ตอนที่ 133 จ๊ะเอ๋! ตายซะเถอะ! ไอ้มอนสเตอร์บัดซบ!(อ่านฟรี 29/01/2568)
“เป็นไงล่ะ! เจ้าหีบโง่! แน่จริงก็ส่งพลังมาอีกสิวะ!” ในตอนนี้เย่ซีดูเหมือนอันธพาลข้างถนนไม่มีผิด มาดแห่งความเป็นคุณชายหรือผู้แข็งแกร่งเลือนหายไปจนหมด
แต่ถึงเขาจะแข็งแกร่งขึ้นรวมถึงสร้างความเสียหายให้กับนักรบยักษ์ได้มากมาย แต่เพียงเวลาไม่นานบาดแผลเหล่านั้นก็ถูกพลังลึกลับบางอย่างฟื้นฟูกลับมาจนกลายเป็นเหมือนเก่า นอกจากนั้นออร่าที่อ่อนแรงลงเพราะถูกเขาช่วงชิงพลังมา ก็ยังได้รับพลังมากกว่าเดิมจนมันแข็งแกร่งขึ้นอีกต่างหาก!
ดูเหมือนว่าพลังโกลาหลเพียงเล็กน้อยจากเศษเสี้ยวของหีบไม้ จะทรงพลังเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่าพลังของนักรบยักษ์ในตอนนี้เหนือล้ำยิ่งกว่าตัวเขาตอนใช้พลังปราณได้เสียอีก ถ้าให้เทียบจากความรู้สึกก็คงจะอยู่ในระดับจักรพรรดิปราณโดยประมาณ
เปรี้ยง! เปรี้ยง! ผัวะ ผัวะ
“ทำไมมันเยอะแบบนี้วะ! ฉีกไปกี่เส้นมันก็งอกใหม่มาเยอะกว่าเดิม น่ารำคาญจริง ๆ !” เย่ซีตะโกนออกมาพลางใช้มือข้างหนึ่งดึงเส้นแสงสีดำที่งอกออกมาจากร่างของนักรบยักษ์จนขาด
เส้นแสงเหล่านี้เป็นเหมือนกับงูไม่มีผิด พวกมันโจมตีเขาจากทิศทางต่าง ๆ เหมือนกับว่าพวกมันมีชีวิตจิตใจเป็นของตัวเอง! ไม่ว่าจะจากด้านบน ด้านล่าง หรือมุมอับสายตาก็ตาม
โชคดีที่การโจมตีส่วนใหญ่ถูกเขาทำลายลงได้ทั้งหมด มีเพียงบางส่วนที่โจมตีถูกตัวเขาก็เท่านั้น แต่น่าแปลกที่การโจมตีใดก็ตามถ้าโจมตีถูกชุดคลุมของเขา การโจมตีเหล่านั้นจะสลายไปในทันที เหมือนกับว่ามันถูกบางสิ่งดูดกลืนไปอย่างไร้ร่องรอย
“ไม่มีอะไรที่ใช้ได้เลยรึไงนะ” เย่ซีครุ่นคิดพลางวิ่งไต่ขึ้นไปไม่หยุด ในตอนนี้เขาปีนขึ้นมาถึงบริเวณหน้าแข้งของนักรบร่างยักษ์แล้ว
หลังจากที่วิ่งขึ้นมาเรื่อย ๆ ชายหนุ่มก็พบว่าพลังโกลาหลของอีกฝ่ายหนาแน่นขึ้นกว่าเดิม จนเขาไม่อาจวิ่งขึ้นไปตรง ๆ ได้อีกต่อไป ในตอนนี้ชายหนุ่มจึงต้องทำการปีนป่ายแทน โชคดีที่ตัวของนักรบยักษ์เต็มไปด้วยเศษหิน ดิน หญ้า ทำให้เขามีที่ยึดเกาะมากมาย
ฮึบ! ตึก!
“มีลานหินด้วยแหะ แปลกจริง ๆ” เย่ซีปีนขึ้นมาจนถึงบริเวณช่วงเอวของนักรบร่างยักษ์ เขาพบว่าช่วงนี้มีหินที่ติดกับช่วงเอวล้อมรอบเอวของนักรบร่างยักษ์อยู่ ทำให้เขาพอจะดีพื้นที่ได้เดินสำรวจโดยรอบ
หลังจากเขาปีนเลยบริเวณเข่าเป็นต้นมาก็พบว่าการโจมตีด้วยมือและอาวุธของอีกฝ่ายได้หยุดลง รวมถึงการขยับตัวก็ด้วย แต่พวกเส้นแสงสีดำก็ยังคงโจมตีเขาอยู่เช่นเดิม
วืด วืด วืด วืด โฮกกก
พลังงานสีดำก่อตัวขึ้นบนลานหินเป็นจำนวนมาก พวกมันรวมตัวกันก่อนจะกลายเป็นโครงกระดูกสีดำที่ถืออาวุธเป็นเคียวเอาไว้ รวมถึงมอนสเตอร์ประหลาดที่เป็นก้อนกลม ๆ มีนัยน์ตาขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง มันบินไปมาอยู่รอบตัวของเย่ซี
เหล่าโครงกระดูกสีดำพุ่งเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว เย่ซีที่ใช้เพียงหมัดเปล่า ๆ รับอาวุธเหล่านั้นก็พบว่าเคียวสีดำที่พวกโครงกระดูกใช้สามารถสร้างรอยแผลเล็ก ๆ ให้กับเขาได้ ชายหนุ่มจึงพยายามหลบหลีกเคียวเหล่านั้นแล้วใช้หมัดเปล่าซัดทำลายพวกมันแทน
“คืนร่างได้ด้วยแหะ! น่ารำคาญจริง ๆ” ชายหนุ่มมองโครงกระดูกที่ถูกเขาต่อยจนแตกกระจายค่อย ๆ กลับคืนร่างตามเดิมด้วยความเบื่อหน่าย
ดูเหมือนว่าเขาจะต้องหาทักษะหรืออาวุธที่มันมีประโยชน์มาใช้จริงจังสักหน่อยแล้ว ตัวเขาตอนนี้มีเพียงพลัง ร่างกาย ของวิเศษที่พลิกแพลงไม่ได้ก็เท่านั้น
วืดดด วืดดดดด
“มันทำอะไรของมัน ?” ชายหนุ่มมองไปยังมอนสเตอร์ลูกตาที่พยายามจะยิงลำแสงบางอย่างเข้าใส่เขาด้วยความสับสน เพราะเขาสัมผัสไม่ได้เลยว่าอีกฝ่ายทำอะไรกับตนเอง
หรือมันเป็นแค่ลำแสงไร้ประโยชน์อะไรแบบนั้นกันนะ ?
เย่ซีหยิบเอาขนของพญาเสือขาวออกมาหนึ่งเส้น เขาพับขนให้มันทบเข้าหากันจนได้เป็นท่อนขนขนาดพอดีมือ ก่อนจะใช้พลังแห่งอนันต์เคลือบให้ท่อนขนแข็งตัวแล้วไล่ฟาดเหล่ามอนสเตอร์ลูกตาด้วยความเมามันส์
เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!
ด้วยพลังโจมตีอันรุนแรงและอานุภาพของขนพญาเสือของ เหล่ามอนสเตอร์ลูกตาถูกตีจนระเบิดหายไปภายในการโจมตีเดียว
น่าเสียดายก็แต่ไม่ได้ใช้หมัดเรียกทรัพย์ในการจัดการ ไม่อย่างนั้นคงได้ลุ้นว่าอาจจะชิงพลังหรือของมีค่าบางอย่างจากมันมาได้
แต่เย่ซีก็ประเมินดูแล้วว่าพวกมันล้วนสร้างมาจากพลังแห่งโกลาหล ถึงจะชิงจากตัวเล็กตัวน้อยเหล่านี้มาก็คงจะไร้ประโยชน์ สู้กำจัดพวกมันแล้วไปต่อยร่างของผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลาจะคุ้มค่ามากกว่าเยอะ
ครึ่งหลัง
“ฮัดช่าห์! ข้าไปก่อนนะพวกมอนสเตอร์หน้าโง่!” เย่ซีที่เห็นว่าสู้ต่อไปก็ไร้ประโยชน์เลยหันไปปีนร่างของนักรบยักษ์แทน
ชายหนุ่มปีนขึ้นไปด้วยความรวดเร็ว ในตอนนี้เขากินสินค้าฟื้นฟูร่างกายไม่หยุดเพื่อชดเชยพลังที่ถูกใช้ไปอย่างรวดเร็ว รวมถึงบาดแผลที่ได้รับจากออร่าที่ออกมาจากร่างกายของอีกฝ่ายด้วย
เย่ซีเมินเฉยต่อการโจมตีของพวกเส้นแสงสีดำและมอนสเตอร์ที่ถูกสร้างขึ้น เขาใช้ร่างกายรับการโจมตีเอาไว้แล้วฟื้นฟูด้วยสินค้าเพื่อไม่ให้การปีนขึ้นไปเสียเวลาแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว!
“จ๊ะเอ๋! ตายซะเถอะ! ไอ้มอนสเตอร์บัดซบ!” เย่ซีกระโดดไปยังส่วนหัวของศพผู้พิทักษ์กาลเวลาที่มีก้อนคริสตัลอยู่ด้านใน เขามองเห็นว่าพลังจากหีบโกลาหลไหลเข้าไปยังก้อนคริสตัลที่ว่านี่
ชายหนุ่มยกรถเข็นเซียนสีชมพูพาสเทลขึ้นเหนือหัว ก่อนจะทุ่มลงไปเต็มแรงยังบริเวณที่มีก้อนคริสตัลอยู่ รถเข็นเซียนส่องแสงสีทองออกมาเจิดจ้าปะทะกับออร่าสีดำสนิทจากร่างของศพผู้พิทักษ์กาลเวลา
พลังงานทั้งสองแข่งกันส่องแสงและพลังออกมาจนอากาศโดยรอบเกิดรอยปริแตก มองเข้าไปจะเห็นว่าในรอยปริแตกนั้นมีวังวนมิติเวลาอยู่ด้านใน ภาพของอาณาจักร โลก ดวงดาวต่าง ๆ ถูกฉายให้เห็นผ่านทางรอยแยกเหล่านั้น
ในเวลานี้เสมือนกับว่าท้องฟ้าจะถล่มลงมาก็ไม่ผิด เย่ซีออกแรงสุดตัวดันรถเข็นเซียนเข้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้ ถ้าเขายอมแพ้ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีกบ้าง!
[พลังปราณ พลังเวทย์ พลังแห่งอนันต์ ผสานเข้าด้วยกันเป็นการสำเร็จ กลายเป็นพลังแห่งอนันต์สมบูรณ์]
[พลังแห่งอนันต์สมบูรณ์ จะสามารถเรียกใช้พลังปราณ พลังเวทย์ พลังจิต ได้ตามที่ต้องการ ไม่ว่าท่านจะไปยังโลกหรือมิติใด ถ้ามีพลังพวกนี้อยู่ท่านก็จะใช้ได้ในทันที รวมถึงพลังของท่านจะมีความบริสุทธิ์กว่าปกติถึงสิบเท่า]
[พลังแห่งอนันต์สมบูรณ์ไม่สามารถผสานรวมเข้ากับพลังอื่นใดได้อีก]
[พลังแห่งอนันต์สมบูรณ์ ได้ผสานเข้ากับพลังแห่งความโกลาหลเป็นกรณีพิเศษ ทำให้พลังแห่งอนันต์สมบูรณ์กลายเป็นพลังที่ยืดหยุ่น สามารถรวมเข้ากับพลังแห่งวิถีต่าง ๆ ได้]
[“หมดเวลาในการใช้งานบัตรเดินทางข้ามมิติแล้ว จะทำการส่งท่านกลับสู่พิกัดเดินก่อนเริ่มการใช่งานใน 3..2..1”]
หลังจากนั้นภาพตรงหน้าของชายหนุ่มที่กำลังดีใจก็พลันดับวูบไป ดับไปพร้อมกับความเสียใจที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้ของตัวเขา
ทำไมถึงไม่ให้ข้าเก็บเจ้าหีบไม้นั่นมาก่อน ?
เงียบหายไปนานในที่สุดเจ้าระบบก็กลับมาส่งเสียงไร้อารมณ์อีกครั้ง
แต่ว่าเจ้าจะรีบเคลื่อนย้ายข้าเพื่ออะไรกัน ? เคลื่อนย้ายช้ากว่านี้สักนิดคงไม่มีใครตายกระมัง ?
