เจ้าหน้าที่หมายเลข 44 [ฟรี]
ตอนที่ 44
ไดม่อน!
ปัง!
มีเสียงดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายคนหนึ่งที่ตกลงมากระแทกกับสังเวียนอย่างรุนแรง ทำให้สโมสรที่เงียบสงบในตอนแรกจู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนเฮ้ขึ้นมาดังลั่นทั่วสังเวียนมวย
"เจ๋งไปเลย! ไดม่อน!"
"ฆ่าเขาซะ!"
"ไม่นะ! รีบลุกขึ้นยืนมาสิวะ!!"
ภายใต้พื้นที่เล็ก ๆ นี้เต็มไปด้วยความเสียงตะโกนอย่างไม่ขาดสาย กลิ่นเหงื่ออันแสบจมูก และกลิ่นเลือดจาง ๆ ที่แทรกซึมอยู่ในอากาศ
สังเวียนมวยที่ถูกรายล้อมไปด้วยผู้ชมจำนวนมาก มีชายสองคนที่เปลือยท่อนบนสวมถุงมือกำลังยืนอยู่บนสังเวียน ถูกต้องแล้วที่นี่คือสังเวียนมวยใต้ดิน
ตอนนี้บนสังเวียนและเสียงเชียร์ได้ถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่งอย่างชัดเจน
บนสังเวียนที่สว่างด้วยสปอตไลท์มีร่างของชายผิวขาวนอนอยู่บนสังเวียนด้วยเลือดที่อาบใบหน้า
ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าร่างกายของเขายังสั่นเล็กน้อยด้วยความอับอาย บางทีเจ้าหน้าที่แพทย์สนามคงรีบวิ่งเข้าไปในสังเวียนเรียบร้อยแล้ว
ใขขณะเดียวกันตอนนี้ผู้ตัดสินก็เริ่มนับเวลาถอยหลังแล้วเช่นกัน
"สิบ!"
"เก้า!"
"แปด!"
. . .
ด้วยการนับถอยหลังของผู้ตัดสินผิวดำตอนนี้อารมณ์ของทุกคนก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุด
เมื่อนับจนถึง "หนึ่ง!" หลังจากนั้นผู้ตัดสินผิวดำก็โบกมือไปบนอากาศและประกาศขึ้นมาว่า "การชกจบลงแล้ว!"
ทันใดนั้นเสียงตะโกนและเสียงเชียร์ก็ดังกึกก้องไปทั่วสโมสรอีกครั้ง
แต่ถึงอย่างนั้นผู้ชนะที่ยืนอยู่บนสังเวียนกับไม่ได้สนใจเสียงตะโกนเชียร์พวกนั้นเลย เขาหันหลังกลับและดึงเชือกขึ้นเดินลงมาจากสังเวียนอย่างช้า ๆ
แผ่นหลังที่ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวมันช่างแตกต่างจากเสียงเชียร์ที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของผู้ชม
ในขณะเดียวกันทันใดนั้นมันก็มีชายวัยกลางคนอ้วนท้วมสวมชุดสูทอวดความหรูหราอย่างเต็มทีหยิบไมโครโฟนเดินขึ้นมาบนสังเวียน
ไขมันบนใบหน้าของเขาสั่นไหวไปตามแรงกระเพื่อมจากการเดิน ก่อนที่เขาจะสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ และพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเร่าร้อนว่า "ค่ำคืนนี้ช่างงดงามจริง ๆ! แมตต์อันดุเดือดของเราในวันนี้ก็เป็นอันจบลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะครับ!"
"ผู้ชนะในค่ำคืนนี้ก็ยังเป็น ‘ไดม่อน’ ที่อยู่ยงคงกระพันของพวกเราเช่นเคย!!!"
ทันใดนั้นสปอตไลท์ก็จับจ้องไปที่นักมวยผิวดำที่กำลังเดินกลับไปที่ห้องรับรองอย่างพร้อมเพียง
ภายใต้แสงไฟทำให้สามารถมองเห็นร่างกายที่อัดแน่นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้อย่างชัดเจน ทำให้เสียงเชียร์ที่เงียบลงไปแล้วดังกลับขึ้นมาอีกครั้ง!
ผู้ชมจำนวนมากมายประสานเสียงกันเรียกชื่อของเขากันอย่างพร้อมเพรียง
"ไดม่อน!" "ไดม่อน!!" "ไดม่อน!!!"
อย่างไรก็ตามความกระตือรือร้นของแฟน ๆ ก็ไม่ได้หยุดฝีเท้าของนักมวยผิวดำ
เขาเดินกลับไปที่ห้องรับรองภายใต้เสียงตะโกนเชียร์อย่างล้นหลาม
ซึ่งชายวัยกลางคนที่เห็นว่านักมวยผิวดำไม่สนใจผู้ชมเลย มันก็ทำให้เขารีบพูดแก้สถานการณ์ขึ้นมาว่า "ดูเหมือนว่านักสู้ของเราจะไม่อยากพูดกับแฟน ๆ ไม่เป็นไร เพราะทุกท่านจะได้เห็นคำพูดของเขาผ่านกำปั้นของเขา!!"
หลังจากคำพูดของชายวัยกลางคนผู้ชมก็ตะโกนขึ้นกันขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นอีกครั้ง
"เฮ้!!!"
"เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาชมคู่ต่อไปกันเลยครับ!!"
. . .
นักมวยผิวดำไม่สนใจว่าที่สังเวียนจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเดินมาถึงห้องรับรองเขาก็ถอดถุงมือออกและนั่งลงบนเก้าอี้
หลังจากนั้นเขาก็ค่อย ๆ ปลดผ้าพันแผลบนกำปั้นของเขาออก
หลังจากถอดอะไรเสร็จเรียบร้อยเขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำที่อยู่ด้านข้าง
แต่เมื่อเขาเดินผ่านกระจกทันใดนั้นร่างของเขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดชะงัก
เมื่อเขาลองมองดูตัวเองที่อยู่ภายในกระจกเขาก็พบเข้ากับดวงตาที่ว่างเปล่า
ภายในดวงตาที่ว่างเปล่าของเขามันถูกซ่อนเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดและอดีตอันดำมืดที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของเขา
ซึ่งการที่มีดวงตาว่างเปล่าแบบนี้และยังสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้มาได้โดยไม่มีรอยแผลบนใบหน้าหรือร่างกายเลยนับว่าเป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก!
โดยทั่วไปแล้วกรณีแบบนี้มันมีความเป็นไปได้สองแบบ
แบบแรก ทักษะการหลบหนีของเขาดีมาก และสามารถโจมตีคู่ต่อสู้ได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ!
แบบที่สอง เขาแข็งแกร่งมากเกินไปและไม่จำจะต้องรอให้คู่ต่อสู้โจมตีก่อน และอาศัยความแข็งแกร่งของตัวเองในการเอาชนะศัตรูด้วยการโจมตีสองสามครั้ง!
ความเป็นไปได้ทั้งสองแบบนี้ไม่ว่าอันไหนมันก็น่าตกตะลึงทั้งคู่
นี่อาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้ชมในสังเวียนจึงตะโกนชื่อของเขาอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อมองตัวเองในกระจกความจำในอดีตของนักมวยผิวดำก็ย้อนกลับเหมือนกับการกรอหนัง . . .
ชื่อของเขาคือ ลุค เคจ เขาเป็นนักสู้ที่เชี่ยวชาญการต่อสู้ระยะประชิดด้วยหมัด และใช้สังเวียนมวยใต้ดินเพื่อเลี้ยงชีพ
ภายในระยะเวลาสามเดือนเขาได้ขึ้นชกมาทั้งหมด 15 นัด ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ . . .
ชนะ 15 แพ้ 0
และทุกคนที่เขาขึ้นชกคู่ต่อสู้จะถูกน็อกลงกับพื้นโดยไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรง
ไม่ว่าเขาจะเจอคู่ต่อสู้คนไหนเขาก็ไม่เคยได้รับบาดเจ็บหรือมีรอยแผลบนร่างกายของเขาเลย ดังนั้นเขาจึงได้ชื่อฉายาว่า ‘ไดม่อน’!
เมื่อชื่อเสียงของเขาค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเจ้าของสโมสรหรือชายวัยกลางคนร่างอ้วนที่อยู่บนสังเวียน อดัมก็เริ่มเห็นโอกาสทางธุรกิจที่ยิ่งใหญ่
อดัมเซ็นสัญญากับเขา
จัดเตรียมที่พักอาศัยให้เขา ให้รายได้ 30% จากการขึ้นชก และทำให้เขาเป็นสมบัติของสโมสร ‘ไดม่อน’ . . .
ในทางกลับกัน ลุค เคจ จะต้องมาชกมวยที่สโมสร ไดม่อนฮาร์ท ทุกสัปดาห์!
สำหรับเงื่อนไขนี้ลุค เคจที่เพิ่งประสบกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียภรรยาสุดที่รักของเขาไปและยังคงจมอยู่กับความเศร้าก็ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอนี้ และลงชื่อของเขาในสัญญา
บางคนอาจจะใช้แอลกอฮอล์ในการย้อมใจเพื่อให้ลืมเลือนเรื่องต่าง ๆ ส่วนเขาเลือกที่จะเอาความอัดอั้นภายในใจไประบายกับการต่อสู้ภายในสังเวียน จากกำปั้นส่งสู่ร่างกายของคู่ต่อสู้
บางทีลึก ๆ แล้วเขาอาจจะไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งเหมือนกับร่างกายของเขา
บางครั้งเขาก็ต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อทำให้เขาลืมความจริงที่ว่าคนที่เขารักที่สุดได้จากเขาไปแล้ว . . .
ก๊อก! ก๊อก!
ทันใดนั้นมันก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง ทำให้ลุค เคจที่ยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกได้สติกลับมาอีกครั้ง
เขาส่ายหัวไล่ความคิดไร้สาระในหัวทิ้งไป และมองไปที่ประตู
เขาเห็นชายหนุ่มผิวดำยืนอยู่ที่ประตูและพูดกับเขาขึ้นมาว่า "ไดม่อน! อดัมให้ฉันมาตามนาย"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลุค เคจก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และถามขึ้นมาเบา ๆ ว่า "เกิดอะไรขึ้น?"
ชายผิวดำรีบอธิบายขึ้นมาว่า "ไม่มีอะไรหรอกก็แค่มีเศรษฐีคนหนึ่งมาที่สโมสรพร้อมกับผู้หญิงสองคนเปิดไวน์สองสามขวด และได้เห็นการต่อสู้ของนายเมื่อกี้นี้ก็เลยอยากดื่มกับนายสักแก้ว"
"นายก็รู้ว่าอดัมปฏิเสธคนไม่เก่ง เขาก็เลยให้ฉันมาถามนาย . . . "
หลังจากฟังจนจบสีหน้าของลุค เคจก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงและพูดปฏิเสธขึ้นมาว่า "ฝากบอกอดัมด้วยว่าฉันไม่สนใจ"
โปรดติดตามตอนต่อไป …