เจ้าหน้าที่หมายเลข 31 [ฟรี]
ตอนที่ 31
ทางเลือกเดียว!
"อืม . . ."
อาการปวดหัวอย่างรุนแรงทำให้นาตาชารู้สึกราวกับว่ากำลังมีอะไรทุบหัวของเธออยู่ตลอดเวลา
อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดนี้มันก็ไม่สามารถหยุดความตื่นตัวจากสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยของเธอได้
เตียงนุ่ม เพดานขาว ดอกไม้ข้างเตียง และ . . . กลิ่นหอมบางอย่างที่ลอยมาจากที่ไหนสักแห่งหนึ่ง
ทันใดนั้นนาตาชาก็สะดุ้งลุกขึ้นมานั่งทันทีพร้อมกับมองสำรวจห้องนอนที่ว่างเปล่าด้วยคิ้วที่ขมวดขึ้น
"ก่อนหน้านี้ฉันถูกรถคนขององค์กรชนจนตกรถมอเตอร์ไซต์กระแทกลงกับพื้นอยู่บนสะพานไม่ใช่หรอ? ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? แล้วที่นี่มันที่ไหน?"
นาตาชาพยายามมองสำรวจรอบ ๆ ด้วยความสงสัยและนึกถึงเรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้
"ซีด!!" อาจจะเป็นเพราะการเคลื่อนไหวมากเกินไปบวกกับการอาการบาดเจ็บก่อนหน้านี้ ทำให้เธอส่งเสียงร้องออกมาทันทีเมื่อขยับตัว
นาตาชารีบตรวจสอบร่างกายของเธอตั้งแต่บนลงล่างและพบว่าบาดแผลทั้งหมดที่เกิดจากการที่เธอหล่นกระแทกพื้นมันถูกทำแผลเรียบร้อยหมดแล้ว
หัว แขน ขา . . .
บาดแผลทั้งหมดของเธอถูกดูแลรักษาเป็นอย่างดีไม่ต่างจากแพทย์มืออาชีพเลย
ในฐานะสายลับที่ได้ชื่อฉายาว่าแบล็ควิโดว์และผ่านประสบการณ์มามากมายทำให้นาตาชาสามารถทำความเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามมันก็มีคำถามมากมายปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอเช่นกัน
"ฉันถูกช่วยเอาไว้? ใครกัน? แล้วเขาช่วยฉันทำไม?"
ในขณะที่นาตาชาพยายามคิดว่าใครเป็นคนช่วยเธอเอาไว้ทันใดนั้นมันก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากทางด้านนอกประตู
"มีคนมา!"
นาตาชารีบเอนตัวลงนอนบนเตียง แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับ หลับตาลงเหมือนกับเธอยังไม่ได้สติ
ในขณะที่หลับตาลงนาตาชาก็ปรับลมหายใจของเธอให้ช้าลงพร้อมกับประตูห้องที่เปิดออกอย่างช้า ๆ!
ลีออนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชามโจ๊กที่อยู่ในมือ
เขาเหลือบมองไปที่แบล็ควิโดว์ที่นอนอยู่บนเตียงเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเอาชามโจ๊กไปวางเอาไว้ข้างเตียงพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า "ตื่นขึ้นมากินโจ๊กก่อน . . . "
นาตาชาที่แกล้งหลับอยู่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
ซึ่งเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอีกฝ่ายถึงรู้ว่าเธอได้สติขึ้นมาแล้วและกำลังแกล้งหลับอยู่!
ในเมื่อเป็นแบบนี้ . . .
นาตาชาลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ยันตัวเองลุกขึ้นมานั่งพิงกับขอบเตียง ในขณะที่มือของเธอค่อย ๆ แอบแตะไปที่ปืนพกที่เอวเตรียมพร้อมหยิบขึ้นมายิงตลอดเวลา
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเอามือสัมผัสไปที่เอวเธอก็พบกับความว่างเปล่า!
ก่อนที่นาตาชาจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้นเสียงหยอกล้อของลีออนก็ดังขึ้นมาว่า "คุณกำลังมองหาสิ่งนี้อยู่หรือเปล่า?"
นาตาชาเห็นลีออนที่ยืนอยู่ไม่ไกลหยิบปืนพกออกมาจากเอวและยืนมองเธอด้วยรอยยิ้ม
นาตาชารู้ทันทีว่าปืนที่อีกฝ่ายถืออยู่น่าจะเป็นปืนพกที่อยู่ที่เอวของเธอ
ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังจำได้อีกว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอก็คือคนที่ชนเธอตอนที่อยู่โรงละครโอเปร่าเมื่อสองสัปดาห์ก่อน!
เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้เกิดคลื่นผันผวนบางอย่างขึ้นภายในใจของนาตาชาอีกครั้ง!
ดวงตาสีเขียวจ้องมองไปที่ลีออนอย่างไม่วางตาและถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "นายเป็นใครกันแน่!!"
ลีออนไม่ได้สนใจน้ำเสียงเย็นชาของอีกฝ่าย ก่อนที่จะเอามือทาบหน้าอกข้างซ้ายพร้อมกับตีหน้าเศร้าว่า "กระซิก ๆ ท่าทางของคุณทำให้ผมรู้สึกเศร้าเสียใจขึ้นมาเลย . . . "
"คุณใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับคนที่ช่วยชีวิตของคุณเอาไว้? ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณด้วยซ้ำ!"
อย่างไรก็ตามท่าทางของลีออนมันก็ไม่ได้ทำให้นาตาชาไขว้เขว้แม้แต่น้อย
เธอยังคงเย็นชาและมีเสน่ห์ในแบบของตัวเอง
เมื่อเห็นว่าตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จไม่ได้ผลลีออนก็ยักไหล่เล็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นยอมแพ้ "คุณนี่ไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด ทำเอาผมหมดอารมณ์สนุกเลย"
จากนั้นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของลีออนก็ค่อย ๆ จางหายไปเปลี่ยนกลายเป็นสีหน้าที่จริงจัง "ผมเป็นใคร . . . "
"ผมเป็นคนที่ช่วยชีวิตของคุณเอาไว้!"
พูดจบลีออนก็หยิบเก้าอี้ข้างโต๊ะมานั่งลง
"ผมขอแนะนำตัวเองก่อน ผมชื่อ เอเดรียน เป็นสายลับ ส่วนเรื่องที่ผมสังกัดอยู่องค์กรไหน คุณยังไม่จำจะต้องรู้ตอนนี้"
"ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ หรือว่าที่นี่คือที่ไหน ผมคิดว่าสิ่งนี้ผมสามารถตอบคุณได้"
ลีออนอ้าแขนออกและพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า "อย่างที่คุณเห็นที่นี่คือห้องนอนของผมเอง ผมฝ่าวงล้อมของศัตรูเข้าไปช่วยคุณที่นอนไม่ได้สติอยู่บนสะพาน และช่วยทำแผลบนร่างกายของคุณให้"
ลีออนอธิบายขึ้นมาสั้น ๆ พลางมองไปที่นาตาชาที่อยู่บนเตียงและถามขึ้นมาว่า "ตอนนี้คุณยังมีคำถามอะไรอีกไหม?"
ราวกับว่านาชาตากำลังรอคำถามนี้อยู่ ทำให้เธอถามขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า "ทำไมนายถึงช่วยฉันเอาไว้?"
"เป็นคำถามที่ดี!"
ลีออนยิ้มและลุกขึ้นมาจากเก้าอี้มองไปที่นาตาชาด้วยสายตาราวกับมองคนรัก "ตั้งแต่ที่ผมพบคุณที่โรงละครโอเปร่า ผมก็ถูกดึงดูดจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความลึกลับของคุณ!"
"เหมือนว่าผมจะตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกพบ . . . "
"ดังนั้นเมื่อผมรู้ว่าคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย ผมก็รีบออกมาช่วยคุณอย่างที่เห็น!"
"เมื่อผมมาถึงที่สะพาน ผมก็เห็นศพของคนที่ไล่ล่าคุณนอนอยู่บนพื้น ซึ่งพวกเขาถูกฆ่าตายทั้งหมด"
"ส่วนคุณก็นอนหมดสติอยู่ไม่ไกล . . . "
"คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น?"
หลังจากพูดจบลีออนก็ใช้แววตาที่เต็มไปด้วยความรักมองไปที่นาตาชาเพื่อเป็นการจบบทการแสดงของเขาในครั้งนี้
อย่างไรก็ตามการแสดงของเขามันไม่มีประโยชน์กับนาตาชาเลย . . .
สีหน้าของนาตาชานิ่งเฉยและไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าแม้แต่การขยับเล็กน้อย
ทำให้ลีออนได้แต่ยิ้มขึ้นมาอย่างเขินอาย "อะแฮ่ม . . . ผมเลิกล้อเล่นแล้วดีกว่า"
"อันที่จริงแล้วคุณมีสิ่งที่ผมต้องการอยู่"
"อะไร . . . "
"ข้อมูล!" หลังจากพูดจบลีออนก็เงียบไปครู่หนึ่งและพูดเสริมขึ้นมาว่า "ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับห้องแดง!"
"แล้วฉันจะได้อะไร?"
สมแล้วที่เธอเป็นแบล็ควิโดว์สายลับชั้นยอดที่ดีที่สุดของรัสเซีย
ในสถานการณ์แบบนี้เธอยังนิ่งสงบและใช้เหตุผลในการตัดสินใจเพื่อหาผลประโยชน์ให้กับตัวเธอให้ได้มากที่สุด
ลีออนยกย่องเธอในใจและบอกข้อเสนอของเขาไปว่า "ผมสามารถพาคุณออกจากรัสเซียและมอบตัวตนใหม่หรือชีวิตใหม่ให้กับ . . . "
ก่อนที่ลีออนจะพูดจบ นาตาชาก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาก่อนว่า "มันไม่มีประโยชน์!"
"ไม่ว่าฉันจะหนีไปสุดขอบโลก หรือวันสิ้นโลกมาถึง พวกเขาจะไม่มีวันปล่อยฉันไปอย่างแน่นอน"
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยสิ้นหวังของนาตาชา ลีออนก็รู้สึกว่ามันถึงเวลาแล้วที่เขาจะยื่นข้อเสนอที่เธอไม่สามารปฏิเสธได้ออกไป
"ในเมื่อเป็นแบบนั้นผมคิดว่าคุณควรมาเข้าร่วมองค์กรของผม!"
"ห๊ะ?!" นาตาชาสับสนเล็กน้อย
นายไม่ได้บอกว่าต้องการข้อมูลจากฉันหรือไง? ทำไมตอนนี้นายถึงต้องการทั้งคนและข้อมูลเลยละ?
"ผมสามารถเสนอเรื่องนี้กับองค์กรของผมได้ ถ้าหากพวกเขายอมรับคุณ เขาจะเตรียมสถานที่หลบภัย และสิทธิประโยชน์ขององค์กรให้กับคุณอีกมากมาย"
"ด้วยวิธีนี้ถึงแม้ว่าห้องแดงจะไล่ล่าคุณ มันก็จะไม่เป็นปัญหาสำหรับคุณอีกต่อไป"
"ยิ่งไปกว่านั้นถ้าดูจากสถานการณ์ที่คุณกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ผมเชื่อว่ามีเพียงไม่กี่คนหรอกที่จะเต็มใจช่วยเหลือคุณ . . . "
"บางทีผมอาจจะเป็นทางเลือกเดียวของคุณ!"
โปรดติดตามตอนต่อไป …