24
นารูโตะนึกถึงจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของคาคาชิขึ้นมาได้ ถ้าจักระของคาคาชิถึงระดับเดียวกับของตัวเอง พลังการต่อสู้คงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่ตอนนี้เขาต้องคำนวณอย่างละเอียด คาคาชิยังสามารถสร้างชื่อเสียงในฐานะนินจานักลอกเลียนได้ในโลกนินจา แม้จะขาดแคลนจักระ ก็ถือว่ายอดเยี่ยมมาก
นั่นไง
เมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีของเงาร่างมากมาย คาคาชิต่อสู้เพียงครู่เดียวก็ใช้ท่าพลางตัวเพื่อซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งได้อย่างง่ายดาย
“ไม่เสียชื่อคาคาชิจริง ๆ”
นารูโตะนั่งบนหินสลัก มองเห็นฉากนี้ผ่านการรับรู้ของเขา แล้วลุกขึ้นเดินไปยังบริเวณที่คาคาชิอยู่
ใกล้ ๆ กับถ้ำ
บนต้นไม้ต้นหนึ่ง
คาคาชิมองลงไปยังเงาร่างนารูโตะที่วุ่นวายอยู่ด้านล่าง ตัดสินใจดูเหตุการณ์อย่างสบายใจ มองเห็นเงาร่างที่ค้นหาเขาไปทั่ว
เขาหยิบหนังสือ "อะจึ๋ย-สวรรค์รำไร" ออกมาเตรียมอ่าน แต่เมื่อคิดถึงคำว่า "อ่อนแอ" เขาก็ใส่มันกลับไปด้วยความหงุดหงิด
“เงาร่างของนารูโตะใช้ได้จริง ๆ จักระที่เยอะขนาดนี้น่าอิจฉาจริง ๆ แต่การต่อสู้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับจักระเท่านั้น”
คาคาชิพึมพำกับตัวเอง ตอนที่เขาต่อสู้กับเงาร่างเป็นเวลาห้านาที เขายังไม่พบตัวจริงของนารูโตะ ดังนั้นเขาจึงวางแผนรอให้เงาร่างสลายตัวไปก่อน
ด้วยอายุนารูโตะจะไม่สามารถรักษาเงาร่างจำนวนมากได้นานแน่ ๆ
ในระหว่างนี้เขาเพียงแค่หลบซ่อนและรอ เงาร่างพวกนั้นคงหาเขาไม่เจอ
นี่คือเหตุผลที่เขานั่งสบายใจอยู่บนต้นไม้ ดูเหตุการณ์
แต่...
เพียงครู่เดียว เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“เขาอยู่ที่นั่น!”
เสียงหนึ่งดังมาจากเงาร่าง แล้วเงาร่างทุกตัวก็มองไปยังตำแหน่งของคาคาชิ นั่นทำให้คาคาชิตกใจ
“เป็นไปได้ยังไง? ฉันซ่อนตัวดีแล้วนี่นา”
คาคาชิสงสัยและไม่ต้องการใช้จักระเพื่อจัดการเงาร่างเหล่านั้น เขาจึงหายตัวไปอีกครั้งด้วยเสียง “ปัง”
“ซ่อนตัวที่นี่ดีกว่า”
ในถ้ำมืด คาคาชิซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่ง รอให้นารูโตะยกเลิกเงาร่างก่อนจะออกไปจัดการนารูโตะ
“อยู่ในถ้ำ!”
“บุก!”
เงาร่างนารูโตะจำนวนมากพุ่งเข้าถ้ำ แล้วชกใส่คาคาชิทันที ไม่มีท่าทีเกรงใจ
“แย่แล้ว มันเกิดอะไรขึ้น? เขาหาฉันเจอได้ยังไง?”
คาคาชิหน้าตึง รู้ว่าการซ่อนตัวไม่มีประโยชน์แล้ว จึงเตรียมตัวต่อสู้
“จักระใช้ไม่ได้มาก แต่การต่อสู้กับเงาร่างที่อ่อนแอพวกนี้ ใช้ทักษะทางกายภาพก็พอ”
คาคาชิบิดคอ แล้วพุ่งเข้าโจมตีเงาร่างมากมาย
ปัง ปัง ปัง ปัง!
หมอกขาวฟุ้งกระจาย ร่างของคาคาชิพุ่งไปมารวดเร็ว
พลังอันแข็งแกร่งของเขาแสดงออกมาอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ในการโจมตีของเขา เงาร่างก็ค่อย ๆ สลายตัวไปอย่างรวดเร็ว
แต่ระหว่างการต่อสู้ เขาพบว่าเทคนิคการต่อสู้ของเงาร่างไม่อ่อนแออย่างที่คิด
ตรงกันข้าม เงาร่างมีทักษะการต่อสู้ที่น่าประทับใจ มีหลายจุดที่น่าเอาเป็นแบบอย่าง
บางครั้งเทคนิคการต่อสู้ที่เงาร่างใช้ออกมายังทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย
“ดูเหมือนนารูโตะจะฝึกฝนทักษะการต่อสู้ทางกายภาพไม่น้อย แต่สำหรับฉันมันยังไม่พอ”
คาคาชิวิเคราะห์พร้อมกับต่อสู้ และค้นหาตัวจริงของนารูโตะไปด้วย
【ค่าประสบการณ์ +2】
【ค่าประสบการณ์ +2】
นารูโตะซึ่งอยู่ที่ปลายด้านนอกของเงาร่างนับไม่ถ้วน ได้ยินเสียงเพิ่มค่าประสบการณ์ พร้อมทั้งซึมซับความรู้ในการต่อสู้ที่เงาร่างส่งกลับมา
การต่อสู้ของเงาร่างจำนวนมากนี้ ทุกครั้งที่เงาร่างกลับมาจะนำประสบการณ์การต่อสู้มาให้ แม้เงาร่างจะสู้ได้ไม่นาน แต่มีมากขนาดนี้ย่อมมีประโยชน์มาก
ยิ่งไปกว่านั้น ความรู้ที่ได้จากเงาร่างจำนวนมากนี้ให้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมมาก
“การได้ผลเช่นนี้รู้สึกดีมาก ค่าประสบการณ์ ทักษะการต่อสู้ ล้วนมีประโยชน์มาก ถ้าเช่นนั้น ก็ทำอีกครั้ง จักระยังมีเยอะ”
นารูโตะรู้สึกถึงจักระในร่างที่มีมากมาย เขายกมือขึ้นทำท่าประสานอิน
คาถาแยกเงาพันร่าง!
ปัง ปัง ปัง ปัง!
เงาร่างจำนวนมากปรากฏขึ้นอีกครั้ง พร้อมพลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งขึ้น พุ่งเข้าโจมตีคาคาชิ
คาคาชิต่อสู้ด้วยวิธีการที่แข็งแกร่ง กำจัดเงาร่างไปมากมาย แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาพบว่าเงาร่างเหล่านี้ยิ่งต่อสู้ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น
เมื่อก่อนจัดการได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้กลับยากขึ้นมาก นี่ทำให้คาคาชิหงุดหงิดอย่างมาก
“ดูเหมือนต้องใช้วิชานินจาแล้ว”
คาคาชิพุ่งขึ้นไปบนถ้ำ ประสานมือ
“วิชาน้ำ: น้ำคลื่นคลั่ง!”
น้ำพุ่งออกมาเหมือนน้ำตก ท่วมพื้นที่กว้าง
ในหมู่เงาร่าง นารูโตะมีประกายตา เขารอคอยช่วงเวลานี้ ถ้าเขาลงมือในตอนนี้ก็จะ...
“หือ?”
นารูโตะหันไปมองทางไกล รู้สึกว่ามีคนที่ไม่รู้จักกำลังเข้ามา ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงมาทางนี้
“ช่างมัน คราวหน้าแล้วกัน” นารูโตะไม่ลงมือ แต่หันหลังกลับบ้าน
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!
นารูโตะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ผ่านสถานที่ฝึกเอาชีวิตรอด เห็นซาสึเกะและซากุระเพิ่งฟื้นจากการสลบ
“นารูโตะไปไหนมา ซาสึเกะเพิ่งสู้กับครู และยืนสู้ได้สิบกว่าวิ สุดยอดมาก ส่วนฉัน โดนครูจัดการในพริบตา”
ซากุระพูดด้วยสายตาปลื้มซาสึเกะ
“ดีนี่ ซาสึเกะพัฒนาขึ้นนะ” นารูโตะแหย่
【ค่าประสบการณ์ +1】
“นารูโตะ ห้ามเรียกฉันว่าซาสึเกะ” ซาสึเกะไม่พอใจ มองนารูโตะด้วยสายตาไม่พอใจ
“ใช่ นารูโตะ ซาสึเกะเก่งมากกว่าเรามาก จะพูดแบบนั้นไม่ได้” ซากุระช่วยพูด
“แค่สิบกว่าวิเองเหรอ?” นารูโตะนึกถึงเงาร่างที่ยังสู้กับคาคาชิอยู่ พูดด้วยเสียงแปลก ๆ
“แน่นอน ครูเป็นนินจาที่แข็งแกร่งมาก สามารถสู้กับครูได้นานกว่าสิบวิ ไม่มีนินจาระดับต่ำทำได้” ซากุระอธิบายด้วยความภาคภูมิใจ
“ตามใจ ฉันกลับบ้านแล้ว” นารูโตะยักไหล่ แล้วเดินกลับบ้านอย่างขี้เกียจ
【ค่าประสบการณ์ +1】
“อย่าเพิ่งไป เรายังไม่ผ่านการฝึกเลย” ซากุระรีบพูด
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะผ่าน” นารูโตะโบกมือ โดยไม่หันกลับ
เหลือเพียงซาสึเกะและซากุระที่สงสัยว่าทำไมนารูโตะถึงจากไป
“นารูโตะจะยอมแพ้หรือเปล่า เมื่อกี้เขาไม่ได้ออกมาต่อสู้ หรือว่าเขากลัวครูคาคาชิ?” ซากุระถาม
“ไม่น่าจะใช่ เขาแข็งแกร่งมาก” ซาสึเกะนึกถึงการแข่งงัดข้อ
“แข็งแกร่งอย่างเดียวไม่พอ ต้องต่อสู้ได้ด้วย”
“เอ่อ... ช่างเถอะ รอครูกลับมาก่อนค่อยว่ากัน”
“โอเค”
ซาสึเกะและซากุระรออย่างเงียบ ๆ ไม่กี่นาทีต่อมา ร่างที่ดูเหนื่อยเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้น
ฟิ้ว!
คาคาชิปรากฏตัวต่อหน้าซาสึเกะและซากุระ เสื้อผ้ามีฝุ่นเต็มไปหมด มองไปรอบ ๆ
“ครู ทำไมเสื้อผ้ามีแต่ฝุ่น เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ซากุระถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไร แค่โดนฝุ่นเท่านั้น”
คาคาชิอธิบายด้วยความหงุดหงิด แล้วพูดต่อ “พวกเธอเห็นนารูโตะหรือเปล่า”
“นารูโตะ? เขากลับบ้านไปแล้ว อาจคิดว่าตัวเองสู้ไม่ไหวเลยยอมแพ้” ซากุระพูด
“ยอมแพ้เพราะคิดว่าสู้ไม่ไหว? เป็นไปไม่ได้ เด็กคนนั้นแข็งแกร่งมาก เมื่อกี้เขาใช้เงาร่างสู้กับฉันตั้งสิบนาที” คาคาชิพูดด้วยความหงุดหงิด
“สิบนาที? เงาร่างของนารูโตะสู้กับครูตั้งสิบนาที? เป็นไปไม่ได้” ซาสึเกะไม่เชื่อ
“ทำไมจะไม่ได้? คาถาแยกเงาพันร่างของเขาเก่งมาก เงาร่างเต็มภูเขา หาตัวจริงไม่เจอ” คาคาชิถอนหายใจ
“เงาร่างเต็มภูเขาแบบนี้...”
ซาสึเกะได้ยินแล้วรู้สึกปวดใจ ตัวเขาเป็นนักเรียนอันดับหนึ่ง ควรจะแข็งแกร่งที่สุด แต่กลับยืนสู้ได้แค่สิบกว่าวิ ขณะที่นารูโตะสู้ได้สิบนาที ความแตกต่างนี้ใหญ่มาก
เมื่อซากุระชมเขาเมื่อกี้ เขารู้สึกดีใจ แต่ตอนนี้คิดอีกที มันรู้สึกน่าเย้ยหยัน และใบหน้าเขารู้สึกร้อนผ่าว
ไม่มีทางเลือก สิบนาทีที่คาคาชิพูด มันช่างทำร้ายจิตใจ
(จบบทนี้)