ตอนที่ 132 ผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลาคลุ้มคลั่ง! พลังที่เกินคาดเดา (อ่านฟรี 26/01/2568)
“ช่วงชิงพลังโกลาหล ? แสดงว่าไอ้ยักษ์นี่มันใช้พลังโกลาหลขับเคลื่อนจริง ๆ สินะ” เย่ซีกระโดดหลบไปมาพลางวิเคราะห์ไปด้วย ถึงเขาจะไม่เข้าใจว่าพลังโกลาหลมันคืออะไรก็เถอะ
ชายหนุ่มเพียงรู้สึกว่าตัวเขามีพลังแปลก ๆ ที่ใช้การไม่ได้เพิ่มขึ้นมา ดูเหมือนมันจะช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายทั้งภายในและภายนอกเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย นอกเหนือจากนั้นเขาก็ยังไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรได้ไหม
[“ระบบ พลังโกลาหลคืออะไร?”] เขาลองถามระบบดู
[“......”] ระบบยังคงนิ่งเงียบเช่นเดิม ทำให้ชายหนุ่มเลิกสนใจที่จะถามมันแล้วหันไปใช้ทักษะตรวจสอบแทน
[พลังโกลาหล (พลังแห่งอนันต์)
รายละเอียด : ไม่ทราบ
หมายเหตุ : ผสานเป็นส่วนหนึ่งกับพลังแห่งอนันต์]
“ช่วยได้มากเลยโว้ย!” ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด เขาซัดหมัดใส่ขาขนาดยักษ์ไม่ยอมหยุด แต่ก็ยังไม่ได้รับอะไรมาเพิ่มเติม ดูเหมือนว่าทักษะหมัดเรียกทรัพย์จะมีอัตราการช่วงชิงที่ต่ำอยู่พอสมควร ถ้ามีวิธีการพัฒนาให้มันช่วงชิงได้บ่อยขึ้นก็คงจะดี
“สู้แบบนี้ทั้งวันก็คงไม่จบ มันไม่มีจุดอ่อนเลยรึไงกัน!” เย่ซีซัดหมัดเข้าใส่ขาข้างหนึ่งของนักรบยักษ์อย่างต่อเนื่อง นับคร่าว ๆ เขาคงซัดไปเกือบห้าสิบหมัดแล้ว ขาข้างนั้นแม้จะยุบลงไปทุกครั้งที่เขาต่อย แต่มันก็ไม่ได้ยุบลงไปมากนัก
[ช่วงชิงพลังโกลาหลมาเสี้ยวหนึ่งจากผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลามาได้]
โอวววววววววววววววว
“ได้มาอีกแล้วแหะ รู้สึกเหมือนร่างกายของข้าจะแข็งแกร่งขึ้นอีกหน่อย” ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่าเมื่อได้รับพลังโกลาหลมาเพิ่ม ร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นอีก เขาเลือกที่จะไม่สนใจเสียงกรีดร้องของอีกฝ่าย ไม่แม้กระทั่งจะดูว่าอีกฝ่ายมีใบหน้าเป็นยังไงบ้าง
ก็หัวของมันอยู่สูงจากพื้นตั้งเกือบสองร้อยเมตร! แถมใส่หมวกเกราะเอาไว้อีก จะไปมองเห็นได้ยังไง!!
เปรี้ยง! เปรี้ยง! แกรก แกรกก
ชายหนุ่มซัดหมัดเข้าใส่ขาข้างเดิมของนักรบยักษ์ไปอีกสิบที เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างแตกออก เมื่อมองให้ดีก็เห็นว่าผิวหนังที่เป็นเหมือนเกราะหนาของอีกฝ่ายเกิดรอยแตกร้าวขึ้นมา!
