บทที่ 19 ฝั่งน้ำโน้นรูปแบบวาดไม่เข้ากัน

บทที่ 19 ฝั่งน้ำโน้นรูปแบบวาดไม่เข้ากัน

ฟ้าเพิ่งสาง ลู่เหยาก็พลิกตัวลุกขึ้น

นับตั้งแต่ได้สัมผัสกับเกมซิม เขาแทบไม่ได้นอนตื่นสายอีกเลย เขามีความกังวลอยู่เสมอว่า หากเผลอไผลแม้เพียงเล็กน้อย ชนเผ่ากระเทียมอาจถูกภัยพิบัติเฉียบพลันทำลายลงได้

ผู้คนในชนเผ่าตอนนี้ยังเปราะบางเกินไป

ฤดูหนาวยาวนานเกิน ฤดูร้อนร้อนเกินไป อาหารไม่พอ ศัตรูรุกราน โรคระบาด...แต่ละข้อล้วนอาจสร้างหายนะร้ายแรงให้แก่ชนเผ่ากระเทียมได้ทั้งสิ้น

ลู่เหยารินกาแฟสำเร็จรูปหนึ่งแก้ว จิบกาแฟไปพลางเริ่มชะเง้อดูผู้คนในหมู่บ้าน

ตอนนี้ประชากรในหมู่บ้านมีมากถึง 311 คนแล้ว ค่าศรัทธาก็มีเหลือ 270 แต้ม

หลังผ่านพ้นฤดูหนาว อาหารของชนเผ่ากระเทียมก็อุดมสมบูรณ์ขึ้นอีกครั้ง ปริมาณสำรองอาหารจากเดิมที่เป็นสีเหลืองเตือนภัย ฟื้นกลับเป็นสีเขียวแข็งแรงดังเดิม

นอกจากนี้ แม้ว่าไม้จะอยู่ในช่วงสำรองไม่เพียงพอซึ่งแสดงเป็นสีเหลือง แต่ภายใต้การผลักดันของช่างไม้ทั้งสอง การใช้ไม้ก็เริ่มแพร่หลายขึ้นอย่างช้าๆ กระท่อมหญ้าในหมู่บ้านก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นบ้านไม้มากขึ้น

ฤดูใบไม้ผลิทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งหลายฟื้นชีวิตใหม่ และก็พาแขกไม่ได้รับเชิญมาด้วย

ทางทิศตะวันออกของแม่น้ำปรากฏเรือแคนูห้าลำ พวกมันแล่นมาด้วยความเร็วสูงมาก ตรงมาจอดที่ฝั่ง

ผู้ขับเรือแคนูเป็นคนตัวจิ๋วผู้หญิงล้วนๆ พวกเธอผิวค่อนข้างคล้ำ ผมสยาย สวมเกราะหนังนุ่มคลุมทั้งตัว หลังมีคันศรติดอยู่

ผู้หญิงตัวจิ๋วที่นำหน้าหัวเหนือหัวมียศ【กัปตัน】 แตกต่างจากคนรอบข้าง เธอสวมหมวกโลหะที่ทำจากกระดูกสีขาว บนกระดูกมีฟันแหลมเยอะแยะ ดูเหมือนมาจากสัตว์ป่าชนิดหนึ่งที่ตัวใหญ่

เนื่องจากตัวเกมพิกเซลนั้นเองก็ไม่ชัด ลู่เหยาจึงดูอะไรไม่ออกมากกว่านี้

【กัปตัน】พูดขึ้นที่ริมฝั่ง "พวกแก! ส่งผู้ชายที่แข็งแรงมา! ไม่งั้นก็จะกลายเป็นศัตรูของชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกพวกเรา!"

ชาวบ้านคนอื่นๆ ก็ตะโกนตามหัวหน้า

"ส่งผู้ชายมา!"

"ผู้ชาย! ผู้ชาย!"

"รีบพาผู้ชายที่แข็งแรงขึ้นเรือเร็วเข้า!"

"ไม่งั้นจะจับพวกแกเป็นทาสหมด!"

ลู่เหยางุนงงไปหมด

แก๊งสาวเนื้อนี่มันเรื่องอะไรกันอีก?

ผู้พยากรณ์กับหมอผีรีบวิ่งมา มากับพวกเขายังมีนักล่าที่ถือคันศรอีกสามสิบกว่าคน ทั้งสองฝ่ายต่างเผชิญหน้ากันอยู่ริมแม่น้ำ

จู่ๆ ในน้ำหลังเรือแคนูก็โผล่สัตว์ประหลาดสองตัว มันมีป้าย【อสูรทะเล LV8】อยู่บนหัว

อสูรทะเลมีขนาดเท่ากับห้าคนรวมกัน มีเกล็ดปกคลุมทั่วตัว มีหัวและลำตัวคล้ายกิ้งก่า ในปากเต็มไปด้วยฟันแหลม ดูคล้ายกับจระเข้ยักษ์ที่ยืนได้

อสูรทะเลทั้งสองตัวค่อยๆ ขึ้นฝั่ง

พวกนักล่าของชนเผ่ากระเทียมต่างยิงธนู แต่ธนูเหมือนจะไม่มีผลต่อชั้นเกล็ดของอสูรทะเลเลย ทำร้ายพวกมันไม่ได้เลยสักนิด

เหนือหัวของชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกปรากฏสัญลักษณ์รอยยิ้ม

"อสูรทะเลไม่กลัวดาบหอก!"

"พวกแกอ่อนแอเกินไป!"

หัวหน้าผู้หญิงพูด "พวกเราเลี้ยงอสูรทะเลไว้เยอะ อยากทำลายหมู่บ้านพวกแกตอนไหนก็ได้ แต่แกมีผู้ชายแข็งแรงเยอะ ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกชอบมาก ยกผู้ชายให้ พวกเราจะปกป้องพวกแก"

ผู้คนชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกอีกคนก็พูด

"หมู่บ้านอ่อนแอ มอบผู้ชาย! ผู้ชายแข็งแรง!"

"อย่ามักง่าย!"

"เร็วเข้า รีบยกผู้ชายมา ไม่งั้นพวกแกจะถูกขายไปเป็นทาสเอง!"

ลู่เหยาจิบกาแฟหนึ่งอึก

เรื่องนี้ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่

แน่นอนว่าเขาใช้สายฟ้าฟาดอสูรทะเลทั้งสองตัวนี้ตายได้ แต่วิธีการแบบนี้ไม่สามารถแก้วิกฤติตรงหน้าได้จริงๆ กลับยิ่งจะทำให้ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกกลายเป็นศัตรูไปอีก

ชนเผ่ากระเทียมไม่มีความสามารถและเทคโนโลยีในการสร้างเรือ ไม่สามารถเหยียบย่างลงไปในแม่น้ำได้เลย ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกพูดได้เลยว่า อยากมาก็มา อยากไปก็ไป

จากการประเมินเทคโนโลยี ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกสามารถสร้างเรือแคนู มีธนู มีเสื้อผ้าประจำเผ่า มีความคิดทาสในระดับหนึ่งแล้ว พวกเธอยังเลี้ยงอสูรทะเลได้ ความเจริญก้าวหน้าทางอารยธรรมก็ไม่ต่ำ

ส่วนคำขู่ของหัวหน้าสาว ลู่เหยารู้สึกว่าส่วนใหญ่เป็นการข่มขู่มากกว่า

หากชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกสามารถกลืนกินชนเผ่ากระเทียมทั้งหมดได้จริง พวกเธอไม่จำเป็นต้องทำท่าอวดเบ่ง โจมตีมาตรงๆ จับทุกคนไปเป็นทาสเลยก็ได้

ในโลกพิกเซลของเกมซิมเทพเจ้านั้นแตกต่างจากโลกความเป็นจริง ที่นี่มีเทพเจ้า มีผู้ติดตาม มีไฟศรัทธา มีสัตว์ประหลาด...คนตัวจิ๋วมีวิถีวิวัฒนาการที่พิเศษ ไม่สามารถประเมินจากประวัติศาสตร์มนุษย์ที่มีอยู่ได้

ลู่เหยาตัดสินใจที่จะรออีกสักพัก

ดูว่าชนเผ่ากระเทียมตั้งใจจะจัดการกับวิกฤตครั้งนี้อย่างไร

พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะรับมือกับปัญหาด้วยตัวเองในท้ายที่สุด ไม่ใช่ทุกเรื่องก็มาพึ่งเทพอย่างเขา หากไม่ไหวจริงๆ เขาค่อยเรียกอิซาเบลมา

ผู้พยากรณ์กับหมอผีหารือกันสักพัก

"พวกเราตกลงที่จะยกผู้ชายห้าคนให้พวกท่าน นี่เป็นจำนวนสูงสุดที่จะไม่กระทบต่อหมู่บ้าน"

"แต่ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกต้องไม่รุกรานชนเผ่ากระเทียม และรับรองความปลอดภัยของแม่น้ำรอบๆ พวกเรา"

หัวหน้าสาวรับปากอย่างรวดเร็ว

"ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกจะปกป้องพวกแกเอง ไอ้พวกผู้ชายอ่อนแอ"

"รีบส่งผู้ชายมาเร็ว! ต้องแข็งแรงหล่อเหลาด้วย!"

ชนเผ่ากระเทียมปรึกษากันภายในอีกพัก ผู้พยากรณ์เสนอให้ใช้วิธีจับสลากเลือกคน สุดท้ายก็ได้ผู้ชายห้าคนจากหมู่บ้าน ให้ส่งตัวไปยังเรือแคนู

แบบนี้แหละ การติดต่อและปะทะกันครั้งแรกของชนเผ่ากระเทียมกับชนเผ่าแม่น้ำตะวันออก จบลงด้วยการที่ชนเผ่ากระเทียมส่งชายห้าคนไปเป็นเครื่องเซ่นไหว้และไมตรี

พร้อมกับการจากไปของชนเผ่าแม่น้ำตะวันออก พรมแดนแม่น้ำก็ขยายออกไปทางตะวันออกมากขึ้น บนผิวน้ำปรากฏเกาะลอยที่ทำจากแพไม้ นั่นคือจุดที่ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกอาศัยอยู่

ลู่เหยาล็อคมุมมองไว้เหนือชนเผ่าแม่น้ำตะวันออก สังเกตอย่างละเอียด

ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกเป็นสังคมมาตาธิปไตยโดยแท้ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง มีจำนวนคนประมาณร้อยกว่าคน ผู้นำสูงสุดของพวกเธอเรียกว่า【ผู้เฒ่า】เป็นหญิงชรา

จากบทสนทนาเผยให้เห็นว่า ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกมีจุดกำเนิดมาจากตระกูลใหญ่ "ตระกูลทะเลตะวันออก"

ตระกูลทะเลตะวันออกใช้ชีวิตบนทะเลกว้างใหญ่ทางทิศตะวันออก ปกครองพื้นที่ทางทะเลอันกว้างใหญ่

หลายปีก่อน สาขาหนึ่งของตระกูลทะเลตะวันออกเดินทางมาทางตะวันตกถึงแม่น้ำตะวันออก ก็คือชนเผ่าแม่น้ำตะวันออก พวกเขาถือเอาแม่น้ำตะวันออกอันกว้างใหญ่เชี่ยวกรากเป็นอาณาเขต อาหารก็มาจากปลาและพืชน้ำในแม่น้ำเป็นส่วนใหญ่ บางครั้งพวกเธอก็ขับเรือขึ้นบก ใช้ธนูล่าสัตว์ป่าและนก

ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกมีอาวุธยุทธศาสตร์อย่างอสูรทะเล ปกติอสูรทะเลจะอยู่ใต้น้ำ มันจะโผล่พ้นน้ำก็ต่อเมื่อถูกชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกเรียกเท่านั้น

สิ่งที่ลู่เหยาสนใจคือ เขาเห็นร่างของคนเผ่าเหมืองเกลือในชนเผ่าแม่น้ำตะวันออก

พวกพ่อค้าเร่ก็ทำการค้ากับชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกเหมือนกัน

พวกเขาใช้เรือแคนูบรรทุกเกลือ ธนู และไม้มา แลกกับปลาของชนเผ่าแม่น้ำตะวันออก

ลู่เหยาเฝ้าดูชายทั้งห้าที่ชนเผ่ากระเทียมส่งไปเป็นพิเศษ

พวกเขาถูกแบ่งให้กับผู้หญิงกัปตันบางคน กลายเป็นคู่นอนของพวกเธอ ชายเหล่านี้แทบไม่ต้องทำอะไรเลย เดินเตร็ดเตร่อยู่บนเกาะเรือทั้งวัน

พูดแบบนั้นอาจไม่ถูกต้องนัก

พวกเขาก็มีหน้าที่ที่ต้องทำเหมือนกัน

ผู้หญิงชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกจะจับพวกเขาเข้าไปในเรือนเรือ พอออกมาเหนือหัวพวกผู้ชายก็จะมีสัญลักษณ์อ่อนแรงลอยขึ้นมา

สำหรับสถานการณ์ผู้ชายแบ่งใช้ร่วมกันในเผ่าแบบนี้ ดูเหมือนพวกกัปตันหญิงจะชินชากับมันแล้ว

นี่เป็นประเพณีหนึ่งของชนเผ่าแม่น้ำตะวันออก

เนื่องจากจำนวนผู้ชายน้อยเกินไป จึงเปลี่ยนพวกเขาให้เป็นแรงงานที่ทุกคนในเผ่าใช้ประโยชน์ได้ แต่สิทธิ์ครอบครองผู้ชายอยู่ในมือพวกกัปตันหญิง

ชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกทะนุถนอมผู้ชายจากเผ่าอื่นมาก แต่กลับโหดร้ายกับผู้หญิงจากเผ่าอื่นมาก

พวกเธอขับเรือแคนูออกไป บางครั้งก็จับผู้หญิงกลับมาได้ โดยปกติชนเผ่าแม่น้ำตะวันออกจะให้ทาสหญิงเหล่านั้นทำงานหนัก เช่น ทำความสะอาดเกาะเรือ ยกไม้ จัดการปลาและอาหาร

หากทาสหญิงป่วยหรือบาดเจ็บ พวกเธอก็จะโยนลงน้ำ ให้เป็นอาหารอสูรทะเล