บทที่ 20 คนเก่งย่อมได้รับโอกาสเสมอ

บทที่ 20 คนเก่งย่อมได้รับโอกาสเสมอ

มาร์คมองเห็นความมุ่งมั่นในดวงตาของโซล

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่า พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ผู้นี้ที่เพิ่งมาเป็นรุ่นน้องของเขาจะติดสินใจ เปลี่ยนร่างได้อย่างไร

ต้องรู้ก่อนว่าเขาลังเลอยู่ 1 เดือนเต็มก่อนที่เขาจะหยิบมีดขึ้นมา

แต่ตอนนี้มาร์คได้มองเห็นบางอย่างในตัวโซล

ด้วยการที่เขาสามารถหลบหนีจากห้องทดลองในช่วงเวลากลางคืนได้ อีกฝ่ายต้องไม่ใช่พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้ที่มีความสามารถหรือมีคนสนับสนุน

"ถ้าเช่นนั้นเจ้าสามารถคัดลอกมันได้ หนังสือเล่มนี้เนื้อหาก็ตรงไปตรงมา หากอ่านไปแล้วเจ้าไม่เข้าใจส่วนไหนก็มาหาข้าที่ห้องทดลองได้ ข้าจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งเดือนนี้"

รุ่นพี่มาร์คใจดีขนาดนี้เลยงั้นหรือ พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่อีก 2 คนถึงกับตกตะลึง

"ขอบคุณขอรับ รุ่นพี่มาร์ค"

โซล นั่งลงอีกครั้ง เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว เขาต้องคัดลอกหนังสือเล่มนี้ให้เสร็จ

มาร์ค ออกห่างจากโซลเดินไปยังอีกฝากของห้องทดลอง

ในเวลานั้นเอง แองเจล่าที่มองเฝ้าอยู่นานก็หยิบหนังสือและเดินเข้ามาหารุ่นพี่มาร์คด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

"รุ่นพี่ ตอนที่ข้าเรียนวิชาอักษรรูนวันนี้ ข้าไม่เข้าใจบางจุด ท่านช่วยสอนข้าได้ไหม" แองเจล่านำหนังสือถึงขึ้นบนแตะคางแสดงความน่ารักของนางออกมา

"ได้แน่นอน" มาร์คยิ้ม "คริสตัลเวทมนตร์ 10 ชิ้น หรือ 2 คะแนน"

ความตื่นเต้นที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของแองเจล่าก็ดับสูญไปอย่างรวดเร็ว

ตัวนางมีคริสตัลเวทมนตร์หลาย 10 ชิ้น แต่นางจะใช้มันเพื่อคำถามเพียงไม่กี่ข้อเช่นนี้ได้อย่างไร?

"ข้า.. ข้าขอดูเองดีกว่า"

แองเจล่ารีบกลับไปยังโต๊ะของนาง และก้มหัวลง เพราะกลัวจะถูกเยาะเย้ยโดยคนอื่น

นางคิดว่านางคงทำได้เพียงสอบถามอาจาร์ยแคซ เท่านั้น แต่การแสดงออกของ นาง และ ดยุค เมื่อวานนี้กับทำให้อาจาร์ยไม่พอใจ

นางสงสัยว่าวันนี้อีกฝ่ายจะมาที่ห้องทดลองหรือไม่?

"การเปลี่ยนแปลงร่างกายของพ่อมด" มันมีความหนาเพียงร้อยกว่าหน้า แถมยังไม่ใช่ฉบับตีพิมพ์มันจึงมีคำไม่มากนัก

ขณะทำการคัดลอก โซลข้ามคำบางคำที่ไร้ประโยชน์ไป เอาเฉพาะที่เป็นข้อมูลสำคัญ และบันทึกมันลงไป

แต่สำหรับพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้าเรียนได้เพียง 2 วัน มันยังคงเป็นเรื่องยากที่เขาจะเข้าใจห้องสือเล่มนี้ได้อย่างถ่องแท้

โซล จึงไม่ลังเลเข้าไปหารุ่นพี่มาร์คเพื่อสอบถามเกี่ยวกับหนังสือที่อยู่ในมือ

จากนิสัยของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไป โซลบอกได้ทันทีว่าอีกฝ่ายพยายามช่วยเหลือเขา

แต่ไม่รู้ว่าทำไม

หรือว่าเป็นเพราะ โซลประสบความสำเร็จในการเอาตัวรอดจึงทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัว?

