เจ้าหน้าที่หมายเลข 39 [ฟรี]
ตอนที่ 39
มีชีวิตอยู่เพื่อตัวคุณเอง!
วันที่ 23 กันยายน ปี 2007 เวลา 12.00 น.
รัสเซียตอนเหนือ ทะเลคารา ท่าเรือโนวี
ที่นี่คือท่าเรือหลักของทะเลคาราและท่าเรือทั้งหมดในบริเวณโดยรอบทำให้ที่นี่มีขนาดใหญ่มาก ชาวบ้านส่วนใหญ่จะอาศัยการเลี้ยงปลาเพื่อดำรงชีวิต ทำให้ที่นี่กลายเป็นจุดตกปลายอดนิยมสำหรับผู้ที่ชื่นชอบการตกปลาจากทั่วทุกมุมโลก
ซึ่งวันนี้ท่าเรือโนวีได้ต้อนรับ ‘แขกที่ไม่ได้รับเชิญ’ สองคน . . .
ตอนนี้ทาราอันยิ่งใหญ่ถูกความหนาวเย็นควบแน่นจนกลายเป็นน้ำแข็งแกร่งไกลสุดลูกหูลูกตา ทำให้ผู้คนที่เดินทางมาที่นี่ได้ซึมซับความรู้สึกของอาณาจักรน้ำแข็งภายใต้แสงแดด
ในขณะที่นั่งอยู่บนม้านั่งที่จุดชมวิวบนเขื่อนของท่าเรือลีออนก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นของลมหนาว พร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปที่ทะเลคาร่าที่กลายเป็นน้ำแข็ง ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะอุทานขึ้นมาว่า "งดงามมาก!"
ด้านข้างของลีออนเป็นผู้หญิงที่สวมเสื้อแจ็กเก็ตขนเป็ดหนากับรองเท้าบูทลุยหิมะพร้อมกับหมวกขนสัตว์ที่สวมอยู่บนหัว ทันใดนั้นลีออนก็หันไปถามกับนาตาชาที่อยู่ข้าง ๆ เขาว่า "เราจะต้องรออีกนานแค่ไหน?"
"อีกประมาณสิบนาที . . . " นาตาชาที่กำลังชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามตรงหน้าก้มลงไปมองนาฬิกาที่ข้อมือและตอบขึ้นมาอย่างใจเย็น
หลังจากหลบหนีการไล่ล่าจากคนของห้องแดงที่ท่าเรือนิซนีร์วาตอฟสก์ ทำให้ลีออนที่ถูกยิงเข้าที่กลางหลังได้ถูกนาตาชาพามายังเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ชื่อว่า ‘คูสค์’
หลังจากรอจนอาการบาดเจ็บของลีออนดีขึ้นจนลุกเดินเองไหวและเพื่อเป็นการไม่ให้เลยเวลานัดหมายที่ตกลงกันเอาไว้ ลีออนที่อาการดีขึ้นมาเล็กน้อยและนาตาชาก็เริ่มออกเดินทางอีกครั้ง
ซึ่งคราวนี้มันไม่มีนักฆ่าจากห้องแดงตามไล่ล่าพวกเขา ทำให้เวลาที่พวกเขาอยู่กันมันดูเหมือนกับคู่รักที่กำลังออกมาเที่ยวด้วยกันไม่มีผิด พวกเขาขับรถและมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง . . .
และเมื่อครั่งชั่วโมงที่แล้วลีออนและนาตาชาก็มาถึงจุดหมายที่ได้ตกลงกันเอาไว้ . . . ท่าเรือโนวี!
ซึ่งมันเหลือเวลาเพียงอีกแค่สิบห้านาทีสุดท้ายก่อนที่เครื่องบินของ SHIELD จะมาถึง
ดังนั้นเพื่อทำให้แผนการสุดท้ายของตัวเองให้สำเร็จและทำตามที่ตกลงเอาไว้กับ SHIELD ลีออนจึงเลือกพานาตาชามานั่งชมวิวริมชายหาด
ระหว่างรอเครื่องบินมารับพวกเขาทั้งสองคนก็นั่งคุยกันอย่างไร้จุดหมาย . . .
นาตาชานั่งบนม้านั่งมองไปยังดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าด้วยความประหลาดใจและพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย "มันแปลกจริง ๆ ฉันเคยได้ยินมาว่าทะเลคาราไม่เคยมีวันที่แดดจัดแบบนี้มาก่อน"
"โอ้?! อย่างนั้นหรอ" เมื่อได้ยินคำพูดของนาตาชาลีออนก็สูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ และพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า "ในเมื่อเราได้เห็นโอกาสที่หายากแบบนี้ แสดงวันนี้มันเป็นวันที่เราโชคดีสุข ๆ คุณเคยโชคดีแบบนี้มาก่อนหรอเปล่า?"
"โชคดีอย่างนั้นหรอ . . . บางทีก็อาจจะมีบ้าง"
เมื่อเห็นนาตาชาที่จู่ ๆ ก็ก้มหน้าลงและเงียบไป ลีออนก็สงสัยเล็กน้อยและถามขึ้นมาว่า "คุณกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องก่อนหน้านี้อยู่อย่างนั้นหรอ?"
ระหว่างทางไปท่าเรือโนวี ลีออนได้แนะนำตัวตนที่แท้จริงของเขาและองค์กรที่อยู่เบื้องหลังให้นาตาชารับรู้
เมื่อเธอได้รู้ว่าตัวเองกำลังได้เข้าร่วมหน่วยข่าวกรองที่ดูแลโดยความคณะรัฐมนตรีความมั่นคงโลกเธอก็ค่อนข้างประหลาดใจและผ่อนคลายมากขึ้น
เพราะเธอรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับชื่อ ‘กองงานยุทธวิธีจัดระเบียบกำลังพิเศษแห่งมาตุภูมิ’
แน่นอนว่าเธอไม่ได้สนใจเลยว่าองค์กรที่เธอจะเข้าร่วมมันจะเป็นองค์กรนักฆ่าที่มีชื่อเสียง หรือองค์ลึกลับที่แทรงแซงปัญหาทางด้านความปลอดภัยของทุกประเทศในโลกภายใต้สโลแกน ‘การรักษาสันติภาพของโลก’ หรือไม่
สิ่งที่เธอสนใจก็คือเธอจะเป็นใคร และต่อไปเธอจะเป็นอย่างไร!
หลังจากเข้าร่วม SHIELD ในฐานะสายลับที่ทรยศ เธอจะต้องละทิ้งตัวตนของเธอในฐานะ ‘สายลับ’ กลายเป็น ‘เจ้าหน้าที่’ แผนกโลจิสติกส์ หรือเปลี่ยนสถานที่ใหม่ให้เหมาะกับทักษะของเธอที่สุดเพื่อทำงานให้กับองค์กรต่อไป
เปลี่ยนตัวตนใหม่ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ . . .
ในบรรดาสามตัวเลือกนี้เธอค่อนข้างลังเลเล็กน้อย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างทางมาที่นี่ลีออนได้แนะนำให้เธอรู้จักวิธีการทำงานและโครงสร้างภายในของ SHIELD อย่างละเอียดทำให้จิตใจของเธอในตอนนี้กำลังโน้มเอียงไปที่ตัวเลือกการเป็นเจ้าหน้าที่ของ SHIELD ต่อไปได้
ซึ่งตอนนี้นาตาชาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะเรียกความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลีออนว่าอย่างไรดี
เพื่อน? เธอไม่สามารถเรียกออกมาได้อย่างเต็มปาก
หุ้นส่วน? ก็นิดหน่อย
คู่รัก? ฝันไปเถอะ!
แน่นอนว่าสิ่งพวกนี้มันไม่ค่อยสำคัญสักเท่าไหร่ เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดจริง ๆ ก็คือลีออนช่วยเธอออกมาจากห้องแดง และต่อสู้ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้!
พูดได้ว่าถ้าหากไม่มีลีออน เธออาจจะตายบนสะพานในตอนนั้นไปแล้ว . . .
ดังนั้นความคิดเห็นของลีออนจึงค่อนข้างสำคัญสำหรับนาตาชา
"อืม . . . "
นาตาชาพยักหน้าก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นความลังเลของนาตาชา ลีออนก็คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดขึ้นมาว่า "จริง ๆ แล้ว สิ่งที่ผมพูดให้คุณฟังในรถคือความต้องการที่เห็นแก่ตัวของผมเอง ผมต้องการชักชวนให้คุณมาทำงานในฐานะเจ้าหน้าที่ของ SHIELD ต่อไป แต่ถ้าหากคุณตัดสินใจทางเลือกอื่น ผมก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่ายการตัดสินใจของคุณ . . . "
ลีออนมองไปที่นาตาชาอย่างเงียบ ๆ และพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงปนความอ้อนวอนเล็กน้อยว่า "ผมคิดว่าถ้าหากคุณยังทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ต่อไปมันจะเป็นประโยชน์อย่างมากกับผม ต่อองค์กร และต่อคนทั้งโลก"
"เพราะคุณสามารถทำสิ่งที่คนอื่นหลายคนไม่สามารถทำได้!"
ขณะพูดลีออนก็ค่อย ๆ จ้องมองเข้าไปในดวงตาของนาตาชาอย่างคาดหวังด้วยดวงตาที่สดใสและลึกลับของเขา
"ครึ่งชีวิตของคุณก่อนหน้านี้อาจจะใช้มันเพื่อห้องแดงมาโดยตลอด แต่ตอนนี้คุณได้หลุดพ้นจากการควบคุมของพวกเขาแล้วและได้รับอิสระภาพอีกครั้ง คุณไม่อยากลองสัมผัสมันด้วยตัวเองหรอ? มองโลก สัมผัสมัน และใช้ชีวิตเพื่อตัวคุณเอง"
"ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากผมมีคุณเป็นหุ้นส่วน พวกเราจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร ๆ คุณไม่คิดอย่างนั้นหรอ?"
เมื่อได้ยินคำพูดของลีออนนาตาชาก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองใบหน้าของลีออนให้ชัด ๆ ทันใดนั้นรอยยิ้มทรงเสน่ห์ก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ "ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน!"
ทั้งสองยิ้มให้กัน และบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความสุข . . .
พวกเขานั่งคุยกันอย่างเพลิดเพลินจนเกือบลืมเวลา
ทันใดนั้นพื้นผิวของทะเลก็เริ่มมีการบิดเบือดของพื้นตรงอากาศตรงหน้าอย่างกะทันหัน
"มาแล้ว!?"
ภายใต้การจ้องมงอด้วยความประหลาดใจของนาตาชา เครื่องบินควินเจ็ตอันเป็นสัญลักษณ์ของ SHIELD ได้เปิดเผยตัวออกมาจากการล่องหนปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของพวกเขาทั้งสองคน
วิ้ว!!!!
ลมอย่างรุนแรงจากเครื่องยนต์ของควินเจ็ตทำให้ผมใต้หมวกของพวกเขาทั้งสองวคนพริ้วไหวไปตามสายลม
เครื่องบินควินเจ็ตสีเทาลงจอดบริเวณด้านข้างที่เป็นพื้นที่โล่งภายใต้การจ้องมองของพวกเขาทั้งสองคน
ประตูด้านหลังเครื่องบินค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ
ลีออนเดินนำนาตาชาเดินตรงมาที่เครื่องบินพร้อมกับหันหลังกลับก้มหลังลงเอามือผายไปที่ทางขึ้นเครื่องบินและพูดขึ้นมาอย่างอัศวินยุโรปด้วยรอยยิ้มว่า "ยินดีต้อนรับสู่เครื่องบินของเรา นาตาชา!"
. . . . . .
เจ็ดชั่วโมงต่อมา . . .
ตอนนี้ท้องฟ้าของแมนแฮตตันได้เปลี่ยนเป็นสีดำไปเรียบร้อยแล้ว
เครื่องบินควินเจ็ตที่เปิดโหมดล่องหนพร้อมกับเสียงคำรามของเครื่องยนต์เทอร์โบค่อย ๆ ลงจอดบนลานจอดเครื่องบินบนตึกแห่งหนึ่ง
เมื่อประตูเครื่องบินเปิดออกมันก็มีร่างสูงร่างหนึ่งเดินลงมาจากเครื่องบินอย่างช้า ๆ
ตามมาด้วยผู้หญิงผมแดงที่อยู่ด้านหลัง . . .
โปรดติดตามตอนต่อไป …
