30

แต่ก็มีบางเรื่องที่ทำให้ฮินาตะรู้สึกไม่สบายใจ

นั่นคือเรื่องของคัมภีร์วิชานินจาที่นารูโตะขอร้อง เธอยังทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ ทำให้เธอรู้สึกผิด

เมื่อวานเธอไปค้นหาคัมภีร์วิชานินจาในห้องหนังสือที่บ้าน แต่พบว่าห้องหนังสือถูกจัดใหม่ คัมภีร์ส่วนใหญ่หายไป และพ่อของเธอก็ไม่อยู่บ้าน สุดท้ายเธอจึงไม่สามารถทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ

"ขอโทษนะนารูโตะ เธอต้องการคัมภีร์วิชาไฟและน้ำ แต่ฉันหาคัมภีร์วิชาไฟไม่เจอเลย"

ฮินาตะพูดกับตัวเองด้วยความรู้สึกผิด มือเล็กขาวนวลของเธอหยิบคัมภีร์วิชาน้ำขึ้นมาดู แล้วใส่กลับไปในถุง

"แต่ฉันเตรียมวิชาอื่นๆ ไว้ให้เธอ 30 คัมภีร์ หวังว่าเธอจะไม่โกรธ"

ฮินาตะพูดจบก็หันไปมองถุงที่เต็มไปด้วยคัมภีร์ แล้วใช้มือเล็กๆ ตบหน้าอกเบาๆ อย่างโล่งใจ จากนั้นก็รอการกลับมาของนารูโตะต่อไป

บนหลังคาที่อยู่ไม่ไกล

ฮิวงะ โค หน้าที่คอยปกป้องฮินาตะได้ยินเรื่องนี้แล้วรู้สึกอึ้ง

เขาอยากจะบอกว่า คนอื่นกว่าจะได้วิชานินจาสักวิชาก็ยากมาก แต่คุณให้ไปตั้ง 30 วิชา นี่ก็เยอะมากแล้ว

ที่สำคัญ คุณยังกลัวว่านารูโตะจะโกรธอีก แบบนี้คนอื่นจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?

ฮิวงะ โคนึกถึงเพื่อนของเขาคนหนึ่งที่ไม่ใช่คนในตระกูลฮิวงะ เป็นนินจาพลเรือน ที่ตอนนั้นทำงานหนักทุกวันเพื่อซื้อวิชานินจาขั้นพื้นฐาน

เพื่อนคนนั้นใช้เวลานานมากกว่าจะซื้อวิชานินจาระดับต่ำมาได้สักคัมภีร์ ตอนที่ได้มาก็น้ำตาไหลด้วยความดีใจ แต่ตอนนี้...

มองดูถุงที่เต็มไปด้วยคัมภีร์วิชานินจาข้างๆ ฮินาตะ ฮิวงะ โคคิดว่าเพื่อนของเขาคงจะรู้สึกท้อแท้จนอยากจะชนกำแพง ถ้ารู้เรื่องนี้ เพราะมันเป็นการทำร้ายจิตใจมากเกินไป

โดยเฉพาะเมื่อเห็นฮินาตะนั่งเงียบๆ รอคอยนารูโตะด้วยสายตาเป็นประกาย ฮิวงะ โคก็รู้สึกหดหู่ใจ

"เฮ้อ นารูโตะถึงแม้จะมีชะตาชีวิตที่ลำบากตั้งแต่เด็ก แต่การที่มีฮินาตะคอยอยู่เคียงข้างก็ถือเป็นความสุขแบบหนึ่ง"

ฮิวงะ โคส่ายหัว ในใจรู้สึกอิจฉานารูโตะบ้าง และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนารูโตะถึงสำคัญสำหรับฮินาตะขนาดนี้

"เป็นเพราะนารูโตะทำอาหารอร่อยเหรอ? แต่ถ้าไม่มีความสามารถพอ ก็ยังขาดไปนะ"

ฮิวงะ โคพึมพำ แล้วเงยหน้ามองถนนที่ไม่ไกล ด้วยความสามารถในการสังเกตที่ยอดเยี่ยมของตระกูลฮิวงะ เขาจึงเห็นการกลับมาของนารูโตะได้ง่ายๆ

เดิมทีเห็นนารูโตะแล้วเขาไม่ได้สนใจนัก แต่เพราะยืนอยู่บนหลังคาและสังเกตเห็นบางอย่างจากตำแหน่งคอเสื้อของนารูโตะ เขาเห็นผ้าซับในที่เป็นวัสดุของเสื้อกั๊กที่มีน้ำหนัก

ผ้านั้นเป็นวัสดุของเสื้อกั๊กที่เขาช่วยฮินาตะขนส่งมาให้ด้วยตัวเอง

เขาจำได้ชัดเจนมาก ตอนที่ขนส่งสิ่งของเหล่านั้น เหงื่อเต็มหน้าผาก แต่สิ่งที่หนักขนาดนั้น นารูโตะกลับใส่เดินได้

"ไม่เลวเลยนะ ใส่เสื้อกั๊กที่มีน้ำหนักของตระกูลอุซึมากิอยู่ เห็นได้ชัดว่ามีคุณสมบัติพิเศษ เดี๋ยวนะ รองเท้าคู่นั้น!"

ฮิวงะ โคตกใจ เพราะรองเท้าคู่นั้นก็คืออุปกรณ์ฝึกฝนที่มีน้ำหนักมาก ไม่ต่างจากเสื้อกั๊ก

ที่สำคัญ นารูโตะใส่ทั้งเสื้อกั๊กและรองเท้าที่มีน้ำหนักมากพร้อมกัน แม้แต่เขาก็ไม่กล้าใส่พร้อมกัน

"นารูโตะคนนี้ มีร่างกายที่ดีจริงๆ"

ฮิวงะ โคพึมพำ แล้วสังเกตที่ข้อมือของนารูโตะ เห็นเศษผ้าที่คุ้นเคย

เห็นดังนั้น ฮิวงะ โคตาเบิกกว้าง แล้วมองไปที่ข้อเท้าของนารูโตะทันที แต่เพราะเสื้อผ้าปิดบังอยู่จึงมองไม่เห็น

เขาใช้เนตรสีขาว

ฮิวงะ โคเปิดใช้เนตรสีขาว และมองไปที่ข้อเท้าของนารูโตะทันที จากนั้นก็หน้าตาเปลี่ยนไป

"เขาใส่อุปกรณ์ฝึกฝนครบชุด น้ำหนักขนาดนั้น เป็นไปได้ยังไง ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ"

ฮิวงะ โคไม่อยากเชื่อ และเป็นครั้งแรกที่เขายอมรับความแข็งแกร่งของนารูโตะ และเปลี่ยนความคิดที่ว่านารูโตะไม่แข็งแรง

"ถ้าฉันใส่อุปกรณ์ครบชุดแบบนี้ คงเดินแทบไม่ได้ แต่นารูโตะกลับไม่รู้สึกอะไร ร่างกายของคนในตระกูลอุซึมากิแข็งแกร่งขนาดนี้เลยเหรอ?"

ฮิวงะ โคพึมพำ ปิดเนตรสีขาว แล้วรู้สึกว่าร่างกายของนารูโตะแข็งแกร่งเกินไป แต่ก็หาสาเหตุไม่เจอ จึงตัดสินใจสังเกตต่อไปในอนาคต

แต่แล้ว ก็มีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

นารูโตะที่เดินอยู่บนถนน เงยหน้ามามองทางที่เขาอยู่ ทำให้เขาตกใจเล็กน้อย

"ไม่น่าใช่ ฉันซ่อนตัวดีมาก แม้แต่การสังเกตก็ใช้มุมอับ นารูโตะไม่น่าจะเห็นฉัน คงบังเอิญเท่านั้น"

ฮิวงะ โคพึมพำ คิดว่านารูโตะคงมองมาทางนี้โดยบังเอิญ ไม่เชื่อว่านารูโตะจะเห็นเขา

"เธอกลับมาแล้วเหรอ นารูโตะ" เสียงหวานๆ ดังขึ้นอย่างดีใจ

"อืม ฮินาตะ ฉันอยากจะคุยกับเธอเรื่องหนึ่ง"

"เรื่องอะไรเหรอ นารูโตะ"

"ง่ายๆ ให้คนที่คอยปกป้องเธออยู่ห่างออกไปหน่อยได้ไหม? บอกตรงๆ การซ่อนตัวของเขาแย่มาก แถมยังโผล่หัวมาดู เหมือนลิงเลย"

เหมือนลิง?!

บนหลังคา

ฮิวงะ โคได้ยินคำพูดนี้ หน้าของเขาก็เปลี่ยนสี การที่ถูกจับได้ว่าแอบซ่อนตัวก็อายพอแล้ว แต่ยังโดนเรียกว่าลิงอีก นี่มันน่าโมโหจริงๆ

ฮิวงะ โครู้สึกอึดอัดจนอยากจะอาเจียน แต่ทันใดนั้น เสียงที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าก็ดังขึ้น

"คุณฮิวงะ โค ช่วยถอยออกไปหน่อยได้ไหมคะ?"

เสียงหวานๆ ของฮินาตะดังขึ้น น่าฟังมาก แต่ฮิวงะ โครู้สึกเหมือนจะอาเจียน รู้สึกเหมือนชีวิตเขากำลังตกต่ำ

เขาพยายามอดทนกับความรู้สึกอยากชนกำแพง แล้วก้มตัวเล็กน้อย "ครับ ท่านฮินาตะ"

ฮิวงะ โคหายตัวไปในพริบตา แล้วไปสงบสติอารมณ์ในมุมไกลๆ

"ฮินาตะ เข้ามาสิ ฉันจะให้กุญแจบ้านกับเธอ ต่อไปเธอมาเมื่อไรก็เข้ามาได้เลย"

"อืม ขอบคุณนะ นารูโตะ นี่คือเสื้อผ้าที่ฉันตัดให้ ลองดูว่าใส่ได้ไหม"

"ขอบคุณนะ ฮินาตะ"

【ค่าประสบการณ์ +1】

เสียงพูดคุยกันดังในบ้านของนารูโตะ ฟังดูอบอุ่นและมีความสุขเหมือนครอบครัว

ในห้องนั่งเล่น

นารูโตะเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้วมายืนให้ฮินาตะดูว่าใส่ได้ไหม

"เป็นไงบ้าง? ฉันใส่แล้วดูดีไหม?" นารูโตะถามขณะที่ฮินาตะเดินวนดูเขา

"ดูดีมากเลย เข้ากับเธอมาก ลองอีกสักสองสามชุดนะ สีและแบบต่างกัน เธอชอบแบบไหน ครั้งหน้าฉันจะสั่งตัดให้เพิ่ม"

ฮินาตะยื่นมือขาวนวล หยิบเสื้ออีกสี่ชุดขึ้นมาแล้วส่งให้เขาอย่างตื่นเต้น

【ค่าประสบการณ์ +1】

"ก็ได้ๆ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า รอแป๊บนะ"

"อืม รู้แล้ว"

ฮินาตะพยักหน้า แล้วนึกถึงคัมภีร์วิชาที่นำมาให้ จึงพูดต่อ "นารูโตะ ขอโทษนะ ฉันหาคัมภีร์วิชาไฟไม่เจอ เจอแต่แบบอื่น"

"ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ แค่นี้ก็มากพอแล้ว"

นารูโตะที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้ามองดูถุงที่เต็มไปด้วยคัมภีร์วิชาแล้วรู้สึกอบอุ่นในใจ จากนั้นยื่นมือขวาออกไป จับมือเล็กๆ ของฮินาตะเบาๆ แล้วพูด "ขอบใจนะ ฮินาตะ"

"มะ...ไม่เป็นไร"

ฮินาตะมองมือตัวเองที่ถูกนารูโตะจับไว้ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็แดงขึ้นทันที แดงไปจนถึงหูสีขาวนวล แล้วเป็นลมไป

"เอ๋?"

นารูโตะรีบจับฮินาตะไว้ มองดูเธอที่เป็นลมด้วยท่าทางน่ารัก ในใจเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก

【ค่าประสบการณ์ +1】

【ค่าประสบการณ์ +1】