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร โซลก็ควรโช้โอกาสนี้เก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุด

ด้วยความช่วยเหลือจาก มาร์ค เขาได้สรุปใจความสำคัญ ทำให้ความเร็วในการคัดลอกของโซลเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก ทำให้เขามีความมั่นใจว่าเขาจะคัดลอกเนื้อหาสำคัญของหนังสือเล่มนี้ได้ก่อนเที่ยงของวันพรุ่งนี้

ด้วยสิ่งเหล่านี้ ทำให้คริสตัลเวทมนตร์ 2 ชิ้นของเขาไม่สูญเปล่า

เวลาล่วงเลยไป อาจาร์ยแคซได้ปรากฏขึ้นตอน บ่าย 3.30 อีกครั้ง

เพียงแต่ครั้งนี้สีหน้าของดำมืด ราวกับเขากำลังเผชิญหน้ากับปัญหาที่ยากลำบาก

ดยุค กำลังจะเดินเข้าไปเพื่อถามคำถาม ก็ถูกปฏิเสธ

ในตอนนั้น พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ ทั้ง 2 จึงเข้าใจว่าทำไม เหล่าพ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆ จึงไม่สามารถห้องทดลอง เพื่อถามคำถาม

คำอธิบายของอาจาร์ยดูโก้ในวันแรกดูเหมือนจะเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง และเมื่อเขาได้เลือก ความเย็นชาก็ถูกเผยขึ้นทันที

ดยุค ล้มเหลวในการแสดงให้เห็นว่าเขาเหนือกว่าโซลอีกครั้ง เขาดูสับสน ก่อนจะเหลือบมองไปยังโซล

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่า หลังจากที่อาจาร์ยแคซผู้มีสีหน้าดำมืดเข้ามาห้องทดลอง เขาก็เดินไปหาโซลทันที

"ท่านอาจาร์ย" มาร์คคิดว่าอาจาร์ยแคซ กำลังเข้ามาหาเขา เขาจึงลุกขึ้นยืน

แต่ไม่คาดคิด อาจาร์ยแคซได้มาหยุดตรงหน้าโซล "เจ้ามากับข้า"

ในตอนแรก โซลรู้สึกประหลาดใจแต่แล้วเขากับรู้สึกมีความสุข

เมื่อวานนี้ ดยุค และ แองเจล่า ถูกพาตัวเขา แต่เขากับถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง ซึ่งเท่ากับตัวเขาถูกอาจาร์ยแคซทอดทิ้งแล้ว แต่ในวันนี้อาจาร์ยแคซกับเรียกหาเขา

อะไรทำให้เขาเปลี่ยนใจกัน?

โซลเก็บหนังสือของเขาและติดตามอาจาร์ยแคซไปอย่างเงียบ ๆ

พวกเขาเดินไปตาม ทางเดินของหอคอยตะวันออก  บางครั้งพวกเขาก็ได้พบกับพ่อมดฝึกหัด พวกเขารีบหลีกทางให้กับพวกเขาทั้ง 2 และโค้งตัวทำความเคารพ

ในฐานะพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ โซลไม่เคยมาที่ชั้นล่างของหอคอยฝั่งตะวันออกมาก่อน

ชั้นล่างของ หอคอยทิศตะวันตก เป็นที่พักของ แม่บ้านและข้ารับใช้ และชั้นล่างสุดเป็นที่ทิ้งขยะ

โซลเคยนำขยะ ในตอนที่เขาทำความสะอาดมุ่งหน้าไปยังที่ทิ้งขยะ มันจะมีคนงานขนย้ายขยะออกไปเป็นประจำ แต่เขาไม่เคยเข้าไปในนั้น ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่ามันเป็นสถานที่แบบไหน

เขาเคยได้ยินว่ามา ข้ารับใช้ที่อยู่ที่นั้นล้วนแต่เป็นข้ารับใช้เก่าแก่ที่มีประสบการณ์หลายปี แต่ละคนมีบุคลิกที่แปลกประหลาด ไม่ติดต่อกับคนภายนอก

ยิ่งเขาลงลึกเท่าไหร่ แสงไฟบนทางเดินก็เริ่มริบหรี่ โซล ก้มหน้าลงติดตามอาจาร์ยแคซไปอย่างใกล้ชิด มองตรงไปด้วยความอยากรู้

ภายในใจของเขานับชั้นอย่างเงียบๆ

9

8

7

....

2!

เมื่อนับถึงชั้น 2 จู่ๆ อาจาร์ยแคซก็หันและพาเขาเข้าไปในชั้นนี้

ณ ทางเข้าชั้น 2 มีชายร่างใหญ่ คนหนึ่งเขาน่าจะมีน้ำหนักมากขึ้น 200 ปอนด์ นั่งพิงกำแพงอยู่บนพื้น

ทางเข้าส่วนใหญ่ถูกล๊อค

อาจาร์ยแคซนำโซล ผ่านทางเข้าที่เหลือไป แต่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นก็ยังคงไม่ตอบสนอง

ห่างออกไปไม่ถึง 2 ก้าวเขาพบกับประตูไม้สีแดง

อาจาร์ยแคซผลักประตูเปิดออก ประตูไม้สงเสียงราวกับพัง

ทันทีที่โซลเดินตามเข้ามา กลิ่นเหม็นผสมกับกลิ่นเลือดก็ลอยเข้าจมูดของเขา

โซลกลั้นหายใจทันที เงยหน้าขึ้นมอง อาจาร์ยแคซที่อยู่ตรงหน้าเขา

อาจาร์ยแคซผู้นี้ราวกับไม่มีจมูด สีหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง โดยยังคงยืนอยู่กลางห้อง

ผนังรอบๆ ห้อง ถูกย้อมด้วยผงกระดูก และยังมีตัวอักษรที่เขียนไปบนผนัง

โชคดีดีที่คำเหล่านั้นแม้ว่าเขาจะอ่านไม่ออก แต่มันไม่ได้ทำให้โซลรู้สึกเวียนหัว

ตรงกลางห้องมีสายพานลำเลียง ยื่นออกมาจากผนัง

ทางเขาถูกปิดด้วยผ้าหนังสีดำ ทำให้มองไม่เห็นด้านใน

มีโต๊ะยาวอยู่ข้างสายพานลำเลียง บนโต๊ะเต็มไปด้วยกล่องขนาดต่างๆ

กล่องเหล่านี้ถูกเปิดออกทั้งหมด โดยไม่มีสิ่งใดอยู่ในนั้น แต่มีคราบเหนียวๆ อยู่ที่มุมกล่อง

เห็ดขนาดเท่าปลายนิ้ว โตขึ้นด้านนอกกล่อง

มีเครื่องมือ อย่าง ค้อนและสิ่ว แขวนอยู่ข้างโต๊ะ

นอกจากนี้ยังมีกล่องติดล้อขนาดใหญ่วางอยู่ใต้โต๊ะยาว ปากกล่องเปิดอยู๋ในเช่นนี้ ด้านในมีคาบสีแดงเข้มจะเกือบจะดำติดอยู่

กล่องใบนั้นดูเหมือนจะเป็นต้นตอของกลิ่นเหม็นในห้องนี้

ใกล้กับผนังด้านในมีโต๊ะและเก้าอี้ 2 ตัว เก้าอี้หนึ่งถูกดึงออกมา

มีหนังสือหลายเล่มวางอยู่บนโต๊ะ เช่นเดียวกัน เอกสารที่กระจัดกระจาย รวมถึงปากกาที่ถูกทิ้งเอาไว้

"ชั้น 1 และ ชั้น 2 ของหอคอยตะวันออกคือ ห้องเก็บศพ และที่คือชั้น 2"

โซล เม้มปาก จู่ๆ ภาพตรงหน้าเขาก็เชื่อมโยงกันเป็นฉาก

"หากเจ้ามีคุณสมบัติพอสำหรับงานนี่ เจ้าจะได้รับ 3 คะแนนในทุกๆ เดือน"

โซลเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

มันมีเขียนไว้ในคู่มือพ่อมดฝึกหัดว่า คะแนน 1 แต้ม สามารถแลกเปลี่ยนคริสตัลเวทมนตร์ได้ถึง 10 ชิ้น หมายความว่าคะแนนนั้นมีประโยชน์มากกว่า แต่ในทางกลับกัน คริสตัลเวทมนตร์ 10 กลับไม่สามารถแลกเป็นคะแนน 1 แต้มได้

โซลไม่ลังเล "ข้าต้องการ ข้าทำได้" ปากของเขาสั่นฟันกระทบกันสั่นระรัว

แต่จู่ๆ เขาก็นึกถึง แองเจล่าและดยุค เมื่อวาน พวกเขาก็ถูกพามาที่นี่งั้นเหรอ? อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังไม่มีคุณสมบัติมากพอ ดังนั้นพวกเขาจึงกลับไปยังห้องทดลองอีกครั้งในวันนี้

"ท่านต้องการให้ข้าทำอะไร" โซล พยายามทำเสียงให้สงบที่สุด

"แยกชิ้นส่วนศพเหล่านั้นออกไป" อาจาร์ยแคซพูดพร้อมกับดึงคันโยก

สายพานลำเลียงก็ดังขึ้น ศพสดใหม่ทะลุหนังสีดำเข้ามาหาทั้ง 2

โซล เดาไม่ผิดว่าเขาจะต้องทำงานเกี่ยวกับศพอย่างแน่นอน แต่เมื่อศพจริงๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะหน้าซีดและถอยหลังออกไป 2 ก้าว

ลำตัวของมันถูกผูกติดกันสายพ่านลำเลียง มันถูกหุ้มด้วยผ้าสีดำใบหน้าไม่ได้รับความเสียหาย

โซลรับรู้ได้ทันที ว่าคนๆนี้คือ พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ที่เคลีพูดถึง เขาถูกตัดขาออกและฝังเอาไว้ในแปลงดอกไม้เมื่อเช้านี้