บทที่ 18 ยืมคริสตัลเวทมนตร์

บทที่ 18 ยืมคริสตัลเวทมนตร์

"เขามีปัญหากับใครหรือไม่?"

"ข้าได้ยินมาว่าเขาไปขโมยของพ่อมดระดับสูงมา คิดว่ามันจะช่วยเขาได้ฐานะพ่อมดฝึกหัด แต่เมื่อเช้านี้เขาถูกฝังอยู่ในแปลงดอกไม้" เคลีเดินเข้าหาโซล โดยจงใจใช้เสียงต่ำเพื่อนทำให้เขาหวาดกลัว "ฟังนะ ข้าได้ยินมาว่าขาของเขาถูกตัดออกและฝังลงไปในดิน ทำให้เลือดไหลไม่หยุด"

"แล้วเขาจะรอดไหม"

"ใครจะรู้เหล่า แต่ข้าว่าไม่รอดพวกเรารีบไปกันเถอะ" เคลี รีบเดินออกไป

"เจ้าไม่กลัวงั้นหรือ?" โซล มองดูเคลีด้วยความประหลาดใจ

เคลี จับคางของนางและพูด "ข้ารู้จักโลกเวทมนตร์ดีก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ มันเหมือนกับที่ครอบครัวข้าบอก คนเรามักจะมีจุดจบที่ไม่สามารถอธิบายได้"

เคลีรีบเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว บอกเหล่าถึงประสบการณ์ที่ได้เรียนจากอาจาร์ยดูโก้

"... ข้ารู้สึกว่า อาจาร์ยดูโก้ นั้นไม่เลวเลย แต่เขาอ้วกออกมาแทบจะตลอดเวลา ถังใบใหญ่ที่ข้าเตรียมเอาไว้ เต็มในเวลาแค่ไม่ถึงชั่วโมง ข้าละไม่เข้าใจเลย"

จู่ๆ เคลี ก็หันมาหาโซล "ในที่สุด เจ้าก็ยิ้มออกมาได้ ตอนแรกที่เจ้ามาถึง เจ้าอย่างกับศพเดินได้"

รอยยิ้มของโซล จางหายไปเขาเอามือลูบไปที่ใบหน้า

หน้าเขาซีดเซียวขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?

มีเพียง เคลี เท่านั้นที่พูดตรงไปตรงมาเช่นนี้

ในชั้น เรียนวิชา ความรู้พื้นฐาน คือพ่อมดฝึกหัดระดับ 2

เขามีร่างที่ผอมและแก้มตอบ ดูเหมือนซากศพยิ่งกว่า โซล ซะอีก

เขาไม่ได้สอนอะไรมากนักในชั้นเรียน เขาแค่อ่านเนื้อหาในหนังสือด้วยเสียงที่เงียบสงบ มันทำให้โซลรู้สึกง่วงนอน

เนื่องจากประสบการณ์ที่เขาได้รับเมื่อวาน ทำให้ในวันนี้เขาไม่มีสมาธิในการเรียนซักนิด

วิชาความรู้พื้นฐาน ก็เหมือนเป็นการผสมระหว่าง วิชาเคมี ประวัติศาสตร์ และภูมิศาสตร์

มันเป็นสิ่งที่อยู่ในหนังสือเรียนวิชาพ่อมด

ตัวอย่างเช่น โซล เห็นพืชหญ้า ชนิดหนึ่งในบทพืชเวทมนตร์ มันสามารถเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้กับผู้คนได้

แต่ราคาของมันก็ทำให้เขาถึงกับต้องแข็งค้างไป แทนที่จะให้ผู้คนช่วยเพิ่มพลังเวทย์ให้กับพวกเขา มันจะดีกว่าหากเขาขายตัวเองเพื่อแลกกับคริสตัลเวทมนตร์ให้คนอื่น

มีหนังสือ ที่เกี่ยวข้องกับความรู้พื้นฐานทั้งหมด 10 เล่ม แต่ละเล่มหนากว่า 10 เซน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะอ่านมันได้อย่างรวดเร็ว

โซล มองดูด้วยความสนใจ จากนั้นก็บิดขี้เกียจ

ในตอนนั้น เขาก็เห็น คนที่เคยตามติด เคลี อย่าง โดซ และ ร๊อคกี้ นั่งอยู่ข้างๆ ดยุค โดยกำลังพูดคุยบางอย่าง

เคลี ที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

"เจ้ากำลังดูอะไรอยู่งั้นหรือ?" เคลี สังเกตเห็นว่า โซล กำลังออกไปทางนั้น นางก็สังเกตเห็นโดซและคนอื่นๆ

นางเปะปากและพูดว่า "พวกเขาต้องการแยกเจ้าออกไป พวกเขาราวกับเด็กน้อย"

ชั้นเรียนนี้กลายเป็นชั้นเรียนที่ต้องศึกษาด้วยตัวเอง บางคนเริ่มวิชาของชั้นเรียนอื่นด้วย

พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ที่อยู่บนเวทีเพิ่งอ่านส่วนแรกของหนังสือไปเพียงครั้งเดียว หลังจากอ่านเสร็จ เขาก็กลับลงมาอ่านหนังสืออื่นต่อโดยไม่สนใจคนด้านล่าง

"ไม่แปลกใจเลย ที่ข้าไม่เห็นพ่อมดฝึกหัดหน้าเก่า ในชั้นเรียนนี้ เพราะพวกเขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์" เคลี บ่นออกมาด้วยความไม่พอใจ ขณะที่นางนำหนังสือเล่มอื่นขึ้นมา

"เคลี ข้าขอยืมคริสตัลเวทมนตร์ของเจ้าหน่อยได้ไหม" โซล ครุ่นคิดเรื่องนี้มานานแล้ว ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าพูดกับเคลี

"เจ้าต้องการคริสตัลเวทมนตร์ไปทำอะไร" เคลี ถามอย่างระมัดระวัง "ข้าไม่ให้หรอกนะ หากเจ้าไม่บอก"

"ข้าต้องการยืมหนังสือจากห้องสมุด 2 3 เล่มหน่ะ"

"เจ้าคนบ้าหนังสือ แค่ที่มีมันไม่พอเหรอ?"

โซล พูดด้วยความจริงใจ "ข้าไม่อ่านมั่ว ตอนนี้ข้าต้องการหนังสือพิเศษบางเล่ม"

เคลี ไม่ได้ถามโซลว่าเขาต้องการหนังสือแบบไหน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็หยิบคริสตัลเวทมนตร์ออกมาจากกระเป๋าของนาง

"ข้าให้เจ้ายืมได้ 5 อันเท่านั้น และเจ้าต้องคืนให้ข้าภายใน 3 เดือนเป็นจำนวน...."

"10!"

"ตกลง!"

"แล้วข้าต้องทำสัญญาอะไรหรือไม่?" โซลพูดขึ้นมา จากนั้นก็ฉีกกระดาษออกมา ทั้ง 2 ก็ได้ทำการแลกเปลี่ยนครั้งแรก

เมื่อชั้นเรียนแรกผ่านไป ชั้นเรียนที่ 2 มันก็คือวิชา อักษรรูนที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง

การวาดอักษรรูน เป็นส่วนประกอบในการร่ายคาถา อย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างผิดหวัง เมื่อพบว่าผู้สอนของชั้นเรียนนี้เป็นเพียงพ่อมดฝึกหัดขั้นที่ 2 เพียงเท่านั้น

ชายผู้นี้ไม่ได้สอนอะไรมากนัก เขาสอนเพียงแค่การวาดอักษรรูปขั้นพื้นฐานเพียงครั้งเดียว และ ปล่อยให้ทุกคนฝึกฝนด้วยตัวเอง

พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ เข้าใจเพียงครึ่งเดียวของที่เขาสอนและต้องการให้เขาอธิบายใหม่อีกครั้ง แต่อีกฝ่ายบอกว่าตอนใช้คริสตัลเวทมนตร์ทันที

โซล เลือกที่จะยอมแพ้ทันทีเมื่อเขา ร้องขอคริสตัลเวทมนตร์

เขานึกถึงสิ่งที่ พ่อมดฝึกหัดพูดนั้นเพิ่งพูดไปและเขากับได้ยินมันอย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงเริ่มฟังคำอธิบายนั้นภายในหัว

เมื่อหลับตา การอธิบายเกี่ยวกับการวาดอักษรรูนก็ปรากฏขึ้นในหัวของโซล

เขาลืมตาขึ้นและตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

"นี่มัน... ข้าจำมันได้งั้นเหรอ?"

เพื่อป้องกันไม่ให้ลืม โซล จึงเขียนมันลงในกระดาษด้วยปากกา

เขาเปิดหนังสือและเทียบกับอักษรรูนที่เขาเขียนในสมุด

มันเหมือนกันทุกประการ

แม้แต่ความหนาของแต่ละบรรทัด มันเหมือนกัน!

โซล ปิดหนังสือและลองอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ได้ใช้หมึกธรรมดา แต่เปลี่ยนเป็นหมึกพิเศษที่พ่อมดฝึกหัดผู้นั้นบอก เขาเริ่มใส่พลังเวทมนตร์ในร่างกายของเขาเข้าไปในปากกา

ครั้งนี้เขียนยากนิดหน่อย

พลังเวทมนตร์ต้องถูกส่งออกไปอย่างสม่ำเสมอ ผสานเข้ากับพลังจิต มันจึงจะสามารถสร้างอักษรรูนออกมาได้

หากไม่ทำตามขั้นตอนเหล่านี้ อักษรรูนจะไม่สมบูรณ์ และหากส่งพลังเวทย์ออกไปไม่สม่ำเสมอ มันจะกลายเป็นแค่ตัวอักษรธรรมดาบนกระดาษสีขาว

โซล ตั้งสมาธิ

มันได้ผล!

แม้ว่าเขาจะวาดบนกระดาษสีขาวธรรมดาเท่านั้น แต่มันก็ยังเป็นอักษรอย่างชัดเจน สามารถมองเห็นพลังเวทมนตร์ได้บนอักษรเหล่านั้น

"เจ้าา.. เจ้าทำสำเร็จแล้วงั้นเหรอ?" ดวงตาของเคลี เบิกกว้าง นางถามด้วยความไม่อยากเชื่อ

เดิมตัวนางต้องการจ่ายคริสตัลเวทมนตร์เพื่อฟังคำอธิบายอีกครั้ง แต่เมื่อนางเห็นโซลประสบความสำเร็จในการพยายามครั้งแรก นางก็เลือกที่จะศึกษาต่อด้วยตัวเอง

โซล ไม่ได้ยินเสียงของเคลี ดวงตาของเขาจับจ้องไปยังอักษณรูนบรรทัดต่อไป

ครั้งที่ 2

สำเร็จ!!

ครั้งที่ 3

สำเร็จ!!

ครั้งที่ 4

..ล้มเหลว!!

โซลขมวดคิ้ว

มันล้มเหลวไม่ใช่เพราะเขาเขียนอักษรรูนผิด แต่เป็นเพราะพลังเวทมนตร์ของเขานั้นไม่เพียงพอ

พลังเวทมนตร์ของข้า สามารถเขียนอักษรรูนได้เพียง 3 ตัวเท่านั้นงั้นหรือ?

หรือว่าวิธีที่เขาส่งพลังเวทมนตร์ออกไปมันผิดพลาด?

ในที่สุด โซลก็สัมผัสได้ถึงอันตรายจากการที่พลังเวทมนตร์ไม่เพียงพอ

ไม่แปลกใจเลย ที่คงชา ไม่มั่นใจในตัวเขา ไม่แปลกที่อาจาร์ยแคซจะไม่สนใจเขา

หน้าอกของโซลสั่นกระเพื่อมอย่างรุนแรง ในที่สุดก็สงบลง

"เจ้าจะหวาดกลัวทำไม?" โซลพูดกับตัวเองในใจ "เจ้าตัดสินใจแล้วนิ"

โซลหยิบ ลูกแก้วคริสตัลขึ้นมา พร้อมกับ หนังสือทำสมาธิ เริ่มทำสมาธิเพื่อฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ของเขา

ข้อดีของการมีพลังเวทย์น้อยก็คือสามารถฟื้นฟูได้เร็ว

เขาสามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้จากการสังเกตรอบตัว

เมื่อ โซล สามารถวาดอักษรรูนออกได้ 3 ตัวสำเร็จ มันก็ได้ดึงดูดความสนใจของทั้งชั้นเรียน

ไม่เพียงแต่พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ แม้แต่เหล่าพ่อมดฝึกหัดหน้าเก่าและพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ที่อยู่บนเวที ก็ยังตกตะลึงกับการเขียนอักษรรูนของโซล

เหล่าพ่อมดหน้าใหม่ที่วางแผนจะจ้าง พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ผู้นั้นให้อธิบายเพิ่มเติม พวกเขาก็เตรียมหัดกลับมาขอคำแนะนำจาก โซล

แต่หลังจากที่คนเหล่านั้นเห็นโซล เขียนอักษรรูนไปได้ 3 ตัวและเริ่มนั่งสมาธิ พวกเขาก็เริ่มลังเลอีกครั้ง

เป็นไปได้ไหมว่าอักษรรูนของ เจ้าหน้าใหม่นั้นมีปัญหา?

นอกจากนี้พวกเขายังไม่สามารถไปรบกวนผู้ที่กำลังทำสมาธิได้

ดยุค ที่อยู่ด้านหน้ากรอกตา หันกลับไปพูดบางอย่างกับเพื่อนของเขา ก่อนจะหยิบอักษรรูนที่พวกเขาวาดขึ้นและเดินขึ้นไปบนเวที พ่อมดฝึกหัดที่อยู่ด้านล่างเห็นคริสตัลเวทมนตร์ที่อยู่บนมือของเขา

พ่อมดฝึกหัดที่อยู่บนเทวีดูพอใจไม่น้อย ที่ ดยุค ขึ้นมาหาเขา เขาจึงอธิบายด้วยเสียงที่แผ่วเบา ทำให้เหล่าพ่อมดฝึกหัดเต็มไปด้วยความอิจฉา

ดยุคแสดงให้เห็นถึงการแสดงออกที่โดดเด่นของเขาเสมอ

แองเจล่า ที่นั่งอยู่ในห้อง ดวงตากลมโตของนางๆ ค่อยมองไปยังด้านหลังห้องเรียน ในที่สุดสายตาของนางก็มายังลงที่โซลด้วยความสนใจ