“ดูเหมือนมันจะอ่อนแอลง ?” ชายหนุ่มเห็นว่าหมัดของเขาทำความเสียหายได้มากขึ้น ไม่ใช่แค่จากการที่ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น ยิ่งอีกฝ่ายเสียพลังโกลาหลไปก็ยิ่งอ่อนแอลงไปอีกต่างหาก
“เยี่ยมเลย! งั้นก็มาต่อกันเถอะ!” เย่ซีตะโกนออกมาเสียงดัง เขาเรียกรถเข็นเซียนออกมาก่อนจะเข้าไปนั่งด้านใน หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ใช้พลังขับเคลื่อนรถเข็นหลบหลีกการโจมตีของอีกฝ่าย รวมถึงพุ่งเข้าหาเพื่อใช้หมัดโจมตีออกมาไม่หยุด
กลายเป็นภาพสุดแสนจะแปลกประหลาดที่มีรถเข็นแล่นไปมาหลบเท้าขนาดยักษ์ที่ตามเหยียบ รวมถึงขวานยักษ์ที่ไล่ฟาดลงมา แต่ถึงจะมีขนาดใหญ่ยักษ์ ความเร็วของอีกฝ่ายก็ไม่ได้น้อยเลย มันกลับรวดเร็วเป็นอย่างมาก! เพียงแต่รถเข็นคันนั้นมันเร็วยิ่งกว่า!!
[ช่วงชิงพลังโกลาหลมาเสี้ยวหนึ่งจากผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลามาได้]
[ช่วงชิงพลังโกลาหลมาเสี้ยวหนึ่งจากผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลามาได้]
[ช่วงชิงพลังโกลาหลมาเสี้ยวหนึ่งจากผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลามาได้]
[ผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลาอ่อนแอลง กำลังจะคลุ้มคลั่ง]
[หีบแห่งความโกลาหลถ่ายเทพลังเข้าหาศพผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลาเต็มขีดจำกัด]
ครึ่งหลัง
“อะไรวะน่ะ!” เย่ซีอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นข้อความโปร่งแสงมากมายตรงหน้า
ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่ามีพลังงานอันน่ากลัวสายหนึ่งจากหีบไม้ถูกส่งเข้าสู่ร่างกายของนักรบยักษ์ตรงหน้า ทันทีที่พลังดังกล่าวถูกส่งเข้าสู่ร่างกายของนักรบยักษ์จนเสร็จสิ้น ตัวของนักรบยักษ์ก็มีออร่าน่าสะพรึงกลัวแผ่กระจายออกมา มันทำเอาชายหนุ่มรู้สึกแสบผิวหนังไปหมด เหมือนกับว่าเพียงแค่ออร่าอย่างเดียวก็สามารถสร้างความเสียหายให้กับร่างกายของเขาได้แล้ว!
ต้องบอกก่อนว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก แถมยังได้รับพลังแห่งอนันต์และพลังโกลาหลมาเพิ่มอีก แต่ก็ยังทำให้เขารู้สึกแสบผิวหนังและเกิดรอยแผลเล็ก ๆ ขึ้นมากมายจากเพียงแค่พลังออร่าที่แผ่กระจายออกมา นั่นแสดงว่าพลังของนักรบยักษ์ในตอนนี้น่ากลัวจนไม่อาจจะคาดเดา!
โอววววววว เปรี้ยง!
“พรวดดด” เนื่องจากพลังของอีกฝ่ายที่เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน รวมถึงตัวของเย่ซีที่กำลังเหม่ออยู่เล็กน้อยทำให้เขาถูกการโจมตีเข้าอย่างจัง
ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาคำใหญ่มีเศษอวัยวะภายในปกมาด้วยเล็กน้อย โชคดีที่ร่างกายของเขาแข็งแกร่งมากถึงจะได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ก็ยังไม่ตาย ชายหนุ่มมองไปยังสิ่งที่จู่โจมเขาโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อสักครู่ด้วยความตึงเครียด
มันเป็นเส้นแสงสีดำสนิทขนาดเท่าท่อนแขนเส้นหนึ่ง ถึงแม้เส้นแสงที่ว่าจะไม่สามารถทำอะไรรถเข็นเซียนของเขาได้ แต่กับตัวเขาที่ยืนอยู่บนตัวรถเข็นมันสามารถจู่โจมใส่ได้ไม่ยากนัก เนื่องจากในตอนนี้เขาไม่สามารถใช้พลังปราณได้ ทำให้รถเข็นเซียนไม่ได้มีม่านพลังปราณที่ใช้ปกป้องผู้ที่นั่งอยู่ด้านในแล้วนั่นเอง
“บัดซบ! ลูกเล่นเยอะจริง ๆ ! มันไม่มีจุดอ่อนเลยรึไงกัน ?” เย่ซีสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขามีบางสิ่งที่ยังไม่ได้ใช้
“เนตรความจริง!” ชายหนุ่มเรียกใช้หนึ่งในเคล็ดวิชาของนัยน์ตามังกรเทพมายาออกมา
เมื่อเขาเรียกใช้ทักษะนี้ภาพที่เขามองเห็นก็เปลี่ยนไปจากปกติ มันเต็มไปด้วยเส้นแสงแปลกประหลาดที่แฝงอยู่ในทุกหนแห่ง ชายหนุ่มสังเกตอยู่นานจนได้รู้ว่าเส้นเหล่านั้นก็คือเส้นของพลังงานต่าง ๆ นั่นเอง
เขามองเห็นว่ามีเส้นแสงสีดำสนิทเชื่อมระหว่างหีบไม้และนักรบยักษ์อยู่ ในตอนแรกที่ยังไม่ได้เรียกใช้ทักษะเนตร ของมองไม่เห็นเส้นแสงสีดำที่เชื่อมอยู่เลย เมื่อมองไล่ไปตามจุดที่เส้นแสงเชื่อมอยู่ก็พบว่าจุดที่เชื่อมนั้นอยู่ที่ส่วนศีรษะของนักรบยักษ์นั่นเอง
แต่ศีรษะที่ว่าก็อยู่สูงเกือบสองร้อยเมตร! ดูท่าจะต้องออกแรงกันหน่อยแล้วสินะ!!
“เหมือนจุดอ่อนของมันจะอยู่ตรงนั้น เอาวะ!” ชายหนุ่มคิดเสร็จก็ไม่รอช้า สองเท้าของเขาออกวิ่งไปพร้อมกับรถเข็นเซียนสีชมพูคู่ใจ
ชายหนุ่มใช้พลังแห่งอนันต์ยึดขาของตนกับร่างของนักรบยักษ์ วิ่งไต่ขาของมันขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว ระหว่างวิ่งขึ้นไปชายหนุ่มก็หยิบอมยิ้ม ลูกอม ยาแก้ปวด มากินไปด้วยทำให้ร่างกายของเขาฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นออร่าที่แผ่ออกมาจากตัวของนักรบยักษ์ก็ทำให้ชายหนุ่มที่สัมผัสตัวของมันโดยตรงได้รับบาดเจ็บไม่น้อย
นอกจากนี้เย่ซีก็หยิบถั่วเหลืองอบกรอบมากินด้วยหนึ่งห่อ ทำให้ร่างกายของชายหนุ่มขยายใหญ่ขึ้นเพราะกล้ามเนื้อที่เพิ่มขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในตอนนี้จากชายหนุ่มรูปงามร่างกายสมส่วน กลายเป็นไอ้กล้ามล่ำบึกหน้าหล่อไปเสียแล้ว!
ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม
แน่นอนว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้วิ่งขึ้นไปด้วยความสิ้นคิด เขาเหวี่ยงหมัดซัดใส่ตลอดทางที่เขาวิ่งขึ้นไปด้วย พลังหมัดที่ได้รับการเสริมพลังจากกล้ามเนื้อที่มากขึ้น ทำให้เกิดรอยยุบขนาดใหญ่ทุกจุดที่หมัดของชายหนุ่มซัดลงไป แม้แต่ออร่าของนักรบยักษ์ก็ไม่อาจป้องกันการโจมตีเหล่านี้ได้!
[ช่วงชิงพลังโกลาหลมาเสี้ยวหนึ่งจากผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลามาได้]
[ช่วงชิงพลังโกลาหลมาเสี้ยวหนึ่งจากผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลามาได้]
[ช่วงชิงพลังโกลาหลมาเสี้ยวหนึ่งจากผู้พิทักษ์แห่งกาลเวลามาได้]
[หีบแห่งความโกลาหลอ่อนแรงลง]
