บทที่ 19 การเปลี่ยนแปลงร่างกายของพ่อมด

บทที่ 19 การเปลี่ยนแปลงร่างกายของพ่อมด

แม้ว่าเขาจะต้องหยุดนั่งทำสมาธิ เพื่อฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ของเขาอยู่เสมอ แต่โซล ก็ยัง เป็นคนที่ก้าวหน้ารวดเร็วที่สุดในบรรดาพ่อมดฝึกหน้าใหม่ทั้งหมด

หลายคนล้มเหลว ไม่สามารถวาดอักษรรูนได้แม้แต่ตัวเดียวหลังจากเรียนเสร็จ

แต่โซล ไม่ได้รู้สึกภูมิใจมากนัก

เขา รับรู้ได้เลยว่าหากการวาดอักษรรูนยังยากลำบากขนาดนี้ หากเขาต้องร่ายเวทมนตร์ในอนาคต เขาต้องพบเจอกับความยากลำบากอีกมากมายอย่างแน่นอน

ดังนั้น โซล จึงไม่รอช้า เขาวาดอักษรรูนขึ้นซ้ำๆ เพื่อลดการสูญเสียพลังเวทมนตร์ ใช้พลังเวทมนตร์ของเขาเพื่อวาดอักษรรูนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เกิดเป็นอักษรรูนที่เต็มไปด้วยพลังเวทย์

หลังจากเลิกเรียน โซล ปฏิเสธคำขอ ของ เคลี และไปทดลองพลังเวทมนตร์ในปัจจุบันของเขาซะก่อน

เขาอยากรู้ว่าพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของเขาอ่อนแอเพียงใด

ไม่นานเขาก็เดินออกมาด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

แม้ว่าเขาจะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ด้วยพลังเวทย์ของเขาที่มีเพียงแค่ 3 จูล เขารู้สึกว่าอนาคตของเขาช่างมืดมนเหลือเกิน

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเพิ่มพลังเวทย์ให้ถึง 10 จูลภายในระยะเวลา 3 เดือนโดยใช้วิธีการทั่วไป

"จะเกิดอะไรขึ้นหากข้าสอบไม่ผ่านกัน? มันมีความเป็นไปได้สูงที่ข้าจะตาย!"

โซล เดินไปตามทางเดินของหอคอยตะวันออก มุ่งหน้าไปยังห้องสมุดที่อยู่ชั้น 9 ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในห้องสมุด ในตอนนี้เขาได้ตัดสินใจแล้ว

"แทนที่จะหวาดกลัวว่าจะล้มเหลวในการทดสอบ มันคงจะดีกว่าหากข้าใช้ทุ่มเทกำลังทั้งหมดในการทดสอบ"

ณ ทางเข้าห้องสมุด มีชายคนหนึ่งนั่งพิงกำแพงอยู่ เพื่อพิจารณาจากเสื้อผ้าของเขา ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ดูแลห้องสมุดแห่งนี้

โซล ก้าวเข้าไปสอบถามเกี่ยวกับกฏการยืมหนังสือออกจากห้องสมุด

แต่ชายคนนั้นกับเงยหน้าขึ้นมองยังเพดานด้วยความหวาดกลัวครู่หนึ่ง ก่อนจะจ้องมองไปยังด้านล่างอย่างระมัดระวัง ราวกับหวาดกลัวว่ามีบางสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวจะปรากฏขึ้นมาจากด้านบนและด้านล่าง

เขาไม่ได้สนใจคำถามของโซลเลย

โซล มองตามเขาไปยังด้านบนและด้านล่าง แต่ก็ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ

เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับยังทางเข้าห้องสมุด และมองดูชั้นหนังสือจำนวนมากตรงหน้าอย่างระมัดระวัง

มันมีหมอกจางๆ ลอยอยู่ทั่วห้องสมุด มีเพียงชั้นหนังสือ 2 3 แถวที่อยู่ใกล้ประตูที่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน มันเริ่มพร่ามัวและหายลับไปถูกบดบังด้วยสายหมอก

มีป้ายกำกับเอาไว้บนชั้นหนังสือ บนป้ายเขียนว่า "ระดับ 0" "ระดับ 1" ..... เขียนด้วยตัวอักษรขนาดเท่ากำปั้น

ชั้นหนังสือที่นี่จัดเรียงกันตามระดับของเวทมนตร์

ยิ่งชั้นหนังสือระดับสูงมากเท่านั้น ความอันตรายก็ยิ่งมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

โซลเดินไปตามทางเดินในห้องสมุด

เท้าของเขาหยุดลงที่ระหว่างชั้นหนังสือระดับ 0 และระดับ 1

เขาเหลือบไปมองสันหนังสือที่อยู่ชั้นหนังสือ

หนังสือบางเล่มถูกเขียนด้วยภาษาพ่อมดอื่นๆ นอกจากภาษาโนอาร์แล้ว โซลไม่รู้ว่าภาษาพ่อมดอื่นๆ เลย

เนื้อหาในห้องสือระดับ 0 ทำให้เขารู้สึกอัดอัดเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับเวียนหัว

เมื่อนึกไปถึงพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ที่ถูกตัดขาและฝังอยู่ในแปลงดอกไม้เมื่อเช้านี้ โซลก็ไม่กล้าอ่านหนังสือเหล่านั้นอีก

หลังจากเดินสำรวจอยู่สักพัก โซลก็ ออกเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง ร่างของเขาหายลับไปท่ามกลางสายหมอก

เมื่อเขาเริ่มเห็นพ่อมดฝึกหัดคนแรก คนที่ 2 และ 3 ก็เริ่มปรากฏขึ้น

พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่แต่ละคนที่เข้ามาในห้องสมุด มองทุกอย่างด้วยความสงสัย

คนที่เดินเข้ามาพยายามจะปลุกผู้ดูแลที่นั่งอยู่ที่ประตู

เมื่อเขาเอื้อมมือจะไปแตะไหล่ของผู้ดูแล ร่างของผู้ดูแลห้องสมุดก็หายไป สลายไปในอากาศ

ราวกับทุกอย่างก่อนหน้านี้เป็นเพียงภาพลวงตา

พ่อมดฝึกหัดมองหน้ากันด้วยความสับสน เมื่อนึกถึกสถานที่แปลกๆ ในหอคอยพ่อมดแห่งนี้ พวกเขาจึงรีบหันหลังกลับและรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว

"เราต้องเข้าไปจริงๆเหรอ บรรยากาศที่นี่น่ากลัวแปลกๆ ข้ารู้สึกไม่ปลอดภัยเลย" เจนน่า สาวขี้อายพูดขึ้น

"เจ้าข้ารับใช้นั้นเข้าไปแล้ว เจ้าคงไม่กลัวเจ้าข้ารับใช้นั้นหรอกใช่ไหม?" เด็กอีกคนที่มีสีหน้าหยิ่งผยอง โต้กลับทันที

"เราสามารถรออยู่ที่นี่ เพื่อดูว่าเขาจะเผชิญหน้ากับอันตรายใดหรือไม่?" ครั้งนี้เป็น ดยุค ที่เป็นคนพูด

หลังจากที่ถูกโซลข่มขู่หลายครั้ง ดูเหมือนเขาจะระงับความโกรธได้แล้ว

แต่เมื่อเขามองไปยังทิศทางที่โซลหายตัวเขา ร่องรอยของความขุ่นเคืองยังปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ราวกับเขาหวังว่า โซลจะหายไปและไม่ออกมาอีกเลย

อย่างไรก็ตาม ด้วยความผิดหวัง โซล ปรากฏขึ้นอีกครั้งหลังจากที่หายเข้าไปในสายหมอกไม่นาน โดยถือหนังสืออยู่ในมือ

หลังจากนั้น โซลก็พบว่า ผู้ดูแลห้องสมุดที่อยู่หน้าประตูได้หายไปแล้ว

ไม่ใครอยู่ในห้องสมุดนอกจากเขาและพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่อีก 2 คน

"ข้าจะยืมหนังสือเล่มนี้ได้อย่างไร?"

เมื่อพิจารณาว่า ขนาดพ่อมดฝึกหัดระดับสูงยังต้องเสียเงินเพื่อให้ความรู้ โซลจึงไม่คิดว่าห้องสมุดจะเปิดให้คนทั่วไปหยิบหนังสือออกไปได้ฟรีๆ

"2 คริสตัลเวทมนตร์ ต่อ 1 วัน"

ขณะที่โซลกำลังมองไปรอบๆ ชายชราก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

หากมองดูรูปร่างหน้าตาของชายชราผู้นี้ใกล้ๆ จะพบว่าเขาคล้ายกับผู้ดูแลห้องสมุดที่อยู่ตรงประตูก่อนหน้านี้มาก แต่เขาดูแก่กว่านับ 10 ปี

แพงเป็นบ้า

โซล คิดว่าการยืมหนังสือจะไม่แพงนัก เขาไม่คิดว่ามันจะแพงขนาดนี้

เขาไม่ได้ต่อรอง แต่ยื่นคริสตัลเวทมนตร์ 2 ชิ้นให้กับชายชรา และเดินออกจากห้องสมุดไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เขาต้องแข่งกับเวลา

"พวกเจ้าต้องการยืมหนังสือด้วยหรือไม่ หากต้องการก็ให้รีบๆ เข้ามาเร็วเข้า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาข้า" ชายชรา เก็บคริสตัลเวทมนตร์

กลับไปด้วยความพึงพอใจ หันกลับมาพูดกับพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่เหล่านั้น

พวกเขาต่างส่ายหัว

ต้องล้อกันเล่นแน่ๆ พวกเขาต้องทดสอบในอีก 3 เดือน พวกเขายังไม่ได้เรียนรู้พื้นฐานของเวทมนตร์ด้วยซ้ำ แล้วใครจะอยากอ่านหนังสือลึกลับเหล่านั้นกัน แถมยังต้องใช้คริสตัลเวทมนตร์ถึง 2 ชิ้นอีกด้วย

โซล เจ้าบ้านั้นบ้าไปแล้ว

"ถ้าไม่ยืมก็ออกไปจากที่นี่ซะ" ชายชราสถบและหายตัวไปในทันที

หน้าของพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ร้อนผ่าว พวกเขารีบออกจากห้องสมุดทันที

หลังจากกลับมาพักผ่อนได้ซักพัก เวลาก็ล่วงเลยมาถึงบ่าย 2 โมง โซลก็เดินทางมายังห้องทดลองพร้อมกับหนังสือที่เขาเพิ่งยืมมาใหม่

เมื่อพบโต๊ะและเก้าอี้ที่ว่าง โซลจึงวางหนังสือลงบนนั้นและเริ่มคัดลอกมัน

หลังจากนั้นไม่นาน แองเจล่า และ ดยุคก็มาถึง

ทั้ง 3 นั่งห่างกัน และไม่ได้รบกวนเขา

ขณะนั้นเองเป็นเวลาเกือบ บ่าย 3 รุ่นพี่มาร์ค พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ก็เดินเข้ามาในห้องทดลอง มีโดยชายขี้อายยืนอยู่ข้างๆ

มาร์ยิ้มและพูดคุยกับชายคนนั้น ขณะตรวจสอบไปยังรอบๆห้องทดลอง

เมื่อเขาเห็น โซล นั่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

"กลับไปได้แล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะไปหาเจ้า" มาร์คพูดกับชายคนนั้น เดินผ่านดยุคที่อยู่ใกล้ประตู เข้าไปหาโซล

ดยุคที่ยืนขึ้นกลับไปนั่งลงอีกครั้ง

การมาถึงของมาร์คไม่ได้ทำให้โซลซึ่งกำลังจดจ่ออยู่กับการคัดลอกหนังสือกลับมามีสติ

จนกระทั่งมีมือมาสะกิดโซล เขาจึงตระหนักได้ว่ามีใครบางคนมายืนข้างๆ เขา

"รุ่นพี่มาร์ค" โซล ยืนขึ้นพร้อมกับทำความเคารพอย่างระมัดระวัง

"เมื่อวานนี้เจ้าทำได้ดีมาก มันสะอาดกว่าตอนที่ข้าทำเองซะอีก" มาร์คพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม "แต่หลังจากที่ข้าครุ่นคิดดูแล้ว มันคงจะยากเกินไปซักหน่อย ที่จะให้เจ้าทำความสะอาดห้องทดลอง เจ้าไม่ต้องทำงานเช่นนี้อีกแล้วในอนาคต"

โซล เอามือปิดหนังสือและก้มตัวลง

การเปลี่ยนใจกระทันหันของมาร์ค อาจจะเกี่ยวข้องกับชายผ้าพันแผลสีชมพูเมื่อคืนนี้

หรือมีเหตุผลอื่นแอบแฝงอยู่

โซลรู้สึกสับสน ไม่น้อย ประสบการณ์เมื่อคืนที่เขาได้เผชิญมันช่างน่าสะพรึงกลัว แต่ตัวเขาที่ไม่มีคริสตัลเวทมนตร์ พอที่ขอคำแนะนำจากมาร์ค ถ้าเขาไม่ทำความสะอาดห้องทดลอง

"แต่รุ่นพี่..." โซล พูดขึ้นมาด้วยความลังเล

มาร์ครู้ได้ทันทีว่าโซลต้องการพูดอะไร "ถ้าหากเจ้ามีคำถามอะไร เพียงแค่ถามข้าตรงๆ อาจาร์ย แคซเป็นคนขอให้ข้าดูแลเจ้า"

"ขอบคุณขอรับ รุ่นพี่" โซล ลุกขึ้นยืนทันที ตัวเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ทั้ง 2 ต่างพูดคุยอย่างเป็นมิตร ไม่มีใครพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

เนื่องจากโซลสามารถเอาชีวิตรอดมาได้ แสดงให้เห็นว่าเขามีค่ามากพอ

มาร์คจะไม่ลงมือกับพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่หากไม่มีผลตอบแทน

เขาไม่ต้องการถูกลากเข้าไปเอี่ยวด้วย

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ยังได้ตัดสินใจที่จะชดเชยให้กับรุ่นน้องผู้นี้ ซึ่งก็คือการลืมสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

"เจ้ากำลังคัดลอกหนังสืออยู่งั้นหรือ"

"ขอรับ ข้ายืมหนังสือมาได้เพียงแค่วันเดียว ข้าจึงคิดว่าจะคัดลอกมันก่อนแล้วค่อยๆอ่านมัน"

"ให้ข้าดูหน่อยว่าเนื้อหาด้านในมีประโยชน์หรือไม่?" มาร์คหยิบหนังสือขึ้นมาด้วยความกระตือรือร้น

เมื่อเขาดูหน้าปกหนังสือ เขาก็มองโซลด้วยความประหลาดใจ

หนังสือเล่มนี้เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงร่างกายของพ่อมดที่เขาพูดกับโซลเมื่อวานนี้

"การเปลี่ยนแปลงร่างกายของพ่อมด"

"เจ้าต้องการอ่านหนังสือเล่มนี้จริงๆงั้นหรือ?"

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของมาร์ค โซล พยักหน้าตอบเขา