากในทันที!
ขนมเปี๊ยะทอดเพียงแผ่นนั้นถูกนำมาแบ่งเป็นชิ้นเล็กๆอย่างรวดเร็ว โดยเขาฉีกมันให้กับทุกคน เมื่อเห็นขนมเปี๊ยะทอดที่อยู่ในมือ พวกเขาก็พากันกัดกินอย่างช้าๆ
"อื้ม! อร่อย! อร่อยมากๆเลย!"
สมาชิกในทีมพากันพูดถึงแต่เรื่องของขนมเปี๊ยะทอด และในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันอยู่นั้น เฉินเฟิงก็ตะโกนขึ้นมาว่า
"เอาล่ะ! เงียบกันก่อน! ฉันจะแต่งตั้งซ่งเจิงให้เป็นผู้ช่วยหัวหน้าทีม พวกนายมีความคิดเห็นยังไงกันบ้าง?"
เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นต่างพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันว่า
"ไม่มีปัญหาครับ!"
แต่ซ่งเจิงกลับลุกขึ้นอย่างไม่สบายใจ ก่อนจะเกาหัวพลางพูดว่า
"เป็นได้จริงๆเหรอครับ? แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเพื่อทีมเลยนะครับ?"
ในโลกก่อนเขาก็ไม่เคยทำหน้าที่ผู้นำเลยสักครั้ง เพียงการเป็นหัวหน้ากลุ่มสุขศึกษาก็นับว่ายากลำบากมากแล้วสำหรับเขา อย่างไรก็ตามตอนนั้นเขาถูกอาจารย์สุขศึกษาจับได้ว่าเขาแอบซุกกางเกงในนับสิบตัวไว้ใต้เตียง และเรื่องนี้ทำให้เขาถูกปลดจากตำแหน่ง!
มันช่างโชคร้ายจริงๆ…
"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? รองหัวหน้าซ่งเจิง หากเมื่อกี้นี้ไม่ได้นายช่วยไว้ ไม่แน่ว่าพวกเราอาจจะตายด้วยน้ำมือของแมวกลายพันธุ์ไปแล้วก็ได้!"
"ใช่ๆ รองหัวหน้าซ่งเจิง! ถ้าหากไม่ได้นายล่ะก็ คืนนี้คงมีคนตายไม่ใช่น้อย!"
“งั้นผมก็เป็นรองหัวหน้าแล้วล่ะสิ! ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ!” ซ่งเจิงมองไปยังทุกคนตรงหน้าที่มีความคิดเห็นตรงกัน มันทำให้ในใจของเขาเปี่ยมสุข ขณะเดียวกันก็คิดว่า แม้โลกอนาคตที่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ทุกคนก็ยังมีจิตใจดีงาม!
"ตอนนี้พวกเราก็สามารถไปล่าซอมบี้เพื่อเก็บน้ำและอาหารได้แล้วใช่ไหม?!"
หัวหน้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
"ได้! แต่หวังว่านายจะมีพลังมากพอที่จะปกป้องสมาชิกในทีมได้นะ! เพราะในกลุ่มของเรามีเพียงนายคนเดียวเท่านั้นที่มีพลังพิเศษ"
"ไม่ต้องเป็นห่วงครับ!" เมื่อได้ยินคำตอบของซ่งเจิงที่พูดออกไป ทุกคนก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาและรู้สึกพึงพอใจรองหัวหน้าคนนี้มาก
"เอาล่ะ! แยกย้ายกันได้แล้ว ใครที่มีหน้าที่เฝ้าเวรก็เฝ้าไป ส่วนคนอื่นไปพักผ่อนได้! อีกอย่างพวกเรายังไม่มีแรงมากพอในตอนนี้ จึงไม่สามารถต้านทานพวกซอมบี้ได้! ฉันไม่อยากให้พวกนายตายก่อนที่จะมีพลังกันหรอกนะ… คืนนี้พักผ่อนซะ! พรุ่งนี้เราต้องออกไปล่าซอมบี้กัน"
เมื่อซ่งเจิงกลับเข้ามาในที่พัก เขาก็จ้องมองไปยังชุดนอนของหลี่ว่านหลูด้วยอาการตกตะลึง! ทำไมถึงสวมเสื้อผ้าแบบนี้มานอนในแคมป์ของเขากัน? ไม่กลัวว่าจะโดนเขาทำมิดีมิร้ายหรือยังไง?
คิดว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ชายรึยังไงกัน?! วันนี้เขาจะสั่งสอนเธอให้ดู!
"หือ! พี่เจิงกลับมาแล้ว?"
"อืม! กลับมาแล้ว!" พูดจบซ่งเจิงที่ยังคงตื่นเต้นกับอาการดีใจของทุกคนอยู่ ก็อุ้มหลี่ว่านหลูขึ้นมาและจูบเธอทันที!
หลี่ว่านหลูที่ถูกจูบก็รู้สึกสมองโล่งและว่างเปล่าไปหมด!
เขาไม่ต้องการฉันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงมาจูบฉันล่ะ?
ในตอนที่หลี่ว่านหลูกำลังมีความคิดมากมายยุ่งเหยิงในหัว ซ่งเจิงก็หัวเราะออกมา
"ต่อไปอย่าสวมเสื้อผ้าแบบนี้อีก! ฉันยังหนุ่มและเลือดร้อน ฉันอาจจะห้ามใจไม่อยู่ก็ได้นะ! ระวังให้ดีล่ะ… ครั้งต่อไปฉันไม่ปล่อยเธอแน่!"
ใบหน้าของหลี่ว่านหลูแดงก่ำขึ้นมาทันที เพราะผู้หญิงคนไหนก็ไม่สามารถรับได้กับคำวิจารณ์แบบนี้!
ประโยคสุดท้ายเมื่อครู่ทำหลี่ว่านหลูรู้สึกตกใจไม่น้อย… ขณะที่ไม่เข้าใจความหมายของคำพูดที่ว่า ฉันยังหนุ่มและเลือดร้อน… อาจจะห้ามใจไม่ไหวก็ได้!
หลี่ว่านหลูที่มีอาการหน้าแดงเธอรีบกลับไปยังแคมป์ของตนเองทันที หัวใจของเธอยังคงเต้นแรง… ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
หรือว่าฉันชอบเขาแล้ว?
เขาแค่ช่วยปู่ของฉันเท่านั้นเอง และอีกอย่างฉันได้สัญญาไว้แล้วว่าจะมอบร่างกายให้แก่เขา แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าต้องการมันเลยสักนิด… ซ่งเจิง… พี่เป็นคนแบบไหนกันแน่นะ?
ในตอนนั้นเองหัวใจของช่งเจิงก็รู้สึกฮึกเหิมมากขึ้นและอยากจะปรับเปลี่ยนทีมของเขาให้กลายเป็นกองทัพผู้ชำนาญด้านการฆ่าซอมบี้ไปเสียเลย แต่เขาคิดว่าเรื่องนี้มันทำได้ยากลำบาก เนื่องจากจะต้องสะสมน้ำยาวิวัฒนาการให้ได้เป็นจำนวนมากเสียก่อน!
วันนี้ชายหนุ่มพูดเรื่องของกระทะเหล็กออกไปแล้ว และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรองหัวหน้าก็เพราะเหตุผลนี้ เขาจึงต้องการสร้างอำนาจและชื่อเสียงที่ไม่มีใครในทีมสามารถเทียบได้! ซึ่งปัญหาก็มีเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น
เช้าวันต่อมาทุกคนออกมารวมตัวทานอาหารเช้ากันที่ด้านนอกแคมป์ โดยพวกเขาไม่มีท่าทีซังกะตายเหมือนเมื่อวานอีกต่อไป
ตอนนี้พวกเขามีพลังเต็มเปี่ยม นั่นก็เพราะว่าพวกเขามีความหวังแล้ว ซึ่งความหวังในครั้งนี้ก็คือกระทะเหล็กของรองหัวหน้าทีมคนใหม่ และซ่งเจิงได้เตรียมตัวพร้อมแล้ว… ในเมื่อเขาต้องการจะสร้างอำนาจและชื่อเสียง เขาจึงจำเป็นต้องเป็นผู้นำ!
เขาจะต้องแสดงพลังในการฆ่าซอมบี้ให้คนในทีมเห็น!
"วันนี้พวกเราจะออกไปทำอะไรกัน? คงไม่ต้องให้ผมพูดหรอกนะ! ไป! เราจะไปล่าซอมบี้กัน พวกหัวหน้าจะอยู่ป้องกันที่แคมป์ ส่วนผมจะนำทีมไปล่าซอมบี้เอง… เราจะออกไปหาอาหารสำหรับวันนี้จากซอมบี้กัน!"
เนื่องจากบริเวณที่อยู่มีคนค่อนข้างน้อย แม้ที่นี่จะเป็นแหล่งชุมชน แต่เป็นหมู่บ้านที่สามารถอธิบายได้ด้วยสองคำที่ว่า ‘รกร้าง’
คนกลุ่มหนึ่งค่อยๆเดินเข้าไปในหมู่บ้านอย่างใจเย็นและระมัดระวัง ขณะที่ทุกคนมีอาการตื่นตัว ซึ่งเสียงเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้คนทั้งทีมเกิดอาการตื่นตัวเพิ่มขึ้นได้ในทันที!
โฮ่ง! โฮ่ง!
หลังจากได้ยินเสียงนี้ ผู้คนอาจคิดว่ามันก็เหมือนกับเสียงสุนัขเห่าทั่วไป แต่หากตั้งใจฟังให้ดีแล้วล่ะก็ จะเข้าใจว่ามันคือเสียงแห่งความกราดเกรี้ยวและกระหายเลือด!
"สุนัขกลายพันธุ์! ทุกคนระวังตัวด้วย!"
ชั่วอึดใจต่อมามีสุนัขกลายพันธุ์เดินออกมาจากห้องนั้นราวสิบตัว หัวของพวกมันเน่าเฟะ ส่วนใบหูที่ลู่ลงไปตามร่างกายก็เต็มไปด้วยแผลเน่า… มันคือสุนัขกลายพันธุ์ไม่ผิดแน่นอน
"ทุกคนระวังตัวด้วย!" เมื่อพูดจบซ่งเจิงก็พุ่งตัวไปข้างหน้าและเริ่มปะทะกับสุนัขกลายพันธุ์เหล่านั้นอย่างดุเดือด เมื่อทุกคนเห็นจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของซ่งเจิงก็ทำให้คนอื่นในทีมเกิดอาการฮึกเหิมขึ้นมาทันที!
ทำไมโลกถึงมีจุดจบแบบนี้? มนุษย์ที่น่าสงสารจะต้องวิ่งหนีเหล่าซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์! อีกทั้งพวกเขายังต้องปลุกความกล้าหาญของตนเองขึ้นมาเพื่อต่อสู้กับซอมบี้ มิหนำซ้ำยังต้องหาอาหารเพื่อเลี้ยงร่างกายอีก! โลกนี้ช่างโหดร้ายเสียเหลือเกิน…
แต่ตอนนี้เหล่าซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์สามารถเปลี่ยนเป็นอาหารสำหรับการดำรงชีพได้แล้ว! คนอื่นในทีมก็มีความแข็งแกร่งเช่นเดียวกัน โดยพวกเขาพุ่งเข้าไปและเล็งที่หัวของสุนัขทันที แต่พวกสุนัขกลายพันธุ์มีเรื่องที่ต้องระวังอยู่หนึ่งอย่าง
เรื่องราวชวนตกใจคือพวกมันสามารถกัดอาวุธ และสามารถโจมตีด้วยเท้าของมันได้ เพราะหลังจากที่ได้รับเชื้อแล้ว ฟันกับเล็บของมันจะมีความแหลมคมและอันตรายมากยิ่งขึ้นไปอีก!
แต่ซ่งเจิงไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก เพราะเขาจะใช้เส้นใยพลังจิตในการรัดศีรษะของสุนัขกลายพันธุ์ไว้ก่อนที่จะทำให้มันล้มลงไป และซ่งเจิงพบว่าเมื่อเหล่าสุนัขกลายพันธุ์หลบหนีไปได้ พวกมันจะมีความแข็งแกร่งและความเร็วที่เพิ่มขึ้นไปอีกขั้นทันที!
“ตึง!” สุนัขกลายพันธุ์ล้มลงอีกแล้ว!
จากนั้นซ่งเจิงคำนวณว่าตนเองได้ใช้พลังกับสุนัขกลายพันธุ์เกินสามนาทีแล้วหรือยัง?
เนื่องจากพวกมันมีพลังที่แข็งแกร่งมาก แต่พลังของเขายังไม่ค่อยแข็งแกร่งมากนักมีเวลาในการใช้พลังเพียงสามนาทีเท่านั้น!
หากสามนาทีนี้ยังไม่สามารถจัดการกับสุนัขกลายพันธุ์ได้ คนที่โชคร้ายก็คงจะเป็นตัวเขาเอง!
