บทที่178  มิซึคาเงะรุ่นที่ 4 หายตัวไป ฟรี

          แคว้นน้ำ

 

ความวุ่นวายในแคว้นฝน ไม่ส่งผลกระทบต่อดินแดนแห่งนี้ และเมื่อสงครามนินจาครั้งที่สามสงบลง หมู่บ้านคิริงาคุเระก็กลับสู่ชีวิตแบบปิดตามเดิม ตัดขาดจากโลกภายนอก

แม้แต่วันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม หมู่บ้านเงียบสงบ ไร้เสียงการต่อสู้ แต่มิซึคาเงะรุ่นที่ 4 ผู้ซึ่งควรจะทำหน้าที่อนุมัติเอกสารในสำนักงานมิซึคาเงะ กลับหายตัวไปในสำนักงาน

"ทำไม ท่านมิซึคาเงะ ถึงได้หายตัวไปกะทันหันแบบนี้?"

"พวกนายกำลังทำอะไรอยู่ ยังหาตัวท่านมิซึคาเงะไม่พบอีกเหรอ?"

นินจาหน่วยลับเหงื่อไหลโทรมกาย

ก่อนหน้านั้น ไม่กี่ปีที่ผ่านมา คาเสะคาเงะรุ่นที่ 3 ก็ได้หายตัวไปแบบนี้เหมือนกัน

ถ้าหาก มิซึคาเงะรุ่นที่ 4 หายตัวไป แคว้นน้ำจะต้องตกอยู่ในความโกลาหลอย่างแน่นอน เพราะหมู่บ้านคิริงาคุเระ เวลาไม่มีสงคราม พวกเขาจะมีต่อสู้ภายในกันอย่างดุเดือด

การต่อสู้ระหว่างยากุระและตระกูลผู้สืบทอดขีดจำกัดสายเลือดนั้นรุนแรงจนไม่อาจประนีประนอม

ตอนนี้ยากุระหายตัวไป อีกไม่นานมันจะต้องก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

ดังนั้น นินจาหน่วยลับจึงค้นหาได้เพียงแค่ในที่ลับเท่านั้น ไม่ได้ทำให้กระโตกกระตาก แต่ถึงแม้จะเป็นการค้นหาลับ ๆ มันก็ยังคงไม่รอดพ้นหูตาบางคน

"คุณกำลังบอกว่า ท่านมิซึคาเงะรุ่นที่ 4 หายตัวไปนานแล้วเหรอ?" ริวอุน ขมวดคิ้ว

หลังจากยุติภารกิจของแคว้นฝน เขาก็กลับมายังแคว้นน้ำ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้ตอนที่กลับมา

"ใช่!" นินจาหน่วยลับ คนหนึ่งคุกเข่าลงหนึ่งบนพื้น

"ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ก่อนที่เขาจะหายไปหรือ?" ริวอุน ถามอีกครั้ง

"ไม่มีครับ หน่วยลับ ชุดที่ 1 เฝ้าอยู่รอบ ๆ สำนักงานมิซึคาเงะ ดังนั้นเราเลยยืนยันได้ว่าท่านมิซึคาเงะ ไม่ได้ออกจากอาคาร เหมือนกับว่าเขาหายไปเฉย ๆ" นินจาหน่วยลับชื่อรหัสไคโดะ กล่าวอย่างรวดเร็ว

"ฉันเข้าใจ ให้นายสืบข่าวต่อไปแล้วกัน" ริวอุน พยักหน้า

"ครับ!" นินจาหน่วยลับตอบกลับ จากนั้นก็หายตัวไปในทันที

เหลือริวอุนยืนอยู่เพียงคนเดียว เขาใช้มือแตะคางครุ่นคิด

"หายตัวไปในอาคารมิซึคาเงะโดยไม่บอกใคร หรือมีนินจาหน่วยลับคนไหนเห็นออกไปเลย?" มุมปากของ ริวอุนโค้งขึ้น

ถ้าคนอื่นได้ยิน พวกเขาจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน ไม่ว่ายังไงหมู่บ้านคิริงาคุเระเป็นหนึ่งในหมู่บ้านนินจาใหญ่แห่งหนึ่ง มีนินจาหลายหมื่นคนอยู่ในหมู่บ้าน

เป็นเรื่องโง่เขลาอย่างยิ่งที่ศัตรูต่างหมู่บ้านต้องการพาคาเงะของหมู่บ้านออกไปโดยไม่มีใครรู้ตัว

"แต่นั่นเป็นเพียงอดีต มีคนในโลกนินจาที่ทำได้ในวันนี้เกิดขึ้นแล้ว" ริวอุนยิ้มแล้วกลายเป็นน้ำวนหายไปด้วยคามุย

นอกหมู่บ้านอาเมะงาคุเระ

มิซึคาเงะรุ่นที่ 4 ยากุระนั่งชันเข่าอยู่บนพื้นดิน หอบหายใจแฮ่ก ๆ อย่างรุนแรง

แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ แต่ จักระสีแดงจำนวนมากก็พวยพุ่งออกมาจากร่างกายของเขา

นับตั้งแต่ความล้มเหลวของแผนการอาละวาดของสามหาง ซึ่งใส่ไว้ในตัวโนฮาระ ริน สามหางก็ได้ถูกพาตัวกลับมามายังแคว้นน้ำ และตามคำสั่งของยากุระ มันก็ถูกผนึกไว้ภายในร่างกายของเขาเอง

ดังนั้นยากุะจึงกลายเป็นสถิตร่างสามหางคนที่สองต่อจากริน

"ไร้ประโยชน์จะต่อต้าน ยอมจำนนเสียดี ๆเถอะ!" อุจิวะ โอบิโตะมองยากุระด้วยใบหน้าเย็นชา

เขารู้ว่าโครงการสถิตร่างสามหางถูกเสนอโดยยากุระเอง และด้วยเหตุนี้เขาจึงเกลียดยากุระอย่างสุดซึ้ง

การทำแบบนี้นอกเหนือจากการสร้างความเดือดร้อนให้แก่ริวอุนแล้ วยังเป็นการแก้แค้นอีกทางหนึ่งด้วย

"แกเป็นใครกันแน่?" ยาคุระ หายใจไม่ทัน

ตอนนี้ สามหางก็กำลังอาละวาดในตัวเขา มีร่องรอยผนึกใกล้จะแตกจนสามหางเกือบจะหลุดออกมาในอีกไม่นานนี้

"อุจิวะ มาดาระ!" เสียงอันเย็นเยียบของอุจิวะ โอบิโตะกล่าว ขณะที่เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา หมุนอย่างรวดเร็ว "ยอมจำนนต่อฉัน!"

แสงสว่างสีแดงสดของเนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาเรืองรอง สามหางได้หลุดจากผนึกอย่างสมบูรณ์ และยาคุระไม่สามารถกดข่มมันได้อีกต่อไป ร่างกายทั้งหมดของเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยจักระสีแดงเข้ม

"ไอ้สารเลว!" ยาคุระคำราม แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยแบบนี้ ชายหนุ่มพุ่งทะยานออกไป จักระสีแดงควบแน่นเป็นกรงเล็บสัตว์และฟาดใส่ โอบิโตะ

แต่มันผ่านโอบิโตะไปทันทีที่มันโจมตีเขา

"อืม?" ยาคุระชะงักไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างไรก็ตาม เขารีบตอบสนองอย่างรวดเร็วและเปิดการโจมตีอีกครั้ง

เสียงระเบิดดังขึ้น จักระของสัตว์หางอันโกรธเกรี้ยวแผ่นไปทั่ว จนทำลายพื้นดินเป็นหลุมขนาดใหญ่ แต่ไม่ว่าเขาจะโจมตีอย่างไร เขาก็ไม่สามารถสร้างผลกระทบใด ๆ ให้โอบิโตะได้

บุคคลลึกลับตรงหน้าเขาดูเหมือนไร้ตัวตน

"ตอนนี้แหละ!"

โอบิโตะ คว้าโอกาส

เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา ข้องตรงไปยังดวงตาของยากุระ

ยากุระตัวสั่นทั้งตัว ราวกับพยายามต่อสู้ขัดขืน ทว่าการอาละวาดของสามหางเขาไร้พลังที่จะหยุดมัน

ไม่กี่วินาทีผ่านไป ในที่สุดดวงตาของยากุระก็เปลี่ยนเป็นท่าทางของตัวเอง

"ในที่สุดมันก็ได้ผล!" โอบิโตะ โล่งอกเมื่อเห็นสิ่งนี้

พลังของสามหางก็หดตัวกลับคืนมาอย่างต่อเนื่อง มันหายเข้าไปในตัวยากุระเหมือนก่อนหน้านี้ ในตอนนี้เอง ยาคุระได้ยืนอยู่ข้างๆ โอบิโตัอย่างเคารพ ราวกับว่าเขากลายเป็นหุ่นเชิดที่ไร้สมอง

"หมู่บ้านหมอกคิริงาคุเระ... ต่อไป พวกแกจะต้องรับการแก้แค้นของฉัน!" ดวงตาของโอบิโตะ สว่างวาบขึ้นอย่างดุร้าย

หมู่บ้านคิริงาคุเระฆ่าริน ดังนั้นเขาจะไม่ยอมปล่อยมันไปไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ตาม

ต่อไปเขาจะใช้พลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขานำหมู่บ้านคิริงาคุเระลงสู่เหวลึก หรือแม้กระทั่งขับไล่ทุกคนออกไปจนหมู่บ้านล่มสลาย

คามุยหมุนอีกครั้งและทั้งสองก็หายตัวไป

กลับไปที่ หมู่บ้านคิริงาคุเระ หลังจากรับรู้ว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ สำนักงานมิซึคาเงะ ยากุระก็เดินออกจากมิติคามุยเงียบ ๆ

"นายกลับมาเสียทีนะ ฉันรอนายมานานแล้ว" เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น

อุจิวะ โอบิโตะ ตกใจตัวโยน ต้องเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดเข็เห็นเห็นร่างหนึ่งพิงประตู มองมาที่ตัวเขาเองด้วยรอยยิ้ม

แน่นอนว่าร่างนั้นคือ ชิบะ ริวอุน!

************************