23

“ไม่ ไม่ใช่หมูพะโล้” ฮินาตะเห็นอาหารที่ผัดเสร็จแล้ว เอ่ยเสียงเบาและเพราะมาก

“นี่เรียกว่ามะเขือยาวผัดซอสปลา ต่อไปต้องตั้งใจเรียนรู้ให้ดีนะ” นารูโตะกำชับ

“อื้ม อื้ม รู้แล้วจ้ะ” ฮินาตะพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอดูจริงจังขึ้น

【ค่าประสบการณ์ +1】

“จานที่สองจะทำหมูผัดเปรี้ยวหวาน ดูให้ดี ๆ”

นารูโตะเริ่มสอนอีกครั้ง และอธิบายทุกขั้นตอนอย่างละเอียด พร้อมทั้งไม่ลืมให้ฮินาตะช่วย

การสอนแบบนี้ได้ผลดีมาก ฮินาตะเห็นได้ชัดว่ามีความก้าวหน้า และในขั้นตอนต่อไปเธอได้เรียนรู้มากขึ้น

นารูโตะดีใจที่เห็นเธอพัฒนาขึ้น หากความก้าวหน้านี้ต่อเนื่องไปสักระยะ ฮินาตะจะกลายเป็นแม่ครัวตัวน้อยที่สมบูรณ์แบบ

แต่นารูโตะมีเรื่องหนึ่งที่ใส่ใจ คือค่าประสบการณ์รอบ ๆ ฮินาตะเริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ ไม่นานก็จะหายไป แล้วต้องรอจนถึงเหตุการณ์ใหม่ถึงจะฟื้นตัวได้บางส่วน

แต่โชคดีที่พรุ่งนี้ต้องเข้าร่วมการฝึกเอาชีวิตรอด เขาจะได้ค่าประสบการณ์จากคาคาชิ

เมื่อคิดได้ดังนี้ นารูโตะก็ไม่กังวลอีกต่อไป และร่วมกับฮินาตะในมื้อค่ำที่แสนสุข

วันต่อมา ที่สถานที่ฝึกเอาชีวิตรอด

พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ท้องฟ้ายังมืดมิด ซาสึเกะและซากุระมาก่อนเวลา ยืนรอเงียบ ๆ บนสนามหญ้า

“แปลกจัง นารูโตะยังไม่มา จะนอนตื่นสายหรือเปล่า” ซากุระมองไปรอบ ๆ แล้วพูด

“ไม่รู้สิ”

ซาสึเกะส่ายหน้า แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ใส่ใจ รอครูคาคาชิมาเพื่อผ่านการฝึกเอาชีวิตรอดให้ได้

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ พวกเขารอตั้งแต่ท้องฟ้ามืดมิดจนถึงเช้า และจนเกือบ 10 โมงครูคาคาชิก็ยังไม่มา

นี่ทำให้ซากุระและซาสึเกะไม่พอใจ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงนารูโตะที่นอนหลับอย่างสบายใจ พวกเขายิ่งรู้สึกไม่ยุติธรรม

“น่ารำคาญจริง ๆ บอกว่าจะมีการฝึกเอาชีวิตรอด แต่สองคนนี้ไม่มาซะงั้น โดยเฉพาะนารูโตะ ต้องนอนหลับอยู่แน่ ๆ” ซากุระพูดอย่างไม่พอใจ

“รอต่อไปเถอะ” ซาสึเกะตอบและใส่มือในกระเป๋าอย่างเท่

อีกด้านหนึ่ง

ห่างจากสถานที่ฝึกเอาชีวิตรอด 100 เมตร คาคาชิกำลังเดินอย่างสบายใจพร้อมกับกระดิ่งสองลูก

“เด็กสามคนนั้นคงเบื่อกันแล้ว ต้องฝึกความอดทนพวกเขา แล้วนารูโตะคงหงุดหงิดแน่ นี่เป็นโอกาสดีที่จะสั่งสอนเขา หลังจากที่เขาบอกว่าฉันอ่อนแอ”

คาคาชิพึมพำอย่างเกียจคร้าน รู้สึกว่าการจัดการเด็กสามคนนี้เป็นวิธีที่ดีเพื่อสั่งสอนพวกเขา

“ได้เวลาแล้ว ไปที่นั่นตอนนี้เหมาะสมดี หาข้ออ้างหน่อยก็พอ”

คาคาชิพูดจบก็วิ่งไปที่สถานที่ฝึกเอาชีวิตรอดด้วยความเร็วสูงสุด ในเวลาอันสั้นเขาก็มาถึงที่หมาย

“ครูคาคาชิ ทำไมมาสายจัง” ซากุระพูดอย่างไม่พอใจ

“อ๋า บนทางเจอแมว เอ๊ะ? นารูโตะอยู่ไหน?”

คาคาชิหาข้ออ้างแต่เมื่อเห็นว่ามีเพียงซาสึเกะและซากุระ เขารู้สึกหงุดหงิด

เดิมทีคิดจะสั่งสอนนารูโตะ แต่เขาไม่มา มันทำให้คาคาชิหมดคำพูด

“นารูโตะไม่เคยมาตั้งแต่แรก คงนอนหลับอยู่ที่บ้าน” ซากุระรายงาน

“นอนหลับ? เด็กคนนี้ไม่มาตามเวลา ต้องลงโทษหน่อย” คาคาชิขมวดคิ้วพูด

“ไม่ต้อง ฉันมาแล้ว”

เสียงเรียบ ๆ ดังขึ้น และนารูโตะก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ เดินมายังสถานที่ฝึก

“หืม?”

คาคาชิมองทิศทางที่นารูโตะเดินมา รู้สึกแปลกใจ เพราะเขาผ่านทางนั้นมาแต่ทำไมไม่เห็นนารูโตะ?

นี่ทำให้คาคาชิจริงจังขึ้น รู้สึกแปลก แต่เขาคิดไปคิดมาก็ส่ายหัว

เพราะนารูโตะเพิ่งจบจากโรงเรียนนินจา ไม่มีทางมีความสามารถซ่อนตัวพิเศษอะไรใหญ่สุดคือพึ่งมาถึง

“เมื่อมาแล้ว ก็เริ่มการฝึกเอาชีวิตรอด ฉันจะบอกกฎให้ฟัง”

คาคาชิหยิบกระดิ่งสองลูกออกมา เริ่มบอกกฎยืดยาว

“เอาล่ะ สรุปว่า 12 โมงก่อนเอากระดิ่งมาได้ถือว่าผ่าน ไม่เช่นนั้นคือไม่ผ่าน จำไว้ว่า มีกระดิ่งแค่สองลูก หนึ่งคนจะไม่ได้กินข้าวกล่อง”

คาคาชิชี้ไปที่ข้าวกล่องใกล้ ๆ หิน แล้วพูด

“เข้าใจแล้ว!”

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!

เสียงแตกอากาศสามเสียง ซาสึเกะ ซากุระและนารูโตะหายตัวไปซ่อนตัว

เหลือเพียงคาคาชิที่ยืนอยู่คนเดียว ชั่วครู่ต่อมาเขารู้สึกว่าเวลาพอเหมาะแล้วจึงหันศีรษะ

“พื้นฐานของนินจาคือการซ่อนตัว ไม่รู้ว่าเด็กสามคนนี้ทำได้ดีแค่ไหน” คาคาชิพูดจบก็เริ่มสังเกตหาพบซาสึเกะและซากุระอย่างรวดเร็ว

“ไม่เลว ทุกคนซ่อนได้ดี เอ๊ะ? แล้วนารูโตะล่ะ?”

คาคาชิตรวจสอบอย่างละเอียด ใช้เวลาเกือบนาทีแต่ก็ไม่พบตัวนารูโตะ ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจ

“เด็กคนนี้หายไปไหน? ทำไมไม่เจอเลย?”

คาคาชิสงสัยอย่างมาก ไม่เข้าใจว่านารูโตะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน สุดท้ายจึงหันความสนใจไปที่ซาสึเกะและซากุระ ตั้งใจจะจัดการเด็กสองคนนี้ก่อน

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!

เสียงคุไนผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่คาคาชิหลบได้อย่างง่ายดาย แล้วพุ่งไปที่ซาสึเกะ

ติง ติง ติง!

การต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป แต่ด้วยพลังของคาคาชิ ซากุระและซาสึเกะจึงพ่ายแพ้แน่นอน

แต่เมื่อคาคาชิจัดการซาสึเกะและซากุระเสร็จ เขาขมวดคิ้วมองไปรอบ ๆ เพราะนารูโตะไม่ปรากฏตัว ซึ่งทำให้คาคาชิไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่านารูโตะกำลังวางแผนอะไรอยู่

ไม่เข้าใจเหตุผล คาคาชิเข้าป่า โดยใช้สถานที่ฝึกเป็นจุดศูนย์กลาง ค้นหาอย่างรวดเร็ว พบเงาคนในถ้ำแห่งหนึ่งห่างไปไม่กี่ร้อยเมตร

“เจอแล้ว”

คาคาชิยิ้มเล็กน้อย วิ่งไปที่ถ้ำด้วยความเร็วสูง

“ออกมาเถอะนารูโตะ เหลือแต่เธอ ซ่อนตัวก็ไม่มีประโยชน์แล้ว”

“จริงหรอ?”

เสียงเรียบ ๆ ดังมาจากถ้ำ จากนั้นนารูโตะหลายคนก็เดินออกมา มองคาคาชิด้วยสายตานิ่งเฉย

“คาถาแยกเงาพันร่าง?”

คาคาชิเห็นแล้วตกใจ จากนั้นพูดอีกครั้ง “ไม่มีประโยชน์ กี่ตัวก็สู้ไม่ได้”

“จริงหรือ?!”

ทึ่ง ทึ่ง ทึ่ง ทึ่ง

เงาร่างนารูโตะจำนวนมากออกมาจากถ้ำ พร้อมทั้งเงาร่างอีกจำนวนมากจากป่ามาเสริม มองคาคาชิด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเห็นเงาร่างจำนวนมาก คาคาชิก็จริงจังขึ้น พูดว่า “น่าสนใจ แต่ยังไม่พอ”

“ลองดูเถอะ ไป จัดการเขา!”

ฮา!

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!

เงาร่างนารูโตะจำนวนมากพุ่งเข้าหาคาคาชิ เริ่มการต่อสู้รอบถ้ำ

ในขณะที่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร ที่สถานที่ฝึกเอาชีวิตรอด ข้างหิน

ตัวจริงของนารูโตะกำลังกินข้าวกล่องใหญ่ ๆ อย่างสบายใจ มองไปทางที่คาคาชิอยู่

“คาคาชิ สู้ให้ดีนะ เกมเพิ่งเริ่มต้น”

นารูโตะพูดจบก็กินข้าวกล่องสองกล่องเสร็จ จากนั้นยืดเส้นยืดสาย นอนรอพิงหิน รอการต่อสู้ของคาคาชิจบลง

แต่เพียงแค่ห้านาที นารูโตะก็ลุกขึ้น

“ดูเหมือนว่าเงาร่างจะเยอะไปหน่อย คงไม่ถึงกับคาคาชิจะโดนเล่นงานหรอก เขาเป็นนินจาระดับสูงนี่นา แต่... เขาขาดพลัง จักระของเขาน้อยกว่าฉันเยอะเลย”

(จบบทนี้)