บทที่ 58 ออกจากหุบเขาจันทร์เสี้ยว
ปัง! ปัง!
ทันทีที่สองฝ่ายเผชิญหน้ากัน สองพี่น้องก็ลอยลิ่วออกไปหลายสิบฉื่อ ก่อนล่วงลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
มือขวาของพวกเขาที่พุ่งหมัดเข้าใส่หลัวเฉิงเมื่อครู่ บิดเบี้ยวผิดรูปไปอย่างน่าประหลาด นั่นทำให้พวกเขาส่งเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวดยิ่ง
“เจ้า ไฉนเจ้าถึงแข็งแกร่งได้มากถึงเพียงนี้?”
หลินเฉิงพยายามอดกลั้นความเจ็บปวดอันรุนแรงที่มือขวา แล้วมองหลัวเฉิงด้วยแววตาหวาดกลัวสุดขีด
หลัวเฉิงเดินเข้าหาหลินเฉิงทีละก้าว เมื่อบรรลุถึงก็เหยียบมือซ้ายเขาทันที จากนั้นเหยียดยิ้มจนเห็นฟันขาวอย่างอำมหิตแล้วถามว่า “ตอนนี้เจ้าจะบอกข้าได้หรือยัง ว่าหลินอวิ๋นอยู่ที่ไหน”
“อ๊าก! ข้าบอกแล้ว ข้ายอมบอกเจ้าแล้ว…”
หลินเฉิงร่ำร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เขาไม่อาจหลบซ่อนสีหน้าไว้ได้อีกต่อไป หลินอวิ๋นอยู่ที่ไหนนั้นเขายอมคายออกมาจนหมดสิ้น
หลัวเฉิงเอียงหูฟัง แล้วคิ้วของเขาก็เริ่มขมวดเข้าด้วยกัน “หลินอวิ๋นมุ่งหน้าไปหาข้างั้นหรือ?”
“ใช่แล้ว แผนเดิมคือผู้นำตระกูลต้องการให้พวกตระกูลฉีขัดขวางเจ้า แต่หลินอวิ๋นอยากจะสั่งสอนเจ้าด้วยมือตนเอง ดังนั้นเมื่อตอนที่เขามาถึงในป่า เขาก็แยกตัวจากพวกเราและไปหาเจ้าเพียงลำพัง”
หลินเฉิงเจ็บปวดมากจนเหงื่อเย็นไหลอาบใบหน้า และปากของเขาก็ไม่หยุดพล่ามถึงสิ่งที่เขารู้ทั้งหมด เขาเล่าแผนทุกอย่างให้หลัวเฉิงฟังจนหมดเปลือก
“แย่แล้ว!”
ใบหน้าหลัวเฉิงพลันเปลี่ยนสี เมื่อเขานึกถึงหลัวชิงหว่านและหลัวจื่อซิง
ทั้งสองคนนี้ไม่สามารถรับมือกับหลินอวิ๋นได้!
“บัดซบที่สุด ขอให้หลินอวิ๋นยังหาทั้งสองคนไม่พบทีเถอะ”
หลัวเฉิงโกรธมากหลังได้ยินเช่นนั้น เขารีบคว้าชิ้นส่วนสัตว์อสูรที่สองคนนี้ล่ามา แล้วเหยียบย่ำขาทั้งสองข้างของหลินเฉิงจนหัก จากนั้นก็หันหลังรีบวิ่งเข้าไปในป่าทันที
“อ๊าก!”
เสียงร้องโหยหวนของหลินเฉิง แผดก้องดังไปทั่วทั้งป่าอย่างน่าสังเวช
ส่วนทางด้านหลัวเฉิง เขาก็เร่งความเร็วของฝีเท้าอย่างสุดขีดตลอดการเดินทาง แม้นจะมีสัตว์อสูรเข้ามาขวาง เขาก็ซัดมันจนตายด้วยหมัดเดียว
หลัวเฉิงไม่ได้คิดเลยว่า หลินอวิ๋นจะมุ่งเป้ามาที่เขาโดยตรงเช่นนี้
หลังผ่านไปหนึ่งก้านธูป หลัวเฉิงที่กำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่ง จู่ๆ หูเขาก็พลันได้ยินเสียงร้องครวญครางอย่างแผ่วเบา ทำให้เขาหยุดฝีเท้าทันที
หลังได้ยินเสียงร้องโอดครวญนั้น หลัวเฉิงก็ทอดสายตามองยังต้นทางเสียง ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างพร้อมนัยน์ตาที่หรี่ลงด้วยความตกใจ
สิ่งที่เขาเห็นในป่าข้างหน้านั้น คือหลัวจื่อซิงนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น มือและเท้าของเขาบิดจนผิดรูป เขาแน่นิ่งจนไม่อาจรับรู้ได้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่
ส่วนทางด้านของหลัวชิงหว่านที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล อาการบาดเจ็บของนางก็ไม่ได้ดีไปกว่าหลัวจื่อซิงนัก แขนของนางหักหนึ่งข้างพร้อมกับมีเลือดไหล
“หลัวเฉิง!”
เมื่อเห็นว่าผู้ที่มาถึงคือหลัวเฉิง ดวงตาของหลัวชิงหว่านก็เปลี่ยนเป็นแดง นางขบริมฝีปากสีแดงของนางแน่น เพื่อป้องกันไม่ให้นางร้องไห้ออกมาเสียก่อนที่จะได้เอ่ยบอกกับหลัวเฉิง
“หลังจากเจ้าไปได้ไม่นาน หลินอวิ๋นก็มาที่นี่เพื่อตามหาเจ้า จื่อซิงโต้เถียงกับเขาสองสามคำ จากนั้นหลินอวิ๋นก็หักแขนขาของเขา…”
“หลินอวิ๋น!”
บูม!
หลังได้ยินเรื่องราวเช่นนั้น หลัวเฉิงก็บันดาลโทสะ ดวงตาของเขาแดงก่ำ พร้อมกับระเบิดพลังพุ่งหมัดใส่ต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ จนขาดสะบั้น
หลัวเฉิงพยายามระงับสติอารมณ์ แล้วกล่าวน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “เรากลับกันเถอะ!”
“กลับตอนนี้งั้นรึ”
หลัวชิงหว่านขมวดคิ้วเล็กน้อย “เราจะกลับไปได้อย่างไร ชิ้นส่วนสัตว์อสูรทั้งหมดที่พวกเราล่ามา ถูกหลินอวิ๋นเอาไปแล้ว…”
“มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”
หลัวเฉิงส่ายศีรษะ ในการแข่งขันล่าสัตว์ครั้งนี้ การล่าสัตว์อสูรล้วนไม่มีความหมาย!
เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อแบกร่างของหลัวจื่อซิงเอาไว้บนหลัง แล้วช่วยพยุงหลัวชิงหว่านเดินทีละก้าวออกจากหุบเขาจันทร์เสี้ยว
ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ล่วงลับไปทางทิศตะวันตก และแสงอันนุ่มนวลของสุริยันก็สาดต้องหุบเขาจันทร์เสี้ยวทั้งหมดจนราวกับสรวงสวรรค์อันงดงาม
บนหอคอยสูงขณะนี้ สายตาของทุกคนต่างมองไปยังหุบเขาจันทร์เสี้ยว และรอด้วยใจจดจ่อว่าผู้ใดกันหนอจะออกมาเป็นกลุ่มแรก
“ตอนนี้ใกล้หมดเวลาแข่งขันแล้ว”
“ข้าไม่รู้ว่าหลัวเฉิงกับคนอื่นๆ จะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่รู้ว่าล่าสัตว์อสูรกันได้อย่างราบรื่นหรือไม่”
ทางฝั่งของตระกูลหลัว หลัวหมิงซานและคนอื่นๆ ต่างมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย
เป็นเวลาเกือบชั่วยามแล้ว นับตั้งแต่การแข่งขันล่าสัตว์เริ่มต้นขึ้น จากประสบการณ์ที่เคยผ่านมา เวลานี้ผู้เข้าแข่งขันควรจะกลับมาได้แล้ว
เมื่อเทียบกับหลัวหมิงซานและคนอื่นๆ อากัปกิริยาของผู้คนตระกูลหลินและฉีนั้นดูผ่อนคลายกว่ามาก
หลินชางหลางและฉีฟู่ซ่ง กำลังนั่งดื่มสุรากันอย่างสำราญใจ คล้ายดั่งว่าชัยชนะครั้งนี้เป็นของพวกเขาแล้ว!
“ดูนั่น มีคนกลับมาแล้ว!”
“ดูจากเสื้อผ้าและใบหน้า นั่นคงเป็นคนของตระกูลหลัวอย่างแน่นอน!”
“พวกเจ้าดูให้ดีสิ เหมือนพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสด้วยล่ะ!”
ทันใดนั้น เสียงสนทนามากมายของผู้คนบนหอคอยสูงก็ดังขึ้น
คนที่ออกจากป่าจันทร์เสี้ยวมาขณะนี้ นั่นคือหลัวเฉิงและอีกสองคน ซึ่งพวกเขาออกมาจากป่าด้วยสภาพไม่สู้ดีนัก
“เฉิงเอ๋อร์!”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ!”
เมื่อเห็นทั้งสามคนมีเลือดอาบอยู่ทั่วร่าง สีหน้าของหลัวหมิงซานและคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกทันที
ในทางตรงกันข้าม หลินชางหลางและฉีฟู่ซ่งหลังเห็นสภาพของทั้งสามคนของตระกูลหลัว บนใบหน้าพวกเขาก็พลันปรากฏรอยยิ้มกว้าง
เนื่องจากการที่หลัวเฉิงและคนอื่นๆ ได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ นั่นแปลว่าแผนของพวกเขาสำเร็จแล้วอย่างแน่นอน
