ตอนที่ 53 ไม่รู้ว่าถ้าได้ เย่เฉิน มาเป็นแฟนจะเป็นอย่างไรบ้างนะ?

อ๊ากกก บัดซบ บัดซบบัดซบ!

ในใจ ซุน ซือหยวน กำลังคำรามลั่นด้วยความโกรธ

คราวนี้เขาตั้งใจจะทำตัวให้เงียบๆ ไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาตกปลาได้

แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

ด้วยความคับข้องใจในตอนนี้ ซุน ซือหยวน แทบอยากจะร้องไห้

ฮือๆ ทำไมสิ่งต่างๆ สำหรับฉันมันถึงยากลำบากขนาดนี้

เขาแค่อยากเป็นคนดี อยากทำตัวเงียบๆ ทำไมมันถึงได้ยากนัก?

คราวนี้เขาไม่อยากโอ้อวด ไม่อยากทำตัวเด่นดัง

แต่พอโดนพูดแบบนี้ ทุกอย่างมันก็พังทั้งหมด

เขาถูก เย่เฉิน บดขยี้อีกครั้งแล้ว

ในขณะนี้ ซุน ซือหยวน รู้สึกอยากจะบีบคอคนที่พูดเมื่อกี้

ซุน ซือหยวน จึงหันไปมองเพื่อนร่วมชั้นชายที่พูดเมื่อกี้ด้วยสีหน้าโกรธจัด

“ซือหยวน เป็นอะไรไป นายไม่สบายหรือเปล่า?”

เพื่อนร่วมชั้นชายคนนั้นถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆ ของ ซุน ซือหยวน

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร”

ซุน ซือหยวน พลันส่ายหัว พยายามห้ามใจไม่ให้เตะเพื่อนคนนี้ลงทะเลสาบ

อีกด้านหนึ่ง ทุกคนเดิมทีไม่ได้สังเกตเห็นว่า เย่เฉิน และซุน ซือหยวน ตกปลาได้

แต่เมื่อเพื่อนร่วมชั้นชายคนนั้นตะโกน ทุกคนจึงหันมามองทันที

พวกเขามองไปที่ เย่เฉิน ก่อน

“ว้าว พี่เฉิน สุดยอดไปเลย”

“วู้วว ปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ พี่เฉิน นี่เป็นคนเก่งรอบด้านจริงๆ”

“สุดยอดเลย”

ทุกคนกล่าวด้วยความประทับใจ

“พี่เขย พี่คือไอดอลของหนู พี่เขยของหนูสุดยอดที่สุด”

ซู หลิงเอ๋อร์ เวลานี้รู้สึกภูมิใจอย่างมาก

สายตาของพี่สาวนี่ดีจริงๆ พี่เขย ทำได้ทุกอย่าง เขาเก่งมากๆ

“ก็ไม่เลว”

เย่เฉิน หากพูดตามตรง เขาไม่ค่อยพอใจนัก

ท้ายที่สุดแล้วเขาเพิ่งได้ทักษะการตกปลาระดับสูงมาไม่นาน

ปลาตัวแรกที่ตกได้หนักแค่สองสามกิโลกรัมเท่านั้น ซึ่งธรรมดามาก

แต่คำพูดนี้ของ เย่เฉิน เมื่อเข้าหูคนอื่นๆ ก็ฟังดูราวกับฟ้าร้องฟ้าผ่าในหูของทุกคน

ตกปลาได้ตัวใหญ่ขนาดนี้ยังธรรมดาอีกเหรอ?!

ความจริงคือหากพวกเขาตกปลาได้ตัวใหญ่ขนาดนี้พวกเขาคงยิ้มได้แม้แต่ในความฝันเลยด้วยซ้ำไป

พี่เฉิน ตั้งมาตรฐานตัวเองสูงเกินไปแล้ว

อย่างว่าแหละ พี่เฉิน เก่งเกินไป

หลังจากอิจฉา และรู้สึกประทับใจที่ เย่เฉิน ตกปลาตัวใหญ่ได้

พวกเขาก็พากันมองไปที่ ซุน ซือหยวน อีกครั้ง

หลังจากเห็นว่าปลาที่ ซุน ซือหยวน ตกได้มีขนาดตัวเท่ากับฝ่ามือ ทุกคนก็เงียบ และเลือกที่จะเมิน ซุน ซือหยวน ไป แล้วกลับไปชื่นชม เย่เฉิน ต่อ

ในตอนนี้ เมื่อถูกทุกคนเมิน ซุน ซือหยวน ก็ไม่รู้ว่าเขาควรดีใจ หรือเสียใจดี

เฮ้ออ..

ซุน ซือหยวน พลันเก็บปลาในมือ

เวลาค่อยๆ ผ่านไป เดิมทีทุกคนตั้งใจจะตกปลาด้วยกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนก็เริ่มหมดความอดทน

นอกจาก เย่เฉิน และซุน ซือหยวน แล้ว มีแค่ จ้าว ซูซวน ที่โชคดีตกปลาได้น้ำหนัก 0.5 กิโลกรัม(500 กรัม)

คนอื่นๆ ไม่มีใครตกปลาได้สำเร็จ

บ่ายสี่โมง ทุกคนก็เลือกที่จะยอมแพ้

พวกเขาคิดว่าถ้าปลาไม่พอกินก็แค่ซื้อเพิ่ม แต่เมื่อเห็นปลาที่ เย่เฉิน ตกได้ ความคิดพวกเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว

ปลาพวกนี้กินไม่หมดแน่?

พี่เฉิน เก่งเกินไปแล้ว

ทำไมถึงตกปลาได้เยอะขนาดนี้?

เมื่อเหลือบดูเวลา และคิดว่าพอแล้ว เย่เฉิน ก็หยุดตกปลาเช่นกัน

พวกเขาออกไปจ่ายเงินแล้วส่งปลาให้กับเจ้าหน้าที่ไปจัดการ

ต่อจากนั้นพวกเขาไปยังสถานที่ปิ้งย่าง เพื่อย่างปลา

แต่ก่อนหน้าพวกเขาแวะซื้อเนื้อแกะ เนื้อวัว ปีกไก่ดิบๆ มาอีกหน่อยจะได้นำมาย่างด้วยกัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจ้าหน้าที่ก็เอาปลาที่จัดการเรียบร้อยแล้วมาส่งให้

เนื่องจากคนเยอะเลยแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม

ถ้าย่างพร้อมกันดูจะช้าเกินไป

พอดีมีแปดคน สี่คนต่อกลุ่ม แยกกันย่าง

เย่เฉิน, จ้าว ซูซวน และซู หนิงซวง เป็นกลุ่มเดียวกัน

และซู หลิงเอ๋อร์ ก็อาสาเข้าร่วมกับ เย่เฉิน

เพื่อนร่วมชั้นของ ซู หลิงเอ๋อร์ ก็ไม่มีข้อโต้แย้ง ท้ายที่สุด พี่สาวลูกพี่ลูกน้อง และพี่เขยของ ซู หลิงเอ๋อร์ ก็อยู่ตรงนั้น

ซู หลิงเอ๋อร์ และซู หนิงซวง ทำอาหารไม่เป็น

แม้ว่า จ้าว ซูซวน จะทำเป็นนิดหน่อยแต่เธอก็ไม่เก่งเรื่องการย่าง

เช่นนี้หน้าที่การย่างจึงตกไปเป็นของ เย่เฉิน ผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม

สามคนได้เป็นลูกมือช่วย เย่เฉิน, เย่เฉิน จึงทำหน้าที่ในการย่าง

ไม่นานกลิ่นย่างหอมๆ ลอยโชยออกมาเรียกน้ำย่อยได้อย่างดีก็ส่งกลิ่นตลบอบอวลไปทั่ว

“พี่เขย ทำอาหารเก่งจัง”

ซู หลิงเอ๋อร์ ดมกลิ่นหอมๆ จนอดชมไม่ได้

พี่เขยของเธอนี่เก่งรอบด้านจริงๆ

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เขยถึงเอาชนะใจพี่สาวที่เย็นชาของเธอได้

ข้างๆ ซู หนิงซวง มอง เย่เฉิน ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

เย่เฉิน เขาเก่งมาก ทำได้ทุกอย่าง และไม่ใช่แค่เขาพอทำได้เล็กน้อย แต่เขากลับเชี่ยวชาญไปหมดทุกอย่าง

ไม่รู้ว่าถ้าได้ เย่เฉิน มาเป็นแฟนจะเป็นอย่างไร..

มันจะต้องอบอุ่น และให้ความรู้สึกปลอดภัยมากแน่ๆ

ครู่หนึ่ง ซู หนิงซวง เธอก็อดจินตนาการไม่ได้

“พี่สาว เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ซู หลิงเอ๋อร์ หลังจากเห็นพี่สาวดูเหม่อลอยหน่อยๆ จึงอดไม่ได้ที่จะสะกิดเธอ

“อา?”

เมื่อได้ยินเสียง ซู หลิงเอ๋อร์ พูด ซู หนิงชวง ก็ได้สติ

โอ้ พระเจ้า!

เมื่อกี้ตัวเธอเองคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย?

ใบหน้าของ ซู หนิงชวง แดงทันที เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เย่เฉิน เธอก็ยิ่งรู้สึกอายมากขึ้น

“พวกนี้ย่างเสร็จแล้ว มาลองชิมดูหน่อย”

เย่เฉิน ยื่นของย่างที่ทำเสร็จให้ ซู หนิงซวง, จ้าว ซูซวน และซู หลิงเอ๋อร์ ทั้งสามคนก็รับไปชิม

“ว้าว นี่มันอร่อยมาก”

“พี่เขย ทำอาหารเก่งมาก แบบนี้พี่สาวเองก็จะได้กินของอร่อยๆ ในอนาคตนะสิ”

ซู หลิงเอ๋อร์ กล่าวอย่างชื่นชม นี่เป็นของย่างที่อร่อยที่สุดที่เธอเคยลิ้มลองมาเลย

เดิมที ซู หนิงซวง ที่อายอยู่แล้วเพราะจินตนาการของตัวเอง ตอนนี้ยิ่งเขินอายหนักกว่าเดิม

เมื่อได้ยิน ซู หลิงเอ๋อร์ พูดแบบนี้ เธอก็ยิ่งก้มศีรษะลงมากขึ้น และยิ่งดูขี้อายมากขึ้น

ให้ตาย.. หลิงเอ๋อร์ พูดบ้าอะไรเนี่ย?

ต่างจากทางฝั่งของ เย่เฉิน ฝั่ง ซุน ซือหยวน กลับมีกลิ่นย่างไหม้ลอยมา

ในบรรดาสี่คนนั้นมีสามคนที่ทำอาหารเป็นนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเละเทะอยู่ดี

เมื่อได้กลิ่นย่างหอมๆ มาจากฝั่ง เย่เฉิน สองสาวก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

พวกเธอละทิ้ง ซุน ซือหยวน และเพื่อนร่วมชั้นชายอีกคนแล้วไปสมทบกับ เย่เฉิน

“พี่เฉิน หอมจัง ขอชิมหน่อยได้ไหมคะ?”

สองสาวเข้ามาขอร้องด้วยแววตาฉ่ำวาว

เย่เฉิน ไม่หวงเนื่องจากทั้งคู่เป็นเพื่อนร่วมชั้นของ ซู หลิงเอ๋อร์ เขาจึงแบ่งไปให้ส่วนหนึ่ง

เมื่อเห็นอย่างนี้ เพื่อนร่วมชั้นชายของ ซู หลิงเอ๋อร์ ก็อยากไป แต่ถูก ซุน ซือหยวน ดึงรั้งไว้

ตอนบ่ายที่ตกปลา หมอนี่แหละที่ทำให้เขาต้องตกเป็นเป้าสายตาทุกคน

เขาอยากทำตัวเงียบๆ แต่กลับโดนไอ้หมอนี่ ‘หักหลัง’ (出卖, ขาย/หักหลัง/ทรยศ)

เขากลั้นอดใจไม่เตะไอ้หมอนี่ลงน้ำ

และคืนนี้ยังไงแกกับฉันก็ต้องกินของย่างไหม้ๆ นี้ด้วยกัน

สุดท้ายแล้ว เพื่อนร่วมชั้นชายคนนั้นก็โดน ซุน ซือหยวน ขู่ให้กินของย่างไหม้ๆ ไปด้วยกัน

หลังจากทานเสร็จก็ถึงเวลาเตรียมเรื่องที่พักในค่ำคืนนี้

ตอนแรกพวกเขาตั้งใจจะพักในโรงแรมของรีสอร์ท

แต่ ซู หลิงเอ๋อร์ มีความคิดของตัวเอง

“ฉันว่าเรามากันหลายคน ทำไมไม่จองวิลล่า ไปเลยไม่ดีกว่าล่ะ?”

ซู หลิงเอ๋อร์ แนะนำ

ที่ ป๋ายอวิ๋น ฮิลส์ รีสอร์ท มีทั้งโรงแรม และวิลล่าอยู่หลายหลังให้เช่าพัก

วิลล่าที่ ป๋ายอวิ๋น ฮิลส์ รีสอร์ท นั้นหรูหรามาก วิวทิวทัศน์โดยรอบๆ ก็เทียบไม่ได้กับโรงแรม

ในวิลล่ามีสระว่ายน้ำ โรงภาพยนตร์ส่วนตัว ฟิตเนส และอื่นๆ ซึ่งสะดวกสบายมากๆ

ข้อเสียเดียวคือมันแพงนิดหน่อย

แต่การมีคนเยอะ หารๆ กันก็ถือว่าไม่แพงนัก

“ไม่ต้องหารหรอก ฉันจ่ายเอง”

ทันใดนั้น ซุน ซือหยวน ก็พูดขึ้น

หลังจากถูก เย่เฉิน บดขยี้มาทั้งวัน ในใจ ซุน ซือหยวน ตอนนี้จึงรู้สึกแย่มาก

ตอนนี้เมื่อได้ยิน ซู หลิงเอ๋อร์ พูดแบบนี้ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

เขาจึงลุกขึ้นเสนอตัว

เรื่องความสามารถเขาสู้ เย่เฉิน ไม่ได้ แต่ในเรื่องเงินเขาชนะได้แน่

พ่อของเขาเป็นเจ้าของโรงงานขนาดใหญ่ และครอบครัวของเขาก็มีทรัพยากรทางการเงินที่แข็งแกร่ง

แค่เช่าวิลล่า ก็ใช่ว่าแพงอะไรเท่าไหร่?

เพื่อแสดงความสามารถให้ ซู หลิงเอ๋อร์ และคนอื่นๆ ได้เห็น เขายอมยินดีจ่ายเงินจำนวนนี้

โดยไม่รอให้ใครพูดอะไร ซุน ซือหยวน โทรจองวิลล่าใน ป๋ายอวิ๋น ฮิลส์ รีสอร์ท ทันที และในที่สุดก็เช่าวิลล่าได้สำเร็จ

ไม่นาน พนักงานก็พาพวกเขาไปที่วิลล่า ภายในรีสอร์ท

แต่พอไปถึงก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

วิลล่าที่ ซุน ซือหยวน เพิ่งจอง กลับมีคนพักอยู่ก่อนแล้ว

เมื่อ เย่เฉิน และคนอื่นๆ มาถึง คนในวิลล่าก็เห็นพวกเขาเช่นกัน

ชายหนุ่มคนหนึ่งในวิลล่าชี้นิ้วตรงมาที่พวกเขา และตะโกนเสียงดังขึ้นอย่างหยิ่งยโส :

“ใครใช้ให้พวกแกเข้ามา ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”