บทที่ 1 เกมส์เล็กๆ แปลกๆ

บทที่ 1 เกมส์เล็กๆ แปลกๆ

หลังจบงานหนึ่งวัน ลู่เหยา ก็ลากร่างกายอันอ่อนล้ากลับมาที่ห้องเช่า

ในบริษัทเล็กๆ ที่มีพนักงานสิบกว่าคน มากกว่าครึ่งเป็นญาติเครือที่รอวันเลิกงาน พอตัดออกเจ้านายกับหุ้นส่วนแล้ว คนที่ทำงานจริงๆ ก็มีแค่สามคน เข้าทำงานเพียงสามเดือน ลู่เหยาก็เริ่มรู้สึกเหมือนทำงานมาหลายปี

แต่ถ้ายังหางานใหม่ไม่ได้ เขาก็ยังไม่กล้าลาออก เศรษฐกิจตอนนี้ไม่ค่อยดี ต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน แล้วค่อยคิดชีวิตขั้นต่อไป

ในแต่ละวัน นี่เป็นเวลาเดียวที่ลู่เหยาจะได้ผ่อนคลายบ้าง เขาเปลี่ยนอารมณ์ พักความไม่พอใจที่เกิดขึ้นตอนกลางวันไว้ก่อนชั่วคราว

ตอนนี้คือ เวลาเล่นเกมส์!

เขาเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องเก่าของตัวเอง ค่อยๆ ขยับเมาส์ไปบนหน้าจอ

มาดูกันว่า วันนี้จะเล่นเกมส์อะไรดี

จับเพื่อนรุมสักแมทช์?

เล่น Dota สักเกม?

หรือจะเล่น Romance of The Three Kingdoms 9 ดี?

...

ไอคอนเกมส์เล็กๆ ไม่น่าสนใจเกมส์หนึ่งดึงดูดความสนใจของลู่เหยา

ไอคอนนั้นอยู่มุมขวาล่างของหน้าจอ โลโก้เป็นรูปเกาะสีเขียวสไตล์พิกเซล กลืนไปกับภาพพื้นหลังสนามหญ้าของคอมพิวเตอร์ ดูไม่เด่นเลย

《ซิมเทพเจ้า》เหรอ?

นี่เกมส์อะไรกัน?

ลู่เหยาไม่เคยจำได้ว่าเคยดาวน์โหลดหรือซื้อเกมส์นี้มาก่อนเลย

เขาคลิกไปที่คุณสมบัติของไฟล์เพื่อดู ไฟล์ต้นฉบับ 20 Mb ก็แค่เกมส์เล็กๆ นี่เอง ขนาดเท่านี้ ดูเหมือนจะเป็นเกมส์ที่มีมานานแล้ว

คอมพิวเตอร์ของลู่เหยาสเป็คต่ำ เขาใช้เครื่องนี้ตั้งแต่มหาวิทยาลัยจนถึงตอนนี้ ไม่ยอมเปลี่ยนใหม่ เล่น LoL กับ Dota ก็ต้องเปิดกราฟิกต่ำสุด ส่วนเกมส์ดังๆ ใหม่ๆ ก็ได้แต่ฝันว่าจะเล่น ได้แค่ดูคลิปจากคนอื่นเล่นเท่านั้น เวลาส่วนใหญ่ ลู่เหยาจะเล่นเกมส์คลาสสิคเก่าๆ สารพัด

เขาลองคลิกเปิด 《ซิมเทพเจ้า》

หน้าจอค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ

ตัวอักษรภาษาจีนสีขาวขึ้นทีละตัวบนหน้าจอดำ พร้อมเพลงอิเล็กทรอนิกส์แบบ 8-bit แสดงสไตล์เกมส์พิกเซลย้อนยุคสุดคลาสสิค

【ในที่สุด โลกก็ได้ต้อนรับเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่กลับมา】

【การกลับมาของพระองค์ ทำให้โลกมีความหมายอีกครั้ง พลังอำนาจของพระองค์ จะสร้างอารยธรรมใหม่ขึ้นมา】

จากนั้นหน้าดำก็ค่อยๆ จางหายไป เปลี่ยนมาเป็นคนจิ๋วกลุ่มหนึ่งกำลังสร้างตึกแบบต่างๆ มีคนจิ๋วอีกกลุ่มหนึ่งทำนา มีอีกกลุ่มกำลังชูแขนสองข้างส่งเสียงโห่ร้องดีใจ ภาพสไตล์พิกเซลดูสดใสและคลาสสิค ทำให้ลู่เหยารู้สึกผ่อนคลาย

ตัวเลือกสีขาวสามอันลอยขึ้นมาบนพื้นหลัง

【เกมส์ใหม่】

【โหลดเซฟ】

【ออกเกมส์】

ลู่เหยาคลิก 【เกมส์ใหม่】

หน้าจอกลับไปเป็นสีดำอีกครั้ง ปรากฎสี่เหลี่ยมสีเขียวพิกเซลเท่าๆ กันเต็มหน้าจอ เหมือนกำลังระบายสีลงบนกระดานดำ

【กำลังสแกนโลก...】

ประมาณห้าวินาทีให้หลัง พิกเซลสีเขียวปกคลุมทั่วทั้งหน้าจอ

【การระบุตำแหน่งโลกเสร็จสิ้น ยินดีต้อนรับ เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่】

ฉากหลังเปลี่ยนอีกครั้ง

หน้าจอปรากฎทุ่งหญ้าเรียบกว้างใหญ่ โดยรอบมีป่าไม้ แม่น้ำ ภูเขาสูง และทะเลทราย ตรงกลางภาพมีสิ่งก่อสร้างโดมสีขาวคล้ายศาสนสถาน

ตรงกลางเกมส์ขึ้นตัวอักษร: นี่คือศาสนสถานของพระองค์ พระองค์จะตั้งชื่อให้ศาสนสถานว่า___

ลู่เหยาคิดครู่หนึ่ง ก็พิมพ์ชื่อลงไปเลย

ศาสนสถานเหยา

ชื่อ 【ศาสนสถานเหยา】ขึ้นเหนือตัวอาคาร

จากนั้นเกมส์ก็เงียบสงบลงอย่างประหลาด

ลู่เหยาคลิกไปที่ศาสนสถาน ก็ไม่มีตัวเลือกอะไรขึ้นมา

เกิดอะไรขึ้นน่ะ?

เกมส์บริษัทไหนกันแน่ ไม่มีแม้แต่ตัวช่วยสอนเล่นเกมส์พื้นฐานเลย?

ขณะที่เขากำลังสงสัย เขาก็เห็นคนจิ๋วเปลือยท่อนบนผิวเนื้อสองคนโผล่มาจากมุมจอ คนจิ๋วทั้งสองเดินด้วยเท้าเปล่าไปรอบๆ ศาสนสถาน

คนจิ๋วคนหนึ่งมีเครื่องหมายตกใจลอยเหนือหัว จากนั้นก็มีกล่องข้อความขึ้นเหนือหัว

"บ้านหลังนี้สวยงามและยิ่งใหญ่มาก ต้องเป็นสิ่งที่เทพเจ้าสร้างขึ้นแน่ๆ"

คนจิ๋วอีกคนยกมือสองข้างขึ้น

"เทพเจ้า เทพเจ้า!"

"นี่ต้องเป็นสถานที่ที่เทพเจ้าทรงแสดงพระองค์แน่ๆ นี่เป็นสถานที่ที่โชคดี พวกเราต้องชวนคนอื่นๆ ให้มาอยู่ที่นี่เยอะๆ!"

"ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์! ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์!"

คนจิ๋วทั้งสองมีรูปหน้ายิ้มลอยเหนือหัว พวกเขาวิ่งออกไปนอกจอ ไม่นานก็พากันวิ่งกลับมาพร้อมกับคนจิ๋วอีกห้าคน

รวมทั้งหมดเจ็ดคนเดินวนรอบศาสนสถานเพื่อนมัสการ พวกเขาสร้างกระท่อมฟางเล็กๆ ข้างศาสนสถาน จากนั้นก็หยิบพุ่มไม้คล้ายเบอร์รี่จากนอกจอ มาปลูกใกล้ๆ ศาสนสถาน แล้วเริ่มใช้ชีวิตอยู่ข้างศาสนสถาน

จากนั้นก็มีข้อความปรากฎขึ้นเหนือหน้าจอ:

【พระองค์ได้สาวกกลุ่มแรกของโลกนี้แล้ว พลังศรัทธาคือพลังที่พระองค์ใช้ในการสร้างปาฏิหาริย์ โปรดได้รับศรัทธามาอีกมากๆ เถอะ】

ลู่เหยาเห็นมุมบนขวามีไอคอนหัวคนจิ๋ว บอกจำนวนประชากร ข้างๆ มีไอคอนศาสนสถาน บอกจำนวนศรัทธา ทั้งประชากรและศรัทธาตอนนี้เป็น 7

ดูเหมือนว่า ศรัทธาชน 1 คนจะให้ศรัทธา 1 หน่วย

เขาลองคลิกไปที่จำนวนประชากร ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นคลิกไปที่ศรัทธา ครั้งนี้มีไอคอนคล้ายหมอกลอยขึ้นมา

【ปาฏิหาริย์】

ด้านล่างมีตัวเลือกหลายอัน แต่ละอันมีภาพร่างขึ้นมาง่ายๆ แต่ทุกอันยังเป็นสีเทา แสดงว่าตอนนี้ยังใช้อะไรไม่ได้เลย

การใช้ปาฏิหาริย์แต่ละครั้งต้องเสียศรัทธา แม้แต่ 【เรียกฝน】ที่ต้องใช้ศรัทธาน้อยที่สุด ก็ยังต้องเสียไป 10 หน่วย

ก็คือ ต้องมีศรัทธาชนอย่างน้อย 10 คน ถึงจะพอใช้ปาฏิหาริย์ได้ครั้งหนึ่ง

การเพิ่มจำนวนประชากรจึงกลายเป็นปัญหาสำคัญอันดับแรก

แตกต่างจากเกมส์จำลองบริหารอื่นๆ ที่ซิมเทพเจ้าไม่สามารถสร้างบ้านเรือนหรือผลิตประชากรได้โดยตรง ต้องรอให้คนจิ๋วค่อยๆ ขยายพันธุ์หรือรวมตัวกันเอง ตอนนี้ตัวเลือกที่ใช้ได้ก็มีแค่ 【ปาฏิหาริย์】เท่านั้น

ลู่เหยานั่งมองคนจิ๋วทำนา ขยับเมาส์ค้นหาไปทั่วหน้าจอ ท้องเริ่มส่งเสียงโครกคราก

เขาเดินไปที่ครัวต้มบะหมี่ชามหนึ่ง และหยิบกระเทียมไปด้วยสองสามกลีบ

ตอนกลับมาที่คอมพิวเตอร์ ลู่เหยาสังเกตเห็นพฤติกรรมผิดปกติของคนจิ๋วรอบศาสนสถาน พวกเขามีสีหน้าเศร้าโศกลอยเหนือหัว และวนรอบศาสนสถานนมัสการ

กล่องข้อความลอยขึ้นเหนือหัวคนจิ๋วไม่หยุดหย่อน

"โอ้เทพผู้ยิ่งใหญ่ ขอองค์ประทานการเปิดเผยพระองค์เถิด!"

"ขอพระพรจากองค์เถิด! เทพผู้ยิ่งใหญ่!"

"ชนเผ่าป่าเขาว่าเราบูชาปิศาจ ต้องการทำลายศาสนสถานเสียให้ได้ โปรดแสดงปาฏิหาริย์เถิด!"

ลู่เหยากินบะหมี่คำหนึ่ง และคิดในใจ เหมือนนี่จะเป็นวิกฤตแรกสินะ

แต่ตอนนี้มีศรัทธาแค่ 7 หน่วย แม้แต่ฝนยังเรียกไม่ได้ ปาฏิหาริย์ยังใช้ไม่ได้สักข้อ

ลู่เหยาลองคลิกค้นหาอีก สุดท้ายจึงคลิกเข้าไปในศาสนสถานและพบหน้าจอใหม่

ตรงกลางหน้าจอมีกองไฟหินอยู่ ด้านหน้ามีรูปปั้นสีเทาไม่ชัดว่าเป็นชายหญิง ใบหน้าดูเลือนราง เหมือนเป็นรูปเทพเจ้าในจินตนาการของคนจิ๋ว

ด้านหน้ารูปปั้นมีโต๊ะยาว บนโต๊ะมีช่องวางของรูปทรงต่างกันสองช่อง

ช่องใหญ่ด้านซ้ายเขียนกำกับไว้ว่า 【เครื่องบูชา】

ส่วนช่องเล็กด้านขวาเขียนไว้ว่า 【ของประทาน】

ตอนนี้ช่องพวกนี้ว่างเปล่า

เครื่องบูชานั้นเข้าใจง่าย ก็คือสิ่งของที่ศาสนิกชนเหล่านี้ถวายให้เทพนั่นเอง

ตามความสัมพันธ์แล้ว ของประทานก็คงเป็นพลังหรือไอเท็มที่ศาสนาสถานประทานให้ศาสนิกชน

หรือนี่จะเป็นปาฏิหาริย์ที่พวกเขาต้องการ?

ลู่เหยามองหาทั่วทุกที่ ก็ไม่พบสิ่งใดที่ลากหรือย้ายได้เลย เขาเริ่มรู้สึกลำบากใจ และติดขัดกับปัญหาแรกแล้ว

ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นเรื่องแปลกประหลาด

โต๊ะยาวด้านหน้ารูปปั้นนั่น ทำไมถึงดูคุ้นตาแปลกๆ

ไม่ใช่นะ...

มันเหมือนโต๊ะคอมพิวเตอร์ของเขาเป๊ะเลย?

ช่องวางของสองช่อง ช่องใส่เครื่องบูชามีรูปทรงยาวๆ เหมือนแป้นพิมพ์ และช่องของประทานเป็นรูปวงรีคล้ายเมาส์?

เมื่อมองดีๆ รูปปั้นเทพเจ้ากำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะยาว ก็เหมือนเขาตอนนี้ไม่ใช่หรือไง?

คิดอย่างนั้นแล้ว ลู่เหยาก็ตกใจ

ไม่มีทาง...

นี่ต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ๆ

แต่แล้วความคิดบ้าๆ ก็ผุดขึ้นในหัว

เขาอย่างระมัดระวังวางกระเทียมจากชามบะหมี่ไว้บนเมาส์

ลู่เหยาเต็มไปด้วยความคาดหวังขณะมองเมาส์

สองวินาทีผ่านไป กระเทียมก็กลิ้งหล่นจากเมาส์

"ก็บังเอิญจริงๆ ด้วย"

ลู่เหยาพึมพำกับตัวเอง ลึกๆ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

แต่แล้ว กระเทียมที่กลิ้งหล่นนั้นกลับหายวับไปต่อหน้าต่อตา

ลู่เหยามองหน้าจอคอมพิวเตอร์โดยไม่รู้ตัว

ในช่อง 【ของประทาน】ของศาสนสถาน มีไอคอนกระเทียมพิกเซลโผล่ขึ้นมา

【กระเทียม】: ของประทานจากเทพเจ้า เป็นเครื่องเทศพิเศษ และเป็นสมุนไพรชนิดหนึ่ง

มีข้อความปรากฎบนหน้าจอ

คุณต้องการประทาน 【กระเทียม】ให้แก่ศาสนิกชนของพระองค์หรือไม่?

【ใช่】【ไม่】

มือของลู่เหยาที่จับเมาส์สั่นเทา

...

===========

PS: เรื่องนี้มีหลายยุคสมัย สมัยโบราณ ซึ่งจะใช้สรรพนาม ข้า เจ้า ท่าน สมัยใหม่ ซึ่งจะใช้ ผม คุณ เธอ ฉัน และยังมีการพูดคุยกันข้ามยุค ซึ่งอาจจะใช้สรรพนามให้เหมาะสมกับยุคสมัย อารมณ์ เวลา กาละเทศะนั้นๆ โปรดเข้าใจก่อนอ่านนะครับ