บทที่ 322: สิ่งประดิษฐ์เซียนพังๆ (ตอนฟรี)
บทที่ 322: สิ่งประดิษฐ์เซียนพังๆ
“ท่านอาจารย์ ครั้งนี้เราได้รับโชคลาภแล้ว”
ในขณะที่ซูฟ่านกำลังดูแผนต่อไป ซูเยว่เซียนก็รีบวิ่งเข้ามาและหยิบส่วนประกอบหลายอย่างของสิ่งประดิษฐ์เซียนออกมา และประกอบพวกมันอย่างรวดเร็วเป็นกระบี่เซียนโดยไม่มีใบกระบี่
“ข้าได้พบกับร้านค้าเซียนที่เชื่อมต่อกับอาณาจักรเบื้องบนอีกครั้ง พวกเขาขายถุงชะตาเซียน และคราวนี้พวกเขาก็บอกว่าพวกเขามีสิ่งประดิษฐ์เซียนด้วย”
“ตอนนั้น ข้าคิดว่าพวกเขากำลังพยายามจะหลอกข้า แค่กระนั้นข้าก็ยังอยากลองดู และจู่ๆ ข้าก็ได้รับส่วนประกอบของสิ่งประดิษฐ์เซียนมาในการสุ่มครั้งแรก ตั้งแต่นั้นมา ข้าก็ติดมันงอมแงมเลย” ซูเยว่เซียนมองไปที่กระบี่เซียนไร้ใบแล้วพูด
“อย่างน้อยมันก็ไม่น่าจะขาดทุนใช่ไหม?”
ดวงตาของซูฟ่านเปล่งประกายด้วยความแวววาว เขาตรวจสอบอย่างรอบคอบ จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ “เมื่อดูเผินๆ เจ้าอาจได้กำไร แต่ในความเป็นจริงแล้ว เจ้าสูญเสียไปมาก”
ซูเยว่เซียนเกาหัวของเธออย่างเขินอายเล็กน้อย “เมื่อข้าเห็นสิ่งประดิษฐ์เซียน ข้าก็อดไม่ได้ที่จะอยากได้มัน”
“สิ่งประดิษฐ์ชิ้นนี้มีข้อบกพร่อง และพลังของมันอยู่ที่ระดับสิ่งประดิษฐ์เซียนครึ่งก้าวเท่านั้น ตอนนี้มันขาดชิ้นส่วนหลักไป แม้ว่ามันจะถูกหลอมขึ้นใหม่ แต่ส่วนใหญ่แล้วมันก็จะเป็นสิ่งประดิษฐ์เต๋าเท่านั้น”
“ยิ่งไปกว่านั้น กระบวนการหลอมมันนั้นก็ยังยากกว่าการสร้างสิ่งประดิษฐ์เซียนปกติด้วย”
แสงสีทองส่องประกายจากมือของซูฟ่าน ขณะที่เขาค่อยๆ ลูบไล้พื้นผิวของสิ่งประดิษฐ์เซียน
รูปแบบเล็กๆ นับไม่ถ้วนสว่างขึ้นบนกระบี่เซียนที่ไม่สมบูรณ์ และรูนเซียนก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน
“ดูสิ กระบี่เล่มนี้ถูกทำลายไปแล้ว” ซูฟ่านกล่าว
“ข้าจะไม่ไว้ใจพวกมันอีกต่อไปแล้ว” ซูเยว่เซียนพูดอย่างหดหู่ เธอใช้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเธอเพียงเพื่อให้ได้สิ่งประดิษฐ์เซียนที่พังแล้วมา
“ไม่เป็นไร เจ้าเสียไปไม่เยอะ ไปเอามันคืนจากคลังสมบัติก็ได้”
“หากเจ้าต้องการสมบัติวิเศษใดๆ ไปที่เมืองเซียนภูเขาไฟและค้นหาอาจารย์หนึ่งของเจ้า” ซูฟ่านกล่าว
ซูเยว่เซียนพยักหน้าแสดงว่าเธอเข้าใจ
“ท่านอาจารย์ น้องสี่เป็นยังไงบ้าง?” ซูเยว่เซียนถามด้วยความกังวล
“ตอนนี้เขาน่าจะผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาแล้ว แต่ไม่ต้องกังวล สิ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้เขาน่าจะถูกเปิดใช้งานแล้ว” ซูฟ่านกล่าว เขาได้ทำนายดวงชะตาให้กับหลี่ซิงชีเมื่อนานมาแล้ว และดูเหมือนว่าเขากำลังเล่นเกมเอาชีวิตรอดกับกลุ่มคนอยู่
“ดีมาก เป็นเวลานานแล้วที่ข้าไม่ได้เจอน้องสี่”
“อย่ากังวลมากนัก อย่างน้อยน้องสี่ของเจ้าก็มีคู่เต๋าอยู่ด้วย”
“ข้าเป็นห่วงเจ้ามากกว่าเขาอีก” ซูฟ่านพูดด้วยสีหน้ามีนัยยะ ซูเยว่เซียนผงะไป โดยไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์ของเธอถึงหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาทันที
“ข้าได้อ่านชีวประวัติของผู้อาวุโสที่ขึ้นสู่โลกเบื้องบนมามากมาย”
“ข้าสังเกตเห็นว่าผู้ฝึกตนตัวคนเดียวเหล่านี้มักจะประสบกับความยากลำบากมากกว่าผู้ที่อยู่กับครอบครัว และพบว่ามันยากกว่าที่จะข้ามความทุกข์ยาก” ซูฟ่านกล่าวช้าๆ
มันทำให้เขานึกถึงคำพูดที่พ่อแม่เคยบอกเขาตอนที่เขายังโสดในชาติที่แล้ว
“ถ้าคุณเป็นโสดและไม่มองหาคู่จนอายุเกินกำหนด มันก็คงจะมีอะไรผิดปกติแล้วล่ะ”
“ท่านอาจารย์ สิ่งเหล่านี้ล้วนขึ้นอยู่กับโชคชะตา และข้าก็ช่วยไม่ได้ถ้าข้ายังไม่พบคนที่ข้าชอบ” ซูเยว่เซียนกางมือของเธอ เธอไม่อยากคิดที่จะหาคู่เต๋าด้วยซ้ำ
“นอกจากนี้ ไม่ว่าความทุกข์ยากจะยิ่งใหญ่แค่ไหน การมีอยู่ของท่านก็เพียงพอแล้ว” ซูเยว่เซียนรีบวิ่งไปเหมือนคนประจบประแจงเพื่อนวดหลังให้ซูฟ่าน
“เจ้าจะให้ข้าปกป้องไปตลอดชีวิตเลยรึยังไงกัน?” ซูฟ่านกล่าวอย่างสบายๆ และเพลิดเพลินกับการนวดของซูเยว่เซียน
“ไม่ว่าท่านอาจารย์ต้องการอะไร เพียงแค่บอกลูกศิษย์คนนี้มา แล้วข้าจะหามันมาให้ท่านโดยทันทีเลย” ซูเยว่เซียนกล่าวอย่างมั่นใจโดยทันที
“หมูไม้หอมห้าสีจากเมืองเซียนไม้ฟ้า ว่ากันว่ามันเป็นอาหารอันโอชะที่ยอดเยี่ยมในทวีปกลาง”
“เหล้าชั้นดีจากเมืองเซียนสระเหล้า ติดอันดับหนึ่งในสามอันดับแรก”
“ปลาสมบัติหกหางจากเมืองเซียนเมฆาทะเล”
“ผลไม้หัวใจศักดิ์สิทธิ์จากเมืองเซียนหัวใจวิญญาณ”
“…”
ซูฟ่านแสดงรายการทั้งหมดทีละรายการโดยไม่ลังเลใจ
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของซูเยว่เซียนก็กลับดูเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากเธอรู้ว่าการรวบรวมสิ่งของเหล่านี้เป็นเรื่องยากเพียงใด
“ท่านอาจารย์ ใครเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้ท่านฟัง?” ซูเยว่เซียนกัดฟันแล้วถาม
“โอ้ พวกมันเด้งขึ้นมาในเครื่องมือสื่อสารของข้าน่ะ” ซูฟ่านโบกมือ และหน้าการแจ้งเตือนทั้งหมดก็ฉายขึ้นสู่ท้องฟ้าโดยตรง
“ไปเอาพวกมันมา หากเจ้ามีหินวิญญาณไม่เพียงพอ เจ้าก็ไปเบิกมาเพิ่ม”
“และการนวดไหล่ของเจ้าก็ยังไม่เป็นมืออาชีพเลย” ซูฟ่านโบกมืออย่างเหยียดหยาม
“ท่านอาจารย์ หากข้าไปเพื่อสิ่งเหล่านี้ ข้าจะใช้เวลาอย่างน้อยสิบปีกว่าจะกลับมา” ซูเยว่เซียนกล่าวทั้งน้ำตา ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใด แค่ปลาสมบัติหกหางเพียงอย่างเดียวก็ปรากฏขึ้นเพียงครั้งเดียวในรอบร้อยปีแล้ว
“ก็ถ้าเข้าใจแล้วก็ออกไปซะ” ซูฟ่านเร่งเร้า
“อย่ากลับมาที่นิกายจนกว่าเจ้าจะได้รับสิ่งของเหล่านี้”
“ท่านอาจารย์.. งั้นศิษย์ขอตัวลา”
ซูฟ่านเฝ้าดูซูเยว่เซียนกลายเป็นแสงบินหายไป และพูดด้วยความคาดหวังว่า “นางจะทำให้ข้าประหลาดใจได้ไหมนะ”
เขาไม่เพียงแค่ส่งซูเยว่เซียนไปหยิบสิ่งของเหล่านั้นด้วยความตั้งใจเท่านั้น เหล่าศิษย์ของเขาล้วนมีทรัพยากรที่สอดคล้องกันในเมืองเซียนแต่ละเมือง
ในขณะนี้ ซูฟ่านก็มีความคิดแปลกๆ และเหตุการณ์ในอดีตก็ผุดขึ้นมาในใจของเขา
“ตอนนี้ข้าควรจะปฏิบัติตามสัญญานั้นได้แล้ว” ซูฟ่านคำนวณเวลาแล้วพูด
ในอาณาจักรแห่งความว่างเปล่า ณ ร้านตีเหล็กแห่งหนึ่งในเมืองเล็กๆ หลี่ซิงชีถือค้อนเหล็กสำหรับสร้างกระบี่ โดยมีเด็กฝึกหัดเรียนรู้อยู่ข้างๆ เขา
เมื่อเดือนที่แล้ว เขาและซูหลานเทียนได้ถูกกลุ่มทหารม้าพามาที่เมืองเล็กๆ แห่งนี้ และอาศัยทักษะการตีอาวุธจากในชาติที่แล้วเพื่อเปิดร้านตีเหล็กในเมืองเล็กๆ
หลังจากสร้างกระบี่ที่คมกริบแล้ว หลี่ซิงชีก็มอบงานให้กับลูกศิษย์ของเขา และกลับไปที่สนามหลังบ้านเพื่อพักผ่อน
“สามี เจ้าคิดว่าเสื้อผ้าที่ข้าทำให้เจ้าเข้ากันได้ดีไหม” ซูหลานเทียนชูเสื้อคลุมสีขาวขึ้นแล้วถาม...
