บทที่ 36 คำสั่งการของผู้บำเพ็ญเพียร  

ราคาของการประมูลของซีซุยตันทำให้คนที่อยู่ในห้องประมูลส่วนตัวหมายเลขเก้าต้องตกใจ สายตาที่เต็มไปด้วยความริษยาจับจ้องไปทางหลูมู่หยานแทบจะเป็นสายตาเดียว เพราะตอนนี้นางจะกลายเป็นสตรีผู้ร่ำรวย ต่อให้พวกเขากลับบ้านไปได้ช่วงหนึ่ง ก็ไม่สามารถหาเหรียญทองคำจำนวนมหาศาลนี้ได้

หยุนจินเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “ดูเหมือนจะทำกำไรถึงสามร้อยล้านเหรียญทองเลยนะ”

เมื่อมองไปยังใบหน้าที่หล่อเหลาของหยุนจิน หยุนหลัวก็อดมองว่าเขางี่เง่าไม่ได้ เขาอิจฉาที่ลูกพี่ลูกน้องเขาผู้นี้ได้ยามูลค่าสามร้อยล้านเหรียญไปครอบครอง

เสี่ยวเซียงเองก็อดไม่ได้ที่จะมองหยุนจินด้วยความไม่สบอารมณ์ เพราะเขาเองก็อยากจะได้ยาเม็ดไขกระดูกเหมือนกัน

หลังจากการประมูลซีซุยตันในวันนี้ จะสร้างความตื่นเต้นให้อาณาจักรแห่งอัคคี และประเทศอื่น ๆ ในทวีปวิญญาณสวรรค์ เพราะการจะได้มาซึ่งยาเม็ดนั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างยาก

ดวงตาของกู่ยันรันเต็มไปด้วยเจตนาปองร้ายและอาฆาตแค้น นางไม่เข้าใจว่าทำไมหลูมู่หยานถึงเปลี่ยนไปได้เพียงระยะเวลาแค่ไม่ถึงสามเดือน และนางก็ดีกว่าหลูมู่หยานทุกเรื่อง เว้นพื้นฐานครอบครัว แต่ทำไมนางถึงไม่ได้รับยาซีซุยนั่น

นางเกลียด เกลียดหลูมู่หยาน

ขณะเดียวกัน หลูมู่หยานเองก็สัมผัสได้ถึงความอาฆาตจากกู่ยันรันที่มีต่อนาง ในฐานะที่เป็นพลังวิญญาณหนึ่งครั้ง และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะศัตรูผู้ที่ไม่สามารถขึ้นเวทีได้ ฉะนั้นถ้าเมื่อไหร่ที่มีการเปรียบเทียบของสถาบัน นางจะจัดการดอกไม้สีขาวแสนอหังการดอกนี้เอง

หยุนซิน หรือองค์หญิงเจ็ด นึกอิจฉาหลูมู่หยานอยู่ในใจ และยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าของนางแม้ว่าจะมีรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน แต่ในใจของนางกลับคิดแผนการหลังจากกลับไปที่วัง เพื่อคุยกับท่านแม่ และสนมของนาง และถึงจะไม่ชอบหลูมู่หยาน แต่ยังดีตรงที่นางจะสามารถดูดพลังงานมาใช้ได้ถึงหนึ่งและสอง

ในฐานะขององค์หญิงแห่งจักรวรรดิ และบุคคลสำคัญจากสวรรค์ในสถาบันจักรพรรดิ หยุนซินไม่ต้องการให้ความโดดเด่นของนางถูกบดบังโดยอดีตสตรีผู้ไร้ค่า และนางก็ต้องเรียนรู้วิธีอดกลั้น ก่อนจะตั้งมั่นคว้าซีซุยตันมาครอง

ใบหน้าของฉีอี้ซวนดูเรียบนิ่ง ทว่าในใจกลับขัดแย้งกันอย่างยุ่งเหยิง เขาหวังว่าหลูมู่หยานจะส่องประกาย แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องการเก็บซ่อนนางเอาไว้ภายในเพื่อให้เปล่งประกายแก่เขาเพียงผู้เดียว

หลังจากการประมูลสิ้นสุดลง หลูมู่หยานก็ได้นำอสูรกลืนกินวิญญาณไปที่สำนักการค้าที่แยกต่างหากของหอการค้าหมิงเหมิงเพื่อทำธุรกรรมทางการเงินที่ค้างเอาไว้

“แม่นางหลู นั่งลงสิ” นายท่านที่นั่งรออยู่ในห้องคลี่ยิ้มสดใสให้แก่ผู้ที่มาเยือน เพราะตอนนี้เขาเองมีความสุขมากที่ได้ครอบครองยาเม็ดซีซุย

“ข้าขอแสดงความยินดีกับเหล่าเย่ บางทีท่านเหล่าเย่อาจจะก้าวไปสู่การเป็นจักรพรรดิที่แข็งแกร่งหลังจากได้ชำระไขกระดูก” หลูมู่หยานเอ่ย พร้อมกับยิ้มแสดงความยินดี

“ฮ่าฮ่า …” เมื่อได้ยินหลูมู่หยานเอ่ยเช่นนั้น เหล่าเย่ก็ยิ้มร่าออกมาอย่างอารมณ์ดี เขาติดอยู่บนจุดสูงสุดของราชาแห่งดาบมามากกว่ายี่สิบปีแล้ว ซึ่งการมีคำสั่งราชาแห่งดาบก็ทำให้ตัวเขามั่นใจ

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะรับคำพูดดี ๆ ของแม่นางเอาไว้ หากชายชราผู้นี้สามารถเลื่อนขั้นเป็นจักรพรรดิดาบได้สำเร็จ เห็นทีข้าจะต้องติดหนี้บุญคุณแม่นาง”

หลูมู่หยานไม่ได้คาดหวังว่าเหล่าเย่ฮุย จะกล้าได้กล้าเสียขนาดนี้ และการจะเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิดาบที่แข็งแกร่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเหล่าเย่ในฐานะผู้ประเมินอาวุโส สิ่งนี้ควรค่าแก่การทำความคุ้นเคย “แล้วข้าจะรอ”

เหล่าเย่หยักหน้าอย่างชื่นชม โดยปกติเขาไม่ชอบผู้ที่น่าซื่อในคตที่สุด แต่หลูมู่หยานเป็นคนรู้จักใช้เวลาตัดสินใจ และไม่เจ้าเล่ห์ รวมไปถึงอารมณ์ประจบสอพลอ ทำให้เขาเองก็ยิ่งเอ็นดูสตรีวัยเยาว์ผู้นี้มากขึ้น

“แม่นางหลู สำหรับเหรียญทองหมึกจำนวนสามร้อยล้านเหรียญ จากการประมูลยาซีซุยในครั้งนี้จะถูกหักสองเปอร์เซ็นต์เป็นค่าดำเนินการประมูลให้แก่หอการค้า รวมไปถึงค่าเหรียญทองหมึกสำหรับอสูรกลืนกินวิญญาณ และนี่คือส่วนที่เหลือสำหรับเจ้า” เหล่าเย่เตรียมการ์ดคริสตัลออกมา และเตรียมจ่ายเงินให้แก่หลูมู่หยาน

หลูมู่หยานหยิบเอาการ์ดคริสตัลของนางออกมา และมอบให้แก่เหล่าเย่ “เหล่าเย่ ท่านช่วยเปลี่ยนจากเหรียญทองหมึกที่เหลือเป็นเหรียญทองม่วงได้หรือไม่?”

ในความเป็นจริงเหรียญทองหมึกไม่ได้มีค่าอะไรบนท้องถนนแห่งนี้ ยกเว้นประเทศเล็ก ๆ อย่างอาณาจักรหยานโจวเท่านั้นที่เหรียญทองหมึกสามร้อยล้านเหรียญถือเป็นความมั่งคั่งอันยิ่งใหญ่

“ได้” เหล่าเย่หยิบการ์ดของหลูมู่หยาน ก่อนจะเปลี่ยนเหรียญสีทองหมึกที่เหลือเป็นเหรียญทองม่วงใส่ลงในการ์ดตริสตัลของนาง

“ขอบคุณท่าน!” หลูมู่หยานวางการ์ด พร้อมกับเหยียดยิ้ม

เหล่าเย่จำได้ว่าในตอนท้ายของการประมูล หลายคนเริ่มรู้ภูมิหลังและต้องการสอบถามเกี่ยวกับซีซุยตัน ฉะนั้นเหล่าเย่จึงอดที่จะเตือนสตรีผู้นี้ไม่ได้ ว่า “แม่นาง ยานี้ทำให้ใครหลาย ๆ เริ่มสังเกตเจ้าแล้ว เจ้าจงระวังตัวมากขึ้นด้วย”

หลังจากที่ขึ้นไปชั้นบนของการประมูล หลูหมู่หยานขอให้เขาบอกว่านางมีพัฒนาการทางร่างกายที่ดีขึ้นหลังจากที่ได้รับยาซีซุย และเชื่อว่าคนอื่น ๆ แม้แต่หลูเจียก็จะตามหานาง แม้ว่าจะไม่ได้ยาไปก็ตาม

หลูมู่หยานพยักหน้า “ขอบคุณท่านเหล่าเย่ที่เตือนข้า  ข้ารู้ว่าสิ่งนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ข้าก็พร้อมแล้ว”

แม้ว่าวันนี้นางจะไม่ได้นำยาซีซุยออกประมูล แต่การกำจัดร่างกายที่ด้อยกว่า และการพัฒนาฐานการฝึกฝนของนางที่กลายเป็นนักดาบผู้ยิ่งใหญ่จะดึงดูดความสนใจได้มากขึ้น แทนที่จะตกเป็นเป้าหมายของกองทัพที่มีจำนวนน้อย และสร้างปัญหาให้ตระกูลของนางเงียบ ๆ จะเป็นการดีกว่าที่จะบอกให้ทุกคนรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของยาซีซุย

“เตรียมตัวให้พร้อม หากแม่นางมียาเม็ด หรือของหายากอื่น ๆ อยากขาย อย่าลืมหอการค้าหมิงเหมิงเพื่อหาชายชรา หรือคนอื่น ๆ ที่มีคำสั่งพิเศษสีเงินได้เช่นกัน” เหล่าเย่เอ่ย

“ได้ หากข้ามีของดี ที่แรกที่ข้าจะนึกถึงก็คือหอการค้าหมิงเหมิง เพราะไม่มีที่ใดเทียบเท่าที่นี่ได้อีกแล้ว ทั้งในแง่ของความน่าเชื่อถือ และความแข็งแกร่ง”

“ดี ข้าจะรอโอกาสต่อไปที่จะได้ร่วมงานกับเจ้า แม่นาง”

“มู่หยานยังรอความร่วมมือครั้งต่อไปเช่นกัน” หลูมู่หยานยิ้ม ก่อนจะยืนขึ้น และพูดว่า “ท่านเหล่าเย่ ตอนนี้ลูกพี่ลูกน้อง และคนอื่น ๆ รอข้าอยู่ด้านนอก ข้าคงไม่รบกวนท่านแล้ว ไว้พบกันวันหน้า”

“ได้ เจอกันครั้งต่อไป”

หลังจากที่หลูมู่หยานออกไปแล้ว ไม่นานบุรุษในชุดสีแดงก็ปรากฏขึ้นในห้อง

เมื่อเหล่าเย่เห็นองค์รัชทายาท จึงได้รีบทำความเคารพอย่างนอบน้อม “ฝ่าบาท”

“ได้ส่งเหรียญสีเงินให้นางหรือไม่?” เสียงของบุรุษผู้นั้นมีความหนักแน่นชัดเจน

“ขอรับ ให้ไปแล้วขอรับ” เหล่าเย่พยักหน้า

“ได้ยาซีซุยมาหรือ?”

“ขอรับ หากยาเม็ดไขกระดูกนี้ได้ผลตามที่หลูมู่หยานพูด จะทำให้ข้ามีความมั่นใจมากขึ้นเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องจักรพรรดิแห่งดาบ” แม้ว่าเหล่าเย่จะพยายามปิดซ่อนความตื่นเต้นที่อยู่ในดวงตา แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของหมิงซิ่วได้

ชายในชุดสีแดงหัวเราเบา ๆ “เจ้าวางใจได้ เม็ดยานี้จะได้ผลตามที่นางพูด”

เหล่าเย่ไม่เคยสงสัยในความสามารถขององค์รัชทายาท “ข้าไม่ทราบว่าสตรีตัวเล็ก ๆ ผู้นั้นได้ยาซีซุยมาจากที่ใด แต่น่าเสียดายที่นางตัดสินใจให้เม็ดที่เหลือกับอีกสองคน”

ก่อนที่หลูมู่หยานจะจากไป เหล่าเย่ได้ถามถึงเม็ดยาที่เหลือว่าสามารถขายมันได้หรือไม่ แต่คำตอบก็คือยาสองเม็ดสุดท้ายนางได้ให้แก่หยุนจิน และหยุนหลันไปแล้ว ชายชราไม่รู้ว่าเป็นเพราะความใจกว้าง หรือมีนัยอะไรซ่อนอยู่

ริมฝีปากของบุรุษชุดแดงเหยียดยิ้มโค้ง พร้อมกับเสน่ห์แพรวพราวที่แสนชั่วร้าย “นางโจร หึ โปรดผูกมิตรกับตระกูลของนางไว้ให้มากขึ้นในอนาคต”

เหล่าเย่ไม่ได้เห็นองค์รัชทายาทแสดงความดื้อรั้นในหอการค้ามานานแล้ว และก็ไม่เคยเห็นว่าองค์รัชทายาทสารภาพว่าอยากจะผูกมิตรกับใคร ไม่ต้องพูดถึงคนที่เขาให้ความสนใจ หรือห่วงใยขนาดนี้ เหล่าเย่เองก็ไม่กล้าที่จะตั้งคำถามในใจไปมากกว่านี้ แต่เขาก็ต้องสนใจอีกครั้ง เพราะเขาต้องสั่งให้ผู้รับผิดชอบหอการค้าในอาณาจักรหยานโจวติดต่อกับตระกูลหลูให้ได้มากที่สุด

“ขอรับ เดี๋ยวจะบอกให้พวกนั้นลงไป และให้จ่ายค่าบ้าน”

“ส่งข่าวของนางให้ข้าในอนาคต” หมิงซิ่วเม้มริมฝีปาก เขาไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้หรือไม่ แต่เขามั่นใจว่าเม็ดยาไขกระดูกนั่นถูกกลั่นโดยหลูมู่หยานเอง สตรีร่างเล็กผู้นี้ยิ่งน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ขอรับ ฝ่าบาท”