260 (ฟรี)

260 (ฟรี)

หลินเป่ยฝานใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและมีความสุข เขาคอยติดตามสถานการณ์ต่างๆ และหยอกล้อกับสาวๆเป็นบางครั้ง

แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้รับข่าวจากโรงพยาบาล

ฮันหยูยอดนักสืบที่สลบไปนานกว่าสองเดือนในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมา

หลินเป่ยฝานรีบไปที่โรงพยาบาล และพบว่ามีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ร่างกายผอมแห้ง พันผ้าพันแผลเต็มตัวและมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่

ชายคนนั้นคือฮันหยู

ในการต่อสู้ครั้งนั้น เขาต้องสู้กับศัตรูหลายคนจนบาดเจ็บสาหัส มีแผลฉกรรจ์หลายแห่ง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังใช้พลังชีวิตมากเกินไป ทำให้ร่างกายทรุดโทรมดูแก่ลงไปเป็นสิบปี

แพทย์วินิจฉัยว่าเขามีโอกาสรอดชีวิตแค่ 0.01%!

แต่เขากลับฟื้นขึ้นมาได้ แพทย์ต่างก็พากันตกตะลึง

“คุณฮันคุณฟื้นแล้ว! คุณสลบไปตั้งสองเดือนกว่า ผมเกือบจะคิดว่าคุณ......ขอบคุณคุณหมอ ขอบคุณสวรรค์ที่ช่วยชีวิตคุณเอาไว้!”หลินเป่ยฝานพูดอย่างตื่นเต้น

“หลิน ...หลินเป่ยฝานคุณมาแล้วเหรอ!”ฮันหยูพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“อย่าเพิ่งพูด!”หลินเป่ยฝานรีบพูด “คุณหมอบอกว่าคุณเพิ่งจะฟื้นต้องพักผ่อนเยอะๆ!”

ฮันหยูส่ายหน้า “ไม่ ...ผม ...ผมต้องพูด ...ผมมีเรื่องจะบอกคุณ ...เกี่ยวกับคดีนั้น ...แค่ก แค่ก......”

“เดี๋ยวผมรินน้ำให้” หลินเป่ยฝานรินน้ำใส่แก้ว ประคองฮันหยูขึ้นมาและป้อนน้ำให้เขา

ฮันหยูจิบน้ำไปแค่อึกเดียวก็ไม่อยากดื่มต่อ “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร” หลินเป่ยฝานประคองฮันหยูนอนลงอย่างเบามือ

“เกี่ยวกับคดีนั้นตอนนั้น คุณโทรมาบอกผมว่าคนที่ลอบสังหารคุณเกี่ยวข้องกับคดีของผม ว่าแต่มันเกี่ยวข้องกันยังไง? หรือว่านักฆ่าพวกนั้นถูกคนร้ายตัวจริงส่งมาฆ่าคุณ?”

“ใช่ ...น่าจะ 80% ... เพราะผมสืบจนเจอรังของพวกมัน ...พวกมันก็เลย ...มาแก้แค้น ...” ฮันหยูพูดด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้น

ราชามังกรจ้าวเทียนไอ้สารเลว!

ตอนแรกฉันไม่ได้คิดจะยุ่งกับแกเลยนะ กะว่าจะเก็บแกไว้จัดการหลินเป่ยฝาน แต่แกกลับส่งคนมาฆ่าฉัน?

ในชาติที่แล้วหลินเป่ยฝานแค่ส่งฉันเข้าคุก

แต่แกกลับอยากจะฆ่าฉัน!

ในเมื่อเป็นแบบนี้ แกก็รับผลกรรมจากหลินเป่ยฝานซะ!

หลินเป่ยฝานเวลาจริงจังนั้นน่ากลัวมาก! และตอนนี้เขากำลังจริงจังสุดๆ

“มันเป็นใคร?” หลินเป่ยฝานถาม

“ผมสงสัย ...สงสัย ...ว่าคนร้ายตัวจริงคือ......”

ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกดังปังมีคนหนึ่งเดินเข้ามา

“อู๋เกอคุณมาทำอะไรที่นี่?” หลินเป่ยฝานถามอย่างประหลาดใจ

คนที่เดินเข้ามาคืออู๋เกอ เขากำลังถือกระถางต้นไม้เล็กๆหลายใบเข้ามา “ท่านประธาน คุณฮันบาดเจ็บสาหัสก็เพราะสืบคดีให้พวกเรา! พอผมรู้ว่าเขาฟื้นแล้วผมก็เลยมาเยี่ยม”

“พี่น้อง คุณช่างมีน้ำใจจริงๆ! แต่กระถางพวกนี้ ... เอามาทำไม?”

อู๋เกอยิ้ม “ท่านประธาน ฉันเคยนอนโรงพยาบาล ฉันรู้ว่าคนไข้รู้สึกยังไง! นอนอยู่บนเตียงทำอะไรก็ไม่ได้มันน่าเบื่อจะตาย! ฉันก็เลยเอากระถางต้นไม้พวกนี้มาให้วางไว้รอบๆเตียง! มองต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวๆบ้างจะได้รู้สึกสดชื่น ช่วยให้หายเร็วขึ้น”

หลินเป่ยฝานยิ้มและพูดว่า “ฮ่าๆๆ! พี่น้อง คุณช่างมีน้ำใจจริงๆ!”

แม้แต่ฮันหยูก็ยังยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก “ขอบคุณ......”

“พี่น้องเดี๋ยวผมช่วยนะ”

“ไม่ต้องหรอกเรื่องแค่นี้เองผมทำเองได้”

ไม่นานอู๋เกอก็จัดกระถางต้นไม้เรียบร้อย

ทันใดนั้น ไม่รู้ทำไมฮันหยูที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกมึนหัวและง่วงนอน

เขาคิดว่าคงเป็นเพราะอาการป่วยจึงไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่เขาต้องบอกชื่อคนร้ายตัวจริงให้หลินเป่ยฝานรู้ก่อนที่เขาจะสลบ ไปเพื่อที่หลินเป่ยฝานจะได้แก้แค้นให้เขา

“ท่านประธานคนร้ายตัวจริงคือ......”

“คนร้ายตัวจริงคือใคร?” หลินเป่ยฝานโน้มหูเข้าไปใกล้

อู๋เกอก็โน้มหูเข้าไปใกล้เช่นกัน เขาพร้อมจะขัดจังหวะตลอดเวลา

“คนๆนั้นคือ ...”

“ปัง!”ทันใดนั้นก็มีคนหนึ่งพุ่งเข้ามาในห้อง

“เซียวเฉินคุณมาทำอะไรที่นี่?” หลินเป่ยฝานถามอย่างประหลาดใจ

คนที่เข้ามาคือหมอเทวดาเซียวเฉิน เขานั่งอยู่บนรถเข็นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ได้ยินมาว่าคุณฮันฟื้นแล้วก็เลยมาเยี่ยม! คุณฮันตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน...... รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว ...ไม่มีแรง ...แถมยังง่วง......” ฮันหยูพูด

“อาการแบบนี้เป็นเรื่องปกติ! คุณนอนนานเกินไปกล้ามเนื้อไม่ได้ออกกำลังกายก็เลยไม่มีแรง! ยิ่งไปกว่านั้นพลังชีวิตของคุณก็กำลังฟื้นฟูร่างกายอยู่ก็เลยยิ่งรู้สึกง่วง!” เซียวเฉินอธิบาย

“อ๋อ ...เป็นแบบนี้เอง......”

ทันใดนั้น เซียวเฉินก็หยิบเข็มเงินออกมาชุดหนึ่งและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณฮันคุณก็รู้ว่าผมเป็นหมอผมถนัดเรื่องการฝังเข็ม! ผมขอฝังเข็มให้คุณสักหน่อยจะได้หายเร็วขึ้น!”

ฮันหยูรู้ดีว่าเซียวเฉินเก่งแค่ไหนเขาจึงพยักหน้า “รบกวนด้วยครับ”

“ไม่รบกวนหรอกครับ”เซียวเฉินแอบยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาฮันหยูพร้อมกับเข็มเงินเขาฝังเข็มให้ฮันหยูหลายจุด

หลังจากโดนฝังเข็มแล้วฮันหยูก็รู้สึกมึนหัวมากขึ้น “ทำไมผมยิ่งรู้สึกง่วงล่ะ?”

เซียวเฉินพูดอย่างใจเย็น “เป็นเรื่องปกติ! เมื่อกี้ผมบอกแล้วไงว่าคุณบาดเจ็บหนักมากพลังชีวิตของคุณกำลังฟื้นฟู ร่างกายอยู่คุณก็เลยรู้สึกง่วง! ผมแค่ช่วยให้คุณนอนหลับสบายขึ้นจะได้หายเร็วขึ้น!”

“เดี๋ยวก่อน ...ผมมีเรื่องจะพูด......”

แต่เซียวเฉินก็ไม่รอช้าปักเข็มลงไปอีกจุดหนึ่ง

ฮันหยูตาเหลือกและสลบไป

หลินเป่ยฝานมองด้วยความงุนงง “เซียวเฉิน คุณฮันเขา......”

เซียวเฉินพูดอย่างใจเย็น “ฉันแค่จิ้มจุดที่ทำให้เขาหลับน่ะ! แล้วผมก็จิ้มจุดอื่นๆเพื่อกระตุ้นการไหลเวียนเลือดแบบนี้จะได้หายเร็วขึ้น!”

“อ๋อ ...เป็นแบบนี้เอง!”หลินเป่ยฝานพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“แล้วเขาจะฟื้นเมื่อไหร่?”อู๋เกอถาม

“ขึ้นอยู่กับอาการ! วันนี้เขาคงจะนอนอย่างน้อย 22 ชั่วโมง! นอกจากหิวข้าวกับเข้าห้องน้ำแล้ว เวลาที่เหลือเขาจะสลบ......จะได้ฟื้นฟูร่างกาย! ต่อให้ฟ้าผ่าก็ปลุกเขาไม่ตื่นหรอก!”

“งั้นผมก็สบายใจแล้ว” หลินเป่ยฝานถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ผมก็สบายใจเหมือนกัน” อู๋เกอยิ้ม

“ฉันก็สบายใจด้วย” เซียวเฉินยิ้ม

ทุกคนมองหน้ากัน และหัวเราะออกมาพร้อมกัน “ฮ่าๆๆ!”

ทันใดนั้น เย่ซิงเฉินก็เดินเข้ามา เขามองทุกคนที่กำลังหัวเราะอย่างงุนงง “มีเรื่องอะไรกัน? หัวเราะอะไรกัน